Η ταξικότητα της δικαιοσύνης

Του Αλέξανδρου Ζορμπά

Ο πόθος για δικαιοσύνη είναι κοινός σε όλους τους ανθρώπους από αρχής της ανθρωπότητας.

Καθόλου τυχαία η ρήση του μεγάλου συγγραφέα και πολιτικού Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν “Η δικαιοσύνη είναι το ψωμί του έθνους. Πεινάει πάντοτε γι' αυτό”.

Η δικαιοσύνη πρέπει να αφουγκράζεται το κοινό αίσθημα περί δικαίου, να προστατεύει τα δικαιώματα του λαού  και να διασφαλίζει τα συμφέροντα του. Άλλωστε η εξουσία της πηγάζει από τον λαό και υπάρχει για αυτόν τον λαό.

Σήμερα η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων έβγαλε ανακοίνωση καταδικάζοντας τις επιθέσεις εναντίον της. Αναφέρει μάλιστα ότι επιχειρείται η κατάργηση της ανεξαρτησίας της. Είναι όμως σε ένα βαθμό οι επιθέσεις δικαιολογημένες? Οι δικαστικές αρχές επιτελούν ορθά το έργο τους? Εξυπηρετούν το σκοπό τους περί ορθής απόδοσης δικαιοσύνης και ισότητας όλων των ανθρώπων?

Σε μία ταξικά δομημένη κοινωνία (όπως η σημερινή και όχι μόνο) η δικαιοσύνη και όλες οι εξουσίες συνολικά είναι και αυτές ταξικά προσδιορισμένες. Η αυτοτέλεια της από το κράτος και η αμεροληψία της, λειτουργεί ως αυταπάτη για την διασφάλιση της ίσης μεταχείρισης στρωμάτων της αστικής τάξης. Η ανάθεση υποθέσεων γίνεται από ανωτάτους δικαστικούς λειτουργούς (που έχουν και πρόσβαση αλλά και εξάρτηση από τους εκάστοτε κυβερνώντες) στους υφιστάμενους τους.

Η εξάρτηση και η πρόσβαση τους στους κυβερνητικούς κύκλους δημιουργείται από την ίδια την λειτουργία του δικαστικού συστήματος. Οι προαγωγές, μεταθέσεις και γενικά όλες οι υπηρεσιακές μεταβολές, πραγματοποιούνται με Προεδρικό Διάταγμα ανωτάτου δικαστικού συμβουλίου το οποίο αποτελείται από την ηγεσία της δικαιοσύνης. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα σύμπλεγμα μεταξύ της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας.

Σε περιόδους κρίσης γίνεται πιο διαυγής η ταξικότητα της δικαιοσύνης. Σε αυτές τις περιόδους βλέπουμε όλο και πιο έντονα η δικαιοσύνη να λειτουργεί ως υποβοήθημα της εκτελεστικής εξουσίας, κρίνοντας παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες των λαϊκών στρωμάτων, νομιμοποιώντας επιστρατεύσεις και τις βάρβαρες επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής απέναντι στους απεργούς. Σε άλλες περιπτώσεις κρίνει βαθιά ιδεολογικά, ποινικοποιώντας απόψεις και τρόπο ζωής.

Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που η δικαιοσύνη, με τις αποφάσεις της, έχει φροντίσει να αυτοχαρακτηριστεί ως ταξική. Οι αποφάσεις περί συνταγματικότητας μνημονίων, μείωσης συντάξεων, καταστολή μέσω επιστράτευσης οποιασδήποτε μεγάλης απεργίας, η απόφαση  για το κλείσιμο της ΕΡΤ με ΠΝΠ είναι μερικές από αυτές. Τελευταίες αποφάσεις περί νόμιμης μη καταβολής δεδουλευμένων, περί αστερίσκων όσων αφορά το δικαίωμα στην επίσχεση εργασίας.

Ειδικά με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου καταργείται η νομοθετική εξουσία, αχρηστεύεται με απλά λόγια η Βουλή και η εκτελεστική εξουσία μπορεί εν μία νυχτί να κλείνει ή να συγχωνεύει δημόσιους οργανισμούς και να πετάει στον καιάδα χιλιάδες εργαζομένους, χιλιάδες οικογένειες. Ακόμα και σε τέτοιες αποφάσεις η δικαιοσύνη επικαλούμενη νομιμοφάνεια νίπτει τας χείρας της χωρίς φυσικά να έχει καμία πρόθεση να έρθει σε ρήξη ή αντιπαράθεση με τους – επί της ουσίας – πολιτικούς της προϊσταμένους.

Εμφανής υπόθεση ιδεολογικής ακαμψίας της δικαιοσύνης είναι και η περίπτωση της Ηριάννας. Η ποινικοποίηση ιδεών, φιλίας και σχέσεων. Διαβάσαμε όλοι πρόσφατα τις αγωνίες του εισαγγελέως που εκφράστηκαν μέσω ερωτημάτων γιατί η Ηριάννα συνέχισε να διατηρεί σχέση με τον Κώστα (ο οποίος αθωώθηκε). Διαβάσαμε για το άγχος του περί ταξιδιών στην Βαρκελώνη. Εκατομμύρια συμπολίτες μας και άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν εν δυνάμει τρομοκράτες απλά και μόνο από τον τόπο που επιλέγουν να ταξιδέψουν. 

Το μεγάλο κύμα αγανάκτησης και αντιδράσεων εξαιτίας της προφυλάκισης της Ηριάννας είναι προφανές ότι πηγάζει από την διαχρονικότητα και την εμμονή της δικαιοσύνης να μεροληπτεί ταξικά. Είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

Μέσα σε αυτά τα στενά πλαίσια , ο μόνος δρόμος των λαϊκών στρωμάτων είναι ο αγώνας τους. Χωρίς αυταπάτες, και σεχταρισμους να σηκώσουν τοίχος απέναντι στην επέλαση των αστών.

Όπως έλεγε και ο φιλοσοφός Ζοζέφ ντε Μεστρ“ Το σπαθί της δικαιοσύνης δεν έχει θήκη”.

Αλέξανδρος Ζορμπάς