Στην κατάληψη του Νοσοκομείου Πατησίων - Έκκληση για τρόφιμα

Εδώ και σχεδόν τρεις εβδομάδες δεν ανάρτησα τίποτε στο fb. Επιλογή ήταν. Ήθελα ν’ αποφύγω να σχολιάσω γεγονότα –ιδιαίτερα σε σχέση με απόψεις και συμπεριφορές πανεπιστημίων και πανεπιστημιακών- που μόνον την απαισιοδοξία τροφοδοτούν. Πολύ δύσκολη η εποχή και χρειαζόμαστε κοινωνική αισιοδοξία.

Στις ομιλίες μου των τελευταίων μηνών τόνιζα ξανά και ξανά ότι η αλληλεγγύη μας θα δοκιμαστεί στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, κι ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να την κρατήσουμε ζωντανή, όπως καταφέραμε να την κρατήσουμε ακμαία πέρυσι το καλοκαίρι. Φυσικά γνωρίζω, αναγνωρίζω και αποδέχομαι την ανάγκη που έχουμε όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή να ξεκουραστούμε, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη δουλειά και τους αγώνες μας αργότερα. Όμως αυτό το γεγονός αυτονόητα συνεπάγεται κινδύνους για τους πιο αδύναμους, γι’ αυτούς που υποχρεώνονται να φυτοζωούν σε στρατόπεδα, και που η αξιοπρεπής διαβίωσή τους, συχνά μάλιστα ακόμη και η ίδια η επιβίωσή τους, εξαρτώνται από τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της δικής μας αλληλεγγύης. Φυσικά για τους/τις πρόσφυγες μιλώ.

Αυτόν τον καιρό περνούν πολύ δύσκολα, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Στα στρατόπεδα που αναγκάζονται να διαμένουν δοκιμάζεται η υγεία τους και απειλείται ακόμη και η ζωή τους. «Στη SOFTEX - Επιληπτική κρίση ‘σκότωσε’ 29χρονη από τη Συρία» έγραψαν οι εφημερίδες στις 28 Ιουλίου, όπως, άλλωστε, ήταν και η επίσημη ανακοίνωση του «αρμόδιου Υπουργείου. Κανένας υπεύθυνος για τον θάνατό της. Λίγοι ψιθύρισαν ότι μπορεί να έφταιγε η έλλειψη γιατρού την ώρα ης επιληπτικής κρίσης ή/και η καθυστερημένη άφιξη του ΕΚΑΒ. Αυτό που δεν απασχόλησε κανέναν ήταν το αυτονόητο: ότι επρόκειτο για έναν αναμενόμενο θάνατο από τη στιγμή που η νεαρή γυναίκα υποχρεώθηκε να διαμένει στις συνθήκες της SOFTEX.

Είναι γνωστή σχέση της επιληπτικής κρίσης με τις υψηλές θερμοκρασίες. Διεθνώς οι υγειονομικές υπηρεσίες καλούν πρόσωπα με επιληψία να παραμένουν μέσα στα σπίτια τους όταν η θερμοκρασία υπερβαίνει τους 28 βαθμούς υπό σκιάν. Στη SOFTEX η θερμοκρασία υπό σκιάν βρίσκεται κοντά στους 40 βαθμούς, στις σκηνές τους ξεπερνάει, και στις χημικές τουαλέτες -όπου βρήκε το θάνατο η νεαρή γυναίκα- η θερμοκρασία φτάνει ακόμη και τους 50 βαθμούς. Ποιος σκότωσε, λοιπόν, τη νεαρή γυναίκα, η επιληψία ή αυτοί που την οδήγησαν σε συνθήκες βέβαιου θανάτου;

Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ομολογήσουμε τις δικές μας ευθύνες: αποτύχαμε να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τους πιο ευάλωτους ανθρώπους. Ακόμη και τώρα οι υπεύθυνοι των θανάτων τολμούν και ισχυρίζονται ότι στα κατειλημμένα κτίρια όπου στεγάζονται πρόσφυγες δεν υπάρχει εγγύηση για την υγεία τους -σε αντίθεση, δήθεν, με την κατάσταση στα δικά τους στρατόπεδα. Αυτό, ειπώθηκε από τον «αρμόδιο» υπουργό την ημέρα που άφηνε την τελευταία της πνοή στο καμίνι της SOFTEX η, γεμάτη ελπίδες και αγάπη για τη ζωή, 29χρονη Σύρια πρόσφυγας Αζάζ Ράγκντα. Και η πικρή αλήθεια για εμάς είναι: αν είχαμε καταφέρει να την πάμε σε ένα κτίριο, ακόμη και κατειλημμένο, τώρα θα ζούσε και θα μπορούσε να ονειρεύεται μαζί μας μια αξιοπρεπή ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο. Όμως δεν τα καταφέραμε, και η Αζάζ Ράγκντα δεν θα ονειρευτεί ποτέ ξανά.

Η Ζίγκριντ κι εγώ δεν πήγαμε διακοπές. Χθες ήμασταν στην κατάληψη ενός από τα κτίρια του Νομαρχιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατησίων. Άδειο το νοσοκομείο εδώ και τρία χρόνια (από την εποχή της υπουργίας του Άδωνη Γεωργιάδη), αλλά ούτε σκέψη δεν έγινε από τους «αρμόδιους» να χρησιμοποιηθεί για τη στέγαση των προσφύγων. Πριν μερικές ημέρες βρήκαν στέγη εκεί κοντά 200 πρόσφυγες που προηγουμένως βρίσκονταν στο λιμάνι. Περίπου εξήντα είναι τα μικρά παιδιά, ανάμεσά τους βρέφη. Το γεγονός ότι είναι οι ίδιοι/ες οι πρόσφυγες που προέβησαν στην πράξη της εισόδου στο εγκαταλελειμμένο κτίριο και της διαχείρισης του όλου εγχειρήματος τώρα, δείχνει την απόγνωση στην οποία βρίσκονται και την αποφασιστικότητά τους να μην αποδεχτούν συνθήκες που οδηγούν στο θάνατο τους ανθρώπους τους.

Χρειάζονται επειγόντως την αλληλεγγύη μας – η Αζάζ Ράγκντα δείχνει ότι ο θάνατος δεν παραμονεύει τους/τις πρόσφυγες μόνο στα νερά του Αιγαίου και δεν φέρει μόνο το όνομα Αϋλάν. Στις συνθήκες των στρατοπέδων κάθε πρόσφυγας, οποιουδήποτε φύλου και οποιασδήποτε ηλικίας, κινδυνεύει να γίνει νέος ονοματοδότης του θανάτου. Κι εμείς; Πόσο καιρό μπορούμε ν’ αντέξουμε αυτόν τον εφιάλτη;

Η έκκλησή μου είναι: να μην αφήσουμε κανένα παιδί να πεινάσει, να μην αφήσουμε κανέναν/καμία ασθενή να πεθάνει. Στο κατειλημμένο Νομαρχιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων χρειαζόμαστε τα πάντα: ψωμί, νερό, τρόφιμα, είδη υγιεινής, βρεφικά και παιδικά είδη, σεντόνια, φάρμακα και ό,τι μπορεί να προσφέρει κανείς από το υστέρημά του. Όσοι και όσες βρίσκεστε στην Αθήνα δείξτε ότι η αλληλεγγύη μας αντέχει και ότι οι πρόσφυγες μπορούν να στηρίζονται σ’ εμάς.

Σας περιμένουμε!

Το Νομαρχιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων βρίσκεται στην οδό Χαλκίδος 15 (μέχρι τέρμα την Πατησίων και αριστερά στην Χαλκίδος). Στάση Ηλεκτρικού: Άνω Πατήσια.

Υ.Γ. Ανεβάζω κάποιες φωτογραφίες – μόνο με τα ράφια της αποθήκης που άρχισαν να γεμίζουν, το δυστυχώς ακόμη μισοάδειο ψυγείο, τις ανακοινώσεις στους τοίχους.

Προς το παρόν καμιά φωτογραφία με τα πρόσωπα των προσφύγων, μόνο αυτό της Ζίγκριντ. Σ’ αυτή τη χώρα οι κατατρεγμένοι, που αγωνίζονται για επιβίωση, αισθάνονται και πάλι ότι είναι επικίνδυνο να δείχνουν το πρόσωπό τους. Κρίμα.

Γι’ αυτό βάζω μια φωτογραφία με τη Μαριάμ κι εμένα – γιατί τα παιδιά των προσφύγων έχουν κι αυτά την ομορφιά και τη φρεσκάδα όλων των παιδιών που έχουν τη δυνατότητα να ζουν σ’ ένα σπίτι και να γελούν.

 πηγή: Γιώργος Τσιάκαλος