Κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί» μπορούν να μετατραπούν σε ανάλγητους νεοφιλελεύθερους, μόνο και μόνο από την αγάπη για τη διατήρηση της καρέκλας, σχολιάζει η περιφερειακή σύμβουλος Αττικής, συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του News247 για το μέλλον της αριστεράς, ένα χρόνο μετά την πολιτική αλλαγή της 25ης Ιανουαρίου
Βίκυ Σαμαρά
Με αφορμή τον ένα χρόνο από τη μεγάλη πολιτική αλλαγή της 25ης Ιανουαρίου 2015, το News247 ανοίγει ένα μεγάλο διάλογο, ιδεολογικό και πολιτικό, για το μέλλον της (κυβερνώσας) αριστεράς.
Με αφορμή τον ένα χρόνο από τη μεγάλη πολιτική αλλαγή της 25ης Ιανουαρίου 2015, το News247 ανοίγει ένα μεγάλο διάλογο, ιδεολογικό και πολιτικό, για το μέλλον της (κυβερνώσας) αριστεράς.
Η περιφερειακή σύμβουλος Αττικής, στέλεχος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ,
Δέσποινα Κουτσούμπα απαντά σε τρία ερωτήματα , όχι μόνο για τον ένα
χρόνο που πέρασε, αλλά για το σήμερα και το αύριο. Εκτιμά ότι δε θα
αντέξει η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153 για άλλα τρία
χρόνια εφαρμογής του Μνημονίου, αλλά θα υπάρξουν γοργές πολιτικές
εξελίξεις από την παρούσα Βουλή.
1.Υπάρχει αριστερά μετά το μνημόνιο; Ποιο είναι δηλαδή σήμερα, ένα χρόνο μετά την “πρώτη φορά αριστερά” και ενώ μεσολάβησε η μνημονιακή στροφή του καλοκαιριού, το όραμα της αριστεράς;
Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: αριστερά που να υποστηρίζει το μνημόνιο δεν υπάρχει. Δεν είναι αριστερά ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό αποδεικνύεται καθημερινά! Ίσως πρέπει να ξαναορίσουμε τις έννοιες: στην αριστερά ανήκει όποιος κάνει μια πολιτική με την οποία χτυπάει τα κέρδη και -την εξουσία- του κεφαλαίου και τα αναδιανέμει προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Η πολιτική των Μνημονίων, που εφαρμόζεται τώρα και από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακριβώς το ανάποδο. Το Μνημόνιο δεν είναι ένας απλός νόμος ή μια εγκύκλιος που υπάρχουν διαφορετικοί «τρόποι» να την εφαρμόσεις.
Αντιθέτως, τα Μνημόνια είναι μια καθολική πολιτική και οικονομική σχέση, που ορίζουν από το πώς θα μειωθούν οι συντάξεις μέχρι το να μην υπάρχει δημοκρατία στη χώρα! Τα Μνημόνια δεν είναι «εγχώριο» φαινόμενο. Είναι η πολιτική που εφαρμόζει διεθνώς το κεφάλαιο με ένα στόχο: να βγει αλώβητο από την βαθιά κρίση που βιώνει διεθνώς, φορτώνοντάς την στους εργαζόμενους και το λαό. Γι’ αυτό βλέπουμε ίδιες πολιτικές να εφαρμόζονται σε χώρες που δεν έχουν «μνημόνια», δημοσιονομικά σύμφωνα της ΕΕ και συμβάσεις όπως η TTIP, που ισοδυναμούν με μνημόνια διαρκείας.
Το όραμα της αριστεράς παραμένει αυτό που ήταν και πριν: να συμβάλλει σε μια κοινωνία που ο πλούτος και η εξουσία θα περάσει στα χέρια αυτών που τον παράγουν, μια κοινωνία αλληλεγγύης, πραγματικής δημοκρατίας, κοινωνικής ευημερίας για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Και πλέον πρέπει να ναι ξεκάθαρο πρόταγμα για αυτή την αριστερά ότι μιλάμε για έναν άλλο δρόμο, έξω από την ΕΕ και σε σύγκρουση με την "επιτροπεία", το "δημόσιο χρέος" και τους χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς. Αυτό το συμπέρασμα νομίζω ότι βγήκε ξεκάθαρα από τη χρεοκοπία των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
2.Σε τρία χρόνια που θα τελειώσει το τρίτο μνημόνιο, τι κληρονομιά θα έχει αφήσει η κυβερνώσα αριστερά;
Να θυμίσουμε ότι εξαρχής ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε με τους ΑΝΕΛ -και βέβαια με μεγάλο κομμάτι του πρώην ΠΑΣΟΚ- οπότε ακόμη και ο όρος «αριστερή κυβέρνηση» δεν μπορεί καν να χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τις κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα. Πολύ περισσότερο δεν νομίζω ότι θα αντέξει η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153 για άλλα τρία χρόνια εφαρμογής του Μνημονίου. Μάλλον θα έχουμε γοργές πολιτικές εξελίξεις και η σύνθεση της παρούσας Βουλής προσφέρει κάποιες λύσεις, όλες στο πλαίσιο του συστήματος.
Το πρόγραμμα του 3ου Μνημονίου, όπως και των προηγούμενων, δεν βγαίνει –κι αυτό είναι σε γνώση και των δανειστών. Αν μπορέσουν τελικά να το εφαρμόσουν, με όποια κυβέρνηση, στο τέλος της τριετίας θα έχουμε ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και ανέχεια, θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί όλες οι δημόσιες υποδομές και ο δημόσιος πλούτος, από τα ορυκτά μέχρι τις παραλίες, θα έχει αυξηθεί ο αναλφαβητισμός, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν θα χουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά όπως η υγεία και το νερό: ό,τι δηλαδή συνέβη σε όσες χώρες «επισκέφτηκε» το ΔΝΤ, ακόμη και πριν την κρίση!
Προφανώς σε αυτή την περίπτωση, η «κυβερνώσα αριστερά» θα έχει αφήσει πίσω της τη βαριά κληρονομιά του να αποδείξει ότι κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί» μπορούν να μετατραπούν σε ανάλγητους νεοφιλελεύθερους, μόνο και μόνο από την αγάπη για τη διατήρηση της καρέκλας…
3.Πως θα μπορούσε αυτή η κυβέρνηση να δείξει ότι δεν είναι σαν τις προηγούμενες ασκώντας πραγματικά αριστερή πολιτική παρά το μνημόνιο, πόσο χρόνο θα χρειαστεί και θα τον έχει, δεδομένου ότι έχουν ξεκινήσει ήδη οι αντιδράσεις;
Αν πραγματικά ήθελε, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είχε τη δυνατότητα να προετοιμάσει μια άλλη πολιτική από πέρσι τον Γενάρη. Αντ’ αυτού υπέγραψε τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη αναγνωρίζοντας το μνημόνιο που έλεγε ότι θα σκίσει. Τον Ιούλιο, μετά το 62% του ΟΧΙ του ελληνικού λαού, είχε άλλη μια ευκαιρία αν ήθελε πραγματικά να ασκήσει μια άλλου είδους πολιτική, έχοντας στο πλάι της τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων, που ήξεραν πολύ καλά τι σήμαινε το ΟΧΙ που επέλεξαν. Όμως, ο Τσίπρας επέλεξε να υπογράψει μνημόνιο, γιατί αυτό σχεδίαζε εξαρχής, και να συμβάλλει στην επιβολή του δόγματος TINA (there is no alternative) και από αριστερή σκοπιά. Τώρα εισπράττει τα επίχειρα της πολιτικής που επέλεξε. Προσπαθεί να βαφτίσει «αριστερή πολιτική» τα μέτρα για την αντιμετώπιση της «ακραίας φτώχειας». Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι ξαφνικά στον κυβερνητικό λόγο χωρίζεται η «φτώχεια» από την «ακραία φτώχεια» -και τα μέτρα λαμβάνονται υπέρ της δεύτερης κατηγορίας! Όμως, αυτό είναι ακριβώς η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού: σε πετάει στην ανεργία, αλλά σου δίνει κι ένα συσσίτιο τη βδομάδα, σου πλειστηριάζει το σπίτι, αλλά δίνει λεφτά σε μια ΜΚΟ να σε φροντίζει όταν έχει κρύο το χειμώνα! Είναι χαρακτηριστικό ότι τέτοια μέτρα είχε εισηγηθεί και η κυβέρνηση Σαμαρά. Οι αντιδράσεις όχι μόνο θα συνεχιστούν, αλλά θα κλιμακωθούν, κι ελπίζω να νικήσουν. Αυτή η πολιτική πρέπει να ηττηθεί, όποιος κι αν είναι ο εκφραστής της. Μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να ζήσουμε.
1.Υπάρχει αριστερά μετά το μνημόνιο; Ποιο είναι δηλαδή σήμερα, ένα χρόνο μετά την “πρώτη φορά αριστερά” και ενώ μεσολάβησε η μνημονιακή στροφή του καλοκαιριού, το όραμα της αριστεράς;
Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: αριστερά που να υποστηρίζει το μνημόνιο δεν υπάρχει. Δεν είναι αριστερά ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό αποδεικνύεται καθημερινά! Ίσως πρέπει να ξαναορίσουμε τις έννοιες: στην αριστερά ανήκει όποιος κάνει μια πολιτική με την οποία χτυπάει τα κέρδη και -την εξουσία- του κεφαλαίου και τα αναδιανέμει προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Η πολιτική των Μνημονίων, που εφαρμόζεται τώρα και από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακριβώς το ανάποδο. Το Μνημόνιο δεν είναι ένας απλός νόμος ή μια εγκύκλιος που υπάρχουν διαφορετικοί «τρόποι» να την εφαρμόσεις.
Αντιθέτως, τα Μνημόνια είναι μια καθολική πολιτική και οικονομική σχέση, που ορίζουν από το πώς θα μειωθούν οι συντάξεις μέχρι το να μην υπάρχει δημοκρατία στη χώρα! Τα Μνημόνια δεν είναι «εγχώριο» φαινόμενο. Είναι η πολιτική που εφαρμόζει διεθνώς το κεφάλαιο με ένα στόχο: να βγει αλώβητο από την βαθιά κρίση που βιώνει διεθνώς, φορτώνοντάς την στους εργαζόμενους και το λαό. Γι’ αυτό βλέπουμε ίδιες πολιτικές να εφαρμόζονται σε χώρες που δεν έχουν «μνημόνια», δημοσιονομικά σύμφωνα της ΕΕ και συμβάσεις όπως η TTIP, που ισοδυναμούν με μνημόνια διαρκείας.
Το όραμα της αριστεράς παραμένει αυτό που ήταν και πριν: να συμβάλλει σε μια κοινωνία που ο πλούτος και η εξουσία θα περάσει στα χέρια αυτών που τον παράγουν, μια κοινωνία αλληλεγγύης, πραγματικής δημοκρατίας, κοινωνικής ευημερίας για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Και πλέον πρέπει να ναι ξεκάθαρο πρόταγμα για αυτή την αριστερά ότι μιλάμε για έναν άλλο δρόμο, έξω από την ΕΕ και σε σύγκρουση με την "επιτροπεία", το "δημόσιο χρέος" και τους χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς. Αυτό το συμπέρασμα νομίζω ότι βγήκε ξεκάθαρα από τη χρεοκοπία των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
2.Σε τρία χρόνια που θα τελειώσει το τρίτο μνημόνιο, τι κληρονομιά θα έχει αφήσει η κυβερνώσα αριστερά;
Να θυμίσουμε ότι εξαρχής ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε με τους ΑΝΕΛ -και βέβαια με μεγάλο κομμάτι του πρώην ΠΑΣΟΚ- οπότε ακόμη και ο όρος «αριστερή κυβέρνηση» δεν μπορεί καν να χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τις κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα. Πολύ περισσότερο δεν νομίζω ότι θα αντέξει η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153 για άλλα τρία χρόνια εφαρμογής του Μνημονίου. Μάλλον θα έχουμε γοργές πολιτικές εξελίξεις και η σύνθεση της παρούσας Βουλής προσφέρει κάποιες λύσεις, όλες στο πλαίσιο του συστήματος.
Το πρόγραμμα του 3ου Μνημονίου, όπως και των προηγούμενων, δεν βγαίνει –κι αυτό είναι σε γνώση και των δανειστών. Αν μπορέσουν τελικά να το εφαρμόσουν, με όποια κυβέρνηση, στο τέλος της τριετίας θα έχουμε ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και ανέχεια, θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί όλες οι δημόσιες υποδομές και ο δημόσιος πλούτος, από τα ορυκτά μέχρι τις παραλίες, θα έχει αυξηθεί ο αναλφαβητισμός, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν θα χουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά όπως η υγεία και το νερό: ό,τι δηλαδή συνέβη σε όσες χώρες «επισκέφτηκε» το ΔΝΤ, ακόμη και πριν την κρίση!
Προφανώς σε αυτή την περίπτωση, η «κυβερνώσα αριστερά» θα έχει αφήσει πίσω της τη βαριά κληρονομιά του να αποδείξει ότι κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί» μπορούν να μετατραπούν σε ανάλγητους νεοφιλελεύθερους, μόνο και μόνο από την αγάπη για τη διατήρηση της καρέκλας…
3.Πως θα μπορούσε αυτή η κυβέρνηση να δείξει ότι δεν είναι σαν τις προηγούμενες ασκώντας πραγματικά αριστερή πολιτική παρά το μνημόνιο, πόσο χρόνο θα χρειαστεί και θα τον έχει, δεδομένου ότι έχουν ξεκινήσει ήδη οι αντιδράσεις;
Αν πραγματικά ήθελε, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είχε τη δυνατότητα να προετοιμάσει μια άλλη πολιτική από πέρσι τον Γενάρη. Αντ’ αυτού υπέγραψε τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη αναγνωρίζοντας το μνημόνιο που έλεγε ότι θα σκίσει. Τον Ιούλιο, μετά το 62% του ΟΧΙ του ελληνικού λαού, είχε άλλη μια ευκαιρία αν ήθελε πραγματικά να ασκήσει μια άλλου είδους πολιτική, έχοντας στο πλάι της τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων, που ήξεραν πολύ καλά τι σήμαινε το ΟΧΙ που επέλεξαν. Όμως, ο Τσίπρας επέλεξε να υπογράψει μνημόνιο, γιατί αυτό σχεδίαζε εξαρχής, και να συμβάλλει στην επιβολή του δόγματος TINA (there is no alternative) και από αριστερή σκοπιά. Τώρα εισπράττει τα επίχειρα της πολιτικής που επέλεξε. Προσπαθεί να βαφτίσει «αριστερή πολιτική» τα μέτρα για την αντιμετώπιση της «ακραίας φτώχειας». Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι ξαφνικά στον κυβερνητικό λόγο χωρίζεται η «φτώχεια» από την «ακραία φτώχεια» -και τα μέτρα λαμβάνονται υπέρ της δεύτερης κατηγορίας! Όμως, αυτό είναι ακριβώς η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού: σε πετάει στην ανεργία, αλλά σου δίνει κι ένα συσσίτιο τη βδομάδα, σου πλειστηριάζει το σπίτι, αλλά δίνει λεφτά σε μια ΜΚΟ να σε φροντίζει όταν έχει κρύο το χειμώνα! Είναι χαρακτηριστικό ότι τέτοια μέτρα είχε εισηγηθεί και η κυβέρνηση Σαμαρά. Οι αντιδράσεις όχι μόνο θα συνεχιστούν, αλλά θα κλιμακωθούν, κι ελπίζω να νικήσουν. Αυτή η πολιτική πρέπει να ηττηθεί, όποιος κι αν είναι ο εκφραστής της. Μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να ζήσουμε.
πηγή: news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου