Ακολούθησε η επιβεβαίωση από τον ισπανό υπουργό Οικονομικών Λουΐς δε Γκίντος, ο οποίος αποκάλυψε ότι η Ευρωζώνη συζητά για ένα τρίτο πακέτο «διάσωσης» για την Ελλάδα, ύψους 30-50 δισ. ευρώ, αλλά με «μεγαλύτερη ευελιξία» για την Ελλάδα (επέμεινε, δε, και μετά τις διαψεύσεις).
Ακολούθησαν οι διαψεύσεις. «Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης δεν συζητούν ένα τρίτο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα», δήλωσε η εκπρόσωπος Τύπου του Ντεϊσελμπλούμ, Σιμόν Μποϊτέλ. «Δεν διεξάγεται καμία συζήτηση στο Eurogroup και στα μέλη του για την ανάγκη ενός τρίτου πακέτου διάσωσης της Ελλάδας», δήλωσε ο Γιούνκερ. Ο Μπαρουφάκης πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα: «Είναι λάθος να λάβουμε νέο δάνειο, προτού λύσουμε το πρόβλημα του χρέους».
Αυτά τη Δευτέρα. Γιατί την Τρίτη, η εκπρόσωπος της Κομισιόν Ανίκα Μπράιντχαρτ, έκανε διορθωτική δήλωση, καλύπτοντας όλες τις πλευρές: «Οιαδήποτε συζήτηση για λεπτομέρειες ή ποσά που σχετίζονται με μια νέα συμφωνία με την Ελλάδα είναι πρόωρη». Μ’ άλλα λόγια, επιβεβαίωσε ότι γίνεται συζήτηση, αλλά δεν έχει μπει στις λεπτομέρειες για τα ποσά και τους όρους.
Μετά ήρθαν (όπως πάντα) οι Γερμανοί. Ο Σόιμπλε μίλησε για νέο Μνημόνιο που θα συνοδεύει το νέο δάνειο, χωρίς να παραλείψει να συμπληρώσει το γνωστό: εμείς δεν πιέζουμε την Ελλάδα να μπει σε νέο πρόγραμμα. Αν όμως χρειαστεί νέο δάνειο, θα πρέπει να μπει και σε νέο πρόγραμμα. Στον Σόιμπλε ανέλαβε ν’ απαντήσει ο γίγαντας Φλαμπουράρης, ο οποίος κατηγόρησε τον γερμανό υπουργό περίπου ότι υπονομεύει τη συμφωνία του Eurogroup! Οι Γερμανοί έβαλαν κοινοβουλευτικά τους στελέχη να κλείσουν τη συζήτηση με απροκάλυπτη ειρωνεία. «Ο κ. Τσίπρας είπε καθαρά ότι η Ελλάδα δε θέλει ένα πρόσθετο πακέτο βοήθειας» δήλωσε ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας της CDU (το κόμμα της Μέρκελ) Μίχαελ Γκρόσε-Μπρέμερ. «Αν δε θέλει κανένα πακέτο, δε χρειάζεται και να κάνουμε σκέψεις για κάτι τέτοιο» συμπλήρωσε η Γκέρτα Χάσελφελντ, πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της CSU (οι ακροδεξιοί χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας, σύμμαχοι των χριστιανοδημοκρατών).
Ολα τα παραπάνω δεν είναι παρά ένα παιχνίδι προπαγάνδας. Οι πάντες γνωρίζουν ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί και στο μέλλον νέα δάνεια για να συνεχίσει να αποπληρώνει τα παλιά, ανεξάρτητα από την πηγή προέλευσης αυτών των δανείων (αν δηλαδή θα είναι από τις «αγορές» ή από μηχανισμούς δανεισμού της ΕΕ και του ΔΝΤ).
Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο πίστεψαν κάποια στιγμή ότι μπορούν πλέον να εξασφαλίζουν δάνεια με «ανεκτό» επιτόκιο από τις «αγορές» και άρχισαν τα καουμποϊλίκια (κορυφώθηκαν στη ΔΕΘ με τη μνημειώδη πλέον ομιλία Σαμαρά). Σε λιγότερο από ένα μήνα αναγκάστηκαν να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να παρακαλούν τους εταίρους-δανειστές να τους ξαναβάλουν κάτω από την ομπρέλα τους. Η συζήτηση της προηγούμενης συγκυβέρνησης με την τρόικα γινόταν για ολοκλήρωση της τελευταίας επιθεώρησης, ώστε να αποδεσμευτεί η δόση των 7,2 δισ. ευρώ. Σε σχέση με το μέλλον, λόγω της αδυναμίας εξόδου στις «αγορές», γινόταν συζήτηση για να μετατραπούν σε «προληπτικές γραμμές πίστωσης» το υπόλοιπο του δανείου από το ΔΝΤ (οι δόσεις τελειώνουν τον Απρίλη του 2016) και το αδιάθετο υπόλοιπο από το δάνειο από το EFSF για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (περίπου 10,9 δισ. ευρώ). Κι αυτό ανεξάρτητα από τη νέα αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία επί της αρχής έχει αποφασιστεί από το Eurogroup το Νοέμβρη του 2012.
Η νέα συγκυβέρνηση άρχισε από το σημείο που σταμάτησε η προηγούμενη, επειδή αντιμετωπίζει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Πριν ακόμη συμπληρώσει τον πρώτο μήνα της θητείας της αναγκάστηκε να υπογράψει μια ταπεινωτική συμφωνία παράτασης της προηγούμενης δανειακής σύμβασης (και του Μνημόνιου που τη συνοδεύει), αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να κλείσει την επιθεώρηση με την τρόικα, για να πάρει τα 7,2 δισ. και να πληρώσει τις δόσεις των παλιών δανείων που τρέχουν. Μπορεί ο Σταθάκης να διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι δεν υπάρχει κανένα ταμειακό πρόβλημα μέχρι τον Ιούλη, διαψεύδοντας τον Χαρδούβελη που προειδοποιούσε ότι το πρόβλημα θ’ αντιμετωπιστεί το Μάρτη, όμως αυτή η διαβεβαίωση ήταν απατηλή προεκλογική προπαγάνδα (δεν ήταν το μόνο). Η ζωή επιβεβαίωσε πλήρως τον Χαρδούβελη: αυτή τη στιγμή εκλιπαρούν για κάποια μετρητά, προκειμένου ν’ αποπληρώσουν τα τοκοχρεολύσια που τρέχουν.
Η νέα συγκυβέρνηση ζήτησε την τετράμηνη παράταση της προηγούμενης δανειακής σύμβασης, προκειμένου να ετοιμάσει τη διαπραγμάτευση για μια νέα δανειακή σύμβαση, προκειμένου να μπορεί να αποπληρώνει τα παλιά δάνεια που θα τρέχουν τα επόμενα δυο-τρία χρόνια.
Ο Μπαρουφάκης επέμεινε και το πρωί της Πέμπτης ότι δε θα χρειαστεί νέο δάνειο (!), όμως τρεις μέρες πριν, σ’ ένα από τα non paper που εκδίδει καθημερινά το μουσολινικό επιτελείο προπαγάνδας του Μαξίμου το έγραψαν φόρα παρτίδα ότι πάνε για νέο δάνειο: «Στόχος είναι η νέα συμφωνία τον Ιούνιο να συνοδεύεται από μια νέα δανειακή σύμβαση που δεν θα εμπεριέχει δεσμεύσεις και όρους (όπως η παρούσα) ετεροβαρείς ως προς τα συμφέροντα της χώρας».
Αυτοί δεν ήταν που δε θα έπαιρναν νέα δάνεια για να αποπληρώσουν τα παλιά; Αυτό δεν έλεγαν συνεχώς στον ελληνικό λαό, όχι μόνο πριν τις εκλογές αλλά και μετά απ’ αυτές; Τώρα μιλούν ευθέως για νέο δάνειο χωρίς ετεροβαρείς όρους. Γιατί, όμως, να τους δώσουν οι «εταίροι» νέο δάνειο χωρίς ετεροβαρείς όρους; Επειδή είναι νέοι και ωραίοι; Το επιχείρημα δεν αντέχει σε σχολιασμό. Εχουμε τόση πείρα πια ώστε να μην ασχολούμαστε με τέτοια ψέματα.
Οταν έγινε το περιβόητο PSI φτιάχτηκε ένα ιδανικό (πλην όμως εξωπραγματικό) μαθηματικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο με μέση αύξηση του ΑΕΠ 2,5% και ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 4,5% για τα επόμενα χρόνια (μέχρι το 2020) το ελληνικό κράτος δε θα χρειαστεί να ξαναδανειστεί για να αποπληρώσει τα παλιά χρέη. Ο λογαριασμός, βέβαια, δεν έβγαινε με τίποτα, όμως υπολόγιζαν πως ο νέος δανεισμός θα γινόταν από τις «αγορές».
Δεν μιλούσαν για νέο δανεισμό, όμως αυτός ήταν δεδομένος. Η ανάγκη του πήγαζε από τα ίδια τα δεδομένα του χρέους. Σημειώναμε τότε σ’ ένα άρθρο μας, που δημοσιεύτηκε στο φύλλου 709 της «Κόντρας» (Σάββατο 24.11.2012):
«Πολύ σύντομα θα φανεί πως το κρατικό χρέος εξακολουθεί να είναι μη βιώσιμο. Περίπου 110 δισ. είναι οι τόκοι μέχρι το 2020 και άλλα περίπου 100 δισ. τα χρεολύσια. Για την αποπληρωμή διαθέτουν μόλις 36,5 δισ. από τη νέα δανειακή σύμβαση. Από πού θα εξασφαλιστούν τα υπόλοιπα 173,5 δισ.; Αυτή τη στιγμή κάνουν λόγο για την ύπαρξη ενός “χρηματοδοτικού κενού’’ λίγο πάνω από τα 30 δισ. Πώς θα καλυφθούν τα περίπου 140 δισ. που μένουν μέχρι το 2020; Αυτή τη στιγμή καλύπτονται με… δημιουργική λογιστική. Τα greek statistics έχουν γίνειeurogrou
Δεν έχει, λοιπόν, καμιά σημασία ν’ ασχοληθούμε με τις τεχνικές λύσεις που θα δοθούν τη Δευτέρα 26 Νοέμβρη, γιατί και αυτές θα είναι προσωρινές, όπως ήταν και όλες οι προηγούμενες. Πρέπει να απεγκλωβιστούμε από τη λογική της διαχείρισης του χρέους και να δούμε την ουσία.
Το δημόσιο χρέος, λοιπόν, όπως σημειώθηκε παραπάνω, είναι ένα εργαλείο. Ενα εργαλείο, καταρχάς, για την απομύζηση κάθε πόρου του ελληνικού κράτους από τους διεθνείς τοκογλύφους, που δεν μοιάζουν μορφικά με τον σεξπιρικό Σάιλοκ, επί της ουσίας όμως είναι το ίδιο αδίστακτοι μ’ αυτόν. Μέσω του κρατικού προϋπολογισμού επιχειρείται η μεγαλύτερη και η πιο βίαιη αναδιανομή εισοδήματος που έχει γίνει σ’ αυτόν τον τόπο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ξεζουμίζουν το λαό με όλα τα μέσα για ν’ αποπληρώσουν τους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, ενώ παράλληλα ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν “μπιρ παρά’’ όλα τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, μεταξύ των οποίων και επιχειρήσεις που έφτυσε αίμα ο ελληνικός λαός για να χτιστούν, όπως η ΔΕΗ».
Αυτές οι επισημάνσεις ισχύουν στο ακέραιο και σήμερα. Η νέα συγκυβέρνηση έχει αναλάβει την υποχρέωση να αποπληρώσει κάθε δεκάρα των δανείων που έχει συνάψει το ελληνικό κράτος. Αυτό σημαίνει νέα δάνεια, ανεξάρτητα από την επικείμενη αναδιάρθρωση του χρέους. Η αναδιάρθρωση θα γίνει, αλλά θ’ αποτελεί όρο της νέας δανειακής σύμβασης και του Μνημόνιου-3 που θα τη συνοδεύει.
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 7 ΜΑΡΤΗ
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου