Η επιστροφή Χιμένεθ στον πάγκο της ΑΕΚ ήταν το πιο πρόσφατο τουβλάκι στον τοίχο της ασθένειας.
Η τελευταία φορά που έγραψα για την ΑΕΚ ήταν πριν 15 μήνες, μια μέρα μετά την εθελουσία έξοδο του Τραϊανού Δέλλα. Η εποχή Δέλλα στην ΑΕΚ συνεχίζει να είναι η μοναδική εποχή της τελευταίας 20ετίας που η ομάδα φάνηκε να κινείται με σοβαρό πλάνο χτισίματος. Νέος προπονητής, ανέβασμα από τη Γ' Εθνική, Μελισσανίδης, υποσχέσεις για γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, μαρμαρωμένος βασιλιάς, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι.
Το θέμα είναι ότι το τέλος Δέλλα, αλλά και όλη η κιτρινόμαυρη στρατηγική έκτοτε θύμισε και θυμίζει Νικολαΐδη. Όχι Ντέμη, Νίκο.
Αργά και σταθερά λοιπόν, η επανάσταση στην ΑΕΚ
Μετά τον Πογιέτ, που με βάση την υπερ-συντηρητική γραμμή του Μελισσανίδη στις επιλογές στρατηγών και στρατηγικής ήταν γιολάρισμα ολκής, ήρθε ο Τιμούρ Κετσπάγια που με βάση την ίδια γραμμή του Τίγρη, ήταν το πιο αναμενόμενο πράγμα στον κόσμο μετά τα φοβερά νούμερα που κάνει το MEGA παίζοντας μόνο επαναλήψεις.
Κετσπάγια, το δικό μας παιδί. Ο μέσος που πήρε μεταγραφή το '94 σε μια ΑΕΚ πρωταθλήτρια. Ο Γεωργιανός που συνδέθηκε έστω και ξώφαλτσα με τα Καλά Χρόνια. Μύρισε το πρωτάθλημα στα αποδυτήρια. Τι εννοείς ξεχάσαμε το κάζο του στον πάγκο του Ολυμπιακού; Τι εννοείς μιλάει άθλια στους παίκτες και δεν εμπνέει ούτε σφουγγαρίστρα; Το παιδί τίμησε τα χρώματα, μην ψάχνετε δεξιά κι αριστερά.
Δύο είναι τα βασικά προβλήματα της ΑΕΚ, το ξέρει και ο αδερφός μου που έχει να δει δέκα λεπτά μπάλα από το 1998. Το πρώτο είναι ο αυτισμός και η επιστροφή σε πρόσωπα της πάλαι ποτέ μεγάλης ΑΕΚ ασχέτως πόστου. Ο Κετσπάγια ήταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Αυτό, σε γλώσσα ΑΕΚ, αρκεί για να γίνει προπονητής της. Καλύτεροι είναι οι ξένοι, οι άλλοι; Καλύτεροι είναι οι Πογιέτ;
Το δεύτερο πρόβλημα, που κάνει μπαμ και στο μηδενικό όραμα για μεταγραφές ή για επένδυση στο ρόστερ, είναι η παροιμιώδης αστοχία στη στοχοθεσία. Όταν δεν πηγαίνουμε λοιπόν με Τιμούρ, θα πηγαίνουμε με Ζοζέ Μοράις. Ο Ζοζέ Μοράις έχει ζήσει πολλά χρόνια στο πλευρό του Μουρίνιο. Αυτό για την εκτελεστική ομάδα της ΑΕΚ, αλλά και για τον πρόεδρο, είναι αρκετό. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν φέραμε στον πάγκο την κόρη του Μουρίνιο, καθότι κι αυτή με τη σειρά της έχει ζήσει στενά τον κόουτς.
Βέβαια, το φαινόμενο του 'ξεψειρίζουμε τα αποφάγια' είναι ο κανόνας στην ποδοσφαιρική Ελλάδα. Θα ήταν άδικο να ψέξουμε μόνο την ΑΕΚ. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι χωματερή. Όλοι όσοι έρχονται, πλην ελαχίστων αλλά μπουγιόζικων περιπτώσεων (βλ. Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Ζιλμπέρτο Σίλβα) ήταν κάποτε κάτι. Ο Αλμέιδα, αυτό το τσακισμένο βουνό στην επίθεση της ΑΕΚ, ήταν κάποτε κάτι. Και ο Μοράις ήταν κάποτε βοηθός του Μουρίνιο.
Αφού ο συμπαθής -όπως έμαθα- στα αποδυτήρια Μοράις έφερε ισόπαλα τριάντα ματς σουπερλίγκας και εκατόν δέκα φιλικά στο FIFA, ήρθε πάλι η ώρα της έξαρσης του αυτισμού στην ΑΕΚ.
Ποιος έχει υπηρετήσει στο σωματείο; Ποιος πήρε ένα φοβερό κύπελλο μετά τον μυθικό ημιτελικό με το κατά λάθος γκολ του Μίτσελ στο 98'; Ποιος έχει παίξει στην εθνική Ισπανίας (άσχετο, αλλά πάντα σημαντικό); Ποιον θέλουν να πνίξουν στις πετρελαιοπηγές του Κατάρ; Ποιος δεν έχει δουλειά αυτόν τον καιρό; Ο Χιμένεθ, πώς δεν το 'χαμε σκεφτεί τόσο καιρό;
Και εγένετο νέα αυτιστική επιστροφή. Μέχρι ο φιλότιμος (και επίσης συμπαθής) Μανόλο να ξαναφύγει γιατί όχι μεταγραφές, γιατί όχι καλά αποτελέσματα, γιατί αυτισμός και να επιστρέψει στην υπηρεσία ο Αγορογιάννης ή ο Φρανκ Κλόπας, ποιος ξέρει.
Η επιστροφή του Ισπανού τεχνικού πανηγυρίστηκε και αν υπάρχει κάτι που πρέπει να πιστώσουμε πια στην ΑΕΚ, είναι το πώς έχει καταφέρει να μπερδέψει τους πάντες. Έβλεπα χθες φωτογραφίες από το παιχνίδι και ο τρόπος που τον χαιρετούσε ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος (να πω κάπου εδώ ότι εκτιμώ απεριόριστα την κρίση του Δημήτρη Ελευθερόπουλου, τον έχω πετύχει και σε παλαιστινιακό φιλμ στο Άστυ) με άφησε άναυδο. Ήταν λες και έσφιγγε το χέρι του Κλοπ, του Κόντε, του Μουρίνιο (κάποτε), του Αλέγκρι. Κάναμε τον Ελευθερόπουλο να πιστεύει ότι ο Χιμένεθ είναι ένας σπουδαίος προπονητής.
Και μπράβο μας.
- Ευχαριστώ Μανόλο, τα παραλές.
Δεν θα επεκταθώ στο αγωνιστικό κομμάτι. Λίγα ντεμπούτα ή επιστροφές έχουν εξελιχθεί καταστροφικά στο ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Είναι ίδιον της κουλτούρας μας να φορτσάρουμε για μια νέα αρχή, να συσπειρωνόμαστε γύρω από το Νέο Ξεκίνημα. Τούτου δοθέντος, ο Μαρίνος Ουζουνίδης ξεκίνησε με νίκες την καριέρα του στον πάγκο του άρρωστου Παναθηναϊκού και ο Μανόλο Χιμένεθ επέστρεψε με νίκη στον πάγκο της άρρωστης ΑΕΚ. Η ΑΕΚ επιβλήθηκε με 2-0 του Αστέρα Τρίπολης. (Νομίζω ότι το 2-0 είναι το αγαπημένο μου σκορ, τόσο γιατί τα δύο δεν είναι το μισερό ένα όσο και γιατί το μηδέν στην άμυνα, το clean sheet, είναι όλη η δουλειά. Και γιατί ο Βασίλης Μπάρκας είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει η ΑΕΚ).
Ας θυμηθούμε, πριν πω για τον Μπάρκα, ένα πραγματικά τραγικό ντεμπούτο στο ελληνικό αθλητικό γίγνεσθαι: Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2001, Φινλανδία-Ελλάδα, 5-1, ντεμπούτο Ότο Ρεχάγκελ στην Εθνική. Η ιστορία έδειξε ότι με αφετηρία μια επίσημη πεντάρα, ο Ότο τα πήγε 'συμπαθητικά' στον πάγκο μας. Άρα ας μην αρχίζουμε τα “Αυτή είναι ΑΕΚ” γιατί ο χρόνος περνάει γρήγορα και οι σφαλιάρες ήδη σφυρίζουν στον ορίζοντα.
Είχα την τύχη να δω από κοντά το καλύτερο ματς της φετινής ΑΕΚ, το 4-0 επί του Λεβαδειακού, ένα κρύο Σάββατο του Δεκέμβρη. Βοήθησε φυσικά η αποβολή του αντίπαλου τερματοφύλακα στο 20λεπτο, αλλά αυτό που είδα στο χορτάρι ήταν ελκυστικό. Ειδικά αυτός ο Γαλανόπουλος. Κρίσιμος, χρήσιμος, τσαμπουκάς, γεροδεμένος, γνωρίζων από μπάλα και με όλο το μέλλον μπροστά του. Κακά τα ψέματα. Με εξαίρεση τον Μπάρκα που είναι πραγματικά εξέχον ταλέντο, το ρόστερ της ΑΕΚ είναι καταδικασμένο στο ταβάνι του 7. Τέσσερις πέντε παίκτες στο 7, πέντε έξι μέτριοι και επτά οκτώ βόηθα Παναγιά, παίκτες που δεν θα πέρναγαν ούτε έξω απ' το Γκούμας το '95.
Ο Μπάρκας έχει σπουδαία προσόντα, ας μη μείνουμε στην γκάφα του στο Αγρίνιο, γιατί είναι κρίμα (και γιατί δεν υπάρχει μεγάλος γκολκίπερ χωρίς δέκα τέτοιες στην καριέρα του). Το πρόβλημα με τους Μπάρκες στην ΑΕΚ (σ.σ. το είδαμε εν μέρει και με τον Μάνταλο) είναι ότι δεν εξελίσσει τα ταλέντα. Μοιάζει με τις φορές που φοράς τα καλά σου για να πας για φαγητό στο πατρικό σου και η μάνα σου έχει τηγανίσει πατάτες για δεκατρείς μεραρχίες. Ε, θα ποτίσουν τα ρούχα, δεν τη γλιτώνεις.
Όσον αφορά την πρώτη νίκη του Μανόλο, κλείνω κραδαίνοντας πλακάτ 'Ο αυτισμός στην ΑΕΚ' και σημειώνω ότι αυτή δεν ήρθε στο χορτάρι. Η πρώτη νίκη του Ισπανού είναι το ανεπανάληπτο “οι καλύτερες μεταγραφές της ομάδας είναι οι παίκτες που ήδη έχει”, δήλωση που σίγουρα έκανε τον Μελισσανίδη τον πιο δικαιωμένο Έλληνα το βράδυ της Κυριακής. Προφανώς, το είπε για να εμψυχώσει τους παίκτες, αλλά επίσης προφανώς το είπε γιατί είναι πλήρως ενήμερος για τα λεφτά που δεν πρόκειται να μπουν στην ΑΕΚ μέχρι ο ήλιος να ανατείλει από τη δύση.
Μέχρι να γίνει το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Μέχρι η ΑΕΚ να κλείσει 40 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα.
πηγή: oneman.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου