Ο Βαρουφάκης …καρφώνει και …ξεκαρφώνει!

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς σκέφτηκαν και τι ακριβώς επιδίωκαν οι ιθύνοντες του συγκροτήματος του Σκάι και κατ’ επέκταση τα πρώτα του δημοσιογραφικά στελέχη, που στην τηλεοπτική εκπομπή «Ιστορίες» πήραν συνέντευξη από το Γιάννη Βαρουφάκη. Υπάρχουν ορισμένες παράμετροι, όμως, οι οποίες μας επιτρέπουν να συνθέσουμε μια εικόνα και θα προσπαθήσουμε να την κάνουμε όσο πιο σαφή μπορούμε. Ποιες είναι αυτές οι παράμετροι;…

1. Ο Σκάι δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ αστικό ΜΜΕ. Ορισμένες φορές, μάλιστα, η αντικυβερνητική του στάση έφτασε στο επίπεδο του εκχυδαϊσμού της πολιτικής απέναντι στην κυβέρνηση. Ξεπέρναγε τα όρια μιας κριτικής, που ο βασικός της στόχος ήταν να κρίνει, μέσα από τη δική του πολιτική οπτική, τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Η κριτική του έφτανε στα όρια της γελοιοποίησης πολιτικών προσώπων και πολιτικών πρακτικών, της κυβερνητικής πολιτικής κάτι, βέβαια, που, σήμερα, δεν είναι αποκλειστικότητα του Σκάι αλλά γενικότερη στάση των αστικών ΜΜΕ.
2. Στην εισαγωγή της εκπομπής οι παρουσιαστές της εξηγούν ότι οι τηλεθεατές θα παρακολουθήσουν μια συνέντευξη, κατά την οποία θα παρουσιαστεί η εκδοχή ( για τις συγκεκριμένες εξελίξεις που θα μίλαγε) του Γιάννη Βαρουφάκη, ως πρωταγωνιστή μιας καθοριστικής διαπραγματευτικής περιόδου, που συνέβησαν πάρα πολλά και κρίθηκαν ακόμη περισσότερα. Η παρατήρησή μας είναι ότι κατά τη διάρκεια της συνέντευξης «ξεχαστήκανε» πλήρως οι κριτικές, που ασκούσε ο Σκάι, δε μετατράπηκαν σε ερωτήσεις και ο σιωπηλός Αλέξης Παπαχελάς έπαιξε το ρόλο του αβανταδόρου να διευκολύνει το Γιάννη Βαρουφάκη να αφηγείται. Με δυο λόγια η πολεμική, που ασκούσε ο Σκάι στον ίδιο τον Γιάννη Βαρουφάκη – αλλά και στην κυβέρνηση, καταχωνιάστηκε στα αζήτητα. Δε δυσκολεύτηκε ο Γιάννης Βαρουφάκης στις ερωτήσεις. Αφέθηκε στο αφήγημά του, για να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη του σύγχρονου πολιτικού λεξιλογίου.
3. Στο τέλος της εκπομπής η παρέμβαση του Παύλου Τσίμα ήταν όλο το «ζουμί» της πολιτικής στάσης του Σκάι, που, βέβαια, αποκάλυπτε και το τι επιθυμούσε η αστική τάξη της χώρας. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχαριστήσει το Γιάννη Δραγασάκη για τη στάση, που κράτησε κατά την πιο κρίσιμη συνεδρίαση της ομάδας, που με τη λειτουργία της αποφάσιζε τη στρατηγική και τις αντίστοιχες κινήσεις της κυβέρνησης κατά τη διαπραγμάτευση. Η ψηφοφορία (ουσιαστική ή τυπική, δεν έχει σημασία) ήρθε 4 – 2 υπέρ της άποψης του Γιάννη Δραγασάκη. Ο πρωθυπουργός απλώς άκουγε!
4. Παρά το γεγονός ότι το κεντρικό πρόσωπο στο «αφήγημα» του Γιάννη Βαρουφάκη θα έπρεπε να είναι ο …Γιάννης Βαρουφάκης στην πραγματικότητα είναι όλα τα άλλα πρόσωπα εκτός του Γιάννη Βαρουφάκη! Πρώτοι – πρώτοι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (όλοι οι άλλοι ακολουθούν!) Οι οποίοι κατά παράδοξο τρόπο (;!) διασώζονται στο τέλος. Ο μεν Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ως το πραγματικό δυναμικό αφεντικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δηλώνει ευθαρσώς, ότι για πατριωτικούς λόγους, δε θα υπέγραφε αυτή τη συμφωνία (;!), ο δε Αλέξης Τσίπρας ως ο ξιφίας, που με το οξύληκτο ρύγχος του καταφέρνει χτυπήματα ή προσπαθεί να καταφέρει χτυπήματα στον αντίπαλο, αλλά αυτός φρόντισε να τον έχει …δέσει. Μία του τραβάει το σχοινί μία του το λασκάρει. Παρ’ όλα αυτά ο ξιφίας δίνει ηρωικά τη μάχη αλλά στο τέλος είναι καταδικασμένος να παραδοθεί. Αυτή είναι και η πραγματικότητα, που δεν πήρε υπόψη του ο …ξιφίας (αλλά τελικά και ο Γιάννης Βαρουφάκης) με αποτέλεσμα να φέρει την παρ’ ολίγο …καταστροφή και η χώρα να βγει εκτός ευρώ. Και αυτή η εικόνα ταιριάζει πολύ στη μέση συνείδηση του κόσμου, που αναγνωρίζει ή και ικανοποιείται να δικαιολογεί ότι «οι μεγάλοι εμάς τους μικρούς δε θα μας αφήσουνε να κάνουμε βήμα μπροστά», αλλά, ταυτόχρονα, περιορίζεται στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια ηρωική μάχη! Διασώζεται ακόμα και ο Γιάννης Δραγασάκης, γιατί διέσωσε τη χώρα από μια περιπέτεια εκτός ευρώ! Αυτό δεν το είπε ο Γιάννης Βαρουφάκης αλλά φρόντισε ο Παύλος Τσίμας.

Ας δούμε, όμως, τη συνέντευξη κάτω από μια άλλη οπτική. Ο Σκάι, στο πλαίσιο της αντικυβερνητικής του στάσης καλεί το Γιάννη Βαρουφάκη να δώσει συνέντευξη. Επειδή όλοι γνωρίζουν τα πραγματικά περιστατικά, οι δημοσιογράφοι της εκπομπής αφήνουν χωρίς καμία πίεση (δηλαδή, συγκεκριμένα, ο Αλέξης Παπαχελάς, που του παίρνει τη συνέντευξη), το Γιάννη Βαρουφάκη να αναπτύξει και να εκφράσει το δικό του «αφήγημα». Ξέρει ο Αλέξης Παπαχελάς που πρέπει να τον διακόψει και το τι πρέπει να τον ρωτήσει, αλλά δεν το κάνει. Γιατί δεν το κάνει;

Το αφήγημα αφορά στο ότι η κυβέρνηση βρισκόταν κάτω από ισχυρές πιέσεις, κάτω από μια προσπάθεια να δημιουργηθούν ασφυκτικές συνθήκες, τόσο πολιτικές όσο και οικονομικές. Μπορεί η αστική τάξη να τα είχε βρει με την κυβέρνηση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει αποσπάσει πλήρως την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης. Ή, τουλάχιστον, αυτό δε συμβαίνει για ολόκληρη την κυβέρνηση. Οι παραπάνω συνθήκες είναι πραγματικές. Η κυβέρνηση έχει πάρει την ανοιχτή προειδοποίηση ότι εάν δε δεχτεί τις προτάσεις των εταίρων θα κλείσουν οι τράπεζες, δηλαδή μέσω του ELA ο Μάριο Ντράγκι θα εξαναγκάσει στο κλείσιμο των τραπεζών, ενδεχομένως και στην έξοδο από το ευρώ, με την οποία απειλεί και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Στην εξέλιξη αυτή η κυβέρνηση, στην πλειοψηφία της, θέλει την παραμονή στο ευρώ. Αυτή είναι και η αδυναμία της. Η κυβέρνηση περιέρχεται σε τέτοιες ασφυκτικές συνθήκες, που χρειάζεται να πάρει γενναίες αποφάσεις τις οποίες δε μπορεί να πάρει. Πρέπει να αποφασίσει να φύγει από το ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι θα συναντήσει την οργισμένη αντίδραση της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Προπαντός θα έχει να αντιμετωπίσει τον οικονομικό αποκλεισμό των εταίρων. Οι ώμοι της κυβέρνησης αδυνατούν να σηκώσουν τέτοιο βάρος. Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση καταφεύγει στο plan x. Όχι για να καταλήξει αυτό στην έξοδο από το ευρώ, αλλά σα μια απέλπιδα προσπάθεια να διαχειριστεί για έναν ελάχιστο χρόνο τα ασφυκτικά οικονομικά της χώρας και να αποσπάσει κάτι καλύτερο απ’ ό,τι της προσφέρεται. Το plan x διαρρέει και η αντιπολίτευση καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι προετοιμάζει τη χώρα για διπλό νόμισμα, ως προοίμιο εξόδου από το ευρώ. Τότε αρχίζουν και διαρρέουν οι φήμες περί προετοιμασίας οικουμενικής κυβέρνησης χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα αλλά με πρωθυπουργό το Γιάννη Δραγασάκη. Φυσικά ακολουθούν οι διαψεύσεις. Μετά από αυτά (και άλλα πολλά, τα οποία τα παραλείπουμε, γιατί δε χωράνε σ’ ένα άρθρο) η κυβέρνηση αποφασίζει το δημοψήφισμα. Οι εταίροι διαφωνούν …συμφωνώντας. Η κυβέρνηση κάνει το δημοψήφισμα για να το χάσει. Και ο λαός της χαλάει τη σούπα. Δίνει στο «ΟΧΙ» 62%, με τη δική του ερμηνεία. Η κυβέρνηση, όμως, έχει πάρει τις αποφάσεις της. Μετατρέπει το «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» με τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το τι ακολούθησε μετά το γνωρίζουμε όλοι. Με πολύ μεγάλη πλειοψηφία ψηφίστηκε το τρίτο μνημόνιο με τη συμμετοχή και των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Επανερχόμαστε και πάλι στο Γιάννη Βαρουφάκη. Τώρα ο Γιάννης Βαρουφάκης εμφανίζεται να καρφώνει τον Αλέξη Τσίπρα ότι υποχώρησε μπροστά στις πιέσεις, που του ασκήθηκαν. Την ίδια στιγμή, όμως, τον ξεκαρφώνει, γιατί τον παρουσιάζει ως μαχητή, που έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει μια και ήταν …δεμένος. Δεν τον καταστρέφει αλλά τον εκθέτει. Δε μας εξηγεί γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ήταν δεμένος. Κατά τη γνώμη μας για τον ίδιο λόγο που ήταν δεμένος και ο Γιάννης Βαρουφάκης. Διαφορετικά θα πρότεινε, τουλάχιστον, την έξοδο από το ευρώ, που δεν την πρότεινε. Επομένως το plan x δεν είχε καμία σημασία. Ακόμα και εάν εφαρμοζόταν το plan x σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να οδηγήσει σε έξοδο από το ευρώ, αφού οι ίδιοι δεν ήθελαν να το πάνε εκεί. Έτσι παρουσιάστηκε από τα αστικά ΜΜΕ. Μ’ αυτόν τον τρόπο κινδυνολογούσαν τα αστικά ΜΜΕ και τα αντίστοιχα αστικά κόμματα για να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο άρον – άρον. Η εφαρμογή του plan x, με δεδομένη τη θέση της κυβέρνησης, περί παραμονής στο ευρώ, θα δυσκόλευε τις σχέσεις της κυβέρνησης με τους εταίρους ακόμη πιο πολύ. Γι’ αυτό και δεν εφαρμόστηκε.

Σημασία έχει ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης γνωρίζει πολύ καλά (και το ομολογεί στη συνέντευξη) ότι στην καλύτερη περίπτωση η εφαρμογή του plan x θα ήταν «για μια εβδομάδα, για δεκαπέντε ημέρες, μέχρι η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πάρουν την απόφαση». Ποια απόφαση; Καμία απόφαση δε θα έπαιρναν. Για τον απλούστατο λόγο ότι όλες τις αποφάσεις τους τις είχαν πάρει από τα πριν. Αποφάσεις έπρεπε να πάρει η Ελληνική κυβέρνηση. Αυτή δεν πήρε. Αποφάσεις που μπορούσε να πάρει, γιατί είχε τη λαϊκή συγκατάθεση, αλλά δεν είχε το Ο.Κ. της αστικής τάξης. Το plan x θα είχε μια κάποια σημασία εάν και εφόσον υπήρχε απόφαση για έξοδο από το ευρώ, για να κερδηθεί πραγματικά χρόνος. Αλλά ποιος είχε τα κότσια να παίξει με τέτοια πράγματα τη στιγμή που όλοι οι συναποφασίζοντες τη στρατηγική της κυβέρνησης ήταν υπέρ της παραμονής στο ευρώ και ορκίζονταν σ’ αυτήν;

Μ’ αυτήν την έννοια προκαλεί ένα ερώτημα το γιατί σήμερα ο Γιάννης Βαρουφάκης, ενώ κάρφωνε την αντιπολίτευση παλιότερα τώρα την …ξεκαρφώνει. Της δίνει ένα πολιτικό επιχείρημα να στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση, να επικαλείται έως και τον εισαγγελέα! Το πολιτικό παιχνίδι που ανοίγει μάλλον θα έχει και άλλα επεισόδια. Γιατί ανοίγει σε μια στιγμή που η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να ρεφάρει.

Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη οπτική γωνία, που δίνει άλλη ερμηνεία και στηρίζεται στα πραγματικά γεγονότα, τα οποία βεβαιώνει το αφήγημα του Γιάννη Βαρουφάκη. Αλλά αυτήν την εκδοχή, που αφορά πλέον όχι την κυβέρνηση, ούτε την αντιπολίτευση αλλά τη στάση του Ελληνικού λαού, των εργαζομένων, τη στάση του ΚΚΕ θα την αντιμετωπίσουμε στο επόμενο άρθρο μας.

πηγή: neaspora.gr