 |
| «Δεν θα λάβω ενεργό μέρος στην κατοχή των Παλαιστινιακών Εδαφών» |
Η 19χρονη Ταΐρ Καμινέρ αρνείται να στρατευθεί στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις λόγω της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών και των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Ήδη βρίσκεται φυλακισμένη για 5η φορά, από τον Ιανουάριο έχει εκτίσει περισσότερες από εκατό ημέρες φυλάκισης και κινδυνεύει με περαιτέρω. Η Διεθνής Αμνηστία υπερασπίζεται το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης και ζητά την παύση της ποινικοποίησης όσων διώκονται επειδή αρνούνται να στρατευθούν για λόγους συνείδησης. Η Διεθνής Αμνηστία βρίσκεται εξαρχής στον πλευρό της Ταΐρ με το Ισραηλινό Τμήμα να έχει δημιουργήσει και σχετικό βίντεο. Το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας πραγματοποίησε δράση αλληλεγγύης μπροστά στην ισραηλινή πρεσβεία.
Στη δήλωση άρνησης στράτευσής της, η Ταΐρ αναφέρει:
«Το όνομά μου είναι Ταΐρ Καμινέρ, είμαι 19 ετών. Πριν λίγους μήνες ολοκλήρωσα έναν χρόνο εθελοντισμού με τα ισραηλινά αγόρια και κορίτσια προσκόπους, στην πόλη Σντερότ, στα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζας. Σε λίγες μέρες θα πάω φυλακή. Έναν ολόκληρο χρόνο εργάστηκα εθελοντικά στο Σντερότ, δουλεύοντας με παιδιά που ζουν σε εμπόλεμη ζώνη, και εκεί ήταν που αποφάσισα να αρνηθώ να υπηρετήσω στον ισραηλινό στρατό. Η άρνησή μου πηγάζει από τη θέλησή μου να συμβάλω στην κοινωνία της οποίας είμαι μέλος και να κάνω αυτόν τον τόπο καλύτερο για να ζήσουμε σε αυτόν, από τη δέσμευσή μου στον αγώνα για ειρήνη και ισότητα. Τα παιδιά με τα οποία δούλεψα μαζί μεγάλωσαν στην καρδιά της σύγκρουσης και είχαν τραυματικές εμπειρίες από μικρή ηλικία. Σε πολλά από αυτά, αυτό προκάλεσε τρομακτικό μίσος – κάτι που είναι πολύ κατανοητό, ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά. Όπως αυτά, έτσι και πολλά από τα παιδιά που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας και στα υπόλοιπα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, σε μια ακόμα πιο σκληρή πραγματικότητα, μαθαίνουν να μισούν την άλλη πλευρά. Κι αυτά δε φταίνε. Όταν κοιτάζω όλα αυτά τα παιδιά, την επόμενη γενιά και στις δύο πλευρές, και την πραγματικότητα στην οποία ζουν, δεν μπορώ παρά να δω τη συνέχιση των ψυχολογικών τραυμάτων και του πόνου. Και λέω: Αρκετά! Εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει πολιτικός ορίζοντας, δεν φαίνεται πουθενά ειρηνευτική διαδικασία. Δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια να φέρουμε ειρήνη στη Γάζα ή το Σντερότ. Όσο επικρατεί ο βίαιος στρατιωτικός τρόπος, απλά θα έχουμε κι άλλες γενιές να μεγαλώνουν με μια κληρονομιά μίσους, η οποία μόνο χειρότερα θα κάνει τα πράγματα. Θα πρέπει να το σταματήσουμε αυτό – τώρα! Γι’ αυτό αρνούμαι: δεν θα λάβω ενεργό μέρος στην κατοχή των Παλαιστινιακών Εδαφών και στην αδικία κατά του παλαιστινιακού λαού που διαπράττεται ξανά και ξανά υπό αυτήν την κατοχή. Δεν θα λάβω μέρος στον κύκλο του μίσους στη Γάζα και το Σντερότ. Η ημερομηνία κατάταξής μου ορίστηκε για τις 10 Ιανουαρίου 2016.
Εκείνη την ημέρα θα παρουσιαστώ στο Κέντρο Κατάταξης Τέλ Χασομέρ, για να διακηρύξω την άρνησή μου να υπηρετήσω στο στρατό – και την επιθυμία μου να κάνω εναλλακτική πολιτική υπηρεσία. Σε συζητήσεις με κάποιους ανθρώπους που νοιάζομαι, κατηγορήθηκα ότι υπονομεύω τη δημοκρατία, μέσα από την άρνησή μου να τηρήσω νόμους που θεσπίστηκαν από ένα εκλεγμένο κοινοβούλιο. Αλλά οι Παλαιστίνιοι στα Κατεχόμενα Εδάφη ζουν υπό την εξουσία της Κυβέρνησης του Ισραήλ, χωρίς να έχουν κανέναν λόγο στην εκλογή αυτής της κυβέρνησης. Πιστεύω πως όσο το Ισραήλ συνεχίζει να είναι μια χώρα κατοχής, θα συνεχίζει να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τη δημοκρατία. Συνεπώς, η άρνησή μου είναι μέρος του αγώνα για δημοκρατία – όχι μια αντιδημοκρατική πράξη. Μου είπαν ότι αποφεύγω την ευθύνη μου για την ασφάλεια του Ισραήλ.
Αλλά ως γυναίκα που βλέπει όλους τους ανθρώπους – ίσους και τις ζωές όλων ως εξίσου σημαντικές – δεν μπορώ να δεχτώ ότι το επιχείρημα της ασφάλειας ισχύει μόνο για τους Εβραίους. Ειδικά τώρα, καθώς συνεχίζεται το κύμα τρόμου, όταν γίνεται ξεκάθαρο και προφανές ότι ο στρατός δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την ασφάλεια των Εβραίων. Είναι πολύ απλό – δεν μπορεί κανείς να δημιουργήσει μια νησίδα ασφάλειας εν μέσω μιας καταπιεστικής κατοχής. Η αληθινή ασφάλεια μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν ο παλαιστινιακός λαός ζήσει με ελευθερία και αξιοπρέπεια, στο δικό του ανεξάρτητο κράτος δίπλα στο Ισραήλ.
Υπήρξαν κάποιοι που ανησύχησαν για το προσωπικό μου μέλλον σε μια χώρα όπου το να υπηρετήσεις τη στρατιωτική θητεία θεωρείται ύψιστης σημασίας στη δομή των καθημερινών κοινωνικών επαφών. Καθώς νοιάζονταν για τις μελλοντικές προοπτικές μου, πρότειναν να υπηρετήσω στο στρατό, ανεξάρτητα από τις απόψεις μου – ή τουλάχιστον να μη δημοσιοποιήσω την άρνησή μου. Αλλά μέσα από όλες τις δυσκολίες και τις ανησυχίες, επέλεξα να διακηρύξω ανοιχτά την άρνησή μου, για να την ακούσουν όλοι. Αυτή η χώρα, αυτή η κοινωνία είναι πολύ σημαντική για μένα – δεν μπορώ και δε συμφωνώ να παραμείνω σιωπηλή. Δεν με μεγάλωσαν έτσι – να νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου και τις προσωπικές μου ανησυχίες. Η ζωή μου μέχρι τώρα αφορούσε την προσφορά και την κοινωνική ευθύνη, και έτσι θέλω να συνεχιστεί.
Ακόμα κι αν πληρώσω ένα προσωπικό τίμημα για αυτήν μου την άρνηση, αυτό το τίμημα θα αξίζει εάν είναι να βοηθήσει να τεθεί η κατοχή στην ατζέντα του δημόσιου διαλόγου στο Ισραήλ. Υπερβολικά πολλοί Ισραηλινοί δε νιώθουν άμεσα την κατοχή, και τείνουν να την ξεχνούν στις καθημερινές ζωές τους – ζωές που είναι εξαιρετικά ασφαλείς σε σχέση με εκείνες των Παλαιστινίων, ή ακόμα και των Ισραηλινών που ζουν στη Δυτική Νεγκέβ (περιοχή των συνόρων με τη Γάζα).
Μας λένε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον βίαιο στρατιωτικό δρόμο. Αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτός είναι ο πιο καταστροφικός δρόμος, και ότι υπάρχουν και άλλοι. Θέλω να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι υπάρχει εναλλακτική: διαπραγματεύσεις, ειρήνη, αισιοδοξία, μια πραγματική επιθυμία να ζήσουμε με ισότητα, ασφάλεια και ελευθερία. Μας λένε ότι ο στρατός δεν είναι ένας πολιτικός φορέας – αλλά η απόφαση να υπηρετήσεις στο στρατό είναι μια πολύ πολιτική απόφαση, όχι λιγότερο από αυτήν να αρνηθείς.
Εμείς, οι νέοι άνθρωποι, θα πρέπει να κατανοήσουμε πλήρως τις επιπτώσεις μιας τέτοιας επιλογής. Θα πρέπει να κατανοήσουμε τις συνέπειές της στην κοινωνία μας. Έχοντας συλλογιστεί αυτά τα ζητήματα, πήρα την απόφαση να αρνηθώ. Δε φοβάμαι τη στρατιωτική φυλακή – αυτό που πραγματικά με φοβίζει είναι η κοινωνία μας που χάνει την ανθρωπιά της».
Αντίρρηση συνείδησης στο Ισραήλ
Το Ισραήλ δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης στις περισσότερες των περιπτώσεων και κάποιοι αντιρρησίες συνείδησης τιμωρούνται επανειλημμένα, όπως ο Νατάν Μπλανκ που φυλακίστηκε 10 φορές.
Πέρα από παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας (άρθρο 18 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα), η επανειλημμένη τιμωρία των αντιρρησιών συνείδησης, αποτελεί επιπλέον και παραβίαση του άρθρου 14.7 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο προβλέπει ότι: «Κανένα άτομο δεν πρέπει να δικάζεται ή να τιμωρείται εκ νέου για ένα αδίκημα για το οποίο έχει ήδη καταδικαστεί ή απαλλαγεί με τελεσίδικη απόφαση σύμφωνα με το δίκαιο και την ποινική δικονομία κάθε χώρας.»
Περισσότερα για το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης και την κατάσταση στην Ελλάδα μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα τη σχετικής εκστρατείας μας και σε πρόσφατη συνέντευξη του πρώην Επικεφαλής του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.
*Στο blog του ιστότοπου του Ελληνικού Τμήματος παρουσιάζονται, μεταξύ άλλων, προσωπικές ιστορίες θυμάτων παραβιάσεων και δίνεται η ευκαιρία να ακουστεί ο λόγος τους. Τα κείμενα αυτά και ιδιαίτερα δηλώσεις προσώπων δεν απηχούν απαραίτητα τις απόψεις της Διεθνούς Αμνηστίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου