Νίκος Παπανικολάου: ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - μήπως μας ξέφυγε η ουσία;

Δεν ξέρω πως ακριβώς αισθάνθηκαν οι συμπολίτες μας που βρέθηκαν, κατά την διάρκεια του πρόσφατου εορτασμού της 28^ης Οκτωβρίου, στο μνημείο Ηρώων στη Νέα Χαλκηδόνα και παρακολούθησαν την παρέλαση, αλλά προσωπικά έχω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.

Δεν θα αναφερθώ στις διάφορες κακοπροαίρετες κριτικές που ακούστηκαν, γιατί αναγνωρίζω απόλυτα ότι μια νέα διοίκηση θέλει να δώσει το δικό της χρώμα στις γιορτές και αυτό είναι δικαίωμά της.

Έχει βέβαια, μεγάλη σημασία να μην αποπνέει μια εθνική εορτή διχαστικά μηνύματα αλλά ακόμα και αυτό είναι μια πολιτική επιλογή που σε αυτές τις δύσκολες εποχές που περνάμε θα κριθεί. Και είμαι σίγουρος ότι θα κριθεί αυστηρά από όλους τους συμπολίτες μας, που περνάνε άσχημες ώρες. Άλλωστε όταν ο Ιωάννης Μεταξάς (ιδεολογικά προσκείμενος στις δυνάμεις του άξονα) είπε το ιστορικό ΟΧΙ, δεν προσπάθησε να βγάλει τα προσωπικά του απωθημένα αλλά να εκφράσει την βούληση του ελληνικού λαού. Και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι την απελευθέρωση, όταν σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στις φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις. Και ήταν η αντίσταση ενός περήφανου λαού όχι των φιλοβρετανών ή των φιλοσοβιετικών. Άλλωστε, αυτοί φρόντιζαν απλά για τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, υπογράφοντας τις δικές τους συμφωνίες στο παρασκήνιο.
Δεν θα αναφερθώ στις μουσικές επιλογές που σχολιάστηκαν, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι αντίσταση κατά του φασισμού έκανε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος και όχι μόνο η Σοφία Βέμπο που με τα τραγούδια της ενέπνευσε τους έλληνες πολεμιστές στα βουνά της Πίνδου και της Μακεδονίας. Άλλωστε στο έπος του ’40 περιλαμβάνεται, κατά την γνώμη μου και η Εθνική Αντίσταση του ελληνικού λαού μέχρι την απελευθέρωση το 1944. Και σίγουρα τα αντιστασιακά τραγούδια ενέπνευσαν αυτόν το λαό, να καταφέρει σοβαρά πλήγματα στον κατοχικό στρατό και να αντέξει τα άνανδρα χτυπήματα σε αμάχους.
Πρέπει να αναφερθώ όμως στο γενικότερο αίσθημα που άφησε ο εορτασμός. Και το κάνω αυτό, σεβόμενος τις επιλογές της νέας διοίκησης του Δήμου μας είτε τις ασπάζομαι είτε όχι.

Δεν ήταν ένας πανηγυρικός εορτασμός. Δεν μου ενέπνευσε εθνική περηφάνια. Μάλλον με πάγωσε περισσότερο, παρά με ενθουσίασε. Και αυτοί οι εορτασμοί γίνονται για να εμψυχώνουν και να δημιουργούν εθνική ανάταση. Δεν μου δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας για το μέλλον. Δεν μου έβγαλε αυτό το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» ρε παιδί μου. Δεν θέλω να πιστεύω ότι έγινε από πρόθεση. Όλα όμως μαζί, ήταν μια άχρωμη και άοσμη τελετή. Ένας εορτασμός κατώτερος της περίστασης. Μην ξεχνάμε ότι την ίδια ώρα που εμείς παρακολουθούσαμε την παρέλαση, οι παππούδες μας, πριν 74 χρόνια,  πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου. Το καταθέτω αυτό ως μια καλοπροαίρετη κριτική για το μέλλον. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το περισσότερο χειροκρότημα πήρε το … στεφάνι που κατέθεσε η ΑΕΚ.

Θα ήταν ίσως ένας στόχος για τον νέο Δήμαρχο. Την 25^η Μαρτίου να πάρει το θερμότερο χειροκρότημα. Ένα ειλικρινές χειροκρότημα από όλους τους πολίτες. Αυτό που κατάφερναν κάποιοι προκάτοχοί του.