Οι βαθιές αλλαγές στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι κατεπείγουσα ανάγκη

Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής.

Η απεργία της Πέμπτης 17 Μάη και οι συγκεντρώσεις σ’ όλη την χώρα δεν έδειξαν κάτι αξιοσημείωτο. Ήταν εντελώς αναντίστοιχες με το μεγάλο διακύβευμα, το τέταρτο μνημόνιο, τα πέντε δις ευρώ νέα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνει και την επέκταση των μνημονίων και της επιτροπείας ως το 2022 και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη.

Η απεργία κυμάνθηκε σε χαμηλά ποσοστά, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα και οι απεργιακές συγκεντρώσεις, μεγαλύτερες μεν από αυτές της πρωτομαγιάς, πολύ μακριά δε από τις ανάγκες της συγκυρίας παρά το γεγονός ότι στη φάση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση του συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο την δυσαρέσκεια των εργαζομένων, οι λαϊκές διαθέσεις βρίσκονται σε φάση αντιστροφής απέναντι στην κυβέρνηση, ένα τμήμα εργαζομένων απαλλάσσεται βαθμηδόν από τις αυταπάτες του.

Το ερώτημα που ακούγεται όλο και πιο συχνά από τους εργαζόμενους είναι «Γιατί η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και στους αγώνες είναι μικρή και όλο και περισσότεροι ιδιωτεύουν». Στο ερώτημα αυτό δίνεται πλήθος απαντήσεων ανάλογα από ποια πλευρά επιχειρείται αυτό, όλες ή τουλάχιστον οι περισσότερες απαντήσεις περιέχουν κόκκους αλήθειας, η αλήθεια όμως είναι ζητούμενο. Στην συγκέντρωση του εργατικού κέντρου Λευκάδας ανέλαβε να μας δώσει απάντηση η κεντρική ομιλία. «Δεν συμμετέχουν οι εργαζόμενοι και αιτία είναι η μεγάλη ανέχειά τους, τα οξύτατα οικονομικά τους προβλήματά σε σημείο που για πολλούς να μην είναι δυνατή η θυσία ενός μεροκάματου και ακόμη πολύ σοβαρή αιτία είναι η μεγάλη εργοδοτική τρομοκρατία».

Με απλά λόγια η αιτία εντοπίζεται μόνο στις δύσκολες συνθήκες και καθόλου δεν σχετίζεται με τα ίδια τα συνδικάτα και τις ηγεσίες τους, την προετοιμασία των αγώνων την τακτική και την στόχευσή τους. Τίποτε οι ηγεσίες δεν έχουν να σκεφτούν σχετικά με την πολιτική που εφαρμόζουν, ούτε να προβούν σε αλλαγές, όλα τα κάνουν καλά.

Μα αν είναι έτσι και καθορίζουν τις εξελίξεις ολοκληρωτικά οι αντικειμενικές συνθήκες, που τις διαμορφώνει η κρατική πολιτική και η εργοδοσία και με δεδομένο ότι στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που ζούμε πάντα οι κυρίαρχες δυνάμεις θα το επιχειρούν, τότε οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες τους δε θα παίζουν κανένα ρόλο. Η συλλογική δύναμη των εργαζομένων πολύ εύκολα θα χειραγωγείται και θα εξουδετερώνεται και προοπτική αλλαγής αυτής της κατάστασης δεν μπορεί να υπάρξει. Στην περίπτωση αυτή οι αγώνες είναι εντελώς μάταιοι και οι κοινωνίες δε θα είχαν πάει πιο πέρα από το δουλοκτητικό σύστημα. Ευτυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Οι συνθήκες που επικρατούν προφανώς επηρεάζουν τη συμπεριφορά των εργαζομένων, δημιουργούν δυσκολίες, αλλά ευτυχώς δεν καθορίζουν μόνες τους τις εξελίξεις. Με σωστή πολιτική, σωστή τακτική και αιτήματα, με πολιτική που ενώνει την εργατική τάξη και τον λαό πάνω στην βάση των πραγματικών συμφερόντων τους είναι δυνατόν να υπερνικηθούν οι δυσκολίες, να αναπτυχθεί το εργατικό κίνημα , να ματαιώσει τα σχέδια κυβέρνησης, ΕΕ και εργοδοτών και να έχει σοβαρές επιτυχίες.

Αυτό ιστορικά έχει αποδειχθεί σε πλήθος περιπτώσεων, είναι ο κανόνας. Οι λαοί δεν είχαν απλώς κατακτήσεις, αλλά με τον αγώνα τους δημιούργησαν κράτη, απελευθέρωσαν τη χώρα τους, ή ανέτρεψαν την αστική τάξη και προχώρησαν στον σοσιαλισμό. Στην κατοχή, το 1941, οι συνθήκες ήταν πολύ πολύ χειρότερες από σήμερα. Μια χούφτα άνθρωποι δημιούργησαν το ΕΑΜ, που νίκησε τους Γερμανούς, απελευθέρωσε τη χώρα και συσπείρωσε κάτω από την πολιτική και τις σημαίες του τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Η επιτυχία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι πήραν αποφάσεις και διαμόρφωσαν πολιτική που εξέφραζε τα οράματα και τις επιδιώξεις του λαού, μίλησαν στην καρδιά και στο μυαλό του.

Αυτό πρέπει να γίνει και σήμερα. Οι δύσκολες συνθήκες υπερνικούνται από σωστή πολιτική και αποφάσεις, μόνο που πρέπει οι ηγεσίες να μην θεωρούν εξ’ ορισμού σωστή την πολιτική και τις αποφάσεις τους, παρότι αυτό δεν αποδεικνύεται στην ζωή, να ακούν τους εργαζόμενους και να σκέπτονται πιο διαλεκτικά.

Σήμερα με αναγκαίες βαθιές ανατροπές στο εργατικό κίνημα σε όλα τα επίπεδα, αλλιώς αυτός θα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και σε κάθε φάση θα είναι όλο και πιο χαμηλά, όπως ακριβώς το παρακολουθούμε χρόνια τώρα.

Είναι αναγκαίο ένα νέο σχέδιο για το εργατικό κίνημα που θα εκφράζει τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού και θα προωθεί εργατική και λαϊκή ενότητα και την άνοδο του κινήματος και των αγώνων. Κάτι αντίστοιχο με το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» του Δ Γληνού στις σημερινές φυσικά συνθήκες που στα καθήκοντα της εργατικής τάξης δεν περιλαμβάνεται η εθνικοαπελευθερωτική διάσταση.

πηγή: ergatikosagwnas.gr