Οι πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις και ο αγώνας εναντίον των μνημονιακών μέτρων

Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής.

Η κυβέρνηση θριαμβολογεί για το πλεόνασμα 4,2% για το 2016, πολύ πιο πάνω από τις υποχρεώσεις που της επέβαλε το 3^ο μνημόνιο. Θριαμβολογεί δηλαδή ότι κατακρεούργησε τις συντάξεις, μείωσε τους μισθούς και τα κοινωνικά επιδόματα, αύξησε την ανεργία, βύθισε σε ακόμα μεγαλύτερο τέλμα την υγεία και την παιδεία, θριαμβολογεί ότι βρίσκεται στην απόλυτη φτώχεια ένας στους δύο έλληνες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αποδείχτηκε ο καλύτερος συνεχιστής των κυβερνήσεων Σαμαρά και Παπανδρέου. Κατακρίνει ή μάλλον το έκανε παλιότερα, την κυβέρνηση Σαμαρά γιατί συμφώνησε σε πλεονάσματα 4,5% του ΑΕΠ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αφού πέτυχε 0,5% πλεονάσματα προτίμησε να ξεζουμίσει τον ελληνικό λαό και να φτάσει το πλεόνασμα σχεδόν όσο είχε συμφωνήσει ο Σαμαράς. Απόλυτος εναρμονισμός λόγων και έργων ή μάλλον ο εμπαιγμός δεν έχει όρια.

Είναι αλήθεια ότι στην φορομπηξία και την λιτότητα η κυβέρνηση αποδείχτηκε τετραπέρατη και δικαίως θριαμβολογεί. Για τον εργαζόμενο λαό και τις μικροεπιχειρήσεις το 2016 ήταν η χειρότερη χρονιά από την επιβολή των μνημονίων. Ακόμη και τα έξοδα διατροφής του λαού, οι αγορές από τα supermarket, μειώθηκαν το 2016 κατά πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από την προηγούμενη χρονιά.

Η κυβέρνηση έκλεισε τη δεύτερη αξιολόγηση και ουσιαστικά συμφώνησε τέταρτο μνημόνιο, το οποίο περιέχει νέα επώδυνα αντιλαϊκά μέτρα ύψους τουλάχιστον 3,6 δις για το 2019-2020. Τα έσοδα αυτά θα προέλθουν από αύξηση της φορολογίας και μεγάλες μειώσεις των συντάξεων που θα επιβαρύνουν το σύνολο των εργαζομένων και συνταξιούχων και ιδίως τους φτωχότερους. Η κυβέρνηση συνόδευσε το μαστίγιο με καρότο τα λεγόμενα αντίμετρα, αν και όταν το πλεόνασμα ξεπεράσει το 3,5% κάποια θα εφαρμοστούν.

Κοντά σ’ αυτά επιταχύνεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για 300 εκατομμύρια ευρώ πουλήθηκε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, βγαίνουν στο σφυρί τα διόδια της Εγνατίας, οι υδρεύσεις, η ΔΕΗ….. Η «αριστερή» κυβέρνηση επιπλέον έθεσε την χώρα ανοιχτά στην εξυπηρέτηση των ΗΠΑ και του Ισραήλ, παίζει το πιο αντιδραστικό και επικίνδυνο παιγνίδι στην Μεσόγειο.

Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής δέχεται μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός και ανάλογη πορεία έχει μπροστά του για πολλά χρόνια. Από την άποψη της δράσης για την αποτροπή των νέων μέτρων οι Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, πρόβα τζενεράλε, για να προετοιμαστεί κατάλληλα το εργατικό κίνημα για να συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική και τους κυβερνητικούς μηχανισμούς με στόχο την αποτροπή των νέων μέτρων. Στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις έπρεπε να φανεί ο όγκος, η μαχητικότητα και οι διαθέσεις των εργαζομένων, να ολοκληρωθεί η προετοιμασία των απεργιακών κινητοποιήσεων εναντίον της ψήφισης των νέων μέτρων που είναι προ των πυλών. Η εικόνα όμως των κινητοποιήσεων ήταν απογοητευτική και φοβούμαστε ότι είναι προμήνυμα για τις κινητοποιήσεις εναντίον των νέων μέτρων. Δεν είχαν καμία σχέση με παλιότερες πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις ακόμη και τις περσινές. Ήταν συγκεντρώσεις ισχνές, καθόλου αντάξιες για το ιστορικό βάρος της Πρωτομαγιάς, ήταν άτονες κάτι σαν συμμετοχή «γιατί δεν πάει να λείπω», ουσιαστικά έλειπε η εργατική τάξη. Παρόν ήταν ένα στενό κομματικό ακροατήριο, χωρίς ενθουσιασμό, ήταν συγκεντρώσεις επετειακές.

Είναι σαφές ότι δεν χρεώνουμε την κατάσταση αυτή στους εργαζόμενους. Διαφωνούμε κατηγορηματικά με την άποψη ότι οι εργαζόμενοι φταίνε γιατί δεν κινητοποιούνται, ότι οι διαθέσεις τους είναι ρεφορμιστικές μόνο για μικροβελτιώσεις και ατομικές λύσεις και όχι για μεγάλους ταξικούς αγώνες, όπως άλλοι υποστηρίζουν. Για την διαμόρφωση του δύσκολου αντικειμενικού πλαισίου σήμερα η στάση και η συμπεριφορά των ηγεσιών έπαιξε τα προηγούμενα χρόνια πολύ αρνητικό ρόλο. Υπάρχουν σοβαρές ευθύνες των συνδικαλιστικών και πολιτικών ηγεσιών. Δεν αναφερόμαστε στις ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και ακόμη περισσότερο στην κυβέρνηση και την αστική αντιπολίτευση. Αυτές είναι ο αντίπαλος, ο οποίος διεξάγει ακήρυχτο πόλεμο εναντίον των εργαζομένων, αλλά στις δυνάμεις της αριστεράς, που υπάρχουν για να αναπτύσσουν τους αγώνες και κυρίως το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

Οι εργαζόμενοι στην σημερινή συγκυρία δεν κινητοποιούνται για πολύ συγκεκριμένους λόγους και κυρίως γιατί δεν βλέπουν καμιά προοπτική, γιατί αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για κινήσεις για το θεαθήναι και όχι προετοιμασία για σκληρό αγώνα. Ενδεικτικό είναι το κεντρικό σύνθημα του ΠΑΜΕ για την Πρωτομαγιά. «Με τους εργαζόμενους όλων των χωρών, για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά”. Πιο γενικό σύνθημα και εντελώς αποσυνδεδεμένο από τις σημερινές συνθήκες και ανάγκες, δεν μπορούσε να υπάρξει. Εκτός αφήνει τα μνημόνια, τις ανάγκες του λαού, τα νέα μέτρα, την κυβέρνηση, την τρόικα και την Ε.Ε. Μπορούσε κάλλιστα το σύνθημα αυτό να προβληθεί πριν από είκοσι χρόνια ή και μετά από πενήντα, αν η εργατική τάξη αντιμετωπίζει τον καπιταλισμό τότε. Είναι ότι πρέπει για επετειακές εκδηλώσεις, καμιά σχέση όμως δεν έχει με τον τεράστιο γολγοθά που ανεβαίνουν οι εργαζόμενοι και πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Τέλος, πώς να πειστούν οι εργαζόμενοι για ένα αγώνα εναντίον των νέων μέτρων όταν η απόφαση είναι να γίνει κινητοποίηση όταν τα μέτρα πάνε στην Βουλή. Τότε το πουλάκι θα έχει πετάξει, θα είναι για την τιμή των όπλων.

πηγή: ergatikosagwnas.gr