Τι Τοπική Αυτοδιοίκηση θέλουμε!

Γράφει ο Τάκης Παπακωνσταντινόπουλος.

H κατάσταση στην μνημονιακή Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι οδυνηρή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προ μνημονίων ήταν καλή ή ότι είχε καμία σχέση με λαϊκό θεσμό.

Ήταν πάντα ένας φορομπηχτικός μηχανισμός, ο μακρύς βραχίονας του αστικού κράτους. Όμως, τα τελευταία χρόνια, το σιδερένιο νομοθετικό πλαίσιο, οι αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις που επέβαλαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις υπακούοντας στην πολιτική της ΕΕ για περιορισμό των δαπανών, η ιδιωτικοποίηση έργων και υπηρεσιών και η ενίσχυση της ανταποδοτικότητας έκαναν την κατάσταση τραγική.

Για τα έργα μοναδική πηγή αποτελούν τα ήδη πετσοκομμένα κοινοτικά κονδύλια που εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα και μεγαλοεργολάβους, χωρίς προτεραιότητες που να εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες ή αναπτυξιακή προοπτική.

Οι ιδιωτικές εταιρίες “τρίβουν τα χέρια τους” για την “ανικανότητα” της δημοτικής αρχής ή της κεντρικής εξουσίας να επιλύσει μια για πάντα ζητήματα όπως π.χ η διαχείριση των απορριμμάτων χωρίς να πληρώνει ο δημότης τα σκουπίδια για χρυσάφι και χωρίς να μολύνεται το περιβάλλον .

Έτσι, για παράδειγμα, ο δήμος Αιγίου πληρώνει περί τα 2 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για μεταφορά των σκουπιδιών σε “άγνωστους προορισμούς” σε ιδιωτική εταιρία. Αυτά τα ποσά, αθροιζόμενα για πολλά χρόνια που γίνεται αυτό το αλισβερίσι, αρκούσαν για να γίνει το πιο σύγχρονο εργοστάσιο επεξεργασίας και ταφής των απορριμμάτων. Φυσικά το σωστότερο θα ήταν να αναλάμβανε ένα τέτοιο έργο η κεντρική εξουσία και τα χρήματα που θα εξοικονομούνταν αντί να πηγαίνουν στις τσέπες των επιτήδειων, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την συντήρηση του έργου και την απαλλαγή του δημότη από τα ανάλογα τέλη.

Όμως ο ιδιωτικός τομέας δεν λυμαίνεται μόνο με αυτό τον τρόπο τους δήμους, αλλά διεισδύει και μέσα από διάφορες μορφές όπως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), Συμπράξεις Δημοσίου – Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (Κοιν.Σ.Επ.) που είναι ολοφάνερο ποιους εξυπηρετούν. Μάλιστα τα ευρωπαϊκά προγράμματα πριμοδοτούν τέτοιες μορφές άσκησης “κοινωνικής” πολιτικής.

Η στρόφιγγα της κρατικής χρηματοδότησης τείνει να κλείσει με τις συνεχείς μειώσεις, ενώ τα παρακρατηθέντα-υπεξαιρεθέντα έπιασαν διψήφιο αριθμό σε δις.

Το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο για την αποφυγή αποκλίσεων, καθιέρωσε θεσμούς επιτήρησης. Και τώρα έρχεται η Αυτοτελής Υπηρεσία Εποπτείας

Καμία προοπτική για δημόσιες επενδύσεις δεν υπάρχει, ενώ σημαντικές κοινωνικές δομές μεταφέρονται στους δήμους χωρίς την ανάλογη χρηματοδότηση.

Αυτά που αναγράφονται είναι ένα μέρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο δήθεν λαϊκός θεσμός που έγινε ένα χρήσιμο εργαλείο του νεοφιλελεύθερου κράτους για να εξυπηρετήσει σε τοπικό πια επίπεδο την πολιτική αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων και το “ξεφόρτωμα” δαπανηρών κοινωνικών δομών της κεντρικής εξουσίας μέσω της μεταφοράς τους στους δήμους.

Η πλειοψηφία των συλλογικών οργάνων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν εγκαταλείψει το αίτημα για ενίσχυση των πόρων των ΟΤΑ και την πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού σαν προϋπόθεση για την παροχή ελάχιστου κοινωνικού έργου στους δημότες, γιατί δεν θέλουν ή δεν πιστεύουν ότι μπορεί η κατάσταση να ανατραπεί.

Παράλληλα με την αποδοχή αυτής της κατάστασης παγιώνουν σαν συλλογική συνείδηση την θέση ότι δεν είναι αυτονόητη η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και έργων χωρίς επιπλέον επιβάρυνση του δημότη, αλλά αποτελεί μονόδρομο για την εξασφάλιση πόρων η σκληρή τοπική φορολογία.

Η φτωχοποίηση όμως ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων έχει επίπτωση και σε αυτά τα έσοδα, ενώ παράλληλα αυξάνονται οι ανάγκες για δομές που να παρέχουν κοινωνικές υπηρεσίες τις οποίες η δημοτική αρχή αδυνατεί να αναπτύξει και να συντηρήσει.

Έτσι αρκούνται να διαχειρίζονται την φτώχεια σε μια ΤΑ κακέκτυπο του σκληρού αστικού κράτους, θεωρώντας έσοδα τους διπλούς και τριπλούς φόρους του δημότη και αποδέχονται την πολιτική λιτότητας και της άγριας φορολόγησης του λαού ακόμα και την ενσωμάτωση για λογαριασμό της ΤΑ του απαράδεκτου και αντισυνταγματικού ΕΝΦΙΑ.

Και το ερώτημα είναι σαφές: «Η κεντρική εξουσία κάνει καλά την δουλειά της σε αγαστή συνεργασία με τους τοπικούς άρχοντες, αφού έχει εξασφαλίσει την παθητική τους στάση και την σιωπή τους, αλλά το λαϊκό κίνημα τι πρέπει να κάνει;».

Πριν απαντηθεί αυτό προηγείται το ερώτημα: «υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος στην κρίση; Υπάρχουν δυνάμεις που θα αναλάβουν ένα τέτοιο ρόλο;».

Αλλοίμονο αν δεν υπάρχει και δρόμος εξόδου από την κρίση και δυνάμεις που να αναλάβουν μια τέτοια αποστολή. Τότε πρέπει να δεχτούμε την κρίση σαν ένα φυσικό φαινόμενο και να μάθουμε να ζούμε με αυτή.

Υπάρχει ο δρόμος της ανατροπής αυτής της πολιτικής, της σύγκρουσης με την πολιτική του κεφαλαίου, την κατάργηση των μνημονίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Αυτοί οι μεγάλοι αλλά όχι ακατόρθωτοι στόχοι, διευκολύνονται από την καθημερινή πάλη για τα άμεσα τοπικά προβλήματα που αυτόματα συνειδητοποιείται η ανάγκη πως για την επίλυσή τους απαιτείται ρήξη με την γενικότερη πολιτική.

Υπάρχει ανάγκη λοιπόν για μια τοπική αυτοδιοίκηση βαθιά δημοκρατική σε όλα τα επίπεδα από την εκλογή των οργάνων με απλή αναλογική μέχρι την δημοκρατική άσκηση της εξουσίας και την αναβάθμιση των συλλογικών οργάνων.

Χρειάζεται πραγματική αποκέντρωση, καταμερισμός αρμοδιοτήτων και επαρκής χρηματοδότηση.

Οι διάφορες μορφές λαϊκής οργάνωσης και τοπικών κινημάτων μπορεί να αποδειχτούν κυματοθραύστης στις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα της δημοτικής περιουσίας, την καταστροφή του περιβάλλοντος, παράλληλα με την διεκδίκηση μέτρων για την υγεία, παιδεία κοινωνική πολιτική των δημοτών.

Η δημοτική αρχή θα πρωτοστατεί και θα ενθαρρύνει το στήσιμο παλλαϊκών επιτροπών που θα αποτρέπουν κατασχέσεις σπιτιών, στέρηση βασικών αγαθών όπως νερό, ρεύμα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ενώ παράλληλα θα παίρνει μέτρα ανακούφισης των αδύνατων οικονομικά, των άνεργων, ανάπηρων κλπ

Οι δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τον χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις αντίστασης και ανάσα για το κίνημα, βρίσκονται στους εργαζόμενους τους μικρομεσαίους, τους επιστήμονες και όλους αυτούς που πλήττονται από αυτή την πολιτική και δεν αρκούνται στο ρόλο του θεατή ή περιμένουν μόνο την επανάσταση να τα λύσει όλα.

Η συμμαχία αυτών των κοινωνικών στρωμάτων μαζί με τις πολιτικές δυνάμεις που θα στήριζαν μια πολιτική διεξόδου από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση αποτελεί την μοναδική ελπίδα και το αντίδοτο στην καταστροφική πολιτική που βιώνουμε.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση προσφέρεται πάνω στην βάση των άμεσων και τοπικών προβλημάτων για την συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων και μπορεί να εξελιχθεί σε αιμοδότη για το κίνημα που έχει ανάγκη ο τόπος.

 Ο Τάκης Παπακωνσταντινόπουλος είναι πρώην επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης και πρώην δημοτικός σύμβουλος Αιγιάλειας.

πηγή: ergatikosagwnas.gr