Οι ΝΑΤΟϊκές ιδεοληψίες εμπόδιο στην επανένωση της Κύπρου

Του Στέλιου Στυλιανού για τον Εργατικό Αγώνα.

Οι σχετικά μικρές διαφορές στις συνομιλίες Αναστασιάδη-Ακκιτζή για το εδαφικό και προσφυγικό κεφάλαιο του Κυπριακού, δεν ήταν η πραγματική αιτία των δυσάρεστων εξελίξεων στην Ελβετία.

Η αλήθεια είναι ότι η πρόοδος που έγινε τους τελευταίους μήνες, προστιθέμενη με τις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ που υιοθετήθηκαν ξεκλειδώνοντας την προοπτική τελικής επίλυσης, είναι η μεγαλύτερη που έγινε από το 1968 όπου συζητείται το Κυπριακό υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

Το πραγματικό ακανθώδες ζήτημα είναι αυτό που έπεται του εδαφικού και αφορά το σύστημα εγγυήσεων της εφαρμογής της συμφωνίας. Το εδαφικό-προσφυγικό χρησιμοποιείται ως πρόσχημα αλλά και εργαλείο από τους συνομιλητές της ε/κ πλευράς για να κερδηθούν όσα περισσότερα γίνεται στα σημαντικά κεφάλαια που απομένουν.

ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΗΕ

Η Τουρκία είναι δεδομένο ότι επιζητεί να βρίσκεται ως κάποιου είδους επιτηρητής της λύσης και της ασφάλειας των τουρκοκύπριων.

Σίγουρα, είναι γνωστό και αναμενόμενο, η ηγεσία στην Άγκυρα θα ήθελε να ενεργεί αυτόνομα σε σχέση με τα κυπριακά ζητήματα, να διατηρεί τα επεμβατικά της δικαιώματα και γενικά να ελέγχει τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.    

Ο ηγέτης της τ/κ κοινότητας έκανε ξεκάθαρο πως θεωρεί την παρουσία της Άγκυρας σε ένα «εκσυγχρονισμένο» σύστημα εγγυήσεων, ως απαραίτητη για την επίτευξη συμφωνίας. Η συμφωνημένη αναλογία πληθυσμού 4 προς 1 υπέρ των ε/κ αλλά και οι αντιομοσπονδιακές και άρα αποσχιστικές τάσεις που είναι υπαρκτές στο νότο, δεν επιτρέπουν στην πολιτική ηγεσία των τ/κ να κάνει άλλες σκέψεις.  

Οι τουρκικές στρατιωτικές «εγγυήσεις» δεν μπορούν φυσικά να γίνουν αποδεκτές, τόσο από την πολιτική ηγεσία των ε/κ, όσο και από την πλειοψηφία του λαού σε ένα δημοψήφισμα.

Δεν μπορεί για παράδειγμα να χωνευτεί εύκολα το σενάριο που επεξεργάζονται οι ΝΑΤΟϊκοί και θέλει την «μεταβατική» παρουσία τούρκικης στρατιωτικής βάσης στο νησί μετά την συμφωνία, κάτι που υπονόησε ο απερχόμενος –και τελευταίος ίσως- αμερικανός πλανητάρχης κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα.   

Αν Αναστασιάδης και λοιπός Συναγερμός θέλουν να είναι πραγματιστές, πρέπει να είναι έτοιμοι να δουλέψουν πάνω σε ένα σενάριο που να εντάσσει την Τουρκία σε μια πολυεθνική δύναμη η οποία θα εγγυάται και θα επιτηρεί βήμα προς βήμα την συμφωνημένη διαδικασία επίλυσης αλλά και τις όποιες τάσεις για διατάραξη του ισοζυγίου που θα επέλθει μετά τη λύση.

Η πολυεθνική αυτή δύναμη πρέπει να βρίσκεται κάτω από τις εντολές του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και να έχει τέτοια σύνθεση που να μην επιτρέπει στην Τουρκία ή και σε άλλους ενδεχομένως να υλοποιούν τους όποιους σχεδιασμούς τους.

Σ’ αυτή τη δύναμη που θα αντικαθιστά την παρουσία του ΟΗΕ στο νησί, είναι θετικό να βρίσκεται η Ρωσία, η Κίνα και άλλοι εκπρόσωποι των αναδυόμενων οικονομιών όπως η Ινδία και η Βραζιλία, για να εξισορροπείται ικανοποιητικά η ΝΑΤΟϊκή επιρροή μέσω των ΗΠΑ, της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή η ΝΑΤΟϊκή επιρροή είναι που αποτελεί το πραγματικό μεγάλο αγκάθι του Κυπριακού. Είναι αυτή που δεν επιτρέπει, ελπίζουμε προς το παρόν, στο Νίκο Αναστασιάδη να εμπλέξει τη Μόσχα, το Πεκίνο αλλά και τα υπόλοιπα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη συζήτηση για την επόμενη μέρα.

Το αντίπαλο δέος για την Τουρκία δεν είναι η Ελλάδα, η υπό γερμανική διεύθυνση ΕΕ, το Ισραήλ και γενικά ο δυτικός κόσμος. Ένα σχέδιο για μια βιώσιμη λύση δεν μπορεί να θεωρεί την Κύπρο ένα ΝΑΤΟϊκό οικόπεδο στο οποίο η Τουρκία και οι υπόλοιποι θα έχουν «προνομιακή πρόσβαση».

Οι ιδεοληψίες της κυπριακής Δεξιάς αλλά και διαχρονικά όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, πως μόνο στα πλαίσια του ΝΑΤΟ μπορεί να επέλθει η διευθέτηση στο Κυπριακό, συντείνουν στο μπλοκάρισμα της διαδικασίας και τα αδιέξοδα που βρίσκουμε κάθε φορά μπροστά μας.

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΕΥΕΛΙΞΙΑ - ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΕΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η εμπλοκή όλων των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι τώρα περισσότερο επιτακτική από ποτέ, δεδομένης της απόστασης που έχει διανυθεί σε πολλά από τα κεφάλαια.

Αυτή η συγκυρία δεν μπορεί να πάει χαμένη. Ας δυσαρεστήσει ο Νίκος Αναστασιάδης για μια φορά τους φίλους του τους Αμερικανούς και τα ευρωπαϊκά τους υποχείρια, που ας μην ξεχνά, του έβαλαν το πιστόλι στο κρόταφο και τον εξευτέλισαν, σύμφωνα με τη δική του περιγραφή, το 2013.

Υπάρχει η δυναμική, η κοινωνία είναι έτοιμη για το μεγάλο βήμα. Αυτό που απαιτείται αυτή την ώρα είναι η αποδέσμευση από τα στενά πλαίσια του ΝΑΤΟ και το κάλεσμα σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα.

Οι συνθήκες δεν ήταν ποτέ τόσο ευνοϊκές για να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο. Οι σχέσεις Τουρκίας-ΝΑΤΟ βρίσκονται στο χειρότερο επίπεδο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, η Ρωσία έχει διατηρήσει τα συμφέροντά της στην ανατολική Μεσόγειο με θεαματικό τρόπο ενώ η ηγεμονία των ΗΠΑ, μετά και τους αιματηρούς πολέμους που υποστηρίχθηκαν στη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία, φαίνεται να μπαίνει σε φάση περισυλλογής και ανασύνταξης δυνάμεων.

Είναι η ευκαιρία του κυπριακού λαού, στο σύνολό του, να εμπλέξει κι άλλους στη συζήτηση. Αυτούς που διαχρονικά και μόνιμα στηρίζουν το καλώς νοούμενο συμφέρον της πατρίδας μας και δεν το υποδαυλίζουν με κάθε τρόπο και σε κάθε στροφή της ιστορίας.

Ο Στέλιος Στυλιανού είναι μέλος της Συντακτικής Ομάδας της εβδομαδιαίας Κυπριακής εφημερίδας «Γνώμη» (http://gnomionline.com.cy/).

πηγή: ergatikosagwnas.gr