«Όχι» στα «θέλω» των θεσμών, νίκη των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών

Βαγγελίτσα Δινοπούλου

Στον δρόμο του αγώνα βρίσκονται χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε όλη την χώρα, παρά την «απροθυμία» των Ομοσπονδιών, διεκδικώντας μόνιμη και σταθερή εργασία. Τα μηνύματα που έρχονται ήδη για την συγκέντρωση της ερχόμενης Παρασκευής 16/3 είναι ενθαρρυντικά.

Επόμενος αγωνιστικός, απεργιακός σταθμός η ερχόμενη Παρασκευή 16/3

Την Παρασκευή 2 Μαρτίου σηματοδοτήθηκε η αρχή ενός αγώνα που θέτει νέους όρους στη συλλογική διεκδίκηση των ελαστικών εργαζόμενων στην εκπαίδευση. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε όλη την Ελλάδα κινητοποιήθηκαν με κεντρικό αίτημα τη μόνιμη και σταθερή εργασία σε ένα δημόσιο σχολείο που θα χωρά όλους τους εργαζόμενους και όλα τα παιδιά. Και συγκρούστηκαν και συνεχίζουν να συγκρούονται.


Από τη μια με το υπουργείο Παιδείας και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που επιδιώκουν να αναχαιτίσουν την μαχητικότητα του κόσμου, επιστρατεύοντας τις δυνάμεις καταστολής και τα χημικά στους διαδηλωτές και απευθύνοντας κάλεσμα προς τους «νηφάλιους» για καταγγελία των διαδηλωτών και της μαχητικότητας της συγκέντρωσης. Από την άλλη, σπεύδουν να δηλώσουν τις προθέσεις τους ανοίγοντας όλα τα επίδικα της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, όλα τα μέτρα διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και του δημόσιου σχολείου. Μηδενικούς διορισμούς ομολογεί το υπουργείο για το 2018, και την ίδια στιγμή επιδιώκει να ανοίξει την αρένα ελπίζοντας ότι οι εκπαιδευτικοί θα μπουν να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο και όχι αυτούς. Προϋπόθεση λέει ο αρμόδιος υπουργός, Κ. Γαβρόγλου, είναι να προχωρήσει η αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών  και να βρεθεί το σύστημα πρόσληψης/διορισμών προκειμένου να προχωρήσουν όσοι διορισμοί, αν κλείσει η 4^η αξιολόγηση, του επιτραπεί να ανακοινώσει τον Οκτώβρη. Προϋπόθεση λοιπόν, σύμφωνα με το κράτος και τους διεθνείς οργανισμούς, είναι η υποταγή των εκπαιδευτικών, να υποκύψουν σε εκβιασμούς του τύπου «για να κάνω διορισμούς πρέπει πρώτα να σας αξιολογήσω».

Συνοδοιπόροι τους ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός των δυνάμεων στις ομοσπονδίες. Χαρακτηριστική η εκφυλιστική στάση της ΟΛΜΕ, η οποία καιρό τώρα έχει αναδειχθεί σε κυβερνητικό εταίρο, αφού όχι μόνο δέχθηκε κλειστή συνάντηση με την απουσία διαδηλωτών την Τετάρτη, αλλά επίσης δεσμεύτηκε εκ νέου να συνδράμει το υπουργείο Παιδείας στη διαμόρφωση νέου συστήματος πρόσληψης. Σε δεύτερο πλάνο, η πλειοψηφία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΔΟΕ, αρχικά αρνήθηκε απεργιακή κινητοποίηση στις 23/2 και αμέσως μετά αρνήθηκε την προκήρυξη απεργίας για τις 2/3 καταλήγοντας σε κήρυξη «διευκολυντικής» στάσης εργασίας μόλις τρεις μέρες πριν. Συνεχίζοντας μάλιστα την παρελκυστική τακτική τους αρνήθηκαν εκ νέου την προκήρυξη απεργίας για τις 9/3, όπως μαζικά αποφάσισε η συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο κατειλημμένο υπουργείο. Αντ’ αυτού τοποθέτησε άλλη μια στάση εργασίας στις 16/3, αρνούμενη να συμβάλλει στην αναγκαία απεργιακή κλιμάκωση.

Πάρα ταύτα, η δυναμική των κινητοποιήσεων που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής απέδειξε ότι η οργάνωση των εργαζόμενων μέσα από επιτροπές αγώνα στο πλαίσιο των σωματείων και ο ταυτόχρονος συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων, αφενός μπορεί να μετατοπίσει τα στενά όρια του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, αφετέρου και κυρίαρχα να διαμορφώσει ένα επιθετικό κίνημα που δεν εναπόκειται στις αποφάσεις της κορυφής, αλλά συλλογικά αποφασίζει και παραμένει σταθερό στην υλοποίηση του αγωνιστικού σχεδιασμού του.

Η εμπειρία της εφόδου της διαδήλωσης στο σιδερόφραχτο υπουργείο, η κατάληψή του και η πανελλαδική συνέλευση δείχνει τις αναζητήσεις του κόσμου σε νέες συλλογικές διαδικασίες που θα αμφισβητούν την μετριοπάθεια των χλιαρών διαμαρτυριών, και θα θέτουν την απαίτηση του αγώνα με χαρακτηριστικά διάρκειας και σύγκρουσης με την πολιτική τους. Όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε, η εικόνα της συνέλευσης των διαδηλωτών στο Υπουργείο Παιδείας είναι μια «εικόνα από το μέλλον», όπου οι αναπληρωτές αλλά και οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί ανιχνεύουν τους δρόμους εκείνους που θα οδηγούν στην αποφασιστική αντιπαράθεση και κλιμάκωση.

Είναι στοίχημα της επόμενης περιόδου η μάχη της εκπαίδευσης να γίνει συνολικά μάχη των ελαστικά εργαζόμενων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Να σπάσει ο φαύλος κύκλος μερικής εργασίας-ανεργίας, να ορίσει ο κόσμος της εργασίας τα δικά του «προαπαιτούμενα» σε μια διαπραγμάτευση που θα συγκρούεται με τις σταθερές και τα ανέφικτα των μνημονιακών δεσμεύσεων και την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου. Για να κάνουμε το πέρασμα σε έναν αγώνα που θα θέσει το ζήτημα της εργασίας, των δικαιωμάτων του και της απαίτησης να ζει με αξιοπρέπεια.

Επόμενος αγωνιστικός, απεργιακός σταθμός η επόμενη Παρασκευή 16 Μάρτη. Ήδη εκπαιδευτικά σωματεία της επαρχίας προετοιμάζουν την «κάθοδό» τους στην Αθήνα, τα σωματεία της Αθήνας σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη συζήτησαν τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για το από δω και πέρα, ανάμεσά τους και τους τρόπους απεύθυνσης στους γονείς, στους εργαζόμενους, στους άνεργους. Τα μηνύματα που έρχονται είναι ότι η συγκέντρωση της επόμενης Παρασκευής θα έχει μεγάλη μαζικότητα.

Νέα μαζική συγκέντρωση την Παρασκευή 9/3

Την Παρασκευή 9 Μάρτη πραγματοποιήθηκε η δεύτερη κατά σειρά συγκέντρωση στο υπουργείο Παιδείας, στο Μαρούσι, η οποία στηρίχθηκε από τα πρωτοβάθμια σωματεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και τους φοιτητές. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία στήριξη από τις Ομοσπονδίες, ήταν αρκετά μαζική. Ο υφυπουργός Παιδείας Δημήτρης Μπαξεβανάκης στη συνάντηση που έγινε στα πλαίσια της συγκέντρωσης επανέλαβε για μια ακόμα φορά αυτά που είπε ο υπουργός Κώστας Γαβρόγλου στην πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, με άλλα λόγια «δεσμεύτηκε» ότι τη νέα σχολική χρονιά δεν θα γίνει κανένας μόνιμος διορισμός εκπαιδευτικού. Συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Και είναι ανάγκη να υπάρχει συνέχεια. Μέχρις ότου η κυβέρνηση σταματήσει να ικανοποιεί τα αιτήματα των «θεσμών», αλλά τα αιτήματα των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών.

prin.gr