Ποιο ΚΚΕ υπερασπίζονται;

Γράφει ο Γιώργος Νικολαΐδης.
 
Την Κυριακή 23 Οκτώβρη στη σελίδα 8 του «Ριζοσπάστη» η ηγεσία του ΚΚΕ με άρθρο ανώνυμου απαντά στους Γιώργο Πετρόπουλο και Δημήτρη Ψαρά για το ένθετο που επιμελήθηκαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με θέμα τον Χαρίλαο Φλωράκη και τους κατηγορεί ότι σκοπός τους ήταν … «το χτύπημα στο ΚΚΕ»!

Θα έλεγε κανείς ότι η ηγεσία μέσα από το συγκεκριμένο άρθρο- απάντηση υπερασπίζεται την Ιστορία του ΚΚΕ και τον Χαρίλαο Φλωράκη και βγήκε με «πύρινο» άρθρο να «κατακεραυνώσει» τους συγγραφείς και να υπερασπιστεί τον Χαρίλαο και την Ιστορία του ΚΚΕ. 

Διαβάζοντας όμως το άρθρο, παρά τις πομπώδεις εκφράσεις για το ΚΚΕ και την Ιστορία του, δεν διαπιστώνουμε καμιά υπεράσπιση της, αλλά απεναντίας στήριξη των πρόσφατων θέσεων της ηγεσίας του ΚΚΕ οι οποίες αναθεωρούν όλη την Ιστορία του ΚΚΕ (και αυτήν του Χαρίλαου) την οποία χαρακτηρίζουν ως «λάθος», «αντιφατική», «οπορτουνιστική» κ.λ.π!.


Το ζήτημα δηλαδή στο οποίο απαντά το άρθρο δεν βρίσκεται στην υπεράσπιση της Ιστορίας του ΚΚΕ και του Χαρίλαου, αλλά στην υπεράσπιση της νέας Στρατηγικής του ΚΚΕ όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 19^ο Συνέδριο του, όπως σημειώνεται στο συγκεκριμένο άρθρο – απάντηση: …«Η επίθεση, από την «Εφημερίδα των Συντακτών» και τους δύο συγγραφείς του ένθετου στο κείμενοτου Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, βάλλει ευθέως εναντίον της στρατηγικής και του Προγράμματος του Κόμματος.».. 

Πρόκειται για το γνωστό κείμενο με τον τίτλο  «Η πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ», ΚΟΜΕΠ τ. 6/2013.», το οποίο βάλλει κατά της Στρατηγικής του παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος και του ΚΚΕ που αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του.

   Με απλά λόγια η ηγεσία του ΚΚΕ δεν υπερασπίζεται την ιστορία του Κόμματος και τον Χαρίλαο Φλωράκη του οποίου η ζωή είναι συνυφασμένη άμεσα με αυτή, αλλά, την αναθεώρηση της Ιστορίας του ΚΚΕ και του Χαρίλαου Φλωράκη και την απόρριψή της!.

Το κείμενο στην ΚΟΜΕΠ τ.6/2013 που υπερασπίζεται με την απάντηση ο «Ριζοσπάστης» της 23^ης Οκτώβρη αυτό ακριβώς πραγματοποιεί, δηλαδή τον χαρακτηρισμό της πολιτικής και της Ιστορίας του ΚΚΕ και της Κομμουνιστικής Διεθνούς ως οπορτουνισμού!. 

….« Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, πέραν της οπορτουνιστικής επίδρασης, να διαχωρίζεται η στρατηγική σε στρατηγική για την κατάργηση της ξενοκρατίας και σε στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ούτε η λογική περί αλληλοδιαπλεκόμενων σταδίων και φάσεων μπορεί να δικαιολογήσει ένα τέτοιο «σχήμα». 

               Αναφέρονται φυσικά χωρίς να το λένε ευθέως στην γνωστή η θέση του Λένιν για την επανάσταση στις εξαρτημένες χώρες και τη θέση του προγράμματος της Κ.Δ όπως διατυπώθηκε στο 6^ο Συνέδριο της (1928), για πέρασμα από το αστικοδημοκρατική στην σοσιαλιστική επανάσταση, καθώς και τις επεξεργασίες του 7^ου συνέδριου του ΚΚΕ με ΓΓ τον Νίκο Ζαχαριάδη (1945) για ενιαία διαδικασία περάσματος από την αστικοδημοκρατική στην σοσιαλιστική επανάσταση, καθώς και στα επόμενα Συνέδρια του ΚΚΕ, μέχρι και το 15^ο Συνέδριο του 1996.

Αυτές τις βασικές θέσεις, τον Λενινιστικό χαρακτήρα της επανάστασης σε εξαρτημένες χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης όπως η Ελλάδα, χαρακτηρίζει το κείμενο στην ΚΟΜ.ΕΠ ως «οπορτουνιστική επίδραση» και τις απορρίπτει υιοθετώντας τροτσκιστικές και αριστερίστικες οπορτουνιστικές θέσεις στο 19^ο Συνέδριο, θέτοντας τον Στρατηγικό στόχο, το Σοσιαλισμό, στην θέση της τακτικής, απομονώνοντας το Κόμμα από τις μάζες, και κάνοντας την σοσιαλιστική προοπτική αδύνατη, ενώ ο Σοσιαλισμός είναι αναγκαίος όσο ποτέ.

Αυτό λοιπόν ενόχλησε την ηγεσία του ΚΚΕ, δηλαδή η αποκάλυψη ότι η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ έχει απορρίψει την πολιτική του ΚΚΕ από το 1934 μέχρι το 2008 και κυρίως μετά το 2013, πολιτική με την οποία το ΚΚΕ δημιούργησε την απαράμιλλη ηρωική του πορεία, πολιτική την οποία εφάρμοσε ο Χαρίλαος Φλωράκης. 

Πρόκειται για την πολιτική που χάραξε η ΚΔ με το 7^ο συνέδριο της το 1935 με ηγέτες τον Στάλιν και τον Δημητρώφ, αυτήν δηλαδή που υιοθέτησε το ΚΚΕ με ΓΓ τον Νίκο Ζαχαριάδη, αυτή που δημιούργησε το ΕΑΜ, τον ΔΣΕ, και την Αντιδικτατορική πάλη.

Τους ηγέτες αυτούς και την ηρωική πορεία του ΚΚΕ βεβαίως «υμνεί» η σημερινή ηγεσία από την μια και από την άλλη καταγγέλλει την πολιτική τους ως λαθεμένη και ως οπορτουνισμό! … «αφού στα περισσότερα προγράμματά του διατύπωνε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη λαθεμένη στρατηγική των σταδίων, υπό την καθοδήγηση και της ΚΔ. Στην πορεία επίσης έπαιξε ρόλο το 7ο Συνέδριο της Διεθνούς για το αντιφασιστικό μέτωπο,» …

 

Εδώ ισχύει το απόφθεγμα του Χαρίλαου: «παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς»!

Χαρακτηριστικά είναι τα αποσπάσματα από το κείμενο της σχετικής ΚΟΜΕΠ για το ΚΚΕ και την Στρατηγική του όταν ΓΓ ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης:

Το 9ο Συνέδριο (1973) διατηρεί τη λογική της στρατηγικής των σταδίων του 8ου Συνεδρίου (1961), λογική που επίσης διατηρείται αλώβητη, με ορισμένες επιμέρους τροποποιήσεις που δεν αλλάζουν την ουσία, και στο 10ο Συνέδριο το 1978. Στην ίδια βάση με ορισμένους εκσυγχρονισμούς διαμορφώνεται η στρατηγική του Κόμματος ως και το 12ο Συνέδριο το 1987»,… 

.. «Το 13ο Συνέδριο το 1991 ήταν συνέδριο της διάσπασης, καταργήθηκε πολύ γρήγορα με το 14ο Συνέδριο το ίδιο έτος και αφού είχε συντελεστεί η διάσπαση του Κόμματος.»…

Και για το 15^ο :

....«Στο 15ο Συνέδριο το 1996 έμεινε ως παλιό, ανεδαφικό, αποπροσανατολιστικό αποτύπωμα στο νέο τότε Πρόγραμμα του Κόμματος μια φράση που συνιστούσε εκτίμηση πιθανότητας ανάδειξης, μέσω κοινοβουλίου, κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων που, κάτω από προϋποθέσεις και στο βαθμό που έπαιρνε ριζικά μέτρα, μπορεί ν’ άνοιγε την επαναστατική διαδικασία. Στο Πρόγραμμα δεν ήταν σαφής (ως συνέπεια του επιπέδου της ωριμότητας, άρα και της ικανότητας ν’ απαλλαγούμε από λαθεμένες κληρονομημένες αντιλήψεις) η σχέση του Κόμματος με το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, η στάση του Κόμματος απέναντι στο ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης που θα εξέφραζε συμφέροντα αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων.»…

                Για να στηρίξουν όλη αυτήν την λαθροχειρία βρίσκουν και το σχετικό άλλοθι: ότι δηλαδή όποιος δεν συμφωνεί με τις νέες τους «επεξεργασίες» θέλει συμμετοχή στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ!!.

Με αυτή τη «λογική» δημιουργούν μια ψευδή εικόνα ως βάση για να στηρίξουν πάνω της ένα ψευδές οικοδόμημα με το οποίο προσπαθούν να «δικαιώσουν» την «νέα» στρατηγική τους, επειδή (άκουσον- άκουσον) δεν συμμετείχαν σε μια τέτοια κυβέρνηση!!, και για να δημιουργήσουν εντυπώσεις καλούν τους συγγραφείς: …. «αντί να εγκαλούν προβοκατόρικα το κείμενο του ΠΓ, θα έπρεπε να πούνε στους αναγνώστες τους αν έκανε σωστά ή λάθος το ΚΚΕ που δεν μπήκε στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δικαιώθηκε ή όχι.», επιχειρηματολογώντας υπέρ της πολιτικής τους, την οποία οριοθετούν ανάμεσα στην συμμετοχή, η, όχι σε κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ!. 

Με αυτό το ψευδές επιχείρημα προσπαθούν να δώσουν άλλοθι στην πολιτική που ακολουθούν και πανηγυρίζουν ότι «δικαιώνονται» την ώρα που η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός τσακίζουν το λαό μας. Ξέχασαν ότι η κάθε πολιτική θεωρία επαληθεύεται μόνο στην πράξη!. 

Θα τους υπενθυμίσουμε ότι ανάμεσα στην συμμετοχή, ή, μη στις αστικές κυβερνήσεις, υπάρχει και η συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ) που προβλεπόταν από το πρόγραμμα του ΚΚΕ για το οποίο δεν λένε κουβέντα!.

Όσο δε για τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό που δήθεν επικαλούνται θα τους θυμίσουμε ότι η Αλέκα Παπαρήγα και η ηγετική ομάδα το 2012 παραβίασε το πρόγραμμα και το καταστατικό του ΚΚΕ αρνούμενη να προβάλλει την προβλεπόμενη από το πρόγραμμα του ΚΚΕ πρόταση συγκρότησης του ΑΑΔ Μετώπου πάλης!. 

Να θυμίσουμε επίσης την φραξιονιστική τακτική της προπαγάνδισης θέσεων με αρθρογραφία και εκδόσεις της ΚΕ, έξω από το καταστατικό του ΚΚΕ, με στόχο να δημιουργούν τετελεσμένα εκβιάζοντας τις συνειδήσεις των μελών και οπαδών του ΚΚΕ (το είπε το Κόμμα)!. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η θέση με την οποία το 7^ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς που έφερε τη Νίκη (Στάλιν- Δημητρώφ) χαρακτηρίζεται ως εξής: 

«Εκ των πραγμάτων η νέα στρατηγική της ΚΔ ωθούσε να διεξάγεται η πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος υπό ξένη σημαία».(Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ: «Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940- 1941», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015, σελ. 26.

Εδώ ούτε λίγο ούτε πολύ, χαρακτηρίζουν τον Στάλιν και τον Δημητρώφ ως ..προδότες του Κινήματος!, ενώ το Κόμμα ποτέ δεν πήρε τέτοια απόφαση και ισχύει ακόμα ο Α’ ΤΟΜΟΣ της Ιστορίας του!.

Το δημοσίευμα – απάντηση κάνει και μια σωστή διαπίστωση:

… «Το συλλογικό πλαίσιο, στο οποίο ο ίδιος ο Χ. Φλωράκης είχε εντάξει τον εαυτό του, ισχύει και λειτουργεί και για κάθε προηγούμενο ή μετέπειτα ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος. Ολοι τους, όπως έχουν το πρώτο μερίδιο της συμβολής στις επιτυχίες, έχουν και το πρώτο μερίδιο της ευθύνης για αποφάσεις που το Κόμμα (πάλι συλλογικά λειτουργώντας), και υπό το φως πλέον των αποτελεσμάτων, κρίνει ή και διορθώνει.»..   

Τα αποτελέσματα της πολιτικής τους είναι πλέον ορατά και δεν μπορούν να τα κρύψουν από τα απλά στελέχη, μέλη και τους οπαδούς του Κόμματος, που έχουν αρχίσει να αντιδρούν βλέποντας την ανυπαρξία δράσης την ώρα που η εργατιά και τα φτωχά λαϊκά στρώματα συντρίβονται από την «επέλαση» του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης. 

Θα τους προτείναμε λοιπόν να κάνουν πράξη τον χαρακτηρισμό «κομμουνιστές παντός καιρού» και να βάλουν την όλη τους δράση κάτω από το φως της κριτικής και της αυτοκριτικής ώστε, όπως λένε στο κείμενο να αφήσουν το Κόμμα «να κρίνει και να διορθώνει».

Και για να διορθωθούν όλα όσα συνέβησαν την τελευταία 5ετία με δικές τους ευθύνες, δηλαδή:

1-    Η διάλυση του μηχανισμού προπαγάνδας του Κόμματος

2-    Η υπερχρέωση του

3-    Η απώλεια του 50% του εκλογικού του σώματος.

Και αρκετών άλλων «επιτευγμάτων» τους που είναι αποτέλεσμα της «πολιτικής παντός καιρού» η οποία με υπερεπαναστατικά λόγια καταστρέφει το ΚΚΕ και αφήνει την Εργατική Τάξη ανυπεράσπιστη, πρέπει να αναλάβουν τις βαριές τους ευθύνες!

Εμείς θα τους υπενθυμίσουμε ότι ανάμεσα στον Μιλεράν και τον Μπλανκί, τον δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό – όπου ο ένας αποτελεί άλλοθι τους για να εφαρμόζουν τον άλλο - υπάρχει ο Λένιν που απαντά με τα λόγια του Ένγκελς σε παρόμοιες συνθήκες:

«"...Είμαστε κομμουνιστές" (έγραφαν στη διακήρυξη τους οι κομμουνάροι-μπλανκιστές) "γιατί θέλουμε να φτάσουμε στο σκοπό μας, χωρίς να σταματήσουμε σε ενδιάμεσους σταθμούς, χωρίς να κάνουμε συμβιβασμούς, που απλώς απομακρύνουν την ήμερα της νίκης και παρατείνουν την περίοδο της σκλαβιάς".

Οι γερμανοί κομμουνιστές είναι κομμουνιστές, γιατί μέσα από όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς και συμβιβασμούς, που δεν τους δημιούργησαν αυτοί, αλλά η πορεία της ιστορικής εξέλιξης, βλέπουν καθαρά και επιδιώκουν συνεχώς τον τελικό σκοπό, δηλαδή την εξαφάνιση των τάξεων και τη δημιουργία ενός κοινωνικού καθεστώτος, όπου δεν θα υπάρχει πια θέση για την ατομική ιδιοκτησία στη γη και σε όλα τα μέσα παραγωγής. Οι 33 μπλανκιστές είναι κομμουνιστές, γιατί φαντάζονται πως, μια πουαυτοίθέλουν να υπερπηδήσουν τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους συμβιβασμούς, η δουλιά πάει πρίμα και πως, αν "αρχίσει" αυτές τις μέρες -πράγμα που το πιστεύουν απόλυτα- και η εξουσία περάσει στα χέρια τους, τότε μεθαύριο "θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός". Συνεπώς, αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αμέσως, τότε θα πει πως δεν είναι κομμουνιστές.

Τί παιδική αφέλεια να προβάλλεις την ατομική σου ανυπομονησία σαν θεωρητικό επιχείρημα!» (Β. Ι. Λένιν «ο Αριστερισμός η παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού». εκδ. ΣΕ. Σελ 60, 61)

πηγή:  ergatikosagwnas.gr