Βενεζουέλα: Το λαϊκό κίνημα σε καινούρια καθήκοντα

Η εβδομάδα που φεύγει, αφήνει το Καράκας σε βαθιά ανησυχία. Ο δημοσιογράφος Ricardo Duran βρέθηκε δολοφονημένος τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης, έξω από το σπίτι του στην συνοικία Caricuao στο Καράκας. Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώθηκε από τον Υπουργό Επικοινωνιών και Πληροφοριών, José Luis, ο οποίος ανήγγειλε την άμεση διερεύνηση των συνθηκών του θανάτου του από τις αστυνομικές αρχές. Το υπουργείο Δημοσίας Τάξης της Βενεζουέλας ανέθεσε στον εισαγγελέα της 55ης μητροπολιτικής περιοχής του Καράκας, Miguel Hernandez, να ερευνήσει τις συνθήκες του θανάτου του Duran.

Ο Duran ήταν δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης Venezolana de Television και Διευθυντής Επικοινωνίας και Ενημέρωσης της Εθνοσυνέλευσης της Βενεζουέλας. Διηύθυνε επίσης πολλά προγράμματα στο Radio Nacional de Venezuela (RNV), η οποία του χάρισε το Εθνικό Βραβείο Δημοσιογραφίας 2009.

Πριν από λίγες ημέρες διορίστηκε διευθυντής ειδήσεων της Περιφέρειας Πρωτεύουσας και ήταν γνωστός επικριτής της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, ενώ κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Απρίλιο του 2002 κατά της κυβέρνησης του προέδρου Ούγκο Τσάβες ήταν στο προεδρικό μέγαρο Miraflores υπερασπίζοντας τη μπολιβαριανή επανάσταση.

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Nicolas Maduro, ζήτησε από τη δικαιοσύνη τη διερεύνηση του θανάτου του Ricardo Duran, λέγοντας στο twitter «Έχω δώσει οδηγίες, για αυτή την οδυνηρή υπόθεση, να πιαστούν οι δολοφόνοι και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη και ότι οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν όλη την αλήθεια» και πως «ο Duran προστίθεται στους άλλους μάρτυρες που θυσιάστηκαν για να διαφυλαχθεί η ανεξαρτησία και η σοσιαλιστική πατρίδα». “Είναι ένα πλήγμα εν μέσω της έντονης διαμάχης η οποία διεξάγεται σε αυτή την εποχή του οικονομικού πολέμου. Μα επιμένουμε στο παράδειγμά του ενώ εργαζόμαστε καλώντας για την ειρήνευση όλους, μερικοί άνθρωποι από το σκοτάδι του φασισμού εξακολουθούν να βρίσκονται σε πόλεμο σε βάρος του λαού» θυμίζοντας τη δολοφονία το φθινόπορο του 2014 του βουλευτή του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας (PSUV) Robert Serra, σε μια υπόθεση που συντάραξε τη χώρα.

Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η αντιπαράθεση στη Βενεζουέλα αναζωπυρώθηκε από τη στιγμή που η αντιπολίτευση κέρδισε τις εκλογές για την Εθνοσυνέλευση στις 6 Δεκέμβρη μετά από 16 χρόνια, της οποίας πήρε τον έλεγχο την 1^η Γενάρη. Έκτοτε, η πολιτική κατάσταση παραμένει ιδιαίτερα τεταμένη, με καθημερινές προστριβές, όπως την απόπειρα να ορκιστούν τρεις βουλευτές της αντιπολίτευσης για τους οποίους τα αποτελέσματα αμφισβητήθηκαν από πλευράς της Δικαιοσύνης και των Τσαβιστών, η οποίοι τελικά αναγκάστηκαν από την ίδια την αντιπολίτευση σε παραίτηση, ενώ η αποκαθήλωση από την αίθουσα της Εθνοσυνέλευσης του πορτραίτου του Ούγκο Τσάβες, οδήγησε ακόμα και τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας να προειδοποιήσουν ότι δεν θα παραμείνουν απαθείς στις προκλήσεις της αντιπολίτευσης.

Με το συνασπισμό της αντιπολίτευσης να ενοποιείται από ένα μόνο στοιχείο –αυτό του μίσους της για το Τσαβισμό- αλλά χωρίς ουσιαστικά κανένα πολιτικό πρόγραμμα οικονομικής διεξόδου από τη καταστροφικές επιπτώσεις της πτώσης της τιμής του πετρελαίου, που βύθισε την οικονομία της χώρας στη χρεοκοπία, η Βενεζουέλα αποτελεί το πρώτο θύμα του λεγόμενου «οικονομικού πολέμου» που διεξάγει η Ουάσιγκτον για την ανατροπή του Τσαβισμού στη χώρα.

Αυτός είναι ένας από τους στόχους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με την προσπάθεια να στρέφεται στο να λυγίσουν οικονομικά κατά κύριο λόγο τη Ρωσία και το Ιράν, όπου με βασικό συντελεστή τη Σαουδική Αραβία και τα υπόλοιπα φιλοαμερικάνικα κράτη του Κόλπου, οδήγησαν σε μεγάλη πτώση τις τιμές του πετρελαίου –και παρά του ότι και οι ίδιες, όπως και οι ΗΠΑ πλήττονται από αυτή την ενέργεια- υπολογίζοντας ότι διαθέτουν τα οικονομικά αποθέματα να επιβιώσουν από το οικονομικό πλήγμα σε αντίθεση με τον αντίπαλο.

Μετά το πρώτο σοκ που υπέστη η Μπολιβαριανή συμμαχία της Βενεζουέλας, τίποτα ακόμα δεν προμηνύει ότι έχει επέλθει το τέλος του Τσαβισμού. Νέες συνθήκες διαμορφώνονται μέσα στις οποίες καλείται το λαϊκό κίνημα να αντιπαρατεθεί με την εμψυχωμένη από τη πρόσφατη νίκη της αστική τάξη της χώρας, η οποία δεν βασίζεται τόσο στην αποκατάσταση των δεσμών της με τα λαικά στρώματα της Βενεζουέλας, αλλά κυρίως στη δυσαρέσκεια των μαζών από την οικονομική κατάσταση, πράγμα που έσπρωξε σημαντική μερίδα από αυτές τις μάζες στο να ψηφίσουν την αντιπολίτευση.

Οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν αναδεικνύουν μια χώρα που πλέον διαθέτει μοιρασμένη πολιτική εξουσία, με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να έχει η αντιπολίτευση ενώ η κυβέρνηση να ελέγχεται ακόμα από το Μαδούρο, οι οποίες δεν είναι σε θέση ακόμα να επιφέρουν το βασικό πλήγμα η μια στην άλλη και επιδίδονται σε πόλεμο φθοράς.

Με το κυβερνόν κόμμα να είναι υποχρεωμένο ως ένα βαθμό να συνδυάσει τους περιορισμούς, που του θέτει η άθλια κατάσταση της οικονομίας με την διατήρηση των προγραμμάτων κοινωνικής πολιτικής, μια αναγκαστική προσαρμογή θεωρείται δεδομένη. Σε ποιο βαθμό αυτή θα γίνει, θα εξαρτηθεί από τις γενικότερες εξελίξεις εγχώρια και διεθνώς. Η συμμαχία της αντιδραστικής αντιπολίτευσης (MUD), θα σπρώχνει στην κατεύθυνση της ακύρωσης των επιτευγμάτων της Μπολιβαριανής επανάστασης, ενώ το κυβερνητικό μπλοκ θα προσπαθεί να διατηρήσει τα ερείσματά του στην εργατική τάξη, υπερασπιζόμενο τα επιτεύγματα της επανάστασης.

Αυτή η αντιφατική πραγματικότητα απασχόλησε και το διεθνή αστικό τύπο. Ανάμεσα στις προτεινόμενες λύσεις, υπήρξαν και αυτές όπως του Economist, που αντιλαμβανόμενο αφενός την αδυναμία που έχει επέλθει ο Τσαβισμός αλλά από την άλλη την ανικανότητα της αντιπολίτευσης, η οποία είναι ταυτισμένη με τη διαφθορά και την απληστία και χωρίς τη δυνατότητα να προτείνει ένα συνολικό οικονομικό σχέδιο, φαίνεται να προκρίνει τις διεργασίες μέσα στα δύο μπλοκ οι οποίες θα οδηγήσουν σε μια «δημοκρατική αντεπανάσταση» μέσα από τη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης τεχνοκρατών αποτελούμενης από τα πιο μετριοπαθή τμήματα των δύο μπλοκ, που θα υλοποιήσει τις επώδυνες αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Τίποτα μέχρι στιγμής δεν δείχνει ότι μπορεί να ευοδωθεί το παραπάνω σενάριο. Με τον Μαδούρο να μην αποδέχεται την παροχή αμνηστίας στους 70 κρατούμενους που σχετίζονται με την αντιπολίτευση, ανάμεσα στους οποίους και του Λεοπόλδου Λόπεζ, ο οποίος είχε συλληφθεί στις 18 Φλεβάρη του 2014 με την κατηγορία του εμπρησμού και της συνομωσίας, στο κύμα βίαιων διαδηλώσεων που οργάνωσε η αντιπολίτευση της χώρας.

Παράλληλα, στις 23 Δεκέμβρη, πέρασε στη Βουλή ο διορισμός 13 δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο σε μια προσπάθεια να ορθωθούν εμπόδια στις δυνατότητες που δημιουργεί η νίκη της αντιπολίτευσης στην αντεπανάσταση. Αν και η θητεία της κυβέρνησης Μαδούρο λήγει το 2018, μέχρι στιγμής δεν έχει φανεί εάν η αντιπολίτευση θα επιλέξει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανάκληση του Προέδρου και νέες προεδρικές εκλογές.

Μεσα στο κυβερνόν μπλοκ και την ανάλυση της νέας κατάστασης, προκύπτουν οι αναπόφευκτες εσωτερικές διεργασίες με την περίπτωση να οδηγηθεί σε περεταίρω ριζοσπαστικοποίηση, να είναι υπαρκτή, πράγμα που φαίνεται να υπολογίζει και ο διεθνής τύπος.

Το ΚΚΒ ήδη από τις 15 Δεκεμβρίου, είχε ζητήσει από το Μαδούρο να προχωρήσει στην έγκριση νόμου για τον εργατικό έλεγχο, πρόταση που είχε υποβληθεί στην Εθνοσυνέλευση και το 2007 αλλά δεν τέθηκε ποτέ προς ψήφιση. Το σχέδιο νόμου που πρότεινε τώρα το ΚΚΒ και τα συνδικάτα έθετε τις βάσεις για να τεθούν βασικοί τομείς της οικονομίας υπό τον έλεγχο των εργαζομένων. Τα συμβούλια, θα εξουσιοδοτούνται να συνδιαμορφώνουν με την κυβέρνηση τις κατευθύνσεις της εθνικής παραγωγής και να ελέγχουν τη χρήση των διαθέσιμων πόρων. Το ΚΚΒ χαρακτηρίζει το νόμο αυτό μέρος ενός σχεδίου μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και ότι θα αποτελέσει ασπίδα απέναντι στις επιθέσεις της αντιπολίτευσης, η οποία διακηρύσσει ότι θα καταργήσει το νόμο για την Εργασία και τους Εργαζομένους σε συνεργασία με το σύνδεσμο εργοδοτών.

Το κόμμα του Μαδούρο από την άλλη, προωθεί τη δική του ειδική νομοθεσία για τη θωράκιση των κοινωνικών κατακτήσεων και άλλα μέτρα, όπως το πέρασμα της κρατικής τηλεόρασης στα χέρια των εργαζομένων.

Η εργατική τάξη της χώρας, δεν φαίνεται διατεθειμένη να ανεχθεί την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, την οποία υποσχέθηκε να υλοποιήσει η αντιπολίτευση διαδηλώνοντας στους δρόμους του Καράκας κατά δεκάδες χιλιάδες.

Παράλληλα ο Μαδούρο, φαίνεται ότι επιχειρεί την επαναπροσέγγιση της κυβέρνησης με τα λαϊκά κινήματα ικανοποιώντας βασικά τους αιτήματα. Στις 23 Δεκέμβρη, ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος ενάντια στη χρήση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών και απαγορεύτηκαν οι πατέντες ιδιωτικών εταιρειών στους σπόρους. Ο νόμος χαιρετίστηκε από τα περιβαλλοντικά κινήματα, ενώ η αντιπολίτευση, αποκάλεσε τη νομοθεσία αντισυνταγματική. Με άλλο νομοσχέδιο υλοποιείται η προστασία των εργαζόμενων γυναικών κατά τη διάρκεια του τοκετού και βελτίωση της περίθαλψης, βάση του σχεδίου που υπέβαλαν ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης γυναικείες οργανώσεις.

Προηγήθηκε η σύγκλιση στις 15 Δεκεμβρίου του Εθνικού Κοινοβουλίου Κοινοτικών Συμβουλίων. των χιλιάδων κοινοτικών συμβουλίων που υπάρχουν στη χώρα, με στόχο να δημιουργηθεί μια θεσμική πλατφόρμα, που θα δίνει τη δυνατότητα στις λαϊκές οργανώσεις να έχουν πρόσβαση στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ελέγχοντας τη λειτουργία της Εθνοσυνέλευσης και προτείνοντας απευθείας σχέδια νόμου στον Πρόεδρο Μαδούρο.

Με το τσαβισμό να μην παραδίδεται όπως ίσως όλοι περίμεναν, η δολοφονία του Ricardo Duran φαίνεται ότι έρχεται να ακυρώσει την τακτική της ήπιας ανατροπής που περιγράφει το Economist ως «δημοκρατική αντεπανάσταση», αποτελώντας ένα μήνυμα, που απευθύνεται πρωτίστως στο εσωτερικό της ίδιας της αντιπολίτευσης, η οποία θα ξεκαθαρίσει το είδος της αντιπαράθεσης, που θα επιλέξει απέναντι στην κυβέρνηση Μαδούρο. Αν θα επανέλθει στη «πεπατημένη» της ένοπλης βίας των πραξικοπημάτων και της τρομοκρατίας των ένοπλων συμμοριών ή θα επικρατήσουν πιο «βελούδινες» λύσεις.

Σε σχόλιο στην εφημερίδα του ΚΚΒ Tribuna Popular, ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος Oscar Figuera επισημαίνει τη σημασία της ταξικής πάλης ενάντια στην αντεπαναστατική νίκη της 6ης Δεκέμβρη στη Βενεζουέλα.

Ο Oscar Figuera δηλώνει ότι το ΚΚΒ θα επιδιώξει να εμβαθύνει την αντιπαράθεση της εργατικής τάξης στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ανατροπές που επιδιώκει η φιλοϊμπεριαλιστική αντιπολίτευση, αλλά και κατά των γραφειοκρατικών και ρεφορμιστικών εμποδίων, που καταστρέφουν τη διαδικασία της αλλαγής μέσα από ψευδοεπαναστατικούς λόγους. Τόνισε επίσης ότι «Εμείς δεν πρέπει να πέσουμε μέσα σε οποιαδήποτε από τις προκλήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί από τη δεξιά και ότι είμαστε υποχρεωμένοι να αποδείξουμε ότι οι πατριωτικές, δημοκρατικές, λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις είναι πρόθυμες να υπερασπιστούν την ιστορία τους και τις κατακτήσεις τους» καταλήγοντας ότι “ο Λαός της Βενεζουέλας πρέπει να απαιτήσει αλλαγές, αλλά επαναστατικές αλλαγές για τις οποίες το ΚΚΒ επιβεβαιώνει τη δέσμευσή του να συνεχίσει τον αγώνα με την εργατική τάξη και όλο το λαό ενάντια στην ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό που εργάζονται για να αντιστρέψουν την πρόοδο των δικαιωμάτων, αλλά και να γίνει η απαραίτητη αυτοκριτική που θα επιτρέψει τη διόρθωση των λαθών και η εμβάθυνση αυτών των επιτυχιών. “

Είναι σαφές ότι τίποτα Βενεζουέλα δεν έχει κριθεί οριστικά. Το λαικό κίνημα μπαίνει σε νέα φάση πιο οξυμένης αντιπαράθεσης με την αστική τάξη της χώρας, η έκβαση της οποίας θα κριθεί τόσο από τις αποφάσεις που θα λάβει το ίδιο το λαϊκό κίνημα, όσο και από τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις, με την αναγκαιότητα της διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τους κομμουνιστές της χώρας να είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.

πηγή: neaspora.gr