Ο νεοφιλελευθερισμός δεν έκρυψε ποτέ την απέχθειά του για οτιδήποτε δημόσιο και διεκδίκησε με συνέπεια την ιδιωτικοποίηση όλων των αγαθών και την παράδοσή τους στην αγορά. Μέσα στην κρίση, πέρα από τις μνημονιακές υποχρεώσεις που ούτως ή άλλως στοχεύουν στην λεηλασία δόθηκε μια χρυσή ευκαιρία στο κεφάλαιο να αυξήσει τα κέρδη του χρησιμοποιώντας την δημόσια περιουσία. Επιπλέον η προσπάθεια ιδεολογικής κυριαρχίας των αντιλήψεων της «περίφραξης» των κοινών αγαθών και του αποκλεισμού της κοινωνίας από την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά είναι άλλο ένα στιγμιότυπο στην προσπάθεια επικράτησης της ασύδοτης κερδοφορίας επί δημόσιου πλούτου, ως κανονικότητας.
Γράφει για το alterthess.gr η γεωπόνος Κυριακή Κλοκίτη
Έτσι το νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς, το νομοσχέδιο για την ιδωτική πολεοδόμηση και τα δάση, η πώληση της ενέργειας και η προσπάθεια πώλησης του νερού εντάσσονται σε μια κοινή προσπάθεια μιας μειοψηφικής μνημονιακής κυβέρνησης να αναδιανείμει τον πλούτο υπέρ των πλούσιων εκχωρώντας τα κοινά αγαθά και ταυτόχρονα να επιβάλλει την επιλογή αυτή, ως την μόνη επιλογή, στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Τα ζητήματα της χωροταξίας, της πολεοδόμησης και των δασών–δασικών εκτάσεων, αυτά δηλαδή με τα οποία ασχολείται αυτό το νομοσχέδιο, μέχρι σήμερα θεωρούνταν υπόθεση της πολιτείας και προστατευόταν ο δημόσιος χαρακτήρας τους από τους νόμους και το Σύνταγμα. Φυσικά οι νόμοι είναι πάντα ζήτημα συσχετισμών και πάντα οι νόμοι που αφορούσαν τα δάση και τις δασικές εκτάσεις ήταν στην ουσία τους δασοκτόνοι, αλλά κρατούσαν τα προσχήματα και δεν επέτρεπαν κραυγαλέες επεμβάσεις και εμπορευματοποίηση διότι βεβαίως οι κυβερνήσεις είχαν και την ανάλογη πίεση από τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
Με αυτό το νομοσχέδιο τα προσχήματα δεν κρατούνται. Στο κομμάτι του νομοσχεδίου που αφορά τα δάση, από τη μια αποχαρακτηρίζεται άγνωστος αριθμός εκτάσεων που είχαν κηρυχθεί αναδασωτέες ή θα έπρεπε να κηρυχθούν (αντισυνταγματικό) και από την άλλη επιτρέπεται μέσα σε δάση και δασικές εκτάσεις κάθε χρήση (επίσης αντισυνταγματικό) δημόσια ή ιδιωτική με αποτέλεσμα την διάλυση αυτού που λέμε φυσικό οικοσύστημα. Το νομοσχέδιο όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται για τα δάση την έννοια του ενιαίου οικοσυστήματος αλλά θεωρεί τα δάση και τις δασικές εκτάσεις ως εμπόδιο στην «ανάπτυξη» και επιδιώκει με το πόνημα που κατέθεσε να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο κατακερματίζοντας και αποχαρακτηρίζοντας.
Έτσι στο κεφάλαιο Γ του νομοσχεδίου που αφορά ρυθμίσεις δασικής νομοθεσίας, δίνεται αρχικά η εντύπωση ότι προστίθενται εκτάσεις που προστατεύονται από τη δασική νομοθεσία αλλά στη συνέχεια και αφού έχουν προστεθεί παραδίδονται σε κάθε χρήση και σε κάθε δυνατή επέμβαση. Το νομοσχέδιο εισάγει μια σειρά άρθρα που ενώ χρησιμοποιούν το «δημόσιο συμφέρον» ως δικαιολογία για τις επιτρεπόμενες επεμβάσεις είναι προφανές ότι μόνο γι’ αυτό δεν πρόκειται.
Για παράδειγμα με το άρθρο 36 το νσχ τροποποιεί τα άρθρα 45 ως 61 του 998/79 και ανάμεσα σε άλλες επεμβάσεις που θα επιτρέπονται στο τροποποιημένο άρθρο 45 προβλέπει «…για την κατασκευή και εγκατάσταση αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαϊκών προϊόντων, την κατασκευή και εγκατάσταση έργων ηλεκτροπαραγωγής από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (Α.Π.Ε.), περιλαμβανομένων των μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών και κάθε απαραίτητου έργου για τη λειτουργία αυτών καθώς και των δικτύων σύνδεσής τους με το Σύστημα ή το Δίκτυο του άρθρου 2 του ν. 2773/1999 (ΦΕΚ Α” 286), η χάραξη των οποίων προβλέπει διέλευσή τους από δάσος ή δασική έκταση ως και για έργα εκμετάλλευσης ορυκτών πρώτων υλών, με εξόρυξη, διαλογή, επεξεργασία και αποκομιδή αυτών, τη διάνοιξη οδών προσπέλασης και την ανέγερση εγκαταστάσεων που εξυπηρετούν τις ανάγκες εκμετάλλευσης και διαλογής και επεξεργασίας».
Επίσης στη συνέχεια σύμφωνα με το τροποποιημένο άρθρο 48 μπορούμε στα δάση να χτίζουμε ξενοδοχεία, -που ως γνωστόν εξυπηρετούν κι αυτά το δημόσιο συμφέρον- «επιτρέπεται η επέμβαση σε δημόσια δάση, δημόσιες δασικές εκτάσεις και δημόσιες εκτάσεις των περιπτώσεων α και β της παραγράφου 5 του άρθρου 3 του παρόντος νόμου για την δημιουργία χιονοδρομικών κέντρων και ξενοδοχειακών καταλυμάτων κατηγορίας 4 ή 5 αστέρων.»
Στη συνέχεια με μια σειρά άλλα άρθρα επιτρέπεται η δημιουργία κι άλλων εγκαταστάσεων «δημόσιου» συμφέροντος όπως τα επιχειρηματικά πάρκα, ελαιοτριβεία, σφαγεία, εμφιαλωτήρια νερού, μεταλλεία κ.ο.κ, όπως επίσης εκπαιδευτήρια, θεραπευτήρια, αθλητικές εγκαταστάσεις καθώς και ναοί και μοναστήρια.
Και φυσικά στο άρθρο 57 που περιλαμβάνει τις «λοιπές επεμβάσεις» δεν ξεχνά και ότι : «Επιτρέπεται η εγκατάσταση δομικών ή μηχανικών κατασκευών, πάνω στις οποίες τοποθετούνται κεραίες, πομποί, αναμεταδότες και άλλες συναφείς εγκαταστάσεις, καθώς και η κατασκευή των απαραίτητων συνοδών έργων αυτών (όπως οδοποιίας, οικίσκων) σε δάση, δασικές εκτάσεις, δημόσιες εκτάσεις των περιπτώσεων α και β της παραγράφου 5 του άρθρου 3 του παρόντος νόμου και αναδασωτέες εκτάσεις ή σε πυρήνες εθνικών δρυμών.
Αυτά είναι μόνο ένα πραγματικά ελάχιστο δείγμα του τι περιλαμβάνει το νομοσχέδιο, μόνο στο ένα του κομμάτι, αυτό για τα δάση, και ποια είναι η αντίληψη που οδηγεί τον νομοθέτη και την κυβέρνηση.
Στην αρμόδια επιτροπή της βουλής που συζητιόταν χτες το νομοσχέδιο ο εισηγητής της Ν.Δ κ. Μάξιμος Σενετάκης περιέγραψε το πνεύμα του νομοσχεδίου λέγοντας:
«Θ’ αφήσουμε τα δάση στην τύχη τους, παραγνωρίζοντας ότι η λογική του τύπου «κάτω τα χέρια από τα δάση, κάτω τα χέρια από το δασικό πλούτο» επιτυγχάνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα ή θα αναγνωρίσουμε, πως το δικαίωμα στο δασικό περιβάλλον και στο δασικό τοπίο μπορεί να συνυπάρξει με το δικαίωμα στην οικονομική ανάπτυξη και την οικονομική ελευθερία;» Εύγλωτο;
Πηγή: alterthess
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου