Όμως θέλω να επανέλθω γιατί θεωρώ ανεπαρκείς τους ισχυρισμούς μου.
Ανεπαρκείς να αποδώσουν, την, κατά τη γνώμη μου, επιβαλλόμενη δικαιοσύνη. Και επίσης γιατί δεν είναι επαρκείς ώστε να συνεισφέρουν στην υπεράσπιση των προσώπων που παραδίδονται βορά στα σαγόνια των γραμματοκομιστών και λοιπών ερπετών που με δανεικά φτερά παριστάνουν κάθε φορά πως ανεβαίνουν λίγο πάνω από τη γη.
Θα κατέθετα ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου υπέρ της εντιμότητας της Νάντιας Βαλαβάνη.
Ακόμα και ενώπιον ενός λαϊκού δικαστηρίου που μπορεί να την κατηγορεί για τις πολιτικές επιλογές της, τα λάθη και τις αυταπάτες της.
Δεν έχω κανέναν λόγο να παραθέσω τις πολλές πολιτικές διαφωνίες που έχω μαζί της. Δεν έχω κανέναν λόγο να της θυμίσω πως στρατευτήκαμε στο ΝΑΡ το οποίο δεν αναφέρει πλέον στα βιογραφικά της στοιχεία.
Έχω κάθε λόγο να υπερασπιστώ έναν άνθρωπο, και κάθε άνθρωπο, ο οποίος γίνεται στόχος μια αήθους επίθεσης, με βρώμικα μέσα. Μιας επίθεσης που δεν είναι προσωπική αλλά πολιτική. Που γίνεται προσωπική αλλά υπονομεύει την πολιτική υπόσταση, μέσω της προσωπικής συκοφάντησης.
Παλιό παιχνίδι και από τα πιο δύσκολα να αντιμετωπίσεις. Απλώνεται μια λάσπη παντού.
Και χτυπάει στο πιο ευαίσθητο σημείο τον άνθρωπο που έχει κάνει την αριστερή συνείδηση και ηθική μέρος του εαυτού του.
Δεν ήσαν όλοι το ίδιο ακέραιοι σε κάθε μέρος της διαδρομής τους.
Κάποιοι από εκείνους που θήτευσαν στο παλιό μας κόμμα, έδωσαν από τότε δείγματα του “ευάλωτου” χαρακτήρα τους.
Κάποιοι που τώρα γίνονται τιμητές της Νάντιας.
Η Νάντια για κανένα προσωπικό όφελος δεν υπέκυψε στους συσχετισμούς. Ούτε στην Ασφάλεια. Και οι μικροί αυτοί, βρίσκουν τώρα την ευκαιρία να νοιώσουν σημαντικοί, στην ανεντιμότητά τους.
Οι ψύλλοι έχουν μια ευκαιρία να καταφέρουν δήγματα, να νοιώσουν δυνατοί.
Το πιο ευαίσθητο σημείο, λοιπόν. To σημείο της προσωπικής ηθικής κάθε αγωνιστή. Της ανιδιοτέλειας. Της χωρίς προσδοκώμενη υλική ανταπόδοση συνεισφοράς.
Αυτό είναι απείρως χειρότερο, από μια δήλωση μετανοίας ή από το να σπάσεις στην Ασφάλεια ή να σε καταγγείλουν οι σύντρφοί σου ότι αλλαξοπίστησες.
Αυτά τα ξέρουν στην κυβέρνηση της “Αριστεράς”.
Και κάνουν πως δεν ακούνε, πως δεν βλέπουν και πως δεν μπορούν να μιλήσουν.
Γιατί η Νάντια παραιτήθηκε από το υπουργείο όταν ο Αλ. Τσίπρας υπέγραψε την υποταγή στις Βρυξέλλες στις 12 Ιουλίου, και γιατί ψήφισε ΟΧΙ δυό φορές στη Βουλή, κατά των μέτρων της υποταγής.
Ποιός αμφιβάλλει πως αν είχε ψηφίσει ΝΑΙ δεν θα είχε ξεκινήσει ο οχετός εναντίον της; Ή κι αν είχε ξεκινήσει πως η κυβέρνηση θα της παρείχε κάλυψη;
Μερικές φορές το πιο σοβαρό δείγμα για μια πολιτική στροφή δεν είναι η ίδια η πολιτική απόφαση, αλλά όσα μικρά την ακολουθούν και συμβολίζουν με εξαιρετική ακρίβεια και ευστοχία την ουσιαστική σημασία και το πραγματικό εύρος της πολιτικής στροφής.
Ίσως οι σύντροφοι μου που διαβάζουν αυτές τις γραμμές να σκεφτούν: έχει νόημα εμείς να μπαίνουμε σε αυτή τη διαμάχη; Μας αφορά τάχα αυτή η ανθρωποφαγία; Ας αφήσουμε τα σκυλιά να τρώγονται μεταξύ τους, κι ας αφήσουμε τα πιο δυνατά να κατασπαράξουν τα αδύναμα;
Όμως θα ήταν μια έντιμη στάση; Θα ήταν μια επαναστατική στάση;
Δεν πιστεύω. Αλλά για να μην φορτώνω με βαρειές λέξεις και αισθήματα μια κουβέντα, δεν θεωρώ πως μπορώ, προσωπικά, να κάνω πως δεν με αφορά ό,τι συμβαίνει.
Το θεωρώ σημάδι της σαπίλας του κόσμου που ζούμε. Ο οποίος αφού δεν έχει τίποτα θετικό να προσφέρει, προσφέρει σήψη και δυσωδία, μεταδίδει την αρρώστια του προς κάθε κατεύθυνση. Και όταν δεν μπορεί να σαπίσει ανθρώπους μοιράζει λάσπη, τη λάσπη του.
Έχω τη γνώμη πως πρέπει να αμυνθούμε αποκαλύπτοντας τα όσα κάνει, ακόμα κι όταν δεν θίγουν εμάς προσωπικά ή πολιτικά. Ακόμα κι όταν οι θιγόμενοι είναι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε πολλές διαφορές.
Το θεωρώ αναγκαίο συστατικό μιας αριστερής συνείδησης.
πηγή: kommon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου