ΚΚΕ: Οι προωθούμενες τροποποιήσεις και η στόχευσή τους

Γράφει ο Τάσος Κωνσταντίνου.

Νόμισαν όλοι ότι οι Θέσεις (Θ) της ΚΕ λένε, αν όχι την αλήθεια, τουλάχιστον τα βασικά αναφορικά με τις αλλαγές τις οποίες προωθεί το ΚΚΕ στο Συνέδριο του, αλλά δεν είναι έτσι. Υπάρχει μεγαλύτερο βάθος που αποδεικνύει και το μέγεθος της αποτυχίας τα τελευταία χρόνια και των αδιεξόδων στα οποία περιήλθε το ΚΚΕ λόγω της πολιτικής του.

Να τα πάρουμε με τη σειρά.

Οι Θ. χωρίς να το δέχονται ρητά τροποποιούν το χαρακτήρα του ΠΑΜΕ, όχι αυτόν που δόθηκε κατά την δημιουργία του, αλλά αυτόν στον οποίο το εξώθησαν τα τελευταία χρόνια. Γίνεται μία προσπάθεια απαλλαγής του από ορισμένες ακρότητες, ομολογουμένως πολύ βλαπτικές. Η ενασχόληση και η δράση του, να μην περιορίζεται πλέον μόνο στα σωματεία και τους φορείς που έχουν προσχωρήσει σ’ αυτό, βαπτίζοντας όλα τα υπόλοιπα αντίπαλα, ρεφορμιστικά ή αντιδραστικά, ανεξαρτήτως θέσεων, αγωνιστικής παρουσίας και συγκρότησης τους. Προσπαθεί να ξεφύγει από ένα περιεχόμενο που χαρακτήριζε τη δράση του μέχρι τώρα, ένα κράμα πατενταρισμένου οικονομισμού και σεχταρισμού, πολύ μακριά από τις λαϊκές ανάγκες και τις ανάγκες ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Να δώσουμε ένα παράδειγμα. Θεωρώντας ότι η ταξική συνέπεια εκφράζεται πρωτίστως με το οικονομικό ύψος των αιτημάτων προώθησε τα γνωστά αιτήματα - 1400 ευρώ κατώτατος μισθός, 1100 ευρώ κατώτατη σύνταξη, πρόσληψη όλων σε μόνιμες θέσεις εργασίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις επειδή η δουλειά είναι δικαίωμα και ο σοσιαλισμός έτσι θα έλυνε το πρόβλημα αυτό, πλήρη σύνταξη σε μια ορισμένη ηλικία ακόμη και αν κάποιος εργάστηκε ακόμη και όχι. Όλα αυτά θεωρούνταν η πιο προωθημένη κομμουνιστική σύλληψη που υπήρξε ποτέ κλπ.

Το νέο στοιχείο που εισάγεται και οι Θ. δεν αναφέρουν είναι ότι στα Εργατικά Κέντρα που πλειοψηφεί το ΠΑΜΕ διαλύονται οι γραμματείες του και η δράση περνά μέσω των Εργατικών Κέντρων. Σημειωτέον ότι μέχρι τώρα στις περιοχές αυτές τις κινητοποιήσεις δεν τις οργάνωνε ο συνδικαλιστικός φορέας αλλά το ΠΑΜΕ.

Στον αγροτικό χώρο εγκαταλείπεται εντελώς η δογματική, μεταφυσική σύλληψη της ΠΑΣΥ, ένα σχήμα θνησιγενές που ποτέ δεν πρόκοψε. Η δράση στο χώρο αυτό θα αναπτύσσεται μέσω των ζωντανών συσπειρώσεων και πρωτοβουλιών που αναδεικνύει η ζωή και οι αγώνες των αγροτών π.χ. μπλόκα.

Ανάλογη τύχη φαίνεται ότι επιφυλάσσεται και στην ΠΑΣΕΒΕ, αφού αντίστοιχη με της ΠΑΣΥ ήταν η πορεία της και φυσικά η προοπτική της.

Όσον αφορά την Λαϊκή Συμμαχία εγκαταλείπεται ο όρος( ;) και θα χρησιμοποιείται ο όρος κοινωνική συμμαχία με το επιχείρημα ότι συμμετέχουν κοινωνικές δυνάμεις με βάση την οικονομία και την παραγωγή, άρα είναι εκτός η ΟΓΕ και το κίνημα των γυναικών, καθώς και το ΜΑΣ και οι φοιτητές. Είναι προφανές ότι ανατρέπεται ολοκληρωτικά ο χαρακτήρας που έδωσε στο σχήμα αυτό το προηγούμενο Συνέδριο.

Τα συμπεράσματα :

Η βάση των αλλαγών αυτών δεν είναι φυσικά οι ζωντανές εξελίξεις και τα συμπεράσματα που συνάγονται και που η μελέτη τους οδηγεί σε λογικές και αναγκαίες τροποποιήσεις αλλά η ολοκληρωτική αποτυχία που σημείωσε το σχήμα αυτό. Λαϊκή συμμαχία – ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ,ΠΑΣΕΒΕ,ΟΓΕ,ΜΑΣ-. Ως σχήματα εγκεφαλικά, γραφειοκρατικές κατασκευές τα απέβαλε η ίδια η ζωή και η πραγματικότητα και μπροστά στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής κατάρρευσης ήρθε η απόσυρσή τους.

Η ηγεσία του ΚΚΕ καλλιεργεί για την εαυτό της την εικόνα των υψηλών ικανοτήτων, της επαναστατικής συνέπειας και της κομμουνιστικής όασης στο σημερινό έρημο τοπίο. Καλλιεργεί το ρόλο του αναμορφωτή σε επαναστατική κατεύθυνση όχι μόνο του ΚΚΕ αλλά του κομμουνιστικού κινήματος στον αιώνα που διανύουμε. Η ολοκληρωτική αποτυχία των σχεδιασμών της, τους οποίους τόσο διαφήμισε, υπογραμμίζει και το μέγεθος την ικανοτήτων της.

Η ίδια όμως δεν παίρνει και την ευθύνη της αποτυχίας και των μεγάλων συνεπειών για το κόμμα και το εργατικό κίνημα της χώρας. Στην επιβολή των θέσεων αυτών και την εφαρμογή τους, αντέδρασαν κατά την διάρκεια της προετοιμασίας και διεξαγωγής του 19^ου Συνεδρίου και το επόμενο διάστημα, χιλιάδες μέλη και φίλοι του Κόμματος, η πλειοψηφία. Η ζωή τους δικαίωσε, αφού οι θέσεις αυτές αποδείχτηκαν λάθος και εγκαταλείπονται. Όλοι αυτοί παραγκωνίστηκαν, περιθωριοποιήθηκαν ή διαγράφηκαν από τις γραμμές του Κόμματος. Πως θα αντιμετωπίσει η ηγεσία το πρόβλημα αυτό της αποκατάστασης χιλιάδων κομμουνιστών ή ότι έγινε έγινε;

Σε κάθε κριτική σχετική με την πολιτική του κόμματος η απάντηση ήταν ότι ο οπορτουνισμός πιέζει το κόμμα να την εγκαταλείψει την επαναστατική στρατηγική του. Σήμερα που επιφέρει τις αλλαγές ή ίδια η ηγεσία που πρέπει να αναζητηθεί ο οπορτουνισμός;

Οι τροποποιήσεις αυτές δεν γίνονται ανοιχτά, αλλά στα μουλωχτά χωρίς ανοιχτή παραδοχή και εξηγήσεις, χωρίς αναφορά στις αιτίες της αποτυχίας και οι λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να προτιμηθούν οι τροποποιήσεις και η τακτική που προτείνουν οι Θ. της Κ.Ε.

Ο λόγος είναι προφανής. Τροποποιούνται θέσεις ακραίες που οδηγούσαν σε ολοκληρωτική κατάρρευση της πολιτικής, με στόχο αφενός μεν να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη και αφετέρου να προφυλαχτεί ο πυρήνας του Προγράμματος και των αποφάσεων του 19^ου συνεδρίου. Πρόκειται για έναν αναγκαστικό ελιγμό και αυτό αποδεικνύεται από δύο κυρίως λόγους. Πρώτος είναι ο αποπροσανατολιστικός τρόπος που επιχειρούνται οι αλλαγές αυτές, συγκαλυμμένα αντί δημόσια με την ανάλογη συζήτηση και τα αναγκαία διδάγματα. Ο δεύτερος είναι ότι οι αλλαγές αφορούν στην τακτική και σε θέματα εφαρμογής της πολιτικής που αποφασίστηκε. Δεν είναι δυνατόν να φταίνε μόνο οι τρόποι και οι διαδικασίες εφαρμογής και καθόλου η ίδια η πολιτική. Αυτό θυμίζει πάγιες δικαιολογίες στο κομμουνιστικό κίνημα, «η πολιτική μας είναι ορθή, δεν μπόρεσε όμως να την αντιληφθεί ο λαός» ή «η πολιτική είναι ορθή το κόμμα όμως την εφάρμοσε με λάθος τρόπο». Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Ο λαός έχει ανάγκη από ένα κομμουνιστικό κίνημα πραγματικό αντίπαλο δέος στην αστική τάξη και την κυριαρχία της, απέναντι στα μονοπώλια και στα κέρδη τους, υπερασπιστή των δικαιωμάτων και της ζωής του εργαζόμενου λαού. Ένα κομμουνιστικό κόμμα που στηρίζεται στην αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας, των πραγματικών αντιθέσεων και των διαχωριστικών γραμμών, στην αντικειμενική εκτίμηση των πολιτικών δυνάμεων και των χαρακτηριστικών κάθε μιας, των συμμάχων και των αντιπάλων. Ένα κομμουνιστικό κόμμα που με τις θέσεις και τη δράση του συσπειρώνει τον εργαζόμενο λαό στη βάση ενός διεκδικητικού αγωνιστικού πλάνου για την υπεράσπιση των εργαζομένων, την απόσπαση από την αστική τάξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερου τμήματος της παραγόμενης υπεραξίας, συνδέοντας τους τη δράση αυτή με ενδιάμεσους πολιτικούς στόχους που πολιτικοποιούν βαθύτερα το κίνημα και εξελίσσουν την αντιπαράθεση με την αστική τάξη, απαλλαγμένο από ιδεοληψίες, στηριγμένο στο μαρξισμό λενινισμό, έχοντας βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, τις δυνατότητες και την προοπτική της. Με βάση τα παραπάνω είναι αναγκαίες συνολικές ριζικές τροποποιήσεις της φυσιογνωμίας και της πολιτικής και όχι επιμέρους προσαρμογές, οι οποίες σύντομα θα απορροφηθούν χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Φοβούμαστε ότι για κάτι τέτοιο η ηγεσία του ΚΚΕ δεν διαθέτει ούτε την ετοιμότητα ούτε το κουράγιο και ακόμη περισσότερο τα ιδεολογικά και πολιτικά εφόδια.

Στην περίπτωση αυτή το βάρος πέφτει στην εργατική τάξη και σε όσους κομμουνιστές έχουν την γνώση και την διάθεση.

πηγή: ergatikosagwnas.gr