Διακυβέρνηση Ομπάμα: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (2)

Στο προηγούμενο φύλλο αναφερθήκαμε στις κάλπικες υποσχέσεις της κυβέρνησης Ομπάμα για το βασικό μισθό, που δεν αυξήθηκε, την πολυδιαφημιζόμενη υποχρεωτική ασφάλιση Υγείας (Obamacare), που άνοιξε τις αγορές στις ασφαλιστικές εταιρίες μεταφέροντας ταυτόχρονα όλο και μεγαλύτερο μέρος των εξόδων της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στις τσέπες των ασφαλισμένων, και την ένταση της κρατικής ρατσιστικής βίας κατά των Αφροαμερικανών, που γιγαντώθηκε επί ημερών Ομπάμα. Στο παρόν φύλλο θα αναφερθούμε στις υπόλοιπες υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν και στην ταξική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα, που παρά τα ωραία λογάκια στάθηκε στο ύψος της ως συνεπής εκφραστής των συμφερόντων της αμερικάνικης κεφαλαιοκρατίας.

Ταξική φορολογία

Μπορεί η κυβέρνηση Ομπάμα να παινεύεται ότι προάσπισε τα συμφέροντα της μεσαίας και της εργατικής τάξης στο φορολογικό σύστημα, με το σταμάτημα των φοροαπαλλαγών που είχε εισάγει η κυβέρνηση Μπους, το θέμα όμως είναι πως τα χρήματα που πληρώνουν οι καπιταλιστές σε φόρους υπολείπονται κατά πολύ από αυτά της φορολογίας φυσικών προσώπων. Για την ακρίβεια, ισοδυναμούν με το ένα τέταρτο, σύμφωνα με τα στοιχεία των προϋπολογισμών που κάθε χρόνο δημοσιεύει η αμερικάνικη κυβέρνηση.

Οι αριθμοί που αναφέρουν αυτοί οι προϋπολογισμοί τροποποιούνται προς όφελος των καπιταλιστών. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2012, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα πλήρωναν 435 δισ. δολάρια σε φόρους το 2015. Ο προϋπολογισμός του 2017, όμως, αναφέρει ότι πλήρωσαν μόλις 344 δισ. δολάρια, δηλαδή ποσοστό γύρω στο 80% από αυτό που (υποτίθεται ότι) θα πλήρωναν. Τα αντίστοιχα ποσά όμως για τη φορολογία φυσικών προσώπων για το 2015 είναι 1.628 δισ. δολάρια, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2012, και 1.541 δισ. δολάρια, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2017, δηλαδή ποσοστό περίπου 95% του προϋπολογισθέντος. Για την ερχόμενη δεκαετία, η φορολογία των επιχειρήσεων θα κυμαίνεται μεταξύ 1.5% και 2.5% του ΑΕΠ, ενώ των φυσικών προσώπων μεταξύ 9% και 10% του ΑΕΠ (βλ. https://www.whitehouse.gov/sites/default/files/omb/budget/fy2017/assets/budget.pdf).

Ο προϋπολογισμός που κατέθεσε η κυβέρνηση Ομπάμα για το οικονομικό έτος 2014 ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τα κοράκια του Πενταγώνου και δυσάρεστη για όλους όσους επένδυσαν στην πολιτική Ομπάμα ως μια πολιτική πιο δίκαιη και κοινωνικά ευαίσθητη σε σχέση με τους προκατόχους του. Η έκπληξη ήταν ότι τα 500 δισ. δολάρια που θα κόβονταν από τις στρατιωτικές δαπάνες την επόμενη δεκαετία συρρικνώθηκαν στο ένα πέμπτο! Μόλις 100 δισ. προβλεπόταν ότι θα κοπούν τελικά από το Πεντάγωνο, την ίδια στιγμή που οι περικοπές (μείωση σπατάλης το λένε) στην Υγεία και τα προγράμματα Medicare (ιατρικής περίθαλψης απόρων και ηλικιωμένων) θα φτάσουν τα 400 δισ. (βλ. http://www.eksegersi.gr/issue/727/Διεθνή/19032.Δώρο-στο-Πεντάγωνο-χαράτσια-στους-φτωχούς)!

Μεγάλο μέρος της αύξησης των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού (227 δισ. δολάρια το 2015), σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου (CBΟ), που δημοσιεύτηκε το Γενάρη του 2016 (βλ. https://www.cbo.gov/sites/default/files/114th-congress-2015-2016/reports/51129-2016Outlook_OneCol-2.pdf), ήταν οι φόροι εισοδήματος φυσικών προσώπων που αυξήθηκαν κατά 148 δισ. δολάρια. Αποτελούσαν δηλαδή το 65% της αύξησης των εσόδων. Από το ποσό αυτών των φόρων, λίγο παραπάνω από το μισό (78 δισ.) αφορούσε φορολογία μη μισθολογικών εισοδημάτων (π.χ. κέρδη από μετοχές τις οποίες κατέχουν όχι μόνο καπιταλιστές αλλά και μεσαία στρώματα) και τα υπόλοιπα 70 δισ. φόρους από μισθούς. Ετσι, οι φόροι εισοδήματος αυξήθηκαν από το 8.1% του ΑΕΠ που ήταν το 2014 στο 8.7% το 2015, ποσοστό που σύμφωνα με το CBO είναι το μεγαλύτερο από το 2001!

Αυτή η αύξηση αναμένεται να διατηρηθεί και το 2016 (από 8.7% του ΑΕΠ να γίνει 8.8%), ενώ αντίθετα, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα δουν τους φόρους τους να μειώνονται γύρω στο 5%, λόγω τροποποιήσεων στη νομοθεσία, που παρέτειναν ορισμένες φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις. Ετσι, το ποσοστό των φόρων των καπιταλιστικών επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ αναμένεται να πέσει από το 1.9% στο 1.8% το 2016, αφού ο φόρος των επιχειρηματικών κερδών θα μειωθεί στο 28% (25% για τις ντόπιες βιομηχανίες).

Ταυτόχρονα, το χρέος του αμερικάνικου κράτους προς τους πολίτες εκτινάχτηκε στο 74% του ΑΕΠ το 2015, από 35% που ήταν το 2007, πράγμα που προμηνύει σίγουρα μελλοντικές περικοπές.

Η φτώχεια παραμένει

Αν και η μέτρηση της φτώχειας στις ΗΠΑ έχει πολλά κενά και μαγειρεύεται με στόχο να εμφανίζονται λιγότεροι φτωχοί, προκειμένου να γλιτώνει το κράτος λεφτά από τα κοινωνικά επιδόματα, ενώ οι διάφορες μετρήσεις της φτώχειας αντιφάσκουν μεταξύ τους (διαφορετική για παράδειγμα είναι η μέτρηση σύμφωνα με τα στοιχεία της Αμερικάνικης Κοινοτικής Ερευνας – American Community Survey, διαφορετικά με τις Τρέχουσες Πληθυσμιακές Εκθέσεις - Current Population Reports και διαφορετική με τη Συμπληρωματική Μέτρηση της Φτώχειας – Supplemantal Poverty Measure που θεσπίστηκε πριν μερικά χρόνια), οι τάσεις αποτυπώνονται στα επίσημα στοιχεία.

Ετσι, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση «Εισόδημα, Φτώχεια και Ασφάλιση Υγείας στις ΗΠΑ» (Income Poverty and Health Insurance Coverage in the United States), που δημοσιεύει κάθε χρόνο το Γραφείο Στατιστικής, η φτώχεια στις ΗΠΑ ήταν στο 13.5% του πληθυσμού το 2015, μία ποσοστιαία μονάδα πάνω από το 12.5% που ήταν το 2007 (τελευταίο έτος πριν το ξέσπασμα της κρίσης), αλλά περίπου ίση με το 13.2% που ήταν το 2008, τελευταίο έτος της διακυβέρνησης Μπους. Δηλαδή, η οκταετής διακυβέρνηση Ομπάμα δεν άλλαξε καθόλου τα επίσημα ποσοστά της φτώχειας. Οσο ήταν στην αρχή τόσο είναι και στο τέλος της (βλ. https://www.census.gov/content/dam/Census/library/publications/2016/demo/p60-256.pdf, https://www.census.gov/prod/2009pubs/p60-236.pdf και https://www.census.gov/prod/2008pubs/p60-235.pdf ). Η κρίση είχε καταστροφική επίδραση, αυξάνοντας τη φτώχεια, η σχετική ανάκαμψη τη μείωσε (σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία), σήμερα όμως δεν έχει επανέλθει στα επίπεδα πριν από την τελευταία κρίση (δηλαδή του 2007).

Η κατάσταση για τους Αφροαμερικανούς και τους ισπανόφωνους εξακολουθεί να παραμένει πολύ χειρότερη από αυτή των λευκών. Για την ακρίβεια, το ποσοστό φτώχειας σε καθεμιά από τις παραπάνω ομάδες του πληθυσμού είναι διπλάσιο από αυτό των λευκών. Και εκεί, τα επίσημα στοιχεία δε δείχνουν σημαντικές μεταβολές. Μπορεί η διακυβέρνηση Ομπάμα να καμαρώνει ότι η φτώχεια στους μαύρους μειώθηκε στο 24.1% το 2015 (από 26.2% που ήταν το 2014), το ποσοστό αυτό όμως είναι ελάχιστα μικρότερο από αυτό του 2007 (που ήταν 24.5%). Το ίδιο ισχύει για τους ισπανόφωνους: το 2015 το ποσοστό φτώχειας ήταν 21.4%, δηλαδή ελάχιστα κάτω από το 21.5% που ήταν το 2007 (επί διακυβέρνησης Μπους).

Νομιμοποίηση ή φακέλωμα των μεταναστών;

Το νομοσχέδιο για τη μετανάστευση, που ψηφίστηκε από τη Γερουσία στις 27 Ιούνη του 2013 (όχι όμως και από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, που το απέρριψε), διαφημίστηκε σαν η μεγάλη ευκαιρία για τέσσερα εκατομμύρια «παράνομους» μετανάστες να νομιμοποιηθούν. Λίγοι γνωρίζουν, όμως, ότι αυτή η «νομιμοποίηση» θα ήταν υπό αυστηρούς όρους, για όσους μετανάστες τηρούσαν μία από τις παρακάτω προϋποθέσεις:

1. Να ζουν στις ΗΠΑ για πάνω από πέντε χρόνια (προφανώς θα πρέπει να το αποδείξουν αυτό).
2. Να έχουν παιδιά που είναι αμερικάνοι υπήκοοι ή νόμιμοι κάτοικοι.
3. Να καταγραφούν, να περάσουν από εγκληματολογικό έλεγχο και να πληρώσουν ένα «δίκαιο» μερίδιο φόρων.

Μόνο τότε οι μετανάστες θα μπορέσουν να κάνουν αίτηση για προσωρινή άδεια παραμονής χωρίς τον κίνδυνο να απελαθούν(βλ. http://www.whitehouse.gov/blog/2014/11/20/we-were-strangers-once-too-president-announces-new-steps-immigratio).

Ο Ομπάμα δεν ενέργησε ως προστάτης των μεταναστών αλλά ως εκπρόσωπος του κράτους της αμερικάνικης κεφαλαιοκρατίας, το οποίο αφού περάσει τους «παράνομους» μετανάστες από κόσκινο και τους καταγράψει, θα τους βάλει να πληρώσουν κιόλας (το «δίκαιο» μερίδιο των φόρων που λέει ο Ομπάμα). Γι’ αυτό και το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου (CBO) προέβλεπε ότι το νομοσχέδιο, αν γίνει νόμος, θα αυξήσει τα έσοδα του κρατικού κορβανά κατά 158 δισ. δολάρια μέσα στη δεκαετία 2014-2023 με την αύξηση κατά 9.6 εκατομμύρια των νόμιμων κατοίκων των ΗΠΑ (https://www.cbo.gov/sites/default/files/s744aspassed.pdf).

Με τη «νομιμοποίηση» όσων μεταναστών πέσουν στη φάκα και πάνε να καταγραφούν, η κυβέρνηση θα κερδίσει διπλά. Πρώτα θα τους βάλει να πληρώσουν γεμίζοντας τα κρατικά ταμεία με τον ιδρώτα τους και ύστερα θα τους φακελώσει ώστε να τους ελέγχει απόλυτα.

Ταυτόχρονα όμως, ο Ομπάμα κοίταξε να ενισχύσει τα σύνορα της χώρας με το Μεξικό, ενώ στη διάρκεια της θητείας του αυξήθηκε κατακόρυφα ο αριθμός των καταγεγραμμένων απελάσεων, με αποτέλεσμα ακτιβιστές να τον αποκαλούν «πρόεδρο των απελάσεων». Αυτό έγινε γιατί τα προηγούμενα χρόνια οι απελάσεις που γίνονταν στα σύνορα δεν καταγράφονταν (θεωρούνταν «επαναπροωθήσεις»). Τώρα αυτές οι απελάσεις γίνονται επίσημα και καταγράφονται στους φακέλους των μεταναστών προκειμένου να ποινικοποιηθεί η παράνομη είσοδος στη χώρα.

Με τον τρόπο αυτό, θα ενταθεί αυτό που ήδη συμβαίνει: «Ενας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που πιάνεται προσπαθώντας να περάσει τα σύνορα, τώρα έχει μία τυπική απόφαση απέλασης στους φακέλους του. Το να μπαίνεις στη χώρα χωρίς νόμιμη εξουσιοδότηση δεν είναι ποινικό αδίκημα. Ομως από τη στιγμή που ένα άτομο έχει απελαθεί, μπορεί να διωχθεί δικαστικά αν ξαναμπεί στη χώρα» σχολίαζαν οι Λος Αντζελες Τάιμς (βλ. http://www.latimes.com/nation/la-na-obama-deportations-20140402-story.html#page=1).

Τελικά, ούτε αυτό το νομοσχέδιο μπόρεσε να περάσει, εξαιτίας της αντίδρασης των Ρεπουμπλικανών που ούτε αυτή τη «νομιμοποίηση» δεν ήθελαν. Τον περασμένο Ιούνη, το Ανώτατο Δικαστήριο εμφανίστηκε διχασμένο στο νομοσχέδιο αυτό (τα μισά μέλη το στήριξαν και τα υπόλοιπα μισά όχι) με αποτέλεσμα να μπλοκαριστεί για τα καλά.

Η άρνηση των αντιδραστικότερων κύκλων του πολιτικού συστήματος της αμερικάνικης κεφαλαιοκρατίας να επικυρώσουν το νομοσχέδιο Ομπάμα δε σημαίνει ότι το νομοσχέδιο θα ήταν μία δίκαιη λύση για τα εκατομμύρια «παράνομων» μεταναστών στις ΗΠΑ, αφού -όπως αναφέραμε παραπάνω- θα «νομιμοποιούνταν» προσωρινά και υπό αυστηρούς όρους, ενώ ταυτόχρονα θα εντεινόταν το φακέλωμα με ποινικοποίηση της παράνομης εισόδου στη χώρα.

«Κλείσιμο» Γκουαντανάμο

Από τότε που ο Ομπάμα υπέγραψε το πρώτο διάταγμα για το κλείσιμο του Γκουαντανάμο (τρεις μέρες αφότου ανέλαβε τα προεδρικά καθήκοντα, στις 23 Γενάρη του 2009), υποσχέθηκε πολλές φορές ότι θα το κλείσει, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Η «φυλακή των φυλακών» παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια στη θέση της, αποτελώντας μνημείο κρατικής κτηνωδίας, ισάξιο με τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Σήμερα, στο Γκουαντανάμο βρίσκονται γύρω στους 60 κρατούμενους σε καθεστώς παρατεταμένης προφυλάκισης, αφού μόλις τρεις από αυτούς έχουν καταδικαστεί από τα έκτακτα στρατοδικεία που στήθηκαν για το σκοπό αυτό μέσα στη φυλακή! Οι αμερικάνικες αρχές δεν τήρησαν ούτε τα προσχήματα και κρατούν δεκάδες ανθρώπους χωρίς καν να τους περάσουν από δίκη! Οι φυλακισμένοι του Γκουαντανάμο έχουν πολλές φορές κάνει απεργίες πείνας, είτε για τις άθλιες συνθήκες κράτησης (το 2005 απέργησαν 200 κρατούμενοι) είτε για το καθεστώς της επ' αόριστον φυλάκισης χωρίς δίκη. Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, οι 106 από τους 166 εναπομείναντες κρατούμενους είχαν προχωρήσει σε απεργία πείνας γι’ αυτό το λόγο και υποβλήθηκαν στο βασανιστήριο της υποχρεωτικής σίτισης, κατ' εντολήν της κυβέρνησης Ομπάμα.

Πολλά «Γκουαντανάμο»

Ομως δεν είναι το Γκουαντανάμο το μόνο κολαστήριο που διαθέτει η αμερικάνικη υπερδύναμη. Την ίδια στιγμή που ο Ομπάμα ποζάρει στα τηλεοπτικά σκουπίδια της αμερικάνικης τηλεόρασης φτιάχνοντας το προφίλ του καλού, συμπονετικού και προοδευτικού προέδρου, στο Σικάγο οι μπάτσοι συνεχίζουν να οργιάζουν κατά των -μαύρων στην πλειοψηφία τους- κρατούμενων. Εκεί, σε μία αποθήκη με το όνομα Homan Square, έχει γεννηθεί μία ακόμα μυστική φυλακή τύπου Γκουαντανάμο.

Οι πρώτες αποκαλύψεις γι’ αυτή τη φυλακή έγιναν από τη βρετανική εφημερίδα Guardian (που επικαλέστηκε εσωτερικά κείμενα της αστυνομικής διεύθυνσης του Σικάγο) τον περσινό Αύγουστο. Πλέον, η εφημερίδα διαθέτει ολόκληρο αφιέρωμα στην ιστοσελίδα της, με πληθώρα στοιχείων για το κολαστήριο που μέχρι σήμερα έχει «εξαφανίσει» πάνω από 7.350 ανθρώπους (http://www.theguardian.com/us-news/homan-square), στη συντριπτική τους πλειοψηφία (πάνω από 80%) μαύρους. Λέμε «εξαφανίσει», γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν καταγράφονταν καν στα αρχεία της αστυνομικής διεύθυνσης του Σικάγο, ενώ στη συντριπτική τους πλειοψηφία στερήθηκαν -για όσο διάστημα ανακρίνονταν- οποιαδήποτε επαφή με δικηγόρο ή με τους συγγενείς τους!

Για το θέμα είχαμε γράψει αναλυτικά τον περασμένο Απρίλη (βλ. http://www.eksegersi.gr/issue/867/Διεθνή/26100.Ενα-Γκουαντάναμο-στο-Σικάγο) γι’ αυτό και δεν θα επεκταθούμε άλλο εδώ. Το μόνο που θα θέλαμε να σημειώσουμε είναι ότι αυτό αποτελεί σίγουρα την κορυφή του παγόβουνου.

Ιμπεριαλιστική πολιτική

Η κυβέρνηση Ομπάμα μπορεί να μην άνοιξε τέτοιας έκτασης μέτωπα όπως η προηγούμενη (που άνοιξε τα μέτωπα σε Ιράκ και Αφγανιστάν), αυτό όμως δεν οφείλεται σε κάποια «ευαισθησία» αλλά στην πλήρη αποτυχία της αμερικάνικης πολιτικής τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στο Αφγανιστάν. Στη Μέση Ανατολή η αμερικάνικη πολιτική διαπίστωσε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ δεν έφερε τα αποτελέσματα που περίμενε. Η ιρακινή αντίσταση μπορεί να κάμφθηκε, αλλά το Ιράκ μετατράπηκε σε συντρίμμια χωρίς τη δυνατότητα ασφαλών επενδύσεων στη χώρα. Η γέννηση του ISIS αποτέλεσε το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής.

Στην Παλαιστίνη η αντίσταση δε σταμάτησε. Ούτε στο Λίβανο, που η Χεζμπολά μετά από τον πόλεμο του 2006 βγήκε ενισχυμένη και μπήκε στην κυβέρνηση. Στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν δεν εξολοθρεύτηκαν, ενώ στη Λατινική Αμερική δημιουργήθηκαν καθεστώτα καθόλου φιλικά προς τις ΗΠΑ.  Γι’ αυτό και η κυβέρνηση Ομπάμα δεν μπορούσε να ανοίξει νέα μέτωπα, αλλά συμμετείχε σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (βλ. Συρία) και στήριξε τους σιωνιστές απέναντι στους αντιστεκόμενους Παλαιστίνιους (έστω κι αν εμφανίστηκε ότι διαφοροποιείται από τις πιο ακραίες πλευρές της σιωνιστικής πολιτικής, π.χ. στο ζήτημα της εξάπλωσης των εποικισμών).

Πέρα από το στιλ και τα ωραία λογάκια, οι λύκοι παραμένουν λύκοι όποια μουτσούνα κι αν φορέσουν.

Προκλητική μπουρδολογία ιμπεριαλιστή μακελάρη

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ομπάμα είναι ένας σταρ χολιγουντιανού τύπου. Πέρα από τις προσωπικές υποκριτικές και ρητορικές του ικανότητες, όμως, έχει και μια γερή «παραγωγή» να τον στηρίζει. Αυτή φροντίζει να του στήνει το κατάλληλο φυσικό και κοινωνικό ντεκόρ και να κάνει τόσο εκκωφαντική ρεκλάμα ώστε το κείμενο που εκφωνεί ο σταρ να γίνεται παγκόσμιο talk of the town, όπως συνηθίζουν να λένε οι Αμερικανοί.

Πόσοι θυμούνται ότι ο Ομπάμα ξεκίνησε την προεδρική του θητεία με μια «ιστορική» (όπως χαρακτηρίστηκε) ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, όπου υποσχέθηκε μια «νέα Μέση Ανατολή». Το σκηνικό ήταν ίδιο μ’ αυτό του Νιάρχειου: στο φόντο σημαίες της Αιγύπτου και των ΗΠΑ, μπροστά το βήμα με τον θυρεό της αμερικάνικης προεδρίας κι ο ομιλητής να παριστάνει πως εκφωνεί από στήθους (στην πραγματικότητα διαβάζει από teleprompters, κάτι λεπτές οθόνες που τοποθετούνται στο πλάι, δεξιά κι αριστερά του, στο ύψος των ματιών του) την ομιλία του, την οποία έχει προβάρει φυσικά.

Δε θα έπρεπε, λοιπόν, να μας παραξενεύει που επέλεξε να κλείσει την προεδρική του καριέρα με μια εξίσου πύρινη ομιλία στην Αθήνα. Την Αίγυπτο την επέλεξε ως πολιτιστική πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου, την Αθήνα ως κοιτίδα της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας, που αποτελεί το καλύτερο ιδεολογικό καύσιμο για κάθε αστικό όχημα. Ηθελε να πραγματοποιήσει την ομιλία του στην Πνύκα, παριστάνοντας τον σύγχρονο Περικλή, όμως η ασφάλειά του δεν το επέτρεψε (σε κάθε ανοιχτό χώρο στην Ελλάδα «μυρίζει μπαρούτι» για τους ταγούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού). Ούτε σε αμφιθέατρο ελληνικού πανεπιστημίου θα μπορούσαν να πάνε, και δε χρειάζεται να εξηγήσουμε το λόγο. Μολονότι η ομιλία έγινε σε έναν απομονωμένο και καλά φυλασσόμενο χώρο, φρόντισαν να τραβήξουν προηγουμένως τα απαραίτητα πλάνα στην Ακρόπολη, για να γίνουν συνδυαστικά οι απαραίτητοι συνειρμοί.

Δε θα ασχοληθούμε με την αηδιαστική λογοδιάρροια των συριζαίων και των ανθρώπων των αστικών ΜΜΕ, που σαν «ρουβίτσες» εκστασιάζονταν από ό,τι έλεγε ο Ομπάμα και εξακολουθούν να κάνουν τα ίδια σχόλια δυο μέρες μετά την αναχώρησή του. Πόσες φορές δεν ακούσαμε για τις φουστανέλες, τη σπανακόπιτα, το ούζο και τον Αντετοκούνμπο; Λες και σ’ αυτή τη χώρα κατοικούν μόνον ηλίθιοι και όχι άνθρωποι που ξέρουν ότι σε κάθε χώρα που επισκέπτεται ο Ομπάμα (και κάθε Ομπάμα) του γράφουν και μερικές ντόπιες λέξεις για να τις πει και να τις ακούσουν οι ιθαγενείς. Θα μείνουμε μόνο στις προκλήσεις Ομπάμα.

Στο Κάιρο, στην αρχή της θητείας του, υποσχέθηκε «νέα Μέση Ανατολή», ως φιλοξενούμενος του δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ. Ολοκληρώνοντας τη θητεία του, αφήνει πίσω ένα κατεστραμμένο Ιράκ, μια κατεστραμμένη Λιβύη, μια κατεστραμμένη Συρία. Αφήνει αίμα, δάκρυα και ερείπια. Ο λαός της Αιγύπτου, με μπροστάρισσα τη νεολαία, ματώνοντας στην πλατεία Ταχρίρ και σε όλες τις μεγάλες πόλεις, κατάφερε ν’ ανατρέψει τον δικτάτορα Μουμπάρακ. Σήμερα στενάζει κάτω από τη μπότα του δικτάτορα Σίσι, στενού συμμάχου του Ομπάμα, του μεγάλου εραστή της δημοκρατίας, όπως δήλωσε κάνοντες τις σπονδές στην Αθήνα για τηλεοπτική κατανάλωση. Και δίπλα στην Αίγυπτο, ο παλαιστινιακός λαός στη Γάζα πενθεί τους νεκρούς από τις αμερικάνικες βόμβες που έριχναν οι πολεμικές μηχανές των σιωνιστών από αέρα, θάλασσα και στεριά και προσπαθεί ν’ αναστηλώσει τα σπίτια του και τις υποδομές του από τα ερείπια που σώριασαν οι ίδιες βόμβες. Για τον Ομπάμα και τους ομοίους του, όμως, το σιωνιστικό μόρφωμα είναι «η καλύτερη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής» (η αμέσως καλύτερη είναι η Αίγυπτος του δικτάτορα Σίσι και η αμέσως καλύτερη η Τουρκία του σουλτάνου Ερντογάν).

Ομως ο Ομπάμα, εκτός από τις σπονδές στη δημοκρατία, μας άφησε και το δάκρυ του για τους πρόσφυγες. Τους πρόσφυγες που δημιουργεί το ιμπεριαλιστικό καθεστώς που επί οχτώ χρόνια διευθύνει. Τους πρόσφυγες από τους πολέμους που η ιμπεριαλιστική χώρα του διεξάγει. Τους πρόσφυγες από τα κοινωνικά ερείπια που σωριάζει στην Ασία και την Αφρική η αδηφάγα μανία των μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής του χώρας.

Ενας στοιχειωδώς μορφωμένος και απροκατάληπτος άνθρωπος, ακούγοντας ή διαβάζοντας την ομιλία Ομπάμα, θα συμφωνήσει ότι πρόκειται για μια μπουρδολογία επιπέδου «αγωγής του πολίτη» γυμνασιακών τάξεων. Ούτε αστός διανοούμενος δεν μπορεί να ονομαστεί κάποιος σαν τον Ομπάμα. Ομως, όπως το Χόλιγουντ έχει τον τρόπο να κάνει πιστευτές (έστω και για όσο κρατάει μια ταινία) τις μεγαλύτερες απιθανότητες, έτσι και ο μηχανισμός προπαγάνδας του Λευκού Οίκου έχει τον τρόπο να κάνει σημαντικό και «ιστορικό» το ασήμαντο, τη μπουρδολογία, την πρόκληση της νοημοσύνης. Βλέπετε, το ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει αντικαταστήσει τις παλιές αποικίες με μπανανίες, στις οποίες κουμάντο κάνει ένα ελεεινό πολιτικό προσωπικό και ένα αδίστακτο μιντιακό σύστημα που παίζει με φανατισμό το ρόλο του κομπάρσου και του χειροκροτητή.


ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 19 ΝΟΕΜΒΡΗ

πηγή: eksegersi.gr