Ευρώ, δραχμή και άλλα συμπαρομαρτούντα…

Για την αποκατάσταση της αλήθειας και της λογικής.
 

Γράφει ο Θανάσης Κανιάρης.

Για να μη τρελαθούμε τελείως με αυτά που ακούμε και με αυτά που διαβάζουμε για την ΕΕ, το ευρώ και τη δραχμή, θα πρέπει να πούμε μερικά πράγματα για να τα βάλουμε σε μια τάξη. Γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε με ασυνεννοησία, αλλά και από την περιρρέουσα ανοησία.

Σε πρόσφατη συνέντευξη του στην Εφημερίδα των Συντακτών, για το σχετικό θέμα, ο Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ υποστήριξε: «Το επόμενο διάστημα δεν αποκλείεται οι κλυδωνισμοί στην ΕΕ/Ευρωζώνη να οδηγήσουν σε αποπομπή κρατών–μελών ή να επικρατήσουν στις αστικές τάξεις χωρών απόψεις ότι η έξοδος από αυτές τις συμμαχίες, η αναζήτηση άλλων συμμαχιών, υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η κυρίαρχη γραμμή της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα θεωρεί δεδομένη την παραμονή της χώρας στην ΕΕ/Ευρωζώνη. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το ΚΚΕ θα δώσει αποφασιστικά τη μάχη για τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα. Θα παλέψει ώστε ο λαός να οργανώσει τον αγώνα του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, που θα συνεχιστεί με διάφορες μορφές, όπως σε μια απότομη μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος ή μια ανεξέλεγκτη κερδοσκοπική αισχροκέρδεια (π.χ. μαύρη αγορά προϊόντων επείγουσας λαϊκής κατανάλωσης), σε κάθε περίπτωση εξαιτίας της επιδίωξης του κεφαλαίου να φορτώσει την όποια ζημιά του στο λαό. Το ΚΚΕ θα καλέσει το λαό να μην επιλέξει αν θα χρεοκοπήσει με ευρώ ή δραχμή, να έρθει σε ρήξη συνολικά με την εξουσία του κεφαλαίου, για άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας».

Για το ίδιο πάντα θέμα διαβάζουμε στην «Ίσκρα»:

«Για την ΛΑ.Ε πρώτος και αναπόφευκτα άμεσα στόχος υψίστης προτεραιότητας για να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε το ριζοσπαστικό μας πρόγραμμα είναι η έξοδος από την ευρωζώνη και η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα.

Η έξοδος από την ευρωζώνη και η εκκίνηση υλοποίησης του προγράμματος μας θα είναι, ταυτόχρονα, και διαδικασία αποδέσμευσης και εξόδου από την ΕΕ.

Έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι για μας δυο αλληλένδετοι, με την ιδιαιτερότητα τους, στόχοι στο πλαίσιο της εφαρμογής του ριζοσπαστικού μας προγράμματος.

Άλλωστε και εκείνοι που θέλουν να παρακάμψουν τεχνητά, για να αποφύγουν, ίσως, το ”πολιτικό κόστος” και την σχετική ”δύσκολη” συζήτηση, τον στόχο της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα, στο όνομα της ”απευθείας” εξόδου από την ΕΕ, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να ακολουθήσουν την πορεία και διαδικασία που περιγράψαμε.

Ο κρίκος της αντικατάστασης του ευρώ με το εθνικό νόμισμα δεν μπορεί να παραμεριστεί, έχει εκ των πραγμάτων ειδική προτεραιότητα και αμεσότητα, ειδικές δυσκολίες και απαιτεί ειδικό σχεδιασμό, αφού η έξοδος από το ευρώ θα πρέπει να προχωρήσει ταχύτατα σε χρόνο dt, επί ποινή οικονομικής αποσταθεροποίησης και μεγάλου πισωγυρίσματος.

Μπορεί κάποιοι να θεωρούν ότι ξεμπερδεύουν με το σκληρό ”αγκάθι” και τις δύσκολες αντιπαραθέσεις γύρω από το εθνικό νόμισμα, μιλώντας μόνο για την έξοδο από την ΕΕ ή ακόμα παραπέρα για το σοσιαλισμό, αλλά μοιάζουν έτσι με την στρουθοκάμηλο, που βάζει το κεφάλι της στην άμμο».

Εννοείται ότι οι θέσεις του ΚΚΕ για την ΕΕ και το ευρώ και οι αντίστοιχες θέσεις της ΛΑΕ, για εμάς δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, για μα μη πούμε ότι δεν μπαίνουν καν σε σύγκριση. Το ΚΚΕ είναι κόμμα με τεράστιο ιστορικό φορτίο, που σημάδεψε την ελληνική ιστορία ολόκληρου του 20^ου αιώνα, και αυτό το αναγνωρίζουν εχθροί και φίλοι. Η ΛΑΕ τι είναι; Μια ομάδα ανθρώπων που εξαντλούν την πολιτική τους παρέμβαση σε ακτιβιστικές επιδείξεις εντυπωσιασμού. Αυτό τουλάχιστον μας έχουν δείξει ως σήμερα.

Αλλά ας μη ξεφύγουμε από το θέμα μας. 

Είναι πραγματικά θλιβερό, να διαβάζει κανείς αυτά που υποστηρίζει σήμερα το ΚΚΕ για την ΕΕ και το ευρώ, και είναι διπλά θλιβερή η προσέγγιση, ότι η συμμετοχή ή όχι της Ελλάδας στην ΕΕ και το ευρώ, είναι αποκλειστική υπόθεση του ελληνικού κεφαλαίου με συνέπεια να κατηγορούνται ως φορείς αστικών απόψεων όσοι τάσσονται υπέρ της αποδέσμευσης. 

Οι θέσεις αυτές αποτελούν ύβρη για το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας, το οποίο, από τις αρχές της δεκαετίας του 60 είχε πάρει σαφή θέση υπέρ της μη συμμετοχής της Ελλάδας από την ΕΟΚ και όταν αυτό έγινε, σήκωσε ψηλά τη σημαία της χωρίς όρους αποδέσμευσης. Τα γεγονότα είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. 

Όσο για τις θέσεις της ΛΑΕ, τι να πούμε; Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια επί χάρτου, για το πώς θα αποχωρήσουν πρώτα από το ευρώ, θα επαναφέρουν το εθνικό νόμισμα, και αφού… προετοιμαστούν καλά θα θέσουν θέμα αποχώρησης από την ΕΕ. Στο παρελθόν μιλούσαν για… δημοψήφισμα με το ερώτημα «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην αποχώρηση». 

Φαίνεται ότι ο οπορτουνισμός ένθεν και ένθεν τυφλώνει και δημιουργεί επικίνδυνες παραισθήσεις. 

Και η εξάρτηση;

Πίσω από αυτές τις απίθανες απόψεις τι επιδιώκουν να κρύψουν;

Τις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας από τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό και δει τον γερμανικό, σε ό,τι αφορά το οικονομικό τους σκέλος. Γιατί γεωστρατιωτικά η Ελλάδα παραμένει «αμερικάνικο αμπέλι». 

Όσοι επομένως θέτουν ζήτημα αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ και αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, τι προτάσσουν; Το σπάσιμο των δεσμών της πολύπλευρης και πολύμορφης ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η οποία τα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας, έχει γίνει ασφυκτική. Υπάρχει επομένως θέμα Εθνικής Ανεξαρτησίας και Εθνικής Κυριαρχίας για την Ελλάδα του 2017, ή όλα αυτά έχουν καταστεί παρωχημένα και παλαιομοδίτικα;

Υπάρχει και παραϋπάρχει. Μόνο που επικεφαλής της πάλης για την Εθνική Ανεξαρτησία και την Εθνική Κυριαρχία της χώρας, δεν μπορεί να είναι η αστική τάξη, όπως συνέβαινε την εποχή των αστικών επαναστάσεων. Η αστική τάξη σήμερα έχει περάσει στο αντίθετο της, έχει γίνει αντιδραστική, έχει εξελιχτεί στον κοινωνικό και πολιτικό φορέα που εξυφαίνει το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. 

Επικεφαλής της πάλης για την Εθνική Ανεξαρτησία και την Εθνική Κυριαρχία, νομοτελειακά θα βρίσκεται η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της. Και όχι μόνο αυτό. Η πάλη για την Εθνική Ανεξαρτησία και την Εθνική Κυριαρχία, είναι στενά συνυφασμένη με τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ανάμεσα σε αυτούς του δύο στόχους πάλης, σήμερα, ίσως να μην εμφιλοχωρεί ούτε καν μια κόλλα χαρτί.

Άρνηση των νόμων της ταξικής πάλης

Τι άλλο επιχειρούν να κρύψουν, όσοι καταγγέλλουν σήμερα την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ –αλλά και το ΝΑΤΟ– ή όσοι υπόσχονται μια light, σχεδόν ανώδυνη αποδέσμευση;

Ότι η πάλη για την Εθνική Ανεξαρτησία και Εθνική Κυριαρχία της χώρας, η πάλη για το γκρέμισμα του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης –η οποία ξεκινάει από το 1828 όταν η Ελλάδα έγινε τυπικά ανεξάρτητο κράτος– που συνδέεται διαλεκτικά με την πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, περνάει μέσα από σκληρές ταξικές συγκρούσεις και ανατροπές. 

Και επειδή στην Ελλάδα του σήμερα, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι όταν μιλάμε για πορεία που θα αποτελέσει τη συνισταμένη σκληρών ταξικών συγκρούσεων, ο αναγνώστης, πίσω από τις φράσεις αυτές, ας μη ψάξει να βρει σκηνές από το μέλλον. Μια ματιά αν ρίξει στην εποπτεία της Εθνικής Αντίστασης, στον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού, την πάλη του λαϊκού κινήματος μετά την ήττα τον Αύγουστο του 1949, θα καταλάβει πολύ καλά τι εννοούμε όταν λέμε ότι για να απαλλαγούμε από την ξένη ακρίδα και να οικοδομήσουμε τη σοσιαλιστική κοινωνία, απαιτείται σκληρή ταξική σύγκρουση. 

Και επειδή πρέπει να κοιτάμε την ιστορία κατάματα και να μη την αντικαθιστούμε με διάφορα ανόητα ειδύλλια, από την πείρα του ελληνικού και διεθνούς κινήματος γνωρίζουμε, ότι οι λαϊκοί αγώνες έχουν γνωρίσει και νίκες, αλλά και ήττες. Και οι έλληνες κομμουνιστές γνωρίζουν πολύ καλά πως τους συμπεριφέρθηκαν οι νικητές – με τις πλάτες των ξένων – την περίοδο από το Δεκέμβρη του 1944 ως και το 1974, γεγονότα που επίσης δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Για να επαναφέρουμε τις μαύρες μνήμες του παρελθόντος; Όχι. Απλώς επιδιώκουμε να προσγειώσουμε κάποιους και να τους υπενθυμίσουμε ότι η πραγματική ζωή δεν χωράει σε μεταφυσικά ειδυλλιακά σχήματα. 

Να τους επισημάνουμε, ότι, όταν μιλάνε για αποχώρηση από το Ευρώ, εφαρμογή ριζοσπαστικού προγράμματος, σοσιαλισμό, απαιτείται να πουν στο λαό την αλήθεια. Να του πούνε ότι για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται σύγκρουση, ότι πάμε για σύγκρουση, και ότι η διαδικασία αυτή θα έχει συνέπειες, μερικές φορές πολύ επώδυνες…

Αν ρωτήσει κάποιος αν είμαστε πολεμοχαρείς, θα του απαντήσουμε «όχι». Και αν ξαναρωτήσει γιατί τα γράφουμε όλα αυτά, θα του απαντήσουμε και πάλι: «Γιατί έτσι προχωράει η ανθρώπινη Ιστορία». 

πηγή: ergatikosagwnas.gr