Υποκατάσταση της πολιτικής δράσης από την «ενασχόληση» με την ιστορία;

Ο Ριζοσπάστης της Κυριακής 17/7/2016 περιείχε ένθετο του τμήματος ιστορίας του ΚΚΕ με τίτλο «23+ παθιασμένα ψέματα» για τον ένοπλο αγώνα 1941 -1949. Στόχος του είναι να απαντήσει στα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις που περιέχονται στο βιβλίο των Μαραντζίδη και Καλύβα «Εμφύλια πάθη-23 Ερωτήσεις και απαντήσεις για τον εμφύλιο» και όχι μόνο.

Ως ενέργεια μπορεί καταρχήν να θεωρηθεί θετική, ιδιαίτερα αν το περιεχόμενο των απαντήσεων είναι ορθό και αποδίδει την πραγματικότητα και τις συνθήκες της εποχής.

Το πρόβλημα αλλού βρίσκεται.

Η μακρά και ηρωική διαδρομή του ΚΚΕ, σχεδόν ενός αιώνα, είναι γεμάτη αγώνες και κατακτήσεις, νίκες αλλά και ήττες, ποτάμια αίματος, νησιά, φυλακές και εξορίες. Μια ιστορία που γράφτηκε με αυταπάρνηση και γνώμονα το εργατικό και λαϊκό συμφέρον, την προοπτική του λαού.

Αυτή την ιστορία αξίζει να την τιμά το ΚΚΕ, όλοι κομμουνιστές και προοδευτικοί άνθρωποι. Αξίζει να τη γνωρίσουμε και να διδασκόμαστε, να τη γνωρίσει η νεολαία και να αντλεί πείρα, γνώση και διδάγματα.

Ιδιαίτερα η περίοδο της κατοχής και του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, αποτελούν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της κομματικής ιστορίας. Δεν είναι μόνο ή κυρίως η περίοδος 1946 - 1949, που πρέπει να προσεχτεί και για την οποία η κομματική ηγεσία δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση αλλά ολόκληρη η διαδρομή του ΚΚΕ. Ολόκληρη αξίζει να μελετάται και να τιμάται γιατί η προσφορά του ΚΚΕ υπήρξε τεράστια από την ημέρα της ίδρυσής του. Όλες οι περίοδοι και όχι μόνο αυτή των ενόπλων αγώνων, αλλά και οι «ομαλές» μπορούν να προσφέρουν μεγάλα διδάγματα, γιατί περιέχουν μεγάλους ταξικούς αγώνες.

Η ιστορία αφορά στο παρελθόν και μ’ αυτή την έννοια δίνει μόνο πείρα και γνώση καθώς ανοίγει πνευματικούς ορίζοντες πρώτα και κύρια στους κομμουνιστές. Δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα σημερινά λαϊκά προβλήματα αλλά να βοηθήσει στην αναζήτηση αυτών των απαντήσεων και στην σωστή τεκμηρίωσή τους.

Το ΚΚΕ με τη δράση του σήμερα πρέπει να γράψει τη σύγχρονη ιστορία του και μάλιστα λαμπρή όπως αξίζει, να αφήσει το αποτύπωμα του στις εξελίξεις και στους ταξικούς αγώνες, ώστε να αναγνωρίζεται από τους εργάτες και το λαό, αλλιώς θα κινδυνεύσει να μεταβληθεί σε μουσειακό είδος. Χωρίς σύγχρονα καύσιμα, καταναλώνοντας μόνο τα αποθέματα του παρελθόντος δεν υπάρχει καμιά προοπτική.

Αν το σημερινό ΚΚΕ ήθελε να είναι αντάξιο του παρελθόντος θα έπρεπε να ηγηθεί των αγώνων για την ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού, για την απόκρουση της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του, εναντίον των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των πολέμων και της προσφυγιάς, εναντίον της ΕΕ.

Να συγκρουστεί σε ολόκληρο το μέτωπο της ταξικής πάλης εναντίον της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της, να διαμορφώσει το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που θα αγωνιστεί για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων και προοπτικά θα διεκδικήσει την εξουσία.

Οι εκδηλώσεις μνήμης σε κάθε γωνιά της χώρας για μικρότερα και μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα, οπωσδήποτε αξιόλογα, απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητας του, ενώ η κύρια προσπάθεια έπρεπε να στρέφεται στη μελέτη της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας, των πολιτικών προβλημάτων, στην ανάπτυξη των αγώνων για το σήμερα και την προοπτική.

Και όμως:

Σήμερα που η εργατική τάξη και οι λαοί ολόκληρης της ευρωζώνης και αύριο ολόκληρης της ΕΕ κατανοούν τι σημαίνει ΕΕ, ότι δεν υπάρχει προοπτική για αυτούς στα πλαίσια της και το εκδηλώνουν με κάθε τρόπο ακόμα και στην κάλπη, το ΚΚΕ έπρεπε να ηγείται του κινήματος για την αποδέσμευση και να ζητά να αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα. Να παίρνει πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες. Όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά διατυπώνει τη θέση του, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το βρετανικό δημοψήφισμα: "δεν είμαστε ούτε υπέρ ούτε κατά της ΕΕ, ούτε με το ναι ούτε με το όχι". Παρόμοια ήταν η τοποθέτηση του και στο δημοψήφισμα στη χώρα μας πριν ένα χρόνο: ούτε ναι ούτε όχι στην ΕΕ.

Θα έπρεπε να φροντίσει να ηγείται του κινήματος εναντίον των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των πολέμων στην περιοχή, αλλά σιωπά.

Να ηγείται της εργατικής τάξης και του λαού για την ανατροπή του μνημονίων, για ψωμί, δουλειά, δημοκρατία και ελευθερίες, μόρφωση προστασία όσων έχουν ανάγκη, για εθνική και λαϊκή κυριαρχία, για τη σοσιαλιστική προοπτική. Η δραστηριότητα αυτή όμως απουσιάζει ή είναι απόλυτα υποβαθμισμένη και σε λάθος κατεύθυνση.

Τελικά οι εκδηλώσεις μνήμης και η αξιοποίηση της ιστορίας είναι για να διαπαιδαγωγούν, να προβληματίζουν και να συμβάλουν στη διαμόρφωση της συνείδησης των εργαζομένων ή λειτουργούν ως υποκατάστατο της ισχνής παρέμβασης του στους ταξικούς αγώνες και τις εξελίξεις;

                                                                                               Τ.  Μ.

πηγή: ergatikosagwnas.gr