Για τις τηλεοπτικές άδειες και τα επακόλουθα

(Η στάση των εργαζομένων).
 
Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος.

Έναν άνθρωπο που χάνει τη δουλειά του ή ενδέχεται να την χάσει τον κατανοώ πλήρως. Και δεν θα πω περισσότερα παρά μόνο ότι μου έχει συμβεί. Αν αυτό δεν είναι αρκετό δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι.

Εκείνο που δεν κατανοώ σε έναν εργαζόμενο είναι να γίνεται η προέκταση της φωνής των συμφερόντων του αφεντικού του ενώ θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα με, τουλάχιστον, κάποια αυτοτέλεια.

Ζούμε το τελευταίο διάστημα τις φωνές των καναλαρχών που δεν πήραν άδεια. Επί 27 χρόνια εξέπεμπαν παράνομα ή στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης «νόμιμης» ασυδοσίας και θέλουν να συνεχίσουν. Έξυπνοι και έμπειροι όντες δεν βγάζουν το συμφέρον τους μπροστά αλλά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοί τους θα μείνουν χωρίς δουλειά. «Τους πόνεσαν»!!!

Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα. Στη χώρα υποτίθεται ότι είχαμε οκτώ κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Επί της ουσίας σε αυτό το ρόλο ανταποκρίνονταν μόνο τα έξι: MEGA, ANT1, STAR, ALPHA, ΣΚΑΪ, «E». Το MEGAκαι το «Ε» δεν πήγαν στον διαγωνισμό (δημοπρασία) με υπαιτιότητα των ιδιοκτητών τους. Έτσι από τα παλιά κανάλια στη δημοπρασία συμμετείχαν τέσσερα. Όσες δηλαδή και οι άδειες. Δεν πήραν όμως άδεια το STAR και ο ALPHA. Από τα στοιχεία του διαγωνισμού (τις προσφορές δηλαδή που δόθηκαν) προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη δεν ενδιαφέρθηκε να πάρει άδεια και να διατηρήσει το STAR ζωντανό. Έδωσε μόλις 13 εκατ. ευρώ όταν η φτηνότερη άδεια στοίχισε 43.600.000 ευρώ και η ακριβότερη 75.900.000 ευρώ. Ο ιδιοκτήτης του ALPHA ασφαλώς χτύπησε άδεια δίνοντας 61 εκατ. ευρώ αλλά προφανώς δεν είχε την τακτική Αλαφούζου, Καλογρίτσα, για να την χτυπήσει και να την πάρει στην αρχή. Έτσι δεν μπόρεσε στη συνέχεια να ακολουθήσει, όταν οι τιμές ανέβηκαν.

Παρέθεσα τα παραπάνω στοιχεία για να γίνει αντιληπτό ότι την αποκλειστική ευθύνη για τους σταθμούς που έμειναν εκτός άδειας (με τους εργαζόμενους να κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους) την φέρουν εξολοκλήρου οι καναλάρχες-ιδιοκτήτες τους και κανένας άλλος.

Όταν ένας εργαζόμενος πιάνει κάπου δουλειά, τα αφεντικά του ζητάνε να αναλάβει ένα σωρό ρίσκα (ανάλογα με την σύμβαση που υπογράφει) κι ανάμεσα σε αυτά το μεγαλύτερο ρίσκο: να χάσει ανά πάσα στιγμή την ίδια του τη δουλειά, την βάση ολόκληρης της ζωής του, επειδή αυτό θα επιτάσσει το συμφέρον του αφεντικού.

Τα αφεντικά τι ρίσκα παίρνουν για τους εργαζόμενους; Επί της ουσίας κανένα. Κάτι που φάνηκε στο διαγωνισμό. Ο Βαρδινογιάννης πήγε σε μια δημοπρασία και ήθελε (ήθελε;) να βγει νικητής με πενταροδεκάρες. Ο Κοντομηνάς ήθελε να νικήσει ακριβώς στο σημείο που βαστούσε η τσέπη του ή στο ανώτερο σημείο που επιθυμούσε να πληρώσει. Και οι δύο ήθελαν λύση προς όφελός τους με τη παρέμβαση ενδεχομένως κάποιου τρίτου- στην προκειμένη περίπτωση της κυβέρνησης. Αλλιώς; Αλλιώς θα χάσουν τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι.

Μιλάνε ποιοι; Αυτοί που είναι η προσωποποίηση του πιο άγριου καπιταλισμού. Που ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον χωρίς να λογαριάσουν ποτέ ότι αν νικήσουν αυτόν τον άλλον, οι εργαζόμενοι αυτού του άλλου θα κινδυνέψουν και το πιο πιθανό είναι να βρεθούν στο δρόμο. Πόσες χιλιάδες εργαζόμενους έχει συνθλίψει ο ανταγωνισμός τους στις διάφορες επενδυτικές τους δραστηριότητες; Γιατί δεν ζητάνε τα ρέστα για τους εργαζομένους τους από τον ανταγωνιστή τους που τους νίκησε; Ή γιατί δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη τους ότι δεν ήταν αρκετά ισχυροί- σε σχέση με τον αντίπαλό τους- για να νικήσουν;

Με δυο λόγια, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να γίνονται η ασπίδα των αφεντικών. Δεν τρώνε μ’ αυτά από το ίδιο πιάτο ούτε στο ίδιο τραπέζι. Και δεν αξίζουν γι’ αυτά τίποτα. Όσο καλά κι αν κάνουν τη δουλειά τους, αν το συμφέρον του εργοδότη τους το υπαγορεύει θα πεταχτούν στο δρόμο όπως η μύγα από το γάλα.

Αναμφίβολα η κυβέρνηση έχει ευθύνη για την κατάσταση που πάει να διαμορφωθεί στο χώρο της τηλεοπτικής ενημέρωσης αλλά δεν μπορεί κανείς να την θεωρεί υπεύθυνη που ο Κοντομηνάς, για παράδειγμα, έχασε από τον Μαρινάκη και τον Σαββίδη και ο Βαρδινογιάννης απ’ όλους! Ο εργαζόμενος που δεν το βλέπει αυτό, μπορεί να βρίσκει την κατανόησή μας αλλά δεν μπορεί να γίνεται σημαία. Εκτός κι αν θέλουμε να πούμε στους εργαζόμενους ότι για να έχουν δουλειά πρέπει να είναι με τα αφεντικά.

πηγή: ergatikosagwnas.gr