Σημειώσεις για την εξέλιξη της απεργίας στη Γαλλία

Με αξιοσημείωτη επιτυχία συνεχίζεται η σχεδόν τρίμηνη απεργιακή μάχη που δίνουν οι εργαζόμενοι της Γαλλίας κατά της αντεργατικής μεταρρύθμισης «Ελ Κομρί». Η μέρα του πρώτου μεγάλου σταθμού αυτού του αγώνα, που είχε θέσει η CGT για την Τρίτη 14 του Ιούνη με μεγάλη συγκέντρωση στο Παρίσι φτάνει και εκεί θα έχουμε ένα πρώτο σοβαρό δείγμα προς τα πού οδεύουν τα πράγματα.

Αυτός ο αγώνας από τα μέχρι τώρα στοιχεία διακρίνεται από μεγάλη αντοχή, επιμονή και σταθερότητα που δίνουν την εντύπωση μιας ορισμένης ταξικής ωρίμανσης της εργατικής τάξης της Γαλλίας, χωρίς το τελευταίο να σημαίνει απαραίτητα ότι θα οδηγήσει σε ευθύγραμμη ανοδική πορεία το Γαλλικό Εργατικό Κίνημα στο άμεσο μέλλον.

Από τα έως τώρα διαθέσιμα στοιχεία που έχουμε, μπορούμε να πούμε ότι επιβεβαιώνονται στο ακέραιο οι πρώτες εκτιμήσεις που κάναμε στο άρθρο μας «Απεργία στη Γαλλία: Η βιομηχανική εργατική τάξη στο προσκήνιο» με ορισμένες επιπλέον επισημάνσεις που τεκμηριώνουν τα όσα αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο:

Επισήμανση πρώτη: Στις πολύμορφες κινητοποιήσεις που συνεχίζονται, διευρύνεται η συμμετοχή και άλλων κλάδων πέραν των κλάδων εκείνων της βαριάς βιομηχανίας της Γαλλίας που σήκωσαν και σηκώνουν το κύριο βάρος αυτής της μάχης. Πέραν των μεταφορών, της ενέργειας και των υποδομών σε απεργίες ή και στάσεις εργασίας έχουν προχωρήσει ιδιωτικές επιχειρήσεις στο χώρο των τροφίμων, της υαλουργίας, της μεταλλουργίας, του εμπορίου, στον τομέα της καθαριότητας στους δήμους κλπ.

Επισήμανση δεύτερη: Έχει ενταθεί η κρατική καταστολή και το καινούργιο στοιχείο είναι ότι σύρονται στα δικαστήρια απεργοί και δέχονται ποινές πολύμηνης φυλάκισης και μάλιστα χωρίς αναστολή. Οι κατηγορίες που απευθύνονται προς τους δικαζόμενους ξεπερνούν τα συνήθη «αδικήματα» όπως «αντίσταση και βία κατά των αρχών» ή «διατάραξη της τάξης» που ως είθισται απευθύνει το αστικό κράτος προς τους απεργούς. Πλέον με πρόσχημα και άλλοθι την εν εξελίξει διοργάνωση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου και των μέτρων αντιμετώπισης τρομοκρατικών απειλών στις κατηγορίες έχουν εισχωρήσει και η «απειλή της ασφάλειας της χώρας».

Επισήμανση τρίτη: Σ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να προσθέσουμε πως οι εργαζόμενοι και η CGT ιδιαίτερα, που όπως έχουμε ξαναγράψει σηκώνει το κύριο βάρος αυτής της απεργιακής μάχης, είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν μια πολύμορφη επίθεση της κυβέρνησης, των αστικών κομμάτων και του μεγάλου κεφαλαίου της Γαλλίας, που χρησιμοποίησαν για να σπάσουν την πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση, ως μέσο πίεσης την ιδεολογική τρομοκρατία για θέματα ασφάλειας και τρομοκρατίας με αφορμή τη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, καθώς και τα σοβαρά προβλήματα με τις πλημμύρες από την υπερχείλιση του Σηκουάνα στο Παρίσι.

Η ευέλικτη στάση των απεργών ξεπέρασε τα όποια εμπόδια και μάλιστα διατηρεί συντριπτικά ποσοστά στήριξης στην Γαλλική κοινωνία που τάσσεται κατά της αντεργατικής μεταρρύθμισης της κυβέρνησης Ολάντ-Βαλς με ποσοστά που ξεπερνούν το 70%.

Από την άποψη αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τονίσουμε ότι οι Γάλλοι απεργοί τις μέρες αυτές του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου έχουν δώσει δυνάμεις στη διαφώτιση των ξένων επισκεπτών στα γήπεδα για να διαμορφώσουν κλίμα διεθνιστικής αλληλεγγύης στην απεργία τους. Το σημείο αυτό κρύβει και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς σε ένα χώρο όπως τα γήπεδα που αστυνομοκρατούνται, που εκδίδονται ακόμα και επίσημες οδηγίες από την κυβέρνηση και τις διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές, ότι «απαγορεύονται οι ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις», οι απεργοί να κάνουν το ακριβώς αντίθετο.

Αν κανείς συμπεριλάβει στο συλλογισμό αυτό και το γεγονός ότι το στάδιο του Παρισιού έγινε το σύμβολο των τρομοκρατικών επιθέσεων του περασμένου φθινοπώρου και αποτέλεσε την αφορμή για την επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης (στρατιωτικού νόμου) οδηγώντας σε ένα πογκρόμ κατά της απεργίας ως τρομοκρατικής ενέργειας, ο συμβολισμός της στάσης των Γάλλων απεργών γίνεται ακόμα ισχυρότερος.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και μια άλλη «διπλωματικού χαρακτήρα» πρωτοβουλία από πλευράς CGT, η οποία προσέφυγε στην Υπηρεσία Οικονομικών και Κοινωνικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη προκειμένου να καταγγείλει την κρατική και εργοδοτική βία, τρομοκρατία και καταστολή, τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και τις δικαστικές διώξεις και ποινές συνδικαλιστών και απεργών. Έχει μια σημασία να επισημάνουμε ότι οι καταγγελίες έγιναν δεκτές από τον ΟΗΕ και η κυβέρνηση της Γαλλίας κλήθηκε σε απολογία!

Επισήμανση τέταρτη: Η στάση του Γάλλων βιομηχάνων και επιχειρηματιών μετέρχεται τόσο του μαστιγίου όσο και του καρότου για να πλήξει την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και να βάλει εμπόδια στην κλιμάκωση και διεύρυνση των κινητοποιήσεων με νέες εργατικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα όμως αυτή η στάση οδηγεί και σε ορισμένες επί μέρους «νίκες» τους εργαζόμενους κάποιων επιχειρήσεων όπως η ικανοποίηση αιτημάτων μερικού χαρακτήρα, που φτάνουν ως και την υπογραφή μισθολογικών αυξήσεων! Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι σε τοπικό επίπεδο οι εργαζόμενοι στο ERDF, το δίκτυο διανομής ηλεκτρικής ενέργειας.

Αυτό όμως που κυριαρχεί και χαρακτηρίζει τη στάση του Γαλλικού ΣΕΒ (MEDEF) είναι η επιχείρηση ματαίωσης του πανεθνικού χαρακτήρα της αυριανής διαδήλωσης στο Παρίσι. Σειρά εταιρειών λεωφορείων αρνήθηκαν να μεταφέρουν αντιπροσωπείες απεργών από τις άλλες Γαλλικές πόλεις στην πρωτεύουσα της χώρας.

Επισήμανση πέμπτη: Έχουν αρχίσει και εμφανίζονται σημάδια αποσταθεροποίησης στο εσωτερικό της αστικής τάξης, των συμμαχιών της με μικροαστικά στρώματα ή ακόμα και με τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας της Γαλλικής κοινωνίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αυτές οι δυνάμεις συμμερίζονται το κυρίαρχο αίτημα που προβάλλει η εργατική τάξη αυτή τη στιγμή μέσω της CGT για απόσυρση του νόμου στο σύνολό του ή τις μορφές πάλης και την κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Την προηγούμενη εβδομάδα Ενώσεις Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων καθώς και η Ένωση Υψηλόβαθμων Στελεχών των επιχειρήσεων τάχθηκαν ενάντια στη «μεταρρύθμιση» εστιάζοντας στο άρθρο 2 του νόμου που πρακτικά καταργεί τις συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις και οδηγεί σε υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων. Ταυτόχρονα φρόντισαν να καταστήσουν σαφή και την αντίθεσή τους στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και την κεντρική πανεθνική διαδήλωση του Παρισιού που διοργανώνει για αύριο Τρίτη η CGT στο Παρίσι.

Επισήμανση έκτη: Με βάση όλα τα παραπάνω εμφανίζεται μια σοβαρή όξυνση της διαπάλης μέσα στο Γαλλικό Εργατικό Κίνημα. Εκείνο που ξεχωρίζει όμως είναι ο απροκάλυπτα προδοτικός ρόλος ορισμένων δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, η ξετσίπωτη και χωρίς περιστροφές αυτοαποκάλυψη τέτοιων δυνάμεων ως «πρακτόρων της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα».

Είναι ενδεικτική η ανακοίνωση του συνδικάτου των Ταχυδρομικών στο Σεν Σαν Ντενί, που ελέγχεται από τη «σοσιαλιστική» συνομοσπονδία CFDT. Θα παραθέσουμε ορισμένα εκτεταμένα τμήματα αυτής της ανακοίνωσης (σε μετάφραση δική μας) για να έχουν οι αναγνώστες μας μια πλήρη εικόνα των ιδεολογικοπολιτικών συνθηκών μέσα στις οποίες δίνεται η απεργιακή μάχη των εργαζομένων της Γαλλίας τις τελευταίες εβδομάδες.

Με το επιχείρημα της ενίσχυσης της «αποκέντρωσης» και της «κοινωνικής προόδου» καθώς και της ενίσχυσης του «κοινωνικού διαλόγου» το συγκεκριμένο σωματείο της CGDT τάσσεται ανοιχτά υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών και γενικών συλλογικών συμβάσεων και επιτίθεται στη CGT ότι κάνει κατάχρηση του απεργιακού δικαιώματος και στρέφεται ενάντια στην «πατρίδα», ενώ φτάνει στο έσχατο σημείο ξεπεσμού όχι απλά να εξισώσει το φασισμό με τον κομμουνισμό αλλά να θεωρήσει χειρότερο και από το φασισμό τον κομμουνισμό!

Λέει επί λέξει: «Η ριζοσπαστικοποίηση του τωρινού κοινωνικού κινήματος ανάμεσα σε βιαιότητες και αποκλεισμούς εκφράζει μία ομολογία αδυναμίας από τη μια της ίδιας της κινητοποίησης και από την άλλη της ικανότητας διαπραγμάτευσης μέσα στις ίδιες τις επιχειρήσεις. Αν και το δικαίωμα στην απεργία είναι συνταγματικό και η CFDT παραμένει προσηλωμένη σ’ αυτό όσο και οι άλλοι, αυτό το δικαίωμα έχει υπερκαταναλωθεί και καταχραστεί από μία μειοψηφία, η οποία με τις ενέργειές της που έχουν χαρακτήρα “μέχρι τέλους” δεν παλεύει ενάντια σε ένα νομοσχέδιο ή στην εργοδοσία αλλά ενάντια στη χώρα τους δικαιολογώντας τον εαυτό τους με τον αυταρχισμό της κυβέρνησης. Ακόμα και αν η κυβερνητική πρακτική είναι αμφισβητήσιμη από την έναρξη αυτού του νομοσχεδίου, η Γαλλία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν βρίσκεται υπό φασιστικό ή ναζιστικό καθεστώς ή ακόμα χειρότερα κομμουνιστικό. Κατά βάθος δεν μπορούμε να αρνηθούμε τα βήματα προόδου σε σχέση με το πρώτο σχέδιο του εργασιακού νόμου. Το να απαιτεί κανείς την απόσυρση του νόμου σημαίνει ουσιαστικά να απορρίπτει την κοινωνική πρόοδο η οποία λαμβάνει τις πραγματικότητες του κόσμου της δουλειάς του σήμερα και του αύριο προς όφελος μίας υποθετικής διαπραγμάτευσης με ακαθόριστο περιεχόμενο όπως τουλάχιστον προκύπτει από το λόγο και τις ανακοινώσεις των οργανώσεων που αντιτίθεται σ’ αυτό το νόμο». Και καταλήγει: «Σε κάθε περίπτωση οι λέξεις διαπραγμάτευση, αποκέντρωση, συμβιβασμός δεν φοβίζουν τη CFDT. Εκφράζουν τα μέσα για να πετύχει κανείς μακροχρόνιες νίκες για τους εργαζόμενους και αυτό είναι που ενδιαφέρει περισσότερο το προσωπικό παρά οι στείρες πολεμικές ανάμεσα στον επαναστατικό και το ρεφορμιστικό συνδικαλισμό που είναι γερασμένες περισσότερο από 100 χρόνια».

Η ευθυγράμμιση των ξεπουλημένων «σοσιαλιστών» συνδικαλιστών, με την κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού κόμματος, αλλά και της δεξιάς και ακροδεξιάς αντιπολίτευσης, το αναμάσημα όλης της επιχειρηματολογίας των Γάλλων βιομηχάνων είναι παραπάνω από εμφανής. Θυμίζουμε μόνο ότι η CGT έχει απειληθεί ακόμα με το να τεθεί εκτός νόμου, ενώ ο πρόεδρος των Γάλλων Βιομηχάνων την έχει χαρακτηρίσει οργάνωση «κακοποιών» και «τρομοκρατών»!

Ενόψει του πανεθνικής διαδήλωσης των Γάλλων εργατών στο Παρίσι αύριο Τρίτη 14 του Ιούνη, κάναμε αυτή τη σύνοψη και θα επανέλθουμε σύντομα με πιο ολοκληρωμένες εκτιμήσεις και σε πολιτικό επίπεδο για την κατάσταση και τις προοπτικές της ταξικής πάλης στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αυτό, διότι το κυρίαρχο πρόβλημα που έχει να λύσει το Εργατικό Κίνημα εκεί είναι ο ίδιος ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας που ήταν ένα από τα ηγετικά κόμματα του αναθεωρητικού ρεύματος στη Δυτική Ευρώπη εδώ και πολλές δεκαετίες, αρνούμενο την προοπτική του σοσιαλισμού και αυτή καθ’ αυτή την έννοια της επανάστασης.

πηγή: neaspora.gr