Ο Βασίλης Παπακώστας συμφωνεί πλήρως με το άρθρο των Πάνου Κοσμά και Θανάση Κούρκουλα

Εντοπίσαμε στο rproject.gr ένα κατά τη γνώμη μας βαρύνουσας σημασίας άρθρο των Πάνου Κοσμά και Θανάση Κούρκουλα μελών του Πολιτικού Συμβούλιου (ΠΣ) της ΛΑΕ, που στέκεται κριτικά στις αποφάσεις του πρόσφατου ΠΣ. Γνωρίζοντας πως ο ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος του δήμου μας Βασίλης Παπακώστας είναι επίσης μέλος του ΠΣ της ΛΑΕ επικοινωνήσαμε μαζί του και του ζητήσαμε ένα σχόλιο. Η απάντηση του ήταν σαφής. Συμφωνώ απόλυτα και προσυπογράφω το κείμενο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ακολουθεί η αναδημοσίευση από το rproject.gr:

 

Ερωτήματα και απαντήσεις για την Αριστερά μπροστά σε μια δύσκολη συγκυρία

Πάνος Κοσμάς-Θανάσης Κούρκουλας 

(Με αφορμή τις αποφάσεις του Πολιτικού Συμβουλίου ΛΑΕ)

Η συ­γκυ­ρία στην Ελ­λά­δα και διε­θνώς, δεν χρή­ζει εύ­κο­λων και πάντα δη­μο­φι­λών απα­ντή­σε­ων. Είναι όμως ταυ­τό­χρο­να «προ­κλη­τι­κή»: η ανα­μέ­τρη­ση με τα δύ­σκο­λα, οι πρα­κτι­κές πο­λι­τι­κές, κι­νη­μα­τι­κές και θε­ω­ρη­τι­κές απα­ντή­σεις που θα δο­θούν σε τέ­τοιες συν­θή­κες, είναι η βάση για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Οι απο­φά­σεις του πρό­σφα­του Πο­λι­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΛΑΕ είναι μια καλή αφορ­μή για να τε­θούν τα βα­σι­κά δι­λήμ­μα­τα που απα­σχο­λούν συ­νο­λι­κά την Αρι­στε­ρά και να επι­χει­ρη­θούν απα­ντή­σεις. Νο­μί­ζου­με πως το Π.Σ. της ΛΑΕ δεν κα­τά­φε­ρε να κα­λύ­ψει με επάρ­κεια αυτές τις ανά­γκες ώστε να απο­σα­φη­νί­σει το πο­λι­τι­κό στίγ­μα και τις ανα­γκαί­ες πρω­το­βου­λί­ες του με­τω­πι­κού σχή­μα­τος στην πα­ρού­σα απαι­τη­τι­κή πε­ρί­ο­δο σε ρι­ζο­σπα­στι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, κι­νη­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Τα λε­γό­με­να “εθνι­κά” θέ­μα­τα απο­κτούν κρί­σι­μη ση­μα­σία στη συ­γκυ­ρία, επο­μέ­νως γί­νο­νται κυ­ρί­αρ­χα και για την πο­λι­τι­κή της Αρι­στε­ράς. Οι δύο βα­σι­κές εστί­ες εξε­λί­ξε­ων είναι τα ελ­λη­νο-τουρ­κι­κά και το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας. Προ­στί­θε­νται στον έως σή­με­ρα κύριο άξονα των εξε­λί­ξε­ων, στα ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν την εγκα­θί­δρυ­ση του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος ακραί­ας εκ­με­τάλ­λευ­σης της ερ­γα­σί­ας και ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας με τη συ­ναί­νε­ση της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης. Η κρι­σι­μό­τη­τά τους δεν επι­τρέ­πει να προ­σπερ­νιού­νται εύ­κο­λα τα προ­βλή­μα­τα που ανα­κύ­πτουν με τις θέ­σεις της Αρι­στε­ράς στα ζη­τή­μα­τα αυτά.

Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά

Από τη μια διε­ξά­γε­ται ο διαρ­κής πό­λε­μος στη Συρία, η «θερμή» ανα­μέ­τρη­ση Δύσης και Ρω­σί­ας και η δια­μόρ­φω­ση συμ­μα­χιών όχι μόνο «θερ­μής» αλλά και ένο­πλης αντι­πα­ρά­θε­σης με­τα­ξύ δυ­νά­με­ων με το­πι­κή, υπερ­το­πι­κή ή και πε­ρι­φε­ρεια­κή ισχύ, που με­τα­δί­δει δο­νή­σεις αστά­θειας και αντα­γω­νι­σμών σε όλη την πε­ριο­χή. Από την άλλη, δια­μορ­φώ­νε­ται μια ιδιό­τυ­πη συν­θή­κη: για πρώτη φορά ύστε­ρα από πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες, η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη βλέ­πει τα συμ­φέ­ρο­ντά της να ταυ­τί­ζο­νται με αυτά του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και των συμ­μά­χων του στην πε­ριο­χή ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα της Τουρ­κί­ας. Δεν πρό­κει­ται λοι­πόν μόνο για τον πάγιο αντα­γω­νι­σμό ανά­με­σα σε Ελ­λά­δα και Τουρ­κία, ανά­με­σα σε δύο υποϊ­μπε­ρια­λι­σμούς που προ­σπα­θούν να υπε­ρα­σπι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους και να ανα­βαθ­μί­σουν το ρόλο τους στην πε­ριο­χή, αλλά και για το γε­γο­νός ότι η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη εν­θαρ­ρύ­νε­ται από τις ιδιαί­τε­ρες συν­θή­κες της πρό­σφα­της ρήξης του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος του Ερ­ντο­γάν με το δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο. Η ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία Ελ­λά­δας - Ισ­ρα­ήλ - Αι­γύ­πτου - Κύ­πρου υπό την αι­γί­δα των ΗΠΑ απο­σκο­πεί με­τα­ξύ άλλων στη μο­νο­πώ­λη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης των υδρο­γο­ναν­θρά­κων της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου και στη δη­μιουρ­γία ενός άξονα που θα λει­τουρ­γεί «ρυθ­μι­στι­κά» για τα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τά­ξε­ων που συμ­με­τέ­χουν αλλά και για τα συμ­φέ­ρο­ντα του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, αλλά και σαν αντί­βα­ρο στο «χάος» της Συ­ρί­ας και στην «ανταρ­σία» του κα­θε­στώ­τος Ερ­ντο­γάν. Η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη συμ­με­τέ­χει σε αυτόν τον άξονα όχι από φι­λο­δυ­τι­κή «δου­λι­κό­τη­τα» αλλά με δική της επι­λο­γή, επει­δή εκτι­μά ότι έτσι μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει κα­λύ­τε­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντά της και να με­γι­στο­ποι­ή­σει τα οφέλη για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Το γε­γο­νός ότι, για πρώτη φορά ύστε­ρα από δε­κα­ε­τί­ες τα συμ­φέ­ρο­ντα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού ταυ­τί­ζο­νται με τις επι­διώ­ξεις του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και μά­λι­στα ενά­ντια στον Ερ­ντο­γάν, κάνει τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό να φλερ­τά­ρει με μα­ξι­μα­λι­στι­κούς στό­χους και τυ­χο­διω­κτι­σμούς.

Από την απέ­να­ντι μεριά, ο τουρ­κι­κός υποϊ­μπε­ρια­λι­σμός υπό την ηγε­μο­νία του Ερ­ντο­γάν, τεί­νει να γίνει μέρος της συ­ρια­κής κρί­σης για να απο­φύ­γει τη δη­μιουρ­γία προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την ίδρυ­ση κουρ­δι­κού κρά­τους στα νο­τιο­α­να­το­λι­κά του σύ­νο­ρα, είναι σε δια­δι­κα­σία σο­βα­ρής δο­κι­μα­σί­ας των σχέ­σε­ών του με τις ΗΠΑ, τη Γερ­μα­νία και τη Δύση, με­τα­το­πί­ζε­ται σε «αφύ­σι­κες» συμ­μα­χί­ες με τη Ρωσία και το Ιράν και βρί­σκε­ται έξω από τη μοι­ρα­σιά των υδρο­γο­ναν­θρά­κων. Όσο πιο στρι­μωγ­μέ­νος αι­σθά­νε­ται από τη Δύση (που δεν ξε­χνά­με ότι βο­ή­θη­σε ένα πο­λύ­νε­κρο στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα εις βάρος του Ερ­ντο­γάν) τόσο δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται και διεκ­δι­κεί τα δικά του συμ­φέ­ρο­ντα εξα­ντλώ­ντας όλα τα μέσα, από την ένο­πλη ει­σβο­λή στη Συρία ενά­ντια στους Κούρ­δους μέχρι τη διεκ­δί­κη­ση δι­καιω­μά­των στους υδρο­γο­νάν­θρα­κες με απει­λή θερ­μών επει­σο­δί­ων.

Είναι σε αυτές τις συν­θή­κες που οξύ­νε­ται ο ελ­λη­νο-τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σμός εγκυ­μο­νώ­ντας σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους για ψυχρή, θερμή αλλά και -υπό προ­ϋ­πο­θέ­σεις- στρα­τιω­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Ο αντα­γω­νι­σμός είναι για τους υδρο­γο­νάν­θρα­κες, για την οι­κο­νο­μι­κή, πο­λι­τι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή «διείσ­δυ­ση», για το ποιος θα εξυ­πη­ρε­τή­σει κα­λύ­τε­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντά του με τις «κα­τάλ­λη­λες» συμ­μα­χί­ες. Δεν υπάρ­χει σε καμία από τις πλευ­ρές ίχνος δί­κιου που να απορ­ρέ­ει από κά­ποιου εί­δους «αντί­στα­ση» ή επι­βο­λή από τον ιμπε­ρια­λι­σμό ή από την υπε­ρά­σπι­ση κά­ποιων «εθνι­κών δι­καί­ων». Έτσι, η μόνη συ­νε­πής διε­θνι­στι­κή και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή στάση είναι: Δεν πο­λε­μά­με για τα πε­τρέ­λαια και τους αγω­γούς, δεν πο­λε­μά­με για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους - όχι στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα με τις ΗΠΑ, το σιω­νι­στι­κό Ισ­ρα­ήλ και το αι­μα­το­βαμ­μέ­νο δι­κτα­το­ρι­κό κα­θε­στώς της Αι­γύ­πτου - όχι στους εξο­πλι­σμούς, το μι­λι­τα­ρι­σμό και τον εθνι­κι­σμό - διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη των λαών ενά­ντια στους αντα­γω­νι­σμούς των αστι­κών τά­ξε­ων και τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια.

Αντί για μια τέ­τοιου εί­δους θέση, η ΛΑΕ τεί­νει να εμ­φα­νί­ζε­ται συχνά πυκνά από την άλλη πλευ­ρά της δια­χω­ρι­στι­κής. Υπάρ­χουν δη­λώ­σεις που υπον­νο­ούν ότι «αντί να παίρ­νε­τε τα σπί­τια του κό­σμου, πάρτε τα Ίμια και προ­στα­τεύ­στε το γε­ω­τρύ­πα­νο της ΕΝΙ», δη­λα­δή πα­ρο­τρύ­νουν την κυ­βέρ­νη­ση να γίνει πιο επι­θε­τι­κή, ακόμη και να δια­κιν­δυ­νεύ­σει με δική της πρω­το­βου­λία μια στρα­τιω­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση με την Τουρ­κία! Ή δη­λώ­σεις του τύπου “σώ­ζο­ντας το Αφρίν, σώ­ζου­με την Κύπρο και το Αι­γαίο” που είναι επί­σης με­τα­το­πι­σμέ­νες από την έκ­φρα­ση της ανα­γκαί­ας διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους Κούρ­δους του Αφρίν που σφά­ζει ο Τουρ­κι­κός στρα­τός με τις Ρω­σι­κές ευ­λο­γί­ες, στην έντα­ξη του “εθνι­κού αγώνα” στην ευ­ρύ­τε­ρη αντι­πα­ρά­θε­ση των αστι­κών τά­ξε­ων Ελ­λά­δας – Τουρ­κί­ας, και των Ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων που τις στη­ρί­ζουν με τη “δική μας” πλευ­ρά. Πανό στις πο­ρεί­ες που ζη­τούν την “Απε­λευ­θέ­ρω­ση τώρα των 2 ελ­λή­νων στρα­τιω­τι­κών” που συ­νε­λή­φθη­σαν κυ­νη­γώ­ντας πρό­σφυ­γες στο Τουρ­κι­κό έδα­φος στον Έβρο. Μια τέ­τοια στάση δεν διευ­κο­λύ­νει την ανά­πτυ­ξη ενος φι­λει­ρη­νι­κού – αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος στην Ελ­λά­δα, την ώρα που ένα θερμό επει­σό­διο με την Τουρ­κία είναι στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη.

Μα­κε­δο­νι­κό

Στο άλλο βα­σι­κό «μέ­τω­πο» εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, το Μα­κε­δο­νι­κό, δεν υπάρ­χει επί­σης ίχνος κα­τα­πα­τη­μέ­νων εθνι­κών δι­καί­ων. Το συ­νταγ­μα­τι­κό όνομα της γει­το­νι­κής χώρας, “Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας”, δεν «εφευ­ρέ­θη­κε» στη δε­κα­ε­τία του ’90. Σαν εθνι­κός προσ­διο­ρι­σμός έχει εκα­το­ντα­ε­τείς ρίζες και είναι το μόνο όνομα με το οποίο υπήρ­ξε ποτέ αυτή η χώρα από την εποχή που ήταν αυ­τό­νο­μη δη­μο­κρα­τία της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας. Η ελ­λη­νι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα στο συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα φαί­νε­ται να πε­τυ­χαί­νει τη συ­νταγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή αυτού του ονό­μα­τος, ενώ επί­σης αμ­φι­σβη­τεί την ύπαρ­ξη μα­κε­δο­νι­κής γλώσ­σας και έθνους. Η απαί­τη­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού να γίνει «νονός» της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας, όπως πρω­το­δια­τυ­πώ­θη­κε τη δε­κα­ε­τία του ’90 στις συν­θή­κες της διά­λυ­σης της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας, όταν τμή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης είχαν προς στιγ­μήν φλερ­τά­ρει και με τη συμ­με­το­χή στο δια­με­λι­σμό της συ­νι­στά πο­λι­τι­κή άσκη­σης επιρ­ρο­ής και ελέγ­χου σε μια χώρα που είναι σε συν­θή­κες μό­νι­μης υπαρ­ξια­κής αστά­θειας.

Αν στο ζή­τη­μα του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη μπο­ρεί να θο­λώ­σει τα νερά επει­δή έχει ένα ισχυ­ρό αντα­γω­νι­στή, στο Μα­κε­δο­νι­κό κάθε τέ­τοια από­πει­ρα είναι γε­λοία. Μια νε­ό­τευ­κτη χώρα, με ισχυ­ρή αλ­βα­νι­κή εθνό­τη­τα (30% του πλη­θυ­σμού), με ισχνή οι­κο­νο­μία και ένο­πλη δύ­να­μη όχι ου­σιω­δώς ισχυ­ρό­τε­ρη από τη δύ­να­μη των Ελ­λή­νων κυ­νη­γών, που βρί­σκε­ται σε συν­θή­κες διαρ­κούς υπαρ­ξια­κής αστά­θειας, μόνο στο σύ­μπαν του τυ­φλού ανορ­θο­λο­γι­σμού μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί απει­λή.  Οι με­γα­λύ­τε­ρες δυ­νά­μεις της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς στο ζή­τη­μα της «διευ­θέ­τη­σης» του ονό­μα­τος της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας έθε­σαν σαν υπέρ­τε­ρο πρό­ταγ­μα πο­λι­τι­κής την αντί­θε­ση με τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια με όρους υπεκ­φυ­γής και «δια­ζυ­γί­ου» με τον διε­θνι­σμό και τον αντι­κα­πι­τα­λι­σμό:

α. Υπο­τί­μη­σαν το ζή­τη­μα των εθνι­κι­στι­κών συλ­λα­λη­τη­ρί­ων (στην πε­ρί­πτω­ση της ΛΑΕ μά­λι­στα ένα με­γά­λο τμήμα της αμ­φι­τα­λα­ντεύ­τη­κε για το αν το πρό­ση­μό τους ήταν θε­τι­κό ή αρ­νη­τι­κό!): Ωστό­σο, τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια ήταν (και η υπό­θε­ση δεν τε­λεί­ω­σε ακόμη) ένας αντι­δρα­στι­κός πο­λι­τι­κός σπα­σμός που δια­πέ­ρα­σε σαν ισχυ­ρό ρίγος όλη την κοι­νω­νία με όλο το αντι­δρα­στι­κό της φορ­τίο: θρη­σκευ­τι­κός σκο­τα­δι­σμός, εθνι­κι­σμός, σο­βι­νι­σμός και ρα­τσι­σμός, ανορ­θο­λο­γι­σμός και ακρο­δε­ξιός ανα­θε­ω­ρη­τι­σμός, σύ­στη­μα αντι­δρα­στι­κών αξιών. Σαν πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κή διερ­γα­σία αυτό ήταν το πραγ­μα­τι­κά ση­μα­ντι­κό ζή­τη­μα, που όρισε πραγ­μα­τι­κές διερ­γα­σί­ες κλί­μα­κας στην κοι­νω­νία, μάχες ανά­με­σα στην Αρι­στε­ρά και το υπό­λοι­πο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, πραγ­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές δια­κυ­βεύ­σεις (από την ενί­σχυ­ση της πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης της Εκ­κλη­σί­ας μέχρι την ενί­σχυ­ση της Χρυ­σής Αυγής ή και τη δη­μιουρ­γία νέου ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος). Το να υπο­τι­μη­θεί αυτός ο κίν­δυ­νος σε συν­θή­κες γε­νι­κής υπο­χώ­ρη­σης του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς ύστε­ρα από την ήττα του 2015, είναι κρί­σι­μο λάθος.

β. Δια­χώ­ρι­σαν την Ελ­λά­δα από το… ΝΑΤΟ: Ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός δεν είναι εν­δο­τι­κός απέ­να­ντι στο ΝΑΤΟ, είναι ο βα­σι­κός πυ­λώ­νας του ΝΑΤΟ, είναι το ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια και τη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο. Αυτό ισχύ­ει από το 1952, αλλά πλέον έχει και μια άλλη διά­στα­ση: είναι ο βα­σι­κός, πιο ισχυ­ρός και πιο αξιό­πι­στος πυ­λώ­νας του ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή, ύστε­ρα από τη ρήξη του κα­θε­στώ­τος Ερ­ντο­γάν με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Δεν υπάρ­χει συ­νε­πής αντι­μπε­ρια­λι­στι­κός και αντι-ΝΑ­ΤΟι­κός αγώ­νας που να μη στρέ­φε­ται ενά­ντια στον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, τον πυ­λώ­να του ΝΑΤΟ. Κα­τη­γο­ρώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση για εν­δο­τι­σμό, και πιέ­ζο­ντας την κυ­βέρ­νη­ση για πιο «σκλη­ρή» στάση, η πα­τριω­τι­κή Αρι­στε­ρά δι­καιώ­νει αντι­κει­με­νι­κά την «αγω­νι­στι­κή» πα­ρά­δο­ση της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης: τον Σα­μα­ρά (που το ’92 μπλο­κά­ρι­σε το σχέ­διο Πι­νέι­ρο), τον Πα­παν­δρέ­ου (με την επι­βο­λή εμπάρ­γκο στη γει­το­νι­κή χώρα το 1994), τον Κω­στά­κη Κα­ρα­μαν­λή (με το βέτο στο ΝΑΤΟ το 2008). Ήταν όλα αυτά που μα­ταί­ω­σαν την έντα­ξη της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑΤΟ. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η «πα­τριω­τι­κή Αρι­στε­ρά» πιέ­ζει για ένα νέο βέτο, του Κο­τζιά και του Τσί­πρα αυτή τη φορά, στη σύ­νο­δο του ΝΑΤΟ, για να συ­νε­χι­στεί αυτή η «αγω­νι­στι­κή» πα­ρά­δο­ση του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού. Τι πο­λι­τι­κή στάση θα κρα­τή­σει αυτή η Αρι­στε­ρά αν οι Τσί­πρας - Κο­τζιάς φέ­ρουν μια συμ­φω­νία σύν­θε­της ονο­μα­σί­ας με αλ­λα­γή του συ­ντάγ­μα­τος της γει­το­νι­κής χώρας; Θα ζη­τή­σει βέτο στο ΝΑΤΟ; Και πόσο εκτε­θει­μέ­νη θα βρε­θεί αν οι Τσί­πρας - Κο­τζιάς επα­να­λά­βουν όντως το βέτο, σε πε­ρί­πτω­ση που δεν επι­τευ­χθεί συμ­φω­νία για αλ­λα­γή του συ­ντάγ­μα­τος;

γ. Υπερ­θε­μά­τι­σαν σε αντι­μπε­ρια­λι­στι­κά «προ­τάγ­μα­τα» χωρίς όμως αυτό να συ­νο­δευ­τεί από στοι­χειώ­δη πράξη: Το πρό­ταγ­μα της πάλης ενά­ντια στη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια, ενώ προ­βλή­θη­κε σαν υπέρ­τε­ρο όλων, έμει­νε στη θε­ω­ρία. Καμία πρω­το­βου­λία, για πα­ρά­δειγ­μα ενά­ντια σε κά­ποια βάση του ΝΑΤΟ εδώ στην Ελ­λά­δα, για συλ­λα­λη­τή­ρια της Αρι­στε­ράς κ.λπ. Η Αρι­στε­ρά που το θε­ώ­ρη­σε πρώ­τι­στο, δεν πήρε πρω­το­βου­λί­ες για να το ανοί­ξει με όρους κι­νη­το­ποί­η­σης στην κοι­νω­νία, να βάλει δια­χω­ρι­στι­κές κ.λπ. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα χωρίς αντι­κα­πι­τα­λι­σμό (πάλη ενά­ντια στη δική μας αστι­κή τάξη) και διε­θνι­σμό (πάλη από θέ­σεις που να ευ­νο­ούν για κοινή πάλη των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων με βάση τα κοινά τους τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα), ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός δεν είναι μόνο υπεκ­φυ­γή αλλά χάνει και κάθε πραγ­μα­τι­κή υπό­στα­ση και δυ­να­τό­τη­τα να κι­νη­το­ποι­ή­σει, να βάλει δια­χω­ρι­στι­κές, να αλ­λά­ξει τους συ­σχε­τι­σμούς.

δ. Υπο­τί­μη­σαν το ίδιο το ζή­τη­μα του «ονό­μα­τος» και διέ­στρε­ψαν το πε­ριε­χό­με­νό του: Λέ­γο­ντας ότι το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος είναι μια «διευ­θέ­τη­ση» για να προ­χω­ρή­σει η διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια, διέ­γρα­ψε όλη την ιστο­ρι­κή του δυ­να­μι­κή (πότε τέ­θη­κε, από ποιον, πώς και γιατί), διέ­γρα­ψε τις ευ­θύ­νες και την επι­θε­τι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, διέ­γρα­ψε όλο το υπό­βα­θρο του ζη­τή­μα­τος - που δεν προ­έ­κυ­ψε σή­με­ρα λόγω της διεύ­ρυν­σης του ΝΑΤΟ. Δεν υπάρ­χει ένα ζή­τη­μα διε­θνούς από­πει­ρας, κατ’ απαί­τη­ση της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, με το ζόρι αλ­λα­γής ονό­μα­τος μιας χώρας, αλλά μια «διευ­θέ­τη­ση» για να ενι­σχυ­θεί το ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή. Αυτή η προ­σέγ­γι­ση αγνο­εί ότι η με το ζόρι ονο­μα­το­δο­σία της γει­το­νι­κής χώρας συ­νί­στα­ται στην προ­σπά­θεια της Ελ­λά­δας να ενι­σχυ­θεί το ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή με τους όρους του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Χωρίς τις πλά­τες του ΝΑΤΟ, η Ελ­λά­δα δεν θα είχε καμία δυ­να­τό­τη­τα να δια­τυ­πώ­σει τέ­τοιες αξιώ­σεις προς τη γει­το­νι­κή χώρα, εκτός αν απο­φά­σι­ζε να κα­τα­φύ­γει σε πο­λε­μι­κά μέσα.

ε. Συ­ντά­χθη­καν με την υπε­ρά­σπι­ση των «εθνι­κών δι­καί­ων»: Απο­δί­δει στην ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη ευ­θύ­νες για «εν­δο­τι­σμό» και στη μα­κε­δο­νι­κή άρ­χου­σα τάξη ευ­θύ­νες για «αλυ­τρω­τι­σμό»!  Αν ακόμη και στην πε­ρί­πτω­ση του πιο αδύ­να­μου κρά­τους της ευ­ρω­παϊ­κής ηπεί­ρου, που ακόμη δεν έχει κερ­δί­σει τη μάχη της ύπαρ­ξης και κιν­δυ­νεύ­ει από κα­τάρ­ρευ­ση, ο «πα­τριω­τι­κός αντι­μπε­ρια­λι­σμός» βλέ­πει «επι­βου­λή» κατά της χώρας και εν­δο­τι­σμό της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης, δεν πρό­κει­ται ποτέ να υπάρ­ξει οποιο­δή­πο­τε ζή­τη­μα στο οποίο η πάλη ενά­ντια στη δική μας αστι­κή τάξη και ο διε­θνι­σμός να έχουν την ελά­χι­στη αξία - το «δια­ζύ­γιο» με το διε­θνι­σμό θα πα­ρα­μεί­νει… αιώ­νιο.

Κατά τη γνώμη μας, η μόνη συ­νε­πής διε­θνι­στι­κή και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή θέση στο ζή­τη­μα είναι: Καμία πα­ρέμ­βα­ση και επι­θε­τι­κή αξί­ω­ση, της Ελ­λά­δας ή του ΝΑΤΟ. Ανα­γνώ­ρι­ση χωρίς όρους της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας με το όνομα που επι­θυ­μεί. Το αν θα εντα­χθεί ή όχι στο ΝΑΤΟ η γει­το­νι­κή χώρα είναι ζή­τη­μα του λαού της (που πα­ρο­τρύ­νου­με να απορ­ρί­ψει την έντα­ξη) κι όχι πί­ε­σης από άλλα κράτη - και μά­λι­στα μέλη του ΝΑΤΟ. Μόνο με μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή απο­δυ­να­μώ­νο­νται ταυ­τό­χρο­να τόσο ο ελ­λη­νι­κός όσο και ο (σλαβο)μα­κε­δο­νι­κός εθνι­κι­σμός, αλλά και η δη­μιουρ­γία φι­λι­κών δια­θέ­σε­ων στην ίδια τη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας προς κάθε εί­δους «προ­στά­τες».

Ιμπε­ρια­λι­σμός, εθνι­κι­σμός και διε­θνι­σμός

Στις θέ­σεις της πλειο­νό­τη­τας των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός κα­τέ­χει την πιο ση­μα­ντι­κή θέση. Είναι όμως συ­νή­θως ένας αντι­μπε­ρια­λι­σμός απο­συν­δε­μέ­νος από το διε­θνι­σμό. Απο­συν­δε­μέ­νος από το κα­θή­κον της πάλης ενά­ντια στη «δική» μας άρ­χου­σα τάξη και το «δικό» μας εθνι­κι­σμό. Αν διε­θνι­σμός είναι η κοινή πάλη για τα κοινά τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων των δια­φο­ρε­τι­κών χωρών, αυτού του τύπου ο «πα­τριω­τι­κός αντι­μπε­ρια­λι­σμός» δεν έχει καμία σχέση με αυτό, διότι διέ­πε­ται από το αντί­θε­το πρό­ταγ­μα: η ερ­γα­τι­κή τάξη κάθε χώρας πίσω από τις εθνι­κές ση­μαί­ες και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» της χώρας της ενά­ντια στην ερ­γα­τι­κή τάξη, τις εθνι­κές ση­μαί­ες και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» των άλλων χωρών. Αυτό το πρό­ταγ­μα διευ­κο­λύ­νει εν τέλει την αλ­λη­λο­σφα­γή των ερ­γα­ζό­με­νων για τα συμ­φέ­ρο­ντα του δικού τους κα­πι­τα­λι­σμού, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας “εθνι­κά” και όχι “τα­ξι­κά” την ερ­γα­τι­κή τάξη της δικής μας πλευ­ράς. Έτσι ο διε­θνι­σμός δεν έχει θέση, και συ­νή­θως θε­ω­ρεί­ται από την πα­τριω­τι­κή αρι­στε­ρά κάτι σαν ανε­νερ­γή «ιστο­ρι­κή αξία» που δεν έρ­χε­ται ποτέ η κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή για να λάβει θέ­σεις μάχης στην πραγ­μα­τι­κή τα­ξι­κή πάλη. 

Πέρα από τη με­γά­λη ανοι­χτή συ­ζή­τη­ση για την επι­και­ρο­ποί­η­ση της θε­ω­ρί­ας για τον ιμπε­ρια­λι­σμό στον 21ο αιώνα, υπάρ­χουν πράγ­μα­τα που έχουν ξε­κα­θα­ρι­στεί από τον 20ό αιώνα από τον ίδιο τον Λένιν. Όπως ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν είναι κάτι σαν αυ­ταρ­χι­κό πο­λι­τι­κό εποι­κο­δό­μη­μα του κα­πι­τα­λι­σμού, μια αυ­ταρ­χι­κή δύ­να­μη που «έρ­χε­ται απ’ έξω», αλλά ο ίδιος ο κα­πι­τα­λι­σμός σαν πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα από μια ορι­σμέ­νη φάση ανά­πτυ­ξής του και ύστε­ρα, είναι το κα­πι­τα­λι­στι­κό «όλον». Είναι αυτή η θέση που απο­κα­θι­στά την ενό­τη­τα με­τα­ξύ αντι­μπε­ρια­λι­σμού και αντι­κα­πι­τα­λι­σμού, που δίνει πε­ριε­χό­με­νο στον αντι­μπε­ρια­λι­σμό και βάζει το διε­θνι­σμό στο παι­χνί­δι όχι σαν ιστο­ρι­κή αξία, αλλά σαν ενερ­γό πρό­ταγ­μα στην τα­ξι­κή πάλη. Είναι επί­σης αυτή η θέση που βάζει σαν βα­σι­κό κα­θή­κον του διε­θνι­σμού την πάλη ενά­ντια στη «δική μας» αστι­κή τάξη, το “δικό μας” κα­πι­τα­λι­σμό, το “δικό μας” εθνι­κι­σμό. Μόνο με τέ­τοιους όρους, σαν μία από τις ση­μα­ντι­κές εκ­φρά­σεις του αντι­κα­πι­τα­λι­σμού με την πιο πλήρη του έν­νοια, ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός δεν συ­νι­στά υπεκ­φυ­γή ή  δια­ζύ­γιο από το διε­θνι­σμό και τον αντι­κα­πι­τα­λι­σμό, δεν με­τα­τρέ­πε­ται σε σο­σιαλ­πα­τριω­τι­σμό.

Εκλο­γι­κό πρό­ταγ­μα και συμ­μα­χί­ες

Η ορια­κή απο­τυ­χία ει­σό­δου της ΛΑΕ στη Βουλή στις εκλο­γές του Σε­πτεμ­βρί­ου 2015, σε συν­δυα­σμό με την μέχρι σή­με­ρα απο­δυ­νά­μω­ση όσον αφορά τη δυ­να­τό­τη­τά της να συ­σπει­ρώ­νει, να πο­λι­τι­κο­ποιεί και να ορ­γα­νώ­νει τη δράση ευ­ρύ­τε­ρου πο­λι­τι­κού δυ­να­μι­κού απ’ τα κάτω, οδη­γούν στο να αντι­με­τω­πί­ζε­ται ο στό­χος της ει­σό­δου στη Βουλή σαν υπέρ­τα­το πρό­ταγ­μα. Απο­φεύ­γο­ντας να ορ­γα­νώ­σει μια στοι­χειω­δώς επαρ­κή συ­ζή­τη­ση για τον εντός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­λο­γι­σμό της (ιδιαί­τε­ρα την πε­ρί­ο­δο της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας, προ και μετά τις εκλο­γές του Ια­νουα­ρί­ου 2015) και χωρίς να ανα­ζη­τη­θούν λάθη αλλά και αι­τί­ες των λαθών, η ΛΑΕ δεν κα­τα­φέρ­νει μέχρι σή­με­ρα να δώσει τις απαι­τού­με­νες κι­νη­μα­τι­κές, προ­γραμ­μα­τι­κές, πο­λι­τι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές απα­ντή­σεις στα ερω­τή­μα­τα και δι­λήμ­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η Αρι­στε­ρά στο σύ­νο­λό της. Η ανά­δει­ξη του στό­χου της ει­σό­δου στη Βουλή σε βα­σι­κό ζη­τού­με­νο ήδη από τώρα με το πρό­σφα­το ΠΣ, έχει συ­νέ­πειες:

Πρώτο, κάνει κυ­ρί­αρ­χη την ροπή προς την πε­ποί­θη­ση πως όχι μόνο «η εί­σο­δος στη Βουλή θα μας σώσει» αλλά θα μας απαλ­λά­ξει και από την υπο­χρέ­ω­ση να διορ­θώ­σου­με τα πρό­τε­ρα λάθη μας. Από μια τέ­τοια αντί­λη­ψη απαι­τεί­ται ένα μικρό μόνο βήμα μέχρι τον κλα­σι­κό εκλο­γι­κι­σμό και τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές αυ­τα­πά­τες. Είναι άλλο πράγ­μα να θε­ω­ρείς πρω­ταρ­χι­κό το κί­νη­μα, την εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση και πάλη και τη γεί­ω­ση στους ερ­γα­τι­κούς-κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους και να υπά­γεις σε αυτή την προ­τε­ραιό­τη­τα την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή έκ­φρα­ση και δου­λειά, και άλλο να επι­κε­ντρώ­νεις την εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση σε δη­μό­σιες πα­ρου­σί­ες, πε­ριο­δεί­ες στε­λε­χών και ακτι­βι­σμούς κα­τάλ­λη­λους για επι­κοι­νω­νια­κή αξιο­ποί­η­ση.

Δεύ­τε­ρο, μια τέ­τοια τάση υπο­βαθ­μί­ζει τα κρι­τή­ρια για τις συμ­μα­χί­ες αφή­νο­ντας τα πάντα ανοι­χτά «για παν εν­δε­χό­με­νο» κά­νο­ντας πο­λι­τι­κές και προ­γραμ­μα­τι­κές προ­σαρ­μο­γές στο πο­λι­τι­κό προ­φίλ εν­δε­χό­με­νων συμ­μά­χων. Καθώς ακόμη δεν έχουν ξε­κα­θα­ρί­σει τα πράγ­μα­τα και οι προ­θέ­σεις δια­φό­ρων πι­θα­νών συμ­μά­χων, οι πόρ­τες της ΛΑΕ είναι ανοι­χτές σε πολ­λούς. Κυ­ρί­ως όμως προς αυ­τούς με τους οποί­ους η συμ­μα­χία θε­ω­ρεί­ται πιο εφι­κτή. Τα πραγ­μα­τι­κά σε­νά­ρια είναι δύο: είτε η “με­γα­λύ­τε­ρη” συμ­μα­χία με την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας και τη Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου (που, παρά τα μύρια όσα πο­λι­τι­κά και προ­γραμ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα, δεν απο­κλεί­ε­ται) είτε μια συμ­μα­χία έσχα­της ανά­γκης με ορ­γα­νώ­σεις του «πα­τριω­τι­κού» -και όχι μόνο- χώρου,  πρώην στε­λέ­χη του ΕΠΑΜ, πρώην στε­λέ­χη του Πα­παν­δρεϊ­κού ΠΑΣΟΚ κ.λ.π.

Η από­φα­ση του Πο­λι­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΛΑΕ δεν απο­τρέ­πει τις δύο αυτές εκ­δο­χές συμ­μα­χιών. Εκτι­μώ­ντας ότι «η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ δεν θέλει» και πε­ρί­που προ­δια­γρά­φο­ντας ότι σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση δεν θα θα συμ­μα­χή­σει, η ΛΑΕ δια­τη­ρεί μεν τη δη­μό­σια απεύ­θυν­ση αλλά χωρίς να την πι­στεύ­ει ιδιαί­τε­ρα και δεν μπαί­νει καν στον κόπο να δει ότι η απεύ­θυν­ση προς την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και ταυ­τό­χρο­να προς την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, για πα­ρά­δειγ­μα, είναι πο­λι­τι­κά και προ­γραμ­μα­τι­κά αλ­λη­λο­α­πο­κλειό­με­νες. Επα­να­λαμ­βά­νε­ται έτσι, σε άλλη κλί­μα­κα και σε πιο ήπια ασφα­λώς εκ­δο­χή, η πρα­κτι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ενώ ορ­γά­νω­νε τις συ­στη­μι­κές συμ­μα­χί­ες με τα ΠΑ­ΣΟ­Κι­κά στε­λέ­χη και τους κα­ρα­μαν­λι­κούς, ενώ με­τα­τό­πι­ζε το πρό­γραμ­μά του στον άξονα ενός ανέ­φι­κτου δι­πλού συμ­βι­βα­σμού με την ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη και τον ιμπε­ρια­λι­σμό (Ευ­ρω­ζώ­νη-Ε.Ε. και ΗΠΑ), απευ­θυ­νό­ταν ταυ­τό­χρο­να, εντε­λώς προ­σχη­μα­τι­κά, στο… ΚΚΕ.

Όλα αυτά δεν απαλ­λάσ­σουν βέ­βαια τις δυ­νά­μεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ από τις δικές τους ευ­θύ­νες στο ζή­τη­μα του ανα­γκαί­ου ενιαί­ου με­τώ­που, τις απαλ­λάσ­σουν όμως από πραγ­μα­τι­κές πιέ­σεις στη βάση πραγ­μα­τι­κών δια­κυ­βευ­μά­των και δυ­σκο­λεύ­ουν τη ΛΑΕ να απευ­θυν­θεί σε ένα με­γά­λο τμήμα κι­νη­μα­τι­κού και ρι­ζο­σπα­στι­κού δυ­να­μι­κού της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αρι­στε­ράς.      

Το πρό­γραμ­μα

Οι πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες είναι το εποι­κο­δό­μη­μα των κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών. Το γε­γο­νός ότι η ΛΑΕ μι­λά­ει για συμ­μα­χί­ες με «δη­μο­κρα­τι­κές», «πα­τριω­τι­κές» και “αντι­μνη­μο­νια­κές” δυ­νά­μεις που δεν ανή­κουν στην Αρι­στε­ρά, είναι προ­ϊ­όν της λο­γι­κής της για τις κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες και για το πρό­γραμ­μα, αλλά και της αντί­λη­ψης του «πα­τριω­τι­κού αντι­μπε­ρια­λι­σμού». Στις κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες, η ΛΑΕ εντάσ­σει τη μι­κρο­με­σαία αστι­κή τάξη, στην οποία υπό­σχε­ται σει­σά­χθεια, δη­λα­δή δια­γρα­φή χρεών, προς το Δη­μό­σιο και τις τρά­πε­ζες, αλλά και ένα γεν­ναίο πρό­γραμ­μα επι­δο­τή­σε­ων από το Πρό­γραμ­μα Δη­μο­σί­ων Επεν­δύ­σε­ων. Η συμ­μα­χία με τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις (σύμ­φω­να με τον ορι­σμό των επί­ση­μων στα­τι­στι­κών, επι­χει­ρή­σεις που απα­σχο­λούν μέχρι 50 ερ­γα­ζό­με­νους) ισο­δυ­να­μεί με συμ­μα­χία με τον πλειο­ψη­φι­κό κορμό της αστι­κής τάξης της Ελ­λά­δας! Πρό­κει­ται για ανα­βί­ω­ση του προ­γράμ­μα­τος του ΚΚΕ της δε­κα­ε­τί­ας του ’70, για την πα­ρά­δο­ση του Κο­λι­γιάν­νη και του Φλω­ρά­κη. Τότε ήταν η συμ­μα­χία με την εθνι­κή αστι­κή τάξη, τώρα η συμ­μα­χία με τη μι­κρο­με­σαία αστι­κή τάξη. Και στις δύο πε­ρι­πτώ­σεις, η κε­ντρι­κή ιδέα είναι ότι οι κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες στις οποί­ες θα στη­ρι­χτεί ένα σχέ­διο αρι­στε­ρό-πα­τρω­τι­κό επε­κτεί­νο­νται για να πε­ρι­λά­βουν και   τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης. Αυτά σή­με­ρα λέ­γο­νται για την Ελ­λά­δα της δεύ­τε­ρης δε­κα­ε­τί­ας του 21ου αιώνα, όπου οι μι­σθω­τοί αντι­στοι­χούν σε πάνω από 60% του οι­κο­νο­μι­κά ενερ­γού πλη­θυ­σμού και μαζί με τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νος που ζουν χωρίς εκ­με­τάλ­λευ­ση ερ­γα­σί­ας άλλων φτά­νουν το 80%. Γιατί λοι­πόν χρειά­ζε­ται να «προ­στε­θεί» σε αυτό το ει­δι­κό βάρος του 5 - 10% της μι­κρο­με­σαί­ας αστι­κής τάξης για να έχουν οι κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες απο­τε­λε­σμα­τι­κό εύρος;  

Το πρό­γραμ­μα της ΛΑΕ επα­να­λαμ­βά­νει τον ίδιο τύπο αυ­τα­πα­τών που χα­ρα­κτή­ρι­σαν το πρό­γραμ­μα και το σχέ­διο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: σε «πρώτο χρόνο», στο πρώτο στά­διο, δεν θα αμ­φι­σβη­τη­θεί η οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία της αστι­κής τάξης, αλλά θα ενερ­γο­ποι­η­θεί ένα σχέ­διο φι­λο­λαϊ­κής οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης. Για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μια τέ­τοια φι­λο­λαϊ­κή ανά­πτυ­ξη θα λάμ­βα­νε χώρα εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης. Για τη ΛΑΕ θα έχει βα­σι­κό μοχλό τη δραχ­μή. Κεϊν­σια­νι­σμός εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση, κεϊν­σια­νι­σμός της δραχ­μής στη δεύ­τε­ρη. Έτσι, και το σχέ­διο ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. (και τον ιμπε­ρια­λι­σμό συ­νο­λι­κά) είναι ένα σχέ­διο ρε­φορ­μι­στι­κών αυ­τα­πα­τών. Η δραχ­μή σαν ερ­γα­λείο οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής φε­τι­χο­ποιεί­ται και το σχέ­διο της ρήξης πα­ρου­σιά­ζε­ται σαν μια πράξη ανά­κτη­σης της οι­κο­νο­μι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας που θα απο­γειώ­σει την οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­κή­ρυσ­σε την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων εντός ευρώ, η ΛΑΕ δια­κη­ρύσ­σει μια ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. της οποί­ας η δια­κύ­βευ­ση θα είναι κυ­ρί­ως οι­κο­νο­μι­κή: το νό­μι­σμα και το πλαί­σιο οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης. Αντί να προ­ε­τοι­μά­ζου­με τον κόσμο για το αυ­το­νό­η­το γε­γο­νός ότι η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. θα ση­μά­νει πρώτα απ’ όλα μια άμεση δια­δι­κα­σία πο­λι­τι­κής σύ­γκρου­σης ζωής ή θα­νά­του, στην οποία θα επι­στρα­τευ­τούν όλα τα μέσα από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα της Ευ­ρω­ζώ­νης, της Ε.Ε. κ.λπ. αλλά και όλοι οι μη­χα­νι­σμοί της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης.

Επι­πρό­σθε­τα υπο­βαθ­μί­ζε­ται στο πο­λι­τι­κό/εκλο­γι­κό πρό­γραμ­μα ο τα­ξι­κός άξο­νας («Εμείς ή αυτοί», δη­λα­δή οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας ή οι δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου), ενώ τα άμεσα μέτρα υπέρ των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων δια­τυ­πώ­νο­νται γε­νι­κό­λο­γα («στή­ρι­ξη και ενί­σχυ­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων» κ.λπ.). Όταν το βάρος πέ­φτει σε ένα σχέ­διο «πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης» του κα­πι­τα­λι­σμού με βα­σι­κό ερ­γα­λείο τη δραχ­μή και τη δια­γρα­φή χρεών της μι­κρο-με­σαί­ας αστι­κής τάξης, την χρη­σι­μο­ποί­η­ση του Προ­γράμ­μα­τος Δη­μο­σί­ων Επεν­δύ­σε­ων για να χρη­μα­το­δο­τη­θούν οι μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις, τότε η ανά­κτη­ση των απω­λειών σε μι­σθούς, συ­ντά­ξεις, κοι­νω­νι­κά επι­δό­μα­τα, υγεία, παι­δεία κ.λπ. επα­φί­ε­ται στα απο­τε­λέ­σμα­τα υλο­ποί­η­σης της πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης του κα­πι­τα­λι­σμού και του «κεϊν­σια­νι­σμού της δραχ­μής». Ένα γεν­ναίο, εμπρο­σθο­βα­ρές πρό­γραμ­μα ρι­ζι­κής ανα­δια­νο­μής υπέρ της ερ­γα­σί­ας και ενα­ντί­ον του κε­φα­λαί­ου, που θα στρα­τεύ­σει τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις στην πάλη για την ανα­τρο­πή και θα αρ­χί­σει να αμ­φι­σβη­τεί από την «επό­με­νη μέρα» και όχι σε επό­με­νο «στά­διο» την οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία της άρ­χου­σας τάξης, ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα όχι προς ένα κα­θε­στώς φι­λο­λαϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης αλλά προς το σο­σια­λι­σμό, δεν είναι κα­θό­λου κα­θα­ρό στη λο­γι­κή του υπάρ­χο­ντος προ­γράμ­μα­τος της ΛΑΕ.

Σε αυτό το πλαί­σιο, και οι θέ­σεις για εθνι­κο­ποί­η­ση με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων γί­νο­νται «θολές» (ξα­να­εμ­φα­νί­ζο­νται δια­τυ­πώ­σεις τύπου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: «επα­νά­κτη­ση του δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα και ελέγ­χου») και κυ­ρί­ως πά­σχουν από τεκ­μη­ρί­ω­ση: πώς θα γί­νουν ώστε να μη μεί­νουν απλή προ­ε­κλο­γι­κή δια­κή­ρυ­ξη που την  κρί­σι­μη ώρα θα δια­πι­στω­θεί ότι δεν έχουν προ­ε­τοι­μα­στεί τα μέσα για την υλο­ποί­η­σή τους; Με ανά­κτη­ση με­το­χι­κών με­ρι­δί­ων από την αγορά (μιας που θα κό­βου­με όσες δραχ­μές θέ­λου­με); με εθνι­κο­ποί­η­ση με συμ­φω­νία με τους ιδιώ­τες ιδιο­κτή­τες για το ύψος της απο­ζη­μί­ω­σης; Με εθνι­κο­ποί­η­ση χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση; Τα ίδια ερω­τή­μα­τα ισχύ­ουν και για τις τρά­πε­ζες. Αν εν­νο­ού­με το στόχο της εθνι­κο­ποί­η­σης με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων και το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας, τότε αυτό μόνο με ένα μόνο τρόπο είναι ρε­α­λι­στι­κό, αλ­λιώς θα μεί­νει γράμ­μα κενό: με «επι­θε­τι­κά» μέτρα απαλ­λο­τρί­ω­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας, κι όχι με αγορά με­το­χι­κών με­ρι­δί­ων από την αγορά ή με συμ­φω­νί­ες κυ­ρί­ων με τους κα­πι­τα­λι­στές ιδιο­κτή­τες. Δεν είναι μα­ξι­μα­λι­σμός, είναι ωμός ρε­α­λι­σμός.

Επί­λο­γος

Όλα τα προη­γού­με­να οδη­γούν σε ένα βα­σι­κό συ­μπέ­ρα­σμα: χρεια­ζό­μα­στε ένα αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, με κε­ντρι­κό ση­μείο το απαι­τού­με­νο “Μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο” που είναι ανα­γκαίο για να ανα­τρα­πεί η λι­τό­τη­τα για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και να υπάρ­ξει ανα­δια­νο­μή του πλού­του. Χρεια­ζό­μα­στε μια Αρι­στε­ρά που θα προ­ε­τοι­μά­ζει και θα προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για τη ρήξη με το σύ­στη­μα. Χρεια­ζό­μα­στε την (ανα)συ­γκρό­τη­ση του τα­ξι­κού στρα­το­πέ­δου των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας, που είναι συ­ντρι­πτι­κά πλειο­ψη­φι­κές στην κοι­νω­νία αλλά κι­νη­μα­τι­κά και πο­λι­τι­κά αδύ­να­μες. Και, ύστε­ρα από την οδυ­νη­ρή εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ήττας του 2015, δεν χρεια­ζό­μα­στε ένα πρό­γραμ­μα νέων κεϋν­σια­νών αυ­τα­πα­τών.

Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν ένας ρε­φορ­μι­σμός που γέ­ρα­σε από τα γεν­νο­φά­σκια του. Στο πρό­σω­πό του πέ­θα­νε η Αρι­στε­ρά της ευ­κο­λί­ας και του μέσου όρου, η Αρι­στε­ρά που απέ­φευ­γε να συ­γκρου­στεί πρα­κτι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά με τα ιερά και όσια του συ­στή­μα­τος. Από τα «εθνι­κά δί­καια» μέχρι τον «μνη­μο­νια­κό μο­νό­δρο­μο», από το ευρώ μέχρι τις ανί­ε­ρες συμ­μα­χί­ες ελέω κοι­νο­βου­λευ­τι­κών συ­σχε­τι­σμών. Στο πρό­σω­πο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τέρ­ρευ­σε επί­σης η Αρι­στε­ρά που αρ­νιό­ταν να ξε­πε­ρά­σει τις αρ­χη­γο­κε­ντρι­κές και αντι­δη­μο­κρα­τι­κές μορ­φές που έχουν υιο­θε­τή­σει πλεί­στες ορ­γα­νώ­σεις, ανε­ξαρ­τή­τως ιδε­ο­λο­γι­κών ανα­φο­ρών. Χρέος μας είναι να θά­ψου­με ορι­στι­κά όλες τις αγκυ­λώ­σεις που έχουν κλη­ρο­νο­μη­θεί στη ση­με­ρι­νή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, πριν αυτές οδη­γή­σουν σε νέες ήττες, μά­λι­στα σε πιο αντί­ξοο πε­ρι­βάλ­λον.