Με μια αισχρή διγλωσσία, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του Περισσού χαϊδεύουν αυτιά προς άγραν ψήφων και παράλληλα αποδεικνύουν ότι ουδέποτε απομακρύνθηκαν από τις ιδεοληψίες και εν τέλει τις αντιδραστικές θέσεις που διατύπωναν στο παρελθόν ενάντια στο δίχρονο δημόσιο υποχρεωτικό Νηπιαγωγείο, ως αναπόσπαστο κομμάτι της υποχρεωτικής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, θέσεις που το οδηγούσαν και το οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αγκαλιά των Δήμων.
Αλλιώς, λοιπόν, απευθύνεται ο Περισσός στους εκπαιδευτικούς:
«Τέρμα η κοροϊδία με την Προσχολική Αγωγή ‘’αλακαρτ’’! Εδώ και τώρα Δίχρονη Υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή για όλα τα νήπια-προνήπια στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο, με όλα τα αναγκαία μέτρα υποδομής, ώστε να μη μείνει κανένα παιδί απέξω.
Διεκδικούμε εδώ και τώρα Δίχρονη Υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή για όλα τα νήπια - προνήπια στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο!» (27 Φλεβάρη 2018/Κάλεσμα της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στις συγκεντρώσεις που θα γίνουν στις 2 του Μάρτη).
«Εδώ και τώρα μέτρα ανάπτυξης των υποδομών, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και χρηματοδότηση, που να καλύπτει τις ανάγκες. Καμία σκέψη για το πέρασμα των Νηπιαγωγείων στους Δήμους. Ολα τα παιδιά ως τεσσάρων ετών σε δημόσιους αποκλειστικά δωρεάν παιδικούς σταθμούς χωρίς τροφεία» (18 Φλεβάρη 2018/Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ. Ανακοίνωση με αφορμή την κατάθεση του Ν/Σ στη Βουλή για τη δίχρονη προσχολική αγωγή).
Και αλλιώς απευθύνεται στους εργαζόμενους στους Δήμους:
«Σε ανακοίνωση που εξέδωσε η ΔΑΣ ΟΤΑ (σ.σ. η συνδικαλιστική παράταξη του Περισσού στους ΟΤΑ) για τη χτεσινή απεργία σημείωνε: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εμπαίζει γονείς και εργαζόμενους με τη δήθεν καθιέρωση της υποχρεωτικής δίχρονης Προσχολικής Αγωγής. Χωρίς τις απαραίτητες δομές χωρίς προσλήψεις προσωπικού χωρίς πρόβλεψη στον προϋπολογισμό για χρηματοδότηση στην πραγματικότητα υπονομεύει ένα πάγιο αίτημα να αναλάβει το κράτος υποχρεωτικά την προσχολική εκπαίδευση των παιδιών στην ηλικία 4-6. Από την άλλη πλευρά ΚΕΔΕ πλειοψηφία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΠΑΣΥΒΝ έχουν δημιουργήσει ένα μέτωπο που στην πραγματικότητα αντί να διεκδικήσει τη διατήρηση και επέκταση των δομών ποντάρει στην υφιστάμενη κατάσταση των Voucher του ΕΣΠΑ, των έκτακτων υπάλληλων και προβάλλουν το αντιδραστικό αίτημα της καθολικότητας αντί της υποχρέωσης του κράτους. Της δυνατότητας τάχα του γονιού να επιλέγει δομές αντί της υποχρέωσης του κράτους να τις παρέχει. Η ΔΑΣ ΟΤΑ προβάλλει τα αιτήματα:
Μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων. Αποκλειστικά κρατικούς δημόσιους δωρεάν παιδικούς σταθμούς. Ενιαίο πρόγραμμα αγωγής και φροντίδας του παιδιού με βάση τις ανάγκες της κάθε ηλικίας ώστε να αναπτύσσεται σωματικά νοητικά και να κοινωνικοποιείται ομαλά το παιδί. Ενιαίες Παιδαγωγικές Σχολές. Δίχρονη καθολική και υποχρεωτική δημόσια και δωρεάν Προσχολική Αγωγή με ευθύνη του κράτους...» (Ριζοσπάστης 27/2/2018 Αρθρο με τίτλο: Κινητοποίηση για τους παιδικούς σταθμούς, οι εμφάσεις δικές μας).
Από την ανακοίνωση της ΔΑΣ-ΟΤΑ, είναι ξεκάθαρο ότι ο Περισσός:
♦ Δεν αναφέρεται πουθενά στην υποχρεωτική και αποκλειστική ένταξη των παιδιών ηλικίας 4-6 ετών στο δημόσιο Νηπιαγωγείο. Αντίθετα γίνεται λόγος για «υποχρεωτική δωρεάν Προσχολική Αγωγή με ευθύνη του κράτους», κάτι που μπορεί να παρέχεται και από τις δομές των Δήμων, αρκεί να είναι δωρεάν, χωρίς τροφεία και voucher.
♦ Δεν απορρίπτεται κατηγορηματικά η «δυνατότητα του γονέα να επιλέγει δομές», αλλά τονίζεται «η υποχρέωση του κράτους να τις παρέχει».
♦ Γίνεται λόγος για «Ενιαίο πρόγραμμα αγωγής και φροντίδας του παιδιού με βάση τις ανάγκες της κάθε ηλικίας». Η πρόταση αυτή αποσιωπά σκοπίμως τις ηλικίες (0-6 ετών) που θα γίνονται αποδέκτες του «ενιαίου προγράμματος αγωγής και φροντίδας» και παραπέμπει ευθέως στα λεγόμενα «παιδικά κέντρα», που θεσμοθετήθηκαν με τον ν.1566/85. Τη δομή αυτή ακύρωσε στην πράξη ο αγώνας του εκπαιδευτικού κινήματος, που στα αιτιολογικά του όπλα είχε την ιστορική πορεία ίδρυσης και λειτουργίας του δημόσιου Νηπιαγωγείου, ως αναπόσπαστου μέλους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, τις εξελίξεις στην επιστήμη και την κοινωνία (ακόμη και μέσα στον καπιταλισμό).
Την ίδια φιλοσοφία υπηρετεί και η άποψη του Περισσού για Ενιαίες Παιδαγωγικές Σχολές, που αρνείται το διακριτό ρόλο των ειδικοτήτων, που απορρέει από το διαφορετικό έργο που καλούνται αυτές να υπηρετήσουν (χωρίς καμιά υποτίμηση από τη μεριά μας των ξεχωριστών ρόλων και έργων).
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η εναντίωση του Περισσού στην πραγματικά κατάπτυστη πολιτική και πρακτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ειδικά του υπουργείου Παιδείας να θεσμοθετήσουν μια «κολοβή» επέκταση της υποχρεωτικότητας φοίτησης στο Νηπιαγωγείο για ένα ακόμη έτος (προνήπια 4 ετών) (επέκταση σε βάθος τριετίας σταδιακά από το σχολικό έτος 2018-2019, κατά δήμους), με επιχείρημα τη μη αύξηση των δαπανών, την έλλειψη κτιριακών υποδομών και διορισμών, είναι υποκριτική και δεν αφορά την ουσία, την πραγματικά αξιόπιστη και φιλεκπαιδευτική διεκδίκηση για άμεση, καθολική, διετή, δημόσια, υποχρεωτική προσχολική αγωγή (νηπιαγωγείο) ενάντια σε κάθε περιορισμό που θέτει ο μνημονιακός Προκρούστης.
Το παρελθόν αδιάψευστος μάρτυρας του παρόντος
Η άρνηση για πάνω από 30 χρόνια της καθιέρωσης της υποχρεωτικότητας στην προσχολική εκπαίδευση, η εμπλοκή κατά καιρούς του ρόλου του Νηπιαγωγού με τον ρόλο άλλων ειδικοτήτων που εργάζονται κυρίως στους παιδικούς σταθμούς (εμπλοκή που καλλιεργούνταν σκόπιμα με στόχο την εξυπηρέτηση ψηφοθηρικών, μικροκομματικών και συντεχνιακών συμφερόντων), η ίδια η ασάφεια του ν. 1566/85 (άρθρο 3 παράγ.2 και παράγ. 9β) και τέλος η γνωστή πρωτοβουλία του Γιωργάκη Παπανδρέου, τότε υπουργού Παιδείας, να μεταφέρει τα Νηπιαγωγεία στους Δήμους με τους νόμους 2218 και 2240 για την αποκέντρωση (πρωτοβουλία που ακυρώθηκε στην πράξη από ένα μαζικότατο, μαχητικό κίνημα βάσης νηπιαγωγών-δασκάλων), δημιούργησαν ένα θολό τοπίο, που εκμεταλλεύονται σήμερα δεόντως ΚΕΔΕ, δημαρχαίοι και συνδικαλιστική γραφειοκρατία των εργαζόμενων στους Δήμους.
Το ρόλο, όμως, του Νηπιαγωγείου υπονόμευσαν και οι θέσεις που εξέφραζε η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ (η παλιά ονομασία της συνδικαλιστικής παράταξης του Περισσού). Τις προτάσεις της η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ, που υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής των «παιδικών κέντρων», τις παρουσίασε αναλυτικά με αφορμή την 74η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ. Στην πορεία, όμως, τις απέσυρε σιωπηλά και χωρίς ουδέποτε να τις αποκηρύξει ή να κάνει μια στοιχειώδη αυτοκριτική, επειδή συνάντησε τη σφοδρή επίθεση των εκπαιδευτικών σε όσες συνελεύσεις αυτές διατυπώθηκαν.
Στις προτάσεις αυτές:
♦ Γίνεται προσπάθεια συγκερασμού των επιλογών και καταστάσεων που ίσχυαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, εδώ και πάνω από μισό αιώνα με μια ανάλογη δομή με αυτή των «παιδικών κέντρων», το Ολοήμερο σχολείο.
Η προσπάθεια αυτή γίνεται με μηχανιστικές μεταφορές, ενώ πρόκειται για διαφορετικά κοινωνικά συστήματα (αναφερόμαστε στις σοσιαλιστικές χώρες πριν την παλινόρθωση του καπιταλισμού) και επομένως για διαφορετικά σχολεία που υπηρετούν αυτά τα συστήματα. Επειτα, άλλες ήταν οι ανάγκες που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν τότε αυτές οι χώρες (ανάγκες επιβίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών, συνθήκες βαθιάς αγραμματοσύνης και αμάθειας του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, συνθήκες εξαθλίωσης). Δε λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι ακόμη και στις συνθήκες του καπιταλισμού υπάρχει εξέλιξη της κοινωνίας, όσον αφορά τις γνώσεις με τις οποίες αυτή έρχεται στο σχολείο και όσον αφορά τα χαρακτηριστικά της νεολαίας.
Η συνδικαλιστική παράταξη του Περισσού, λοιπόν, τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Ολοήμερου σχολείου (κατ’ αναλογίαν υπέρ του «παιδικού κέντρου», όπου προτείνεται η παραμονή του παιδιού ηλικίας 2-6 ετών να διαρκεί έως 7 ώρες), που αποτέλεσε τη φθηνή λύση για τον καπιταλισμό, στη χειρότερη περίοδό του, που οι εργασιακές σχέσεις έχουν μπαχαλοποιηθεί, τα εργασιακά ωράρια ξεχειλώθηκαν και έχει καταρρακωθεί κάθε έννοια «κοινωνικού κράτους». Το Ολοήμερο ήταν η προσαρμογή του σχολείου στις ανάγκες της αγοράς και όχι αναγκαιότητα υποστήριξης των πραγματικών συμφερόντων των μικρών παιδιών.
♦ Υπάρχει συνεχής αναφορά αποκλειστικά στον «διαπαιδαγωγητικό ρόλο του Νηπιαγωγείου» και παραβλέπεται συστηματικά η αναφορά στον όρο «εκπαίδευση», όρος που υπογραμμίζει τον διακριτό ρόλο του Νηπιαγωγείου σε σχέση με άλλες δομές αγωγής γενικά και φροντίδας.
♦ Προτείνεται η συγκέντρωση στο «παιδικό κέντρο» όλων των παιδιών από 2 μέχρι 6 ετών. Σε αυτό παραμένουν υποχρεωτικά από 5-7 ώρες.
♦ Πουθενά δε γίνεται η παραμικρή νύξη για τις ανάγκες των παιδιών. Προέχουν οι «ανάγκες των γονιών» και μάλιστα στις συνθήκες της «ελληνικής κοινωνίας σήμερα» (η αναφορά αφορά το 2005, φανταστείτε πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα μια δωδεκαετία μετά, στις συνθήκες της κρίσης και των Μνημονίων διαρκείας). Κοντολογίς, προέχουν οι ανάγκες των «απασχολήσιμων», των ανθρώπων της μαύρης εργασίας, των σύγχρονων δούλων, που είναι πάνω απ’ όλα ανάγκες του συστήματος.
♦ Προτείνεται η «κατανομή των παιδιών σε γκρούπες, κατά τις συνθήκες πνευματικής ανάπτυξης των νηπίων» και όχι σύμφωνα με την ηλικία τους. Η λογική αυτή σηματοδοτεί την κατηγοριοποίηση των παιδιών, που αν την τραβήξουμε, στο πλαίσιο του Δημοτικού Σχολείου σημαίνει ότι δημιουργούνται τμήματα μαθητών σύμφωνα με την «απόδοσή» τους, δηλαδή τμήματα «άριστων», «μέτριων» και «κακών».
Υπάρχουν βεβαίως και επιμέρους προτάσεις, που αναφέρονται στο ωράριο των Νηπιαγωγών στο Ολοήμερο Νηπιαγωγείο (από τότε ο Περισσός υπονούσε την αύξηση του διδακτικού ωραρίου), στην εργασία «βοηθών Νηπιαγωγού» από φοιτητές των Παιδαγωγικών Τμημάτων με «κάποια αμοιβή», κ.λ.π.
Συμπέρασμα: Η διγλωσσία αυτού του κόμματος που καπηλεύεται το όνομα και την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ, ενώ δεν είναι παρά ένα κόμμα στα όρια του αστικού συστήματος εξουσίας, είναι εξηγήσιμη. Εχει παρελθόν και έχει να κάνει με τις επιδιώξεις κομματικής συντήρησης και διαιώνισης μέσα στον καπιταλισμό.
Γιούλα Γκεσούλη
KONTΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 3 ΜΑΡΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου