Άρθρο του Σπύρου Καβακόπουλου

Αθάνατη Ελληνική Κληρονομιά

(Με αφορμή σχετική συζήτηση με Ολλανδή μόνιμη κάτοικο της χώρας μας)

Και φέτος κουρελαρία αφισών, βρίσκεται καρφωμένη (ναι καρφωμένη) σε πανέμορφους ευκαλύπτους της παραλίας Γαλαξιδίου, όπως σε κολώνες και κάδους απορριμμάτων. Διαφημίζει τραγωδίες, κωμωδίες που παίζονται στο αρχαίο θέατρο των Δελφών.

Αναρωτιέμαι. 

Ο ατζέντης μιας ποιοτικής εννοείται παράστασης, έχει το δικαίωμα του αισθητικού βιασμού της  πόλης; 

Οι συντελεστές της παράστασης βλέποντας τους εαυτούς τους καρφωμένους πάνω σε δένδρα, κολώνες, κάδους απορριμμάτων, μπορούν να διατείνονται ότι παράγουν πολιτισμό; Δεν αντιλαμβάνονται την γελοιότητα της καλλιτεχνικής φωτογραφίας των, με κάδρο κάδους απορριμμάτων και κορμούς δένδρων;

Ο θεατής βλέποντας την κουρελαρία και το βρωμερό κιτς της αφισοκόλλησης «όπου λάχει», πως

μπορεί ταυτόχρονα να παρακολουθεί αρχαία τραγωδία, να  μιλά για τέχνη - αισθητική και να παραμένει απαθής; Ο συνεχής αισθητικός βιασμός έγινε συνήθεια και μάλλον μας διακατέχει το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

«Πέρσες» του Αισχύλου γράφει η κουρελιασμένη αφίσα. Πόσοι τελικά γνωρίζουμε  ότι η τραγωδία διερευνά με εκπληκτικό τρόπο το θέμα της ύβρεως, της αλαζονείας, της ελευθερίας του ανθρώπου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όλα αυτά γιατί αποτελούσαν αντικείμενο εξέτασης για τους αρχαίους και τώρα όχι;

Ευτυχώς ο σκοτεινός ελληνικός χειμώνας,  θα αναλάβει και φέτος να εξαφανίσει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, την βρωμερή και κουρελιασμένη μας αφίσα.