Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του χρεοκοπημένου Ρίο – Κέρδη για το κεφάλαιο
Μια ανάσα μάς χωρίζουν πλέον από την «πανηγυρική» τελετή έναρξης των 31ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι θα πραγματοποιηθούν από τις 5 έως τις 21 Αυγούστου στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Το θρυλικό και πλήρως ανακαινισμένο στάδιο Μαρακανά θα γεμίσει ασφυκτικά από 78.000 φιλάθλους, οι οποίοι θα χειροκροτήσουν θερμά τους συνολικά 10.500 αθλητές από 207 εθνικές ολυμπιακές επιτροπές που θα λάβουν μέρος στους αγώνες.
Όλα είναι …πανέτοιμα καθώς, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, πάνω από 85.000 άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας, εκ των οποίων 21.000 στρατιώτες, με το δάχτυλο στην σκανδάλη, όπως επιτάσσουν άλλωστε και τα «Ολυμπιακά Ιδεώδη», έχουν αναλάβει τη φύλαξη του Ολυμπιακού Χωριού και των αθλητικών εγκαταστάσεων. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο συνολικός αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τις 45.000. Οι στρατιώτες έχουν επιπροσθέτως βγει στους δρόμους της πολιτείας του Ρίο για τη φύλαξη των συγκοινωνιακών υποδομών, του διεθνούς αεροδρομίου, του μετρό, αλλά και του οδικού δικτύου.
Την ίδια στιγμή, ο βραζιλιάνικος λαός δεν φαίνεται και τόσο ενθουσιασμένος, από την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που σημειώθηκε μόλις την περασμένη Πέμπτη 28/7, όταν η λαμπαδηδρομία των Ολυμπιακών Αγώνων «έπεσε» πάνω σε πορεία απεργών δασκάλων που διαμαρτύρονταν για τη μη καταβολή δεδουλευμένων δύο μηνών. Οι οργισμένοι δάσκαλοι έσβησαν την Ολυμπιακή Φλόγα και ήρθαν σε σύγκρουση με την αστυνομία, που έκανε χρήση δακρυγόνων. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του ομίλου Ibope, η οποία δημοσιεύθηκε στην καθημερινή εφημερίδα Estado de S.Paulo, το 60% των Βραζιλιάνων πιστεύει ότι οι αγώνες θα φέρουν περισσότερο κακό παρά καλό στη χώρα τους. Μόλις το 32% θεωρεί πως το κορυφαίο αθλητικό «ραντεβού» του πλανήτη θα έχει θετικά αποτελέσματα για τη Βραζιλία.
Την ίδια στιγμή, ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο μετράει κέρδη. Σύμφωνα με τον οίκο Moody’s, πέρα από τους πολυεθνικούς κολοσσούς, οι μόνες που θα έχουν πραγματικό οικονομικό κέρδος θα είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας και όχι το κράτος, όπως η μεγαλύτερη βραζιλιάνικη εταιρεία πληρωμών με κάρτα Cielo, η επίσημη εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων για τους αγώνες Localiza Rent a Car και ο επίσημος αερομεταφορέας της διοργάνωσης Latam Airlines. Υψηλά θα είναι τα κέρδη και για τις κατασκευαστικές εταιρείες, καθώς το κόστος υποδομής των Ολυμπιακών Αγώνων ξεπέρασε τα 7 δισ. δολάρια. Έσοδα θα έχει και ο τουριστικός κλάδος.
Αυτό που φαίνεται να απασχολεί περισσότερο τον κόσμο είναι τι θα γίνει αμέσως μετά το τέλος των αγώνων. Ήδη η κυβέρνηση της περιφέρειας του Ρίο έχει κηρύξει ουσιαστικά χρεοκοπία, ενώ πριν λίγες εβδομάδες αναγκάστηκε να πάρει δάνειο 870 εκατομμύρια δολάρια από την κεντρική κυβέρνηση για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της, με όρο την πώληση του δικτύου ύδρευσής της σε ιδιώτες.
Οι Αγώνες της μεγαλύτερης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης
Οι 31οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο της Βραζιλίας είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα μείνουν στην ιστορία ως οι αγώνες της μεγαλύτερης και ίσως καθοριστικότερης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Με την παγκόσμια κοινότητα να αιωρείται σε ένα πρωτοφανές μεταίχμιο, οι επιδόσεις και το θέαμα, πόσο δε μάλλον τα προ πολλού ξεχασμένα «ολυμπιακά ιδεώδη» μπαίνουν σε δεύτερο και τρίτο πλάνο.
Κι όμως. Μόλις οκτώ χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) στο Πεκίνο, όταν το Ρίο ντε Τζανέιρο κατατρόπωνε το Σικάγο, την Μαδρίτη και το Τόκιο και γινόταν ανάδοχος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, τα χαμόγελα και οι θριαμβολογίες περίσσευαν. Το μυστικό ίσως να βρισκόταν στο γεγονός ότι ακόμα δεν είχε ακουστεί ο εκκωφαντικός θόρυβος από το σκάσιμο της φούσκας της Lehman Brothers στις ΗΠΑ. Είναι αλήθεια, μόλις 8 χρόνια πριν, ο κόσμος έμοιαζε να βρίσκεται σε ένα άλλο στάδιο ή, για να το πούμε με άλλα λόγια, τα οχτώ χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τους Αγώνες του Πεκίνου μοιάζουν σαν να έχει κυλήσει ένας αιώνας. Όχι επειδή βιώνουμε στη Ελλάδα ή στην ευρωπαϊκή ήπειρο εν γένει μια βαριά και αξεπέραστη οικονομική κρίση.
Άλλωστε η κατάσταση στην ίδια τη Βραζιλία, την ένατη οικονομία του πλανήτη, δεν είναι πολύ πιο ενθαρρυντική. Το 2015 η οικονομία της συρρικνώνεται κατά 38%. Οι τιμές των πρώτων υλών κατρακυλούν διεθνώς και κυρίως αυτές του πετρελαίου και της σόγιας και δευτερευόντως του σιδήρου που αποτελούν τα βασικά εξαγωγικά προϊόντα της Βραζιλίας. Η Κίνα, ο σημαντικότερος οικονομικός και εμπορικός εταίρος της χώρας βρίσκεται επίσης σε κάμψη και σε οικονομική επιβράδυνση και όλα τα σημάδια είναι δυσοίωνα για τη μεγαλύτερη χωρά της Λατινικής Αμερικής. Επιπλέον η Βραζιλία συγκλονίζεται από τεράστια οικονομικά σκάνδαλα και σκάνδαλα διαφθοράς, την ώρα που σοβεί μια γενικευμένη κρίση εκπροσώπησης και κυριαρχεί σε όλους τους πόρους του κοινωνικού σώματος αγανάκτηση ανάμεικτη με απόγνωση, η οποία συνοδεύεται από όλα τα συμπτώματα σήψης και αλλοτρίωσης που προκαλεί το καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής. Για να το διαπιστώσει κανείς αυτό, θα πρέπει να παρατηρήσει τις κραυγαλέες αντιφάσεις που ξεδιπλώνονται όλο τον τελευταίο καιρό στο Ρίο και βλέπουν και το φως της δημοσιότητας στο δυτικό τύπο αναγκαστικά και λόγω επικαιρότητας. Μην πανικοβάλλεστε. Δεν συζητάμε και δεν κραυγάζουμε με πηχυαίους τίτλους για την εγκληματικότητα στους δρόμους, για την επιδημία του ιού Ζίκα ή εν γένει για θέματα ασφάλειας τα οποία αφορούν στο 99% των περιπτώσεων την ασφάλεια των Δυτικών τουριστών.
Πριν από λίγες εβδομάδες ο κυβερνήτης του Ρίο κήρυξε ουσιαστικά τη μητροπολιτική περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ζήτησε την οικονομική συνδρομή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Βραζιλίας καθώς υπηρεσίες υγείας, δίκτυα μεταφορών, ο τομέας της ασφάλειας αλλά και της διαφύλαξης του περιβάλλοντος είναι υπό κατάρρευση. Καθώς το οικονομικό θαύμα της Βραζιλίας ξεθωριάζει, παρασέρνοντας πάλι στο τέλμα της ένδειας εκατομμύρια κατοίκους της αχανούς αυτής χώρας, τόσο κάνει τους αριθμούς να μοιάζουν με αγκάθια που μπαίνουν στα μάτια της εκάστοτε κυβέρνησης. Το αρχικό κόστος της διοργάνωσης των αγώνων έχει εκτοξευτεί από τα αρχικά 14 δισ. δολάρια στα 20 δισ. και έπεται συνέχεια, καθώς είναι γνωστό το μαγείρεμα των αριθμών το οποίο γίνεται με κάθε πόλη η οποία αναλαμβάνει αγώνες. Σε αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσει κανείς το κόστος και από τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου το 2014 το οποίο έγινε επίσης στη Βραζιλία. Ενός Μουντιάλ το οποίο έξυσε και ξαναμάτωσε βαθιές ταξικές πληγές, χάραξε νέες διαχωριστικές γραμμές στη βραζιλιάνικη κοινωνία και επιπλέον αποτέλεσε και ενός είδους εθνική ταπείνωση σε ποδοσφαιρικό καθαρά επίπεδο, μετά το συντριπτικό 7-1των Γερμανών έναντι των Βραζιλιάνων μάγων της μπάλας. Σε σημειολογικό επίπεδο θα μπορούσε κανείς να πει πως ήτανε και μια αδυσώπητη και σκληρή ρεβάνς του ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου έναντι της ποδοσφαιρικής αλάνας. Η ζοφερή επικράτηση ενός τεχνοκρατικού, ορθολογικού και νεοφιλελεύθερου μοντέλου σε όλα τα επίπεδα.
Το γεγονός αυτό δεν είχε περάσει απαρατήρητο και τότε στα γήπεδα, όταν την πρόεδρο της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ αποδοκίμαζαν σκληρά οι πιο σκληροπυρηνικοί νεογιάπηδες και νεόπλουτοι και εκτός γηπέδου οι φτωχοί, οι απόκληροι και οι άνθρωποι από τις φαβέλες για έναν απλούστατο λόγο. Οι πρώτοι γιατί δεν τους κάνει τη δουλειά όσο γρήγορα και με όποιο τίμημα έναντι της κοινωνίας και οι δεύτεροι επειδή η κυβέρνησή του αποδείχτηκε ανίκανη να προστατέψει τα λαϊκά συμφέροντα. Άλλωστε εξαιτίας και της απληστίας των πολιτικών και οικονομικών ελίτ και του μίσους που τρέφουν για οτιδήποτε αποκλίνει από την σκληρή κυρίαρχη γραμμή, η Ντίλμα Ρούσεφ βρίσκεται διωκόμενη, κατηγορούμενη και κινδυνεύει με έκπτωση από το αξίωμά της ενώ ταυτόχρονα ένα βελούδινο πραξικόπημα έχει επιβληθεί στη χώρα από τους πρώην συμμάχους της, το οποίο οδηγεί εκ νέου τη Βραζιλία στα νύχια και τα δόντια του ΔΝΤ.
Υπό αυτό το πρίσμα, μια υπέρβαση του προϋπολογισμού κατά έξι δισ. δολάρια μπορεί να μοιάζει αμελητέα σε σύγκριση με τον πληθυσμό και το ΑΕΠ της χώρας, δεν είναι όμως, αν συνυπολογιστούν οι συνολικές «υπερβάσεις» και των δύο μεγάλων διοργανώσεων, και το από πού αφαιρέθηκαν οι πόροι οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν. Στη μεγαλύτερη χώρα της Νοτίου Αμερικής, ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες, με αποκορύφωμα την τελευταία εξαετία, όπου όλως τυχαίως τις τύχες της χώρας κρατούσε η Ντίλμα Ρούσεφ ως διάδοχος του Λούλα. Με τα ευρωπαϊκά μέτρα δηλαδή, όταν την εξουσία ασκούσαν δυο ρεφορμιστικές «αριστερές» κυβερνήσεις.
Στο Ρίο λοιπόν αυτοί που έχουν ευνοηθεί είναι πρωτίστως οι κατασκευαστικές εταιρείες. Όπως επίσης και οι εταιρείες που ασχολούνται με τον τουρισμό, τις μαρίνες, τον εφοπλισμό, τις μεταφορές και τα δίκτυα, καθώς και κάθε κρατικό και ιδιωτικό μονοπώλιο, όπως η κρατική πετρελαϊκή βιομηχανία από τους κόλπους της οποίας προέρχεται και η Ρούσεφ. Όλοι αυτοί μπορούν να νέμονται τα κονδύλια που χορηγούνται για την κατασκευή των μεγάλων έργων, όπως το μετρό της πόλης και η γραμμή 4, η οποία ενώνει τους τέσσερις τομείς της πόλης όπου θα γίνουν σχεδόν όλα τα αγωνίσματα πλην της κωπηλασίας και της ιστιοπλοΐας. (Μπάχα, Τεοντόρου, Μαρακανά και Κόπα Καμπάνα). Νέες γραμμές λεωφορείων και νέα οχήματα σχεδιάστηκαν για την εξυπηρέτηση και την εύκολη πρόσβαση των τουριστών και των θεατών στα κομβικά σημεία. Την ίδια ώρα ωστόσο, παλιές γραμμές λεωφορείων κόπηκαν και η πρόσβαση στους κατοίκους των παραγκουπόλεων των βόρειων τμημάτων της πόλης και η πρόσβασή τους στα νότια και την Κόπα Καμπάνα ουσιαστικά απαγορεύτηκε.
Την επιτήρηση στις φτωχογειτονιές της πόλης έχουν αναλάβει από κοινού αστυνομία και στρατός, ενώ η παγκόσμια τρομοκρατική υστερία κάνει τα μέτρα ασφαλείας ακόμη πιο έντονα, σχεδόν σαν σε κατεχόμενη περιοχή. Σε μια πόλη όπου η εγκληματικότητα είναι καθημερινότητα και η ανθρώπινη ζωή των φτωχών και των μαύρων ασφαλώς έχει μηδαμινή αξία, όλη η φασαρία γίνεται για να προστατευτεί η βιτρίνα. Τεράστια τείχη χωρίζουν ακόμη και με ηλεκτροφόρα καλώδια τις γειτονιές των πλουσίων από τις παραγκουπόλεις. Τα γκέτο όπου η πορνεία, οι ασθένειες και τα ναρκωτικά θερίζουν, αντί να μειώνονται αυξάνονται. Το επίσημο κράτος ομοσπονδιακό και τοπικό, είναι θεματοφύλακας των συμφερόντων των μονοπωλίων και των πολυεθνικών. Για το λόγο αυτό άλλωστε, ήδη από το 2009, όταν και άρχισαν τα ολυμπιακά έργα έχει εκτοπίσει με τη βία και με σκληρές μάχες πάνω από 80.000 κατοίκους φτωχογειτονιών και παραγκουπόλεων, οι οποίες δυσκόλευαν τις ορέξεις των κατασκευαστικών ομίλων για τη δημιουργία νέων γκέτο χλιδής και κεφαλαιακής κερδοφορίας. Οι πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις συνέβησαν στην Μπάχα, όπου κατασκευάστηκαν το Ολυμπιακό Χωριό, εγκαταστάσεις προπόνησης καθώς και το γιγάντιο Ολυμπιακό Πάρκο συνολικής έκτασης ενός εκατομμυρίου τετραγωνικών μέτρων. Τουλάχιστον 2.000 οικογένειες εκτοπίστηκαν βίαια από τα σπίτια τους για να χτιστεί επί της ουσίας ένα νέο υπερπολυτελές προάστιο. Τα ίδια και στις ακτές της Κόπα Κάμπανα, όπου νέες υπερπολυτελείς μαρίνες και προβλήτες για κρουαζιερόπλοια δίνουν τα στίγμα της εποχής.
Μητρόπολη της ακραίας φτώχειας το Ρίο
Το επίσημο Ρίο ζει και αναπνέει για να επιδείξει το δικό του νεοπλουτισμό και τη χλιδή, η οποία προκύπτει από την εκμετάλλευση μέχρι θανάτου των εκατομμυρίων κατοίκων του, στις φανταχτερές γιορτές έναρξης και λήξης των 31ων Ολυμπιακών Αγώνων στο στάδιο Μαρακανά. Το Ρίο των δρόμων, της δουλειάς, των απόκληρων και των παραγκουπόλεων εξακολουθεί να βουλιάζει σε έναν ωκεανό μαρασμού, παρακολουθώντας δισεκατομμύρια να αλλάζουν χέρια και να κάνουν προκλητικά παρέλαση για πολυεθνικούς μεγάλους χορηγούς και τηλεοπτικά δίκτυα εκμετάλλευσης των δικαιωμάτων των πιο προσφιλών αθλημάτων. Το Ρίο είναι μια μητρόπολη δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων, η οποία παρακολουθεί σε αργή κίνηση το τρέιλερ της κατάρρευσής της σε σωρό ερειπίων, αμέσως μετά τους αγώνες. Είναι χαρακτηριστικό, πως όλο αυτό το ψεύτικο παιχνίδι εμπορικότητας, θεαματικότητας και φιλολογίας περί κερδών για κάθε πόλη έχει ξεφτίσει και ξεθωριάσει και μάλιστα έχει προκλητικά συνδυαστεί και με το ελάχιστο θέαμα και τη βιομηχανία του ντόπινγκ. Γι αυτό άλλωστε και τα περισσότερα από τα μισά εισιτήρια σε συνολικό επίπεδο όλων των αγωνισμάτων είχαν μείνει πριν λίγες μέρες απούλητα. Το συγκεκριμένο γεγονός ανάγκασε την κυβέρνηση να τα αγοράσει και να τα διαθέσει σε σχολεία, ώστε να αποφύγει την παταγώδη αποτυχία και τις άδειες εξέδρες σε αθλήματα μηδαμινής ή μέσης εμπορικότητας. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι από Ελλάδα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, είναι μάλλον …συμπτωματικό! Τελικά ίσως η ΔΟΕ να μην είναι απλώς ο προάγγελος του ΔΝΤ. Ίσως μέχρι το τέλος των αγώνων και την ανακήρυξη του επόμενου άγνωστου θύματος των Αγώνων του 2024, να προλάβουν και να συνυπάρξουν! Το κλέος και οι καλύτερες ημέρες που υπόσχονταν κάποτε ο Λούλα και οι συν αυτώ στους Βραζιλιάνους όταν αναλάμβαναν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά από οκτώ χρόνια, έχουν ήδη μετατραπεί σε εφιάλτη για τα εκατομμύρια των απόκληρων Βραζιλιάνων. Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες σε χώρα της νοτίου Αμερικής αναμένεται να είναι μια πολύ πικρή εμπειρία και μια ακόμη ματωμένη σελίδα στην ιστορία αυτού του πολύπαθου λαού…
Σκάνδαλο ντόπινγκ – Στο στόχαστρο η Ρωσία
Τις τελευταίες εβδομάδες, στο επίκεντρο των συζητήσεων σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο βρισκόταν ο πιθανός αποκλεισμός σύσσωμης της ρωσικής αποστολής για υπόθεση ντόπινγκ, κάτι για το οποίο άσκησαν ασφυκτικές πιέσεις τόσο οι ΗΠΑ όσο και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Η συγκεκριμένη απόπειρα στηρίχθηκε στο πόρισμα της «ανεξάρτητης» επιτροπής του Παγκοσμίου Οργανισμού Αντιντόπινγκ (WADA) υπό τον καθηγητή Ρίτσαρντ Μακ Λάρεν, σύμφωνα με την οποία το ρωσικό υπουργείο Αθλητισμού ανέπτυξε και χρηματοδότησε πρόγραμμα ντόπινγκ κατά τη διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών στο Σότσι το 2014, αλλά και σε διάφορες ακόμα διοργανώσεις. Ήταν εκείνη άλλωστε που «έριξε» πρώτη την ιδέα τον αποκλεισμό της Ρωσίας από τους αγώνες στο Ρίο.
Τελικά, σε έκτακτη ολομέλειά της πριν λίγες μέρες στην Λοζάνη, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή πήρε την απόφαση να μην προχωρήσει σε συνολικό αποκλεισμό της Ρωσίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, παρά τις αφόρητες πιέσεις προς την πλευρά του προέδρου της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ. Η ΔΟΕ, με την απόφασή της, πρωτίστως φρόντισε να προφυλάξει πρωτίστως το κύρος του «εμπορεύματός» της, δηλαδή των Ολυμπιακών Αγώνων. Ποινή αποκλεισμού από τους αγώνες έχει όμως επιβληθεί στην εθνική ομάδα στίβου της Ρωσίας, μετά από σχετική απόφαση της παγκόσμιας ομοσπονδίας στίβου (IAAF).
Το να πει κάποιος ότι όλα είναι «καλώς καμωμένα» στον ρώσικο αθλητισμό θα ήταν τουλάχιστον υποκριτικό. Όπως και να το ισχυριστεί κανείς ότι η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που ντοπάρει τους αθλητές της. Υπάρχει κάποιος που δεν γνωρίζει ότι, εδώ και δεκαετίες, ο πρωταθλητισμός σε κορυφαίο επίπεδο δεν προϋποθέτει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη χρήση αναβολικών ουσιών από τους αθλητές;
Προφανώς λοιπόν και έχουμε να κάνουμε στην πραγματικότητα, με κυρώσεις που σχετίζονται περισσότερο με τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις παρά με τον αθλητισμό. Ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, υποδεχόμενος πριν λίγες μέρες τα μέλη της Ολυμπιακής ομάδας στο Κρεμλίνο έκανε λόγο για πολιτική εκστρατεία εναντίον των αθλητών της χώρας. «Παρακολουθούμε μια επικίνδυνη υποτροπή της παρέμβασης της πολιτικής στον αθλητισμό. Έχει πράγματι αλλάξει μορφή, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Προσπαθούν να μετατρέψουν τον αθλητισμό σε όργανο γεωπολιτικών πιέσεων και να εμφανίσουν μια αρνητική εικόνα χωρών και λαών», είχε δηλώσει πρόσφατα. Εν προκειμένω έχει δίκιο, αν και δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα από τη θέση του θύματος που είναι σήμερα, στο μέλλον να βρεθεί σε εκείνη του θύτη.
Τέλος, εξίσου υποκριτικό είναι και το γεγονός ότι ο Βινίσιους, η μασκότ των αγώνων, ο οποίος έχει δανειστεί το όνομα του γνωστού Βραζιλιάνου ποιητή και μουσικού Βινίσιους ντε Μοράες, μαζί με σύσσωμη την διεθνή κοινότητα ετοιμάζονται να χειροκροτήσουν την ολυμπιακή ομάδα των προσφύγων, η οποία απαρτίζεται από αθλητές που έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη χώρα τους (Ν. Σουδάν, Αιθιοπία, Συρία, Κονγκό) και τους έχει αποδοθεί το καθεστώς του πρόσφυγα. Ποιος είναι αυτός άραγε που τους στέρησε τη δυνατότητα να πάρουν μέρος στους αγώνες με τα χρώματα και τη σημαία της χώρας τους; Ούτε λόγος…
πηγή: prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου