Ακυρωμένες ζωές

dreamstime

Αγγελική Μπομπούλα

 

Παρουσιάσαμε στο Α μέρος τις οδυνηρές επιπτώσεις των άδικων εισαγγελικών παραγγελιών για ψυχιατρική εξέταση στους ανθρώπους που τις υφίστανται με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε ακούσιο εγκλεισμό σε ψυχιατρείο για άγνωστο διάστημα συνήθως χωρίς να γνωρίζουν τα δικαιώματα τους με αποτέλεσμα μια απίστευτη σωματική και ψυχολογική ταλαιπωρία που αφήνει το αποτύπωμα της ακόμη και μετά το εξιτήριο και την πιθανή διαπίστωση πως επρόκειτο τελικά για μια περιττή και άδικη διαδικασία.

Το ζήτημα αποκτά άλλες διαστάσεις, όταν ένα άτομο υφίσταται μπαράζ ακούσιων εγκλεισμών από το οικογενειακό περιβάλλον για περιουσιακούς λόγους ή γιατί η πραγματική ή υποτιθέμενη ιδιαιτερότητα του εκλαμβάνεται από ένα υπερ-συντηρητικό περιβάλλον σαν παρέκκλιση, σαν «τρέλα».

Ακυρωμένες ζωές 

Σε αυτές τις περιπτώσεις-που δεν είναι λίγες- οι ακούσιοι εγκλεισμοί ξεκινούν από πολύ νεαρή ηλικία και μπορεί να διαρκέσουν μια ζωή. Το αποτέλεσμα είναι πως άνθρωποι που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα πιθανά ψυχολογικά ους προβλήματα έξω από το πλαίσιο του οποιαδήποτε εγκλεισμού-με αγωγή και ψυχοθεραπεία-να περνούν στα ψυχιατρεία έγκλειστοι το μεγαλύτερο και δημιουργικότερο κομμάτι του βίου τους, με αποτέλεσμα την εγκατάσταση ενός μόνιμου φόβου για την ζωή και τους ανθρώπους, μεγαλύτερη πρακτική και συναισθηματική προσκόλληση στο οικογενειακό περιβάλλον-διώκτη κατά το σύνδρομο της Στοκχόλμης,  κατεστραμμένα ταλέντα, ανεκπλήρωτους έρωτες , απουσία από τον πεδίο της εργασίας, ακυρωμένες ζωές.

Πολλά από αυτά τα άτομα έχουν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο , ιδιαίτερη ευφυΐα, και δυνατότητες για μια άλλη ζωή. Μια εσωτερικά και  εξωτερικά ελεύθερη ζωή αυτοπραγμάτωσης και εκπλήρωσης  Την ζωή που δεν έζησαν. Που δεν τους επέτρεψαν να ζήσουν, ή μήπως τη ζωή που δεν είχαν το σθένος να παλέψουν λυσσαλέα για να κερδίσουν;

Το σίγουρο είναι πως αυτό το κατ’ εξακολούθηση έγκλημα χωρίς τιμωρία δεν τους επέτρεψε να μεγαλώσουν και να σταθούν στα πόδια τους, από τα ανεπούλωτα τραύματα, με αποτέλεσμα  να επιβιώνουν από τα επιδόματα ΑμεΑ.

Απελπισμένη κραυγή

Σήμερα μιλά στο «Efsyn.gr»  ή μάλλον εξακοντίζει την απελπισμένη κραυγή της προς κάθε αποδέκτη η Αλεξάνδρα, 54 ετών που νοσηλεύτηκε πρόσφατα στην ψυχιατρική κλινική δημοσίου νοσοκομείου, για πολλοστή φορά ακούσια μέσω εισαγγελικής παραγγελίας από τον πατέρα της. Η Αλεξάνδρα καταγγέλλει βασανιστήρια σε ιδιωτική κλινική όπου επανειλημμένα νοσηλεύτηκε με τη βία, και απαράδεκτες συνθήκες εγκλεισμού και βίας στην ψυχιατρική κλινική του δημοσίου νοσοκομείου.  Θέλει να ακουστεί η δυνατά η φωνή της κι αρνείται πεισματικά να ηττηθεί ολοκληρωτικά. Ας την αφουγκραστούμε:

Αλεξάνδρα, 54 ετών, περιουσιακοί λόγοι-χτύπημα στην ιδιαιτερότητα   

«Πρώτη μέρα που μπήκα στην ψυχιατρική κλινική αυτού του δημόσιου νοσοκομείου ήταν στις 22 Νοεμβρίου 2016 στις 11 μμ. με εισαγγελική εντολή του πατέρα μου στο αστυνομικό τμήμα Ζωγράφου , όπου πήγε κι έκανε την εισαγγελική παραγγελία και την μήνυση» αναφέρει στο efsyn.gr.
«Φοβάμαι να  μιλάω γιατί δεν θέλω να μπλέξω με αστυνομία και εισαγγελείς. Μένουμε μαζί με τον πατέρα μου  για ψυχολογικούς λόγους δικούς μου, γιατί δεν θέλω να είμαι μόνη. Μου δίνει ασφάλεια η παρουσία του, συνδέομαι  μαζί του συναισθηματικά. Έχω εργαστεί ως ιδιωτική υπάλληλος , σε εργοστάσιο, πωλήτρια σε τηλε-μάρκετιγκ, έχω κάνει ιδιαίτερη διδασκαλία ως δασκάλα αγγλικών.
 Φοίτησα στο 1ο έτος της Νομικής χωρίς να πάρω το πτυχίο, σπούδασα δημοσιογραφία και δημόσιες σχέσεις στα 28 μου και μηχανογραφημένη λογιστική. Αυτή τη στιγμή παίρνω επίδομα ΑΜΕΑ και την σύνταξη της μάνας μου που έχει πεθάνει από στρατιωτικό νοσοκομείο 800 ευρώ τον μήνα».
Από τα 18 της  χρόνια που ζούσε η μάνα της μέχρι και τώρα την τρέχουν στα ψυχιατρεία. Η ίδια προσπαθεί να απεξαρτηθεί μόνη της  από  ηρεμιστικά και  ψυχοφάρμακα που θεωρεί πως είναι από τα πιο βαριά ναρκωτικά , (ζιπρέξα, αλοπεριντίν, ακινετόν).

Στα 18 της χρόνια, το 1981,  πρωτομπήκε σε γνωστή ιδιωτική ψυχιατρική κλινική της Κηφισιάς, γιατί είχε άγχος για τις εξετάσεις της στη Νομική Σχολή, στην οποία πέρασε από τους πρώτους.

Συγγενείς εποφθαλμιούσαν την περιουσία 

Τα περιουσιακά ζητήματα έπαιξαν ρόλο στον ακούσιο εγκλεισμό της, στην ψυχιατρική κλινική σύμφωνα με την ίδια:

«Οι συγγενείς εποφθαλμιούσαν την περιουσία μου, η οποία ήταν μεγάλη, είχα 8 σπίτια, μόλις έκλεινα τα 18 μου χρόνια η περιουσία θα έρχονταν στα χέρια μου. Μια θεία μου, αδελφή του πατέρα μου χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει επέμενε να μπω στην κλινική» λέει η Αλεξάνδρα.

«Από την περιουσία του πατέρα του πατέρα μου θα κληρονομούσα τα 8 σπίτια, μόλις ενηλικιωνόμουν. Η θεία μου επέμενε και σπιούνιζε πως ήμουνα άρρωστη για να τα κληρονομήσει η άλλη ξαδέλφη μου κόρη του άλλου αδελφού της με την δικαιολογία πως ήταν ορφανή από μητέρα και είχε περισσότερη ανάγκη.

Να σημειώσω εδώ πως η περιουσία μας ανήκε γιατί η μητέρα μου όταν παντρεύτηκε είχε αγοράσει τα οικόπεδα με δικά της χρήματα κι εκεί πάνω χτίστηκαν τα σπίτια».

Χτύπημα στην ιδιαιτερότητα από ένα υπερ-συντηρητικό περιβάλλον  

«Την όλη βίαιη εισαγωγή μου σε ψυχιατρικές κλινικές τη βίωσα σαν ένα χτύπημα στην ιδιαιτερότητα μου» τονίζει χαρακτηριστικά. « Ήμουνα πάντα ζωντανός άνθρωπος και ήθελα να ζήσω τη ζωή μου. Και τελικά την έζησα σε ένα υπερ-προστατευτικό και υπερ-συντηρητικό περιβάλλον , γιατί ο πατέρας μου ήταν ταγματάρχης στην Αστυνομία και η μητέρα μου συντηρητική δασκάλα

Φαύλος κύκλος άδικων και ακούσιων εγκλεισμών 

«Έχω μπλέξει σε έναν φαύλο κύκλο άδικων και ακούσιων εγκλεισμών μόνο για τον λόγο ότι πήγα στα 18 μου χρόνια πήγα στην κλινική και από τότε έμπλεξα στα δίκτυα του ιατρικού κατεστημένου και θεωρούμαι ‘τρελή’ χωρίς να είμαι» μας λέει με αγωνία για το μέλλον της. «Και αυτό το αποδεικνύει ο τρόπος ζωής μου : προσπαθώ πάντα να ασχολούμαι με πολλά πράγματα  όπως μαθήματα παραδοσιακών χορών, ζωγραφικής, ιστορία της τέχνης, θεάτρου, και έχω πολλές άλλες δραστηριότητες, γιατί θέλω να αποδείξω ότι με γονατίσανε πολλές φορές αλλά εγώ ξανασηκώθηκα με τις δικές μου δυνάμεις και μόνο».  

Αιώνια δεσμώτης του πατέρα-αφέντη 

«Η μάνα μου πέθανε το 1994. Μπήκα πολλές φορές γιατί ο πατέρας μου με δέρνει ακόμη και για να πιω τα ναρκωτικά των κλινικών, ο πατέρας μου με ξαναρίχνει στα ίδια και στα ίδια. Επειδή είναι μπάτσος, επικαλείται την συναδελφική αλληλεγγύη, έχει καλέσει 2 φορές το περιπολικό και με έχουν βάλει μέσα και 2 φορές με χειροπέδες, όπως και την τελευταία φορά. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο πατέρας μου θέλει να ελέγχει τη ζωή μου , που πάω και τι κάνω, γιατί θεωρεί ότι είμαι κτήμα του, γιατί με θέλει κτήμα του».

Φόβος για τη μοναξιά

«Ζούσα με τους γονείς μου λόγω ανασφάλειας, για να υπάρχει παρουσία στο σπίτι, γιατί δεν μου αρέσει η μοναξιά και για οικονομικούς λόγους» παραδέχεται η Αλεξάνδρα. Κι η ερωτική της ζωή; «Είχα αρραβωνιαστεί δυο φορές στα 29 μου πρώτη φορά για 5 χρόνια και το 2008 με 2012 για 4 χρόνια όπου συζούσα στο κάτω σπίτι των γονιών μου. Έκανα κι άλλες διάφορες σχέσεις».
Ο νους της διαρκώς στους βίαιους εγκλεισμούς:

«Την πρώτη φορά που μπήκα στην ιδιωτική ψυχιατρική της Κηφισιάς με έβαλαν με τη βία,  όπως όλες τις φορές, για να πάρω ηρεμιστικά, γιατί έξω δεν τα έπαιρνα επειδή τα θεωρούσα ναρκωτικά (υπνοστεντόν, αλοπεριντίν, ακινετόν).

Μπαράζ παράνομων συνεχών εγκλεισμών 

Αργότερα ξαναμπήκα στην κλινική, επειδή ο πατέρας μου παρεξήγησε κάποια συμπεριφορά μου και νόμιζε πως δεν ήμουν καλά στα μυαλά μου. Από εκεί και πέρα άρχισε ένα μπαράζ συνεχόμενων εγκλεισμών, παράνομων, χωρίς καν εισαγγελικές παραγγελίες, επειδή ο ψυχίατρος σε συνεννόηση με τον πατέρα μου υποτίθεται πως θα έδιναν θεραπεία για να γίνω καλά, ενώ στην πραγματικότητα ήμουνα καλά, απλώς δεν με καταλάβαιναν. Στα μάτια τους φαινόμουνα πως είχα αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και δεν ήθελα να με βάλουν στον ίσιο δρόμο: πχ τραγουδούσα στον δρόμο, ξενυχτούσα με παρέες κλπ.

Βασανιστήρια σε ψυχιατρική κλινική-ισοπέδωση προσωπικότητας 

Η Αλεξάνδρα καταγγέλλει βασανιστήρια στην ιδιωτική κλινική και ισοπέδωση προσωπικότητας:  
«Στην κλινική στην Κηφισιά, επειδή αντιδρούσα στον εγκλεισμό μου και δεν ήμουν το καλό παιδί που ήθελαν αυτοί εκεί μέσα στο ψυχιατρείο, μου έκαναν διάφορα βασανιστήρια, όπως δέσιμο στο υπόγειο, ηλεκτροσόκ, με πέρασαν μέσα από τροχό και πόναγαν όλα μου τα κόκαλα, επειδή φώναζα στον ψυχίατρο της Γαλήνης ‘γαμιέσαι πούστη ψυχίατρε’ , νόμιζαν ότι θα έκαναν ότι ήθελαν , ήθελαν να σπάσουν την προσωπικότητα του, να με ισοπεδώσουν’.

Καθήλωση, καταστολή, αποχαύνωση

Όλες τις φορές στην κλινική ο πατέρας μου σε συνεννόηση με τον ψυχίατρο της ήθελαν να με καθηλώσουν, να με καταστείλουν και να με οδηγήσουν στην αποχαύνωση να γίνω κάτι σαν φυτό , όπως και οι υπόλοιποι εκεί μέσα. Εμένα μου έκαναν δυναμωτικές ενέσεις να παχύνω γιατί ήμουνα αδύνατη. Κάποιος άλλος ήταν ποδοσφαιριστής και δεν τον άφηναν να βγαίνει έξω.

Όξυνση απειλών λόγω πολιτικών διαφορών 

Ένας άλλος λόγος που δεν έβγαινα από το σπίτι ήταν πως ο πατέρας μου με απειλούσε πως αν φύγω θα βάλει την αστυνομία να με βρει. Επίσης, με το παραμικρό που φώναζα έλεγε’ σταμάτα θα καλέσω αστυνομία και θα σε κλείσω μέσα’, ακόμη και σήμερα. Την ένταση μεταξύ μας όξυνε η έντονη πολιτική αντιπαράθεση μας: Εκείνος φιλο-Χρυσή Αυγή, ψηφίζει Καρατζαφέρη, εγώ μέσα σε διαδηλώσεις, αντιφά, ανήκω στην Αριστερά.

Λόγω των απειλών του πατέρα μου, μου είχε μείνει μια φοβία προς όλους και προς όλα και δεν τολμούσα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου και να κάνω αυτά που θέλω» ομολογεί.

Απαράδεκτες συνθήκες εγκλεισμού και βίας σε ψυχιατρική κλινική δημοσίου νοσοκομείου 

Η Αλεξάνδρα καταγγέλλει και τις απαράδεκτες συνθήκες εγκλεισμού και βίας και στην ψυχιατρική κλινική του δημοσίου νοσοκομείου, όπου εισήχθη με εισαγγελική παραγγελία τον Νοέμβριο του 2016:

«Σε αυτό το γενικό νοσοκομείο μπήκα για πρώτη φορά με εισαγγελική παραγγελία και πάλι.  Οι συνθήκες εγκλεισμού και βίας επάνω μας είναι απαράδεκτες. Πρώτη γνωριμία, δέσιμο με λουριά στο κρεβάτι. Μέχρι και την ανάγκη μου κρατούσα γιατί οι νοσοκόμοι δεν μου έδιναν σημασία και μας αγνοούσαν επιδεικτικά. Με το παραμικρό απειλούν ότι θα μας δέσουν, πρέπει να πληρώνουμε το νερό του ψύκτη και πίνουμε από την τουαλέτα. Είναι παρανοική η νοσηλεία μας δεν έχουμε φαί, χάπια, ενέσεις. Οι τουαλέτες είναι θεοβρώμικες, κοινές ανδρών-γυναικών, χωρίς χαρτί υγείας και σαπούνι με σπασμένα πόμολα στους νιπτήρες, γεμάτες με τα άπλυτα ρούχα βαριά ασθενών, με άθλια μπάνια που απουσιάζουν από τα δωμάτια».

Μας γονατίσανε αλλά θα ξανασηκωθούμε 

Ωστόσο η ίδια αξιολογεί θετικά τον εαυτό της, διεκδικεί πεισματικά τα αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα της  και βάλλει κατά του ιατρικού κατεστημένου :

«Η μόνη παραβατική συμπεριφορά μου είναι ότι λέω ιστορίες και αστεία για να σπάει ο πάγος και η μονοτονία. Είμαι ηρεμότατη, ελέγχω πλήρως τα νεύρα μου σε αντίθεση με το ιατρικό κατεστημένο που ξεσπάει πάνω μας όλα τα σαδομαζοχιστικά ένστικτα και αδιαφορεί για μας. Δεν δέχομαι βία πάνω στο κορμί μου. Θέλω πίσω την αξιοπρέπεια μου, την ελευθερία μου και την υπόληψη μου. Ήμουν, είμαι και θα είμαι καλά. Μας γονατίσανε αλλά  θα ξανασηκωθούμε» καταλήγει.

Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό , θα προσθέταμε.

πηγή: efsyn.gr