Υπάρχουν και κάποιοι που είναι χειρότεροι απ τους ανίκανους. Υπάρχουν εκείνοι που είναι ικανοί για όλα… σύμφωνα με την περίφημη ρήση του Ρ. Σαμπατιέρ. Αμήχανη, απροετοίμαστη (κακώς) ανέντιμη (το σημαντικότερο) και προφανώς άφωνη όπως όλη η ανθρωπότητα η κοινωνία της Δύσης παρακολουθεί τους Τζιχαντιστές που λες και τους ξέβρασαν οι πύλες της κόλασης να κονιορτοποιούν κάθε ικμάδα ανθρώπινης υπόστασης τους, καταρρακώνοντας και την ίδια την κοινωνία στην οποία αργά μα σταθερά δείχνουν να επιβάλλονται.
Το φαινόμενο, αναλογικά αντίστοιχο με το φαινόμενο των Ναζί στην Δύση παρά τις διαφοροποιήσεις του, αποτελεί το πιο ισχυρό κρας τεστ των τελευταίων δεκαετιών για μια πολιτική τάξη και μια (παγκόσμια) κοινωνία που έτσι κι αλλιώς από ανικανότητα και από επιλογή καταρρέει.
Γι’ αυτό κι η ίδια η διαχείρισή του από κάποιους κύκλους περιέχει (κάποια από τα βασικότερα) αίτια που το δημιούργησαν. Έτσι η ταύτιση μέρους των Αράβων με τις πιο ακραίες αντιλήψεις που μπορεί να υπάρξουν σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα αποδίδεται ουσιαστικά στη φύση τους ή στον πολιτισμό τους, αποδίδοντας του μια ανιστορική διάσταση γεμάτη από αμετάβλητες ιδιότητες. Βέβαια και ο ίδιος ο Αράβικος πολιτισμός δεν υπήρξε συνεκτικός αλλά κι οι κοινωνίες του υπήρξαν και παραμένουν βαθιά ταξικές, όσο κι αν ενοχλεί η θύμηση αυτού του πράγματος χριστιανούς και μουσουλμάνους, που στηρίζουν την συνοχή της εσωομάδας τους στο απόλυτο καλό το δικό τους και στο απόλυτο κακό των άλλων.
Κι αυτή η εξέλιξη δεν έπαψε ποτέ να έχει τριβή με τις κοινωνικές οικονομικές και ιστορικές συντεταγμένες ενός παγκόσμιου σκακιού που άλεθε σαν το στάρι στο νερόμυλο της μισαλλοδοξίας τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των αδύναμων, έχοντας από την μια στη νεροτριβή τις τοπικές ελίτ κι από την άλλη την ίδια την ηγεμονία της Δύσης, η οποία στήριξε και διαχειρίστηκε και διέφθειρε τοπικά καθεστώτα σε βαθμό που στις τοπικές κοινωνίες να φτάνουν ως μόνος δυτικός απόηχος τα σκουπίδια και τα αποτελέσματα μιας μεταδημοκρατίας και μάλιστα σουλτανικού τύπου και όχι μιας κοινωνίας πολιτών.
Πολύ κοντά με τα φαινόμενα που πριμοδότησαν στη Δύση τους νεοναζί (αφού οι προδοσίες της ελπίδας κυοφόρησαν την ακρότητα) και πολύ μακριά από τις όποιες ασπίδες θα μπορούσε να δημιουργήσει το πέρασμα από την δημιουργική φάση του λαϊκού καπιταλισμού (ο οποίος στην δημιουργική εποχή του και σε σύγκριση με τον προγενέστερο κόσμο της φεουδαρχίας είχε -με τον φόβο του κομμουνισμού από ένα σημείο κι ύστερα- αναπτυχθεί κι «είχε δώσει το δημοκρατικό, πολιτισμό και τη δημοκρατική οργάνωση και στον τελευταίο άνθρωπο» όπως σημείωνε ο Λένιν, Άπαντα τόμος 36 σελ. 16) πολύ μακριά αφού όπως κι εμείς αλλά πιο light στα Βαλκάνια δεν πέρασαν ποτέ από αυτήν την φάση, οι κοινωνίες αυτές κραυγάζουν στ’ αυτιά του πλανήτη ότι το μοντέλο της συναινετικής ηγεμόνευσης μπάζει από παντού, γιατί η δεύτερη πυροβόλησε την πρώτη.
Τα δικαιώματα οπισθοχωρούν παγκόσμια καθώς τα μινιμαλιστικά κράτη των όποιων τοπικών και των παρά κάποιες νέες μεταγραφές μονίμων υπερτοπικών ελίτ θυμίζουν ότι ο διαφωτισμός φώτισε το Παρίσι μα κράτησε στο σκοτάδι τις αποικίες του. Ίσως αυτοί ήμασταν πάντα. Ανίκανοι ως ηγεμόνες να οδηγήσουμε κι ανίκανοι ως ηγεμονευόμενοι/ες και να οδηγηθούμε στο «καλό», ικανοί να θάβουμε ζωντανά παιδιά. Ο Ηρόδοτος δεν είναι (νομίζω) που περιγράφει τις μάνες αδάκρυτες στην Καρχηδόνα να παρακολουθούν την θυσία των πρωτότοκων τους αφού είχαν πειστεί πως έτσι θα νικούσε η ομάδα (η χώρα, η κοινωνία, η θρησκεία, η πόλη) τους; Και στην Σπάρτη, παρά την φαιδρή προσπάθεια ακροδεξιών ν αρνηθούν τον Καιάδα, δεν είχαμε σε σχέση με την ζωή των διαφορετικών παιδιών ένα αντίστοιχο φαινόμενο;
Τώρα, το βαθύτερο σκοτάδι σ’ έναν σκοτεινό πλανήτη έρχεται από την Ανατολή κι έχει την μορφή του Ισλαμοφασισμού. Μίξη απολίτικου θρησκευτικού φυλετισμού που τόσο για διάφορους λόγους (πχ έλλειψη κλασικού αστικού κράτους που δημιούργησε συνενώσεις θρησκευτικού κι όχι εθνικιστικού τύπου στην έρημο) ευδοκιμεί στην περιοχή. Κι ενώ κανείς σοβαρός άνθρωπος κατά την γνώμη μου δεν μπορεί να τα βάλει με τον Ομπάμα που βομβαρδίζει τους Τζιχαντιστές (;) κανείς δίκαιος δεν μπορεί να μην θυμηθεί πως 3 χρόνια μετά οι Αμερικανοί επιστρέφουν αφού συνέβαλλαν με την πολιτική τους να μισηθεί η Δύση.
Αφού έδωσαν την ευκαιρίας σε λαοπλάνους στο όνομα του Θεού (τους) να αποκτήσουν έρεισμα και να ακυρώσουν μια από τις πλέον φιλελεύθερες αραβικές κοινωνίες τη δεκαετία του 70. Αφού κι οι τοπικές ελίτ κρύφτηκαν βολικά με την σειρά τους πίσω από μια ρητορική μίσους (να γλιτώσουμε το τομάρι μας…) που φώτιζε τις ευθύνες των «ξένων» των Αμερικάνων, των «δυτικών», τους οποίους εννοούσαν τόσο ως συνεκτικούς, αρνητικούς μονόλιθους, όσο κι οι ακροδεξιοί τους Άραβες σήμερα, την ίδια ώρα βέβαια που άρμεγαν τις καρέκλες που τους είχαν απονεμηθεί…
Θρησκευτικοφυλετικές αναγνώσεις λοιπόν για χαλασμένα κύτταρα ώστε να καλύπτονται ή να ακυρώνονται οι Πολιτικοοικονομικές και τα αίτια τους. Αρκεί; Όχι! Το πολιτιστικό συμβάλλει κι αυτό αλλά επηρεάζεται ε την σειρά του από εξουσίες που πολιτεύονται μονίμως διαχειριζόμενες τον φόβο και την ανάγκη…
Πριμοδοτώντας την βαρβαρότητα, πριμοδοτώντας τα θαμμένα παιδιά, χρησιμοποιώντας τα μικροπολιτικά όχι για να τα δικαιώσεις αλλά για να δικαιωθείς. Ένας τρελός πανάθλιος πλανήτης, ο πλανήτης των θαμμένων ζωντανών παιδιών. Των (με όλη την σημειολογία που μπορεί να περιλαμβάνει) Ζωντανών θαμμένων ανθρώπων. Με τους Τζιχαντιστές πια (κι επί του παρόντος ταυτόχρονα…) ως κορωνίδα των φρενοβλαβών του.
Το δωμάτιο του γαλάζιου πλανήτη ασφυκτικά γεμάτο με κηροζίνη. Ένας αναπτήρας στα Ανατολικά ένας στα Δυτικά του δωματίου στη μέση να παίζουμε με τα σπίρτα. Και το οξυγόνο για όσους/ες θέλουν ν αναπνέουν να ελαττώνεται, να το καλύπτει η κηροζίνη. Έλλειψη οξυγόνου, έλλειψη ελευθερίας:
«Στον βαθμό που η έλλειψη ελευθερίας βρίσκεται ήδη στις ανάγκες κι όχι μόνον στην ικανοποίηση τους αυτές είναι που πρέπει ν αρχίσουν ν απελευθερώνονται. Δεν πρόκειται για ένα μέτρο παιδείας ή ηθικής ανανέωσης του ανθρώπου, αλλά για μια οικονομική και πολιτική πράξη.» έγραψε στην εποχή του ο Μαρκούζε. Εποχή όλο και πιο όμοια με την δική μας. Δεν έχω την δύναμη να σας ξεθάψω ζωντανά θαμμένα παιδιά κι ό,τι αντιπροσωπεύεται, αλλά έχω την υποχρέωση να σας ακούσω. Κι όπως ο Δυτικός κόσμος πρέπει ν αρχίσει μια μεγάλη και έντιμη (εχμ!) συζήτηση για την ανικανότητα του ν’ ανοίξει ένα παράθυρο στο γαμημένο δωμάτιο της κηροζίνης, οφείλω την ίδια στιγμή, εκκινώντας απ’ το αίτημα για μια πολιτική πράξη όπως την εννοεί ο Μαρκούζε, να θυμίσω στους αφιονισμένους «ανεύθυνους δήθεν μπροστά στις δυστοπίες τους» της Ανατολής πως υπάρχουν και κάποιοι που είναι χειρότεροι απ τους ανίκανους. Υπάρχουν εκείνοι που είναι ικανοί για όλα… NO PASARAN!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου