Γράφει ο Θανάσης Κανιάρης.
Τη φράση «μεσαία τάξη», την συναντάμε συχνά πυκνά στην αστική ειδησεογραφία.
Από την περίοδο της διεθνούς οικονομικής
κρίσης όλο και ποιο συχνά πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι μιλούν
για την «καταστροφή της μεσαίας τάξης». Ο υπουργός Οικονομικών μάλιστα
Ευ. Τσακαλώτος διαμαρτυρήθηκε πρόσφατα στους δημοσιογράφους,
ισχυριζόμενος ότι δεν είπε «έχουμε ισοπεδώσει την μεσαία τάξη», αλλά ότι «έχουμε ζορίσει την μεσαία τάξη».
Ποια είναι αυτή η «μεσαία τάξη» και
γιατί απασχολεί τόσο πολύ τους αστούς αναλυτές η οικονομική της
–προφανώς και η κοινωνική της– κατάσταση.
Ο ορισμός δεν είναι ούτε σαφής, ούτε
συγκεκριμένος. Εκ του αποτελέσματος –που θα παραθέσουμε στη συνέχεια–
μπορούμε να συμπεράνουμε ότι στη περιβόητη «μεσαία τάξη» συμμετέχουν η
μη μονοπωλιακή αστική τάξη, τα εύπορα μεσαία στρώματα και τέλος τμήματα
της εργατικής τάξης, η αποκαλούμενη εργατική αριστοκρατία, η οποία
εδραιώθηκε στις αστικές κοινωνίες στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του
καπιταλισμού.
Σε τι χρησιμεύει αυτό το παρδαλό
διαταξικό στρώμα; Μα στην οικοδόμηση των κοινωνικών συμμαχιών της
μεγάλης αστικής τάξης με στόχο την εδραίωση και διαιώνιση της εξουσίας
της πάνω στην εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα μικροαστικά
στρώματα.
Ιστορικά, οι κυρίαρχες τάξεις σε όλους
τους κοινωνικούς–οικονομικούς σχηματισμούς που έχει γνωρίσει ως σήμερα η
ανθρωπότητα, επεδίωκαν να δημιουργήσουν ένα μπλοκ κοινωνικής συμμαχίας
για να κρατούν σε κατάσταση καταστολής τους παραγωγούς του κοινωνικού
προϊόντος, πάνω στους οποίους ασκούσαν είτε προσωπική εξουσία
(δουλοκτητικό σύστημα, φεουδαρχία), είτε οικονομική εξουσία
(καπιταλισμός).
Οι κυρίαρχες τάξεις, από ταξικό
ένστικτο, προϊόν μακρόχρονης εμπειρίας από την άσκηση της εξουσίας,
είχαν κατανοήσει την ανάγκη των κοινωνικών συμμαχιών και αυτό ιστορικά
το βλέπουμε σε όλα τα κοινωνικά συστήματα.
Τη συμμαχία με άλλα κοινωνικά στρώματα,
σας αναγκαίο στοιχείο της πορείας προς την σοσιαλιστική επανάσταση, την
είχε αντιληφτεί και το εργατικό – επαναστατικό κίνημα. Γι΄ αυτό και μέσα
από το πρόγραμμά τους τα κομμουνιστικά κόμματα, δεν απευθύνονταν μόνο
στην εργατική τάξη, αλλά και στα άλλα καταπιεζόμενα μικροαστικά
στρώματα, τα οποία ενέτασσαν στις κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής
επανάστασης.
Παρένθεση: Αυτός είναι ο λόγος που το
πρόγραμμα ενός κομμουνιστικού κόμματος που λειτουργεί σε συνθήκες του
καπιταλισμού, δεν μπορεί να είναι ποτέ «καθαρό». Αν προτάσεις μόνο τον
στρατηγικό σου στόχο, όπως κάνει σήμερα το ΚΚΕ, αρνείσαι την κοινωνική
συμμαχία μες τα μικροαστικά στρώματα, στα οποία, αν θέλεις να τα
τραβήξεις με το μέρος σου, πρέπει να κάνεις τις αναγκαίες υποχωρήσεις.
Υποχωρήσεις, οι οποίες θα σε οδηγήσουν πιο γρήγορα στην επίτευξη του
στρατηγικού σου στόχου και δεν θα σε απομακρύνουν από αυτόν. Γιατί
υπάρχουν υποχωρήσεις και «υποχωρήσεις» και αυτός είναι ο λόγος που το
θέμα των κοινωνικών συμμαχιών, παρέμεινε ένα από τα πιο καυτά ζητήματα
στη χάραξη της τακτικής του επαναστατικού κινήματος.
Ερχόμαστε τώρα στη «μεσαία τάξη». Είναι
προφανές, ότι οι κραυγές αγωνίας των αστών αναλυτών και οι επισημάνσεις
τους για την «καταστροφή της μεσαίας τάξης», υποκρύπτουν τον φόβο της
διατάραξης των κοινωνικών συμμαχιών της μεγάλης αστικής τάξης, πρώτα και
κύρια στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η
Γερμανία, η Ιταλία κλπ. Και γνωρίζουν πολύ καλά, ότι αν οι χθεσινοί
σύμμαχοι της μεγάλης αστικής τάξης, στραφούν σήμερα εναντίον της,
ακριβώς, επειδή διαισθάνονται τον κίνδυνο της καταστροφής που τους
απειλεί, τότε πολύ δύσκολα θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα και
«κοινωνική ειρήνη».
Οι λόγοι όμως της καταστροφής της
«μεσαίας τάξης», δεν είναι υποκειμενικοί, αλλά αντικειμενικοί. Έχει
φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης ο καπιταλισμός, ώστε η περαιτέρω
διατήρηση του, δεν απαιτεί μόνο την σύνθλιψη υπεραξίας από την εργατική
τάξη που εργάζεται στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας. Απαιτεί και
την αφαίρεση των προνομίων που είχαν παραχωρηθεί στα εύπορα μικροαστικά
στρώματα και στην εργατική αριστοκρατία σε καιρούς οικονομικής και
κοινωνικής ευμάρειας.
Αυτό καθ΄ εαυτό το γεγονός πυροδοτεί την
οικονομική, κοινωνική και πολιτική αστάθεια και πρόκειται για εξέλιξη
χωρίς επιστροφή. Αν το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα δεν βρισκόταν
σε βαθιά κρίση και αναζήτηση της υπαρξιακής του ταυτότητας, θα ζούσαμε
σε πολύ ενδιαφέροντες καιρούς.
πηγή: ergatikosagwnas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου