Οι αληθινοί τρομοκράτες

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαναγιώτου.

Σύμφωνα με τον ορισμό της Νομικής Επιτροπής της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών το 2001, οι τρομοκρατικές πράξεις ορίζονται σαν «Εγκληματικές πράξεις που αποσκοπούν στη δημιουργία κατάστασης τρόμου στο ευρύ κοινό ή σε μια ομάδα ή σε μέλη μιας ομάδας για πολιτικούς λόγους». Οι πράξεις αυτές καταδικάζονται «ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε πολιτικές, φιλοσοφικές, ιδεολογικές, φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές ή άλλες αιτίες που μπορούν να προβληθούν για να τις δικαιολογήσουν».

Κατά τους αστούς πάντα, η τρομοκρατία αντικαθιστά τη μέθοδο της διαπραγμάτευσης, της εξεύρεσης ισορροπιών και συμβιβασμών στο στάδιο της δημοκρατικής πολιτικής. Όσο η τελευταία δεν εμπεδώνεται πλήρως και όσο το σύγχρονο κράτος, ακόμη και το πιο δημοκρατικό, διατηρεί για τον εαυτό του το προνόμιο της άσκησης μαζικής βίας, η διάκριση ανάμεσα στην κρατική και τη μη κρατική τρομοκρατική δραστηριότητα θα είναι ηθικά και πολιτικά δυσδιάκριτη, και θα διαφέρουν απλώς οι «περιστάσεις» που θα «δικαιολογούν» τη μία ή την άλλη (Δημ. Δημητράκος, καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας).

Εδώ πρέπει να ξεχωρίσουμε την ατομική τρομοκρατία από την μαζική κοινωνικοπολιτική επαναστατική δράση που σκόπιμα συσκοτίζονται από τους αστούς.

Τους βολεύει να ταυτίζουν την επαναστατική δράση της εργατικής τάξης με την «τρομοκρατία». Με την ατομική τρομοκρατία είμαστε καθαρά αντίθετοι. Κανένα κοινωνικό ζήτημα δε λύνεται με δολοφονίες πολιτικών προσώπων. Η ατομική τρομοκρατία είναι εχθρός της επαναστατικής διαδικασίας.

Οι Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν αντιμετώπισαν ως έναν από τους βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος ομάδες και πρόσωπα, που είχαν αιχμή της δράσης τους την ατομική τρομοκρατία, στο κίνημα των αναρχικών, αλλά και των ναρόντνικων, (αγροτικό δημοκρατικό κίνημα στα μέσα του 19^ου αιώνα στη Ρωσία). Αλλά και στη συνέχεια, αρχές του 20^ου αιώνα, ο Λένιν το αντιμετώπισε στη δράση των εσέρων (σοσιαλιστές-επαναστάτες). 

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα άσκησε, με ειδική συμβολή του Λένιν, δριμεία πολεμική, απέρριψε και απομόνωσε αυτά τα ρεύματα, τα οποία εξέφραζαν τον αγανακτισμένο από το καθεστώς μικροαστό που εξεγειρόταν ατομικά, έχοντας βαθιά δυσπιστία στις μάζες και τη μαζική πάλη, διακατεχόμενος από τη μικροαστική, αντιιστορική του ανυπομονησία.

Μεταπολεμικά και ιδιαίτερα στις δεκαετίες '60 -'70, έκαναν την εμφάνισή τους τέτοιου είδους "δραστηριότητες" από άτομα και οργανώσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ιταλία), για τις οποίες υπάρχουν ερωτηματικά, για να μην πούμε βέβαια στοιχεία, που δείχνουν τις διασυνδέσεις και τον έλεγχό τους από μυστικές υπηρεσίες κ.α. Στην Ελλάδα είχαμε αργότερα την γνωστή περίπτωση της 17 Νοέμβρη.

Για να κλείσουμε λοιπόν το ζήτημα περί ατομικής τρομοκρατίας είναι ανάγκη να τονιστεί ιδιαίτερα ότι ο Μαρξισμός-Λενινισμός, ως θεωρία και πρακτική δράση, η ιδεολογία και η πολιτική του εργατικού κινήματος, η ταξική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, καμιά σχέση δεν έχουν με την ατομική τρομοκρατία. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό απαιτεί επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού, ενάντια στην αστική τάξη.

Άλλο πράγμα είναι όμως η επαναστατική δράση από την ατομική τρομοκρατία που όπως αναφέρθηκε σκόπιμα οι αστοί προσπαθούν να τις ταυτίσουν.

Όλη η ιστορία των κοινωνιών, το πέρασμα από τη μια στην άλλη, είναι ιστορία επαναστάσεων και ένοπλων εξεγέρσεων που είναι έργο της τεράστιας πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών. Αυτό έγινε και στη γαλλική αστική επανάσταση, το 1789, αυτό έγινε και με την Οχτωβριανή Επανάσταση. 

Θα ήταν ουτοπικό να πιστεύουμε πως είναι δυνατόν να αλλάξει μια κοινωνία που βασίζεται στην καταπίεση και στην οργανωμένη βία χωρίς να χρησιμοποιηθεί η λαϊκή δύναμη.

Με την λογική των αστών πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι και η Γαλλική Επανάσταση, το καμάρι του γαλλικού διαφωτισμού, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία τρομοκρατία. Ο Ροβεσπιέρος, ο Μαρά, ο Δαντών, δεν ήταν επαναστάτες αλλά «τρομοκράτες». Ο Μοντεσκιέ και άλλοι εκπρόσωποι του Γαλλικού διαφωτισμού δεν ήταν φωτεινά μυαλά που οδηγούσαν την κοινωνία μπροστά ,αλλά οι ιδεολογικοί αρχηγοί της τότε «τρομοκρατίας»!

Η αστική τάξη, που ήταν πάνω από 200 χρόνια σε σύγκρουση με την φεουδαρχία, δεν επικράτησε επειδή παρέδωσαν απλά την εξουσία οι φεουδάρχες. Αν είχε γίνει κάτι τέτοιο, δεν υπήρχε λόγος να γίνει χρήση βίας από κανέναν.

Το αμερικανικό έθνος-που σήμερα αναγορεύεται σε δήθεν υπερασπιστή της ελευθερίας και με πρόσχημα την «τρομοκρατία» επιτίθεται κατά κρατών που θέλει να υποδουλώσει πώς συγκροτήθηκε; Χωρίς βία; Δεν υποχρεώθηκε σε διπλό πόλεμο με τη γαλλική και την αγγλική αποικιοκρατία; Δεν έλυσε μέσω του εμφυλίου την οικονομική διένεξη μεταξύ βορρά και νότου; 

Τώρα όμως ο αμερικάνικος παράγοντας πρωτοστατεί μέσω των ιμπεριαλιστικών υπερκέντρων (ΝΑΤΟ, ΕΕ) στην πραγματική και πιο επικίνδυνη μορφή τρομοκρατίας που ισοπέδωσαν κράτη, δημιούργησαν εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα και εξακολουθούν να σπέρνουν τον θάνατο και να αφανίζουν έθνη και όλα αυτά στον όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας!

Τα σχέδια των ιμπεριαλιστών δεν μπορούν να τα εμποδίσουν ούτε οι διεθνείς συνθήκες, ούτε η “ηθική “ τους αλλά ούτε και οι επιθέσεις “καμικάζι”. Μόνο η πάλη των μαζών με συνειδητοποιημένους αγωνιστές που θα δίνουν την καθημερινή μάχη κατά των αντιδραστικών κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, μπορεί να το πετύχει.

πηγή:  ergatikosagwnas.gr