Η αναθεώρηση της ιστορίας του ΚΚΕ: Ένα σχέδιο σε εξέλιξη

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος.

 

To 2011, η ηγεσία του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα το δοκίμιο του Β’ τόμου της κομματικής ιστορίας που   καλύπτει την περίοδο 1949- 1968. Προηγουμένως, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, είχε φροντίσει να εισάγει έναν νέο τρόπο επίλυσης των ιστορικών ζητημάτων αντικαθιστώντας την επιστήμη της ιστορίας με την πολιτική σκοπιμότητα. Υπενθυμίζουμε ότι ο εν λόγω τόμος εγκρίθηκε από κομματική συνδιάσκεψη η οποία συγκλήθηκε τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς και κράτησε μόλις μερικές ώρες.

Τα ιστορικά ζητήματα, για το Κόμμα, θα λύνονταν πλέον με την αρχή της πλειοψηφίας που αποτελεί βασική αρχή λειτουργίας ενός οποιουδήποτε οργανωμένου κοινωνικού και πολιτικού φορέα. Κι εφόσον η ιστορία από επιστήμη μετατράπηκε σε ζήτημα καταστατικής λειτουργίας, η κομματική ηγεσία αποφάσισε να αξιοποιήσει και τις υπόλοιπες καταστατικές αρχές ώστε να μην αφήσει τίποτα όρθιο αναφορικά με το κομματικό παρελθόν το οποίο αναθεωρεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Όλα μπήκαν σε μια σειρά και φυσικά υπό το καθεστώς των κομματικών κανόνων.

 

Υπολογισμένα και οργανωτικώς τακτοποιημένα, με απόφαση των ανώτερων κομματικών οργάνων που είναι υποχρεωτικές για τα κατώτερα- πόσω μάλλον για τα κομματικά μέλη- τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ενός μπαράζ επιθέσεων για την αναθεώρηση της ιστορίας του κόμματος με σκοπό όπως φαίνεται, το τελειωτικό χτύπημα να δοθεί το 2018 που το ΚΚΕ συμπληρώνει τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του ώστε τίποτα πλέον να μην θυμίζει το κόμμα που ξέραμε. Το έχουμε ξαναγράψει. Καλό, όμως, είναι να έχουμε και τις αποδείξεις χειροπιαστές.

Η σημερινή ηγεσία αξιοποιεί όλες τις ιστορικές επετείους για να επιφέρει όλες τις ιστορικές ανατροπές που επιθυμεί. Ιδού οι αποδείξεις:

Το 2014, απ’ αφορμή την συμπλήρωση 70 χρόνων από τον Δεκέμβρη του 1944, το ιστορικό τμήμα της ΚΕ εξέδωσε το βιβλίο «Δεκέμβρης του ’44- Κρίσιμη ταξική σύγκρουση» με κύριο στόχο να χτυπήσει την στρατηγική του κόμματος εκείνη της εποχής την οποία θεωρούσε και θεωρεί ως την κύρια αιτία της ήττας του κινήματος της εθνικής αντίστασης. Η στρατηγική αυτή δεν ήταν άλλη από το πρόγραμμα που υιοθέτησε η 6^η ολομέλεια της ΚΕ το 1934 με την βοήθεια της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Το 2015, στην επέτειο των 75 χρόνων από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, το ιστορικό τμήμα της ΚΕ εξέδωσε το βιβλίο «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940- 1941». Ο στόχος ήταν ο ίδιος αλλά πολύ πιο διευρυμένος. Δεν χτυπήθηκε μόνο η τότε στρατηγική του κόμματος αλλά και η πολιτική της Κομμουνιστικής διεθνούς (7ο Συνέδριο και μετέπειτα αποφάσεις), όπως και το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη. Η παραχάραξη της ιστορίας χτύπησε ταβάνι.

Το 2016, με την συμπλήρωση 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ, το ιστορικό τμήμα της ΚΕ εξέδωσε το βιβλίο «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας- Συλλογή κειμένων- Έγγραφα από το αρχείο του ΚΚΕ». Κι εδώ ο στόχος ίδιος ήταν. Υπηρετήθηκε με στοχευμένες παραποιήσεις των ιστορικών γεγονότων, όπως η περιβόητη δήθεν αλλαγή από τον Νίκο Ζαχαριάδη της στρατηγικής του κόμματος.

Φέτος, για τον ίδιο, επίσης, στόχο- απ’ αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών- το ιστορικό τμήμα προχώρησε στην έκδοση του βιβλίου «Δικτατορία 1967- 1974- Κείμενα και ντοκουμέντα». Σ’ αυτό κι αν δεν οργιάζει η επίθεση στην πολιτική του κόμματος στο παρελθόν του και η παραχάραξη της ιστορίας.

Από τα προαναφερόμενα ο αναγνώστης εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχέδιο εν εξελίξει, καλά οργανωμένο και μεθοδικά εκτελεσμένο. Θα συμπληρώσουμε την εικόνα με ορισμένα ακόμη στοιχεία. Η σημερινή κομματική ηγεσία παράλληλα με τις παραπάνω εκδόσεις κάνει και ορισμένες άλλες για να καταστήσει πιο εύγεστο το κατάπικρο ποτό με το οποίο κερνάει κομματικά μέλη και οπαδούς. 

Για παράδειγμα, στην επέτειο του ΔΣΕ εξέδωσε και το ογκωδέστατο λεύκωμα «Απόστολος Μουσούρης - Φωτογραφίζοντας τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» που είναι όντως μια αξιολογότατη και ανεκτίμητη έκδοση φωτογραφικού ιστορικού υλικού. Έβγαλε ακόμα μία έκδοση για την συμμετοχή των γυναικών στον ΔΣΕ. Φέτος, παράλληλα με το βιβλίο για τη χούντα εξέδωσε κι ένα ακόμα στο οποίο καταγράφεται- χωρίς καμία φυσικά σοβαρή ιστορική έρευνα, χωρίς καμία αξιοποίηση του κομματικού αρχείου- «η διαδρομή και η θυσία» 28 παλιών μελών της ΚΕ. 

Είναι όπως η ζάχαρη στο κινίνο. Είναι όμως και κάτι ακόμα χειρότερο. Η κομματική ηγεσία όχι μόνο αναγνωρίζει αλλά δεν έχει και κανένα πρόβλημα να υπερβάλει τα δέοντα αναφορικά με τον ηρωισμό και τις θυσίες των παλαιότερων κομμουνιστών. Τις αναγνωρίζει αυτές τις θυσίες- πως θα μπορούσε να κάνει αλλιώς;- και τις υπογραμμίζει με κάθε ευκαιρία. Είναι το μόνο που αποδέχεται και προβάλει από το κομματικό παρελθόν αφού της είναι χρήσιμο για να εισπράττει από την ιστορική αίγλη του ΚΚΕ καθώς η ίδια δεν διαθέτει καμία δική της αίγλη στις λαϊκές μάζες.

Αυτές οι πρακτικές δεν είναι αποτέλεσμα ιδεοληψιών. Το να αποδέχεσαι τον ηρωισμό των παλιών κομμουνιστών και να βγάζεις σκάρτη τη γραμμή για την οποία αγωνίστηκαν δεν είναι ούτε λάθος, ούτε ιδεοληψία. Είναι μόνο σκοπιμότητα η οποία χτυπάει κατάστηθα το κόμμα. Το διαλύει. Κι είναι ταυτόχρονα το σημείο συνάντησης με τον αντίπαλο- η προσχώρηση σ’ αυτόν. Ο αντίπαλος σήμερα δεν είναι ίδιος μ’ αυτόν του μεσοπολέμου ή της μετεμφυλιακής περιόδου. Ο αντίπαλος σήμερα είναι έτοιμος να υποκλιθεί στον τάφο των παλιών κομμουνιστών, να καταθέσει στεφάνι, να τους φτιάξει μνημείο και να υμνήσει την αγνότητα και την ανιδιοτέλειά τους. Του αρκεί ότι όλοι- και κυρίως η σημερινή κομματική ηγεσία- αναγνωρίζουν ότι οι παλιοί κομμουνιστές έδωσαν τα πάντα για μια ουτοπία, παλέψαν για μία χίμαιρα. Αυτός το έλεγε πάντα. Αλλά το λένε και οι σημερινοί ηγέτες του ΚΚΕ. Το κόμμα πριν από αυτούς είχε πάντοτε λάθος στρατηγική- άρα και λάθος πολιτική τακτική. Δηλαδή πάλευε για πράγματα που λόγω αυτού του λάθους ήταν αδύνατο να τα πετύχει.

Υ.Γ. Οι εκδόσεις του Ιστορικού τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ είναι συλλογικές- συμμετέχουν πολλοί συγγραφείς- κι έχουν την έγκριση της κομματικής ηγεσίας. Αλλιώς δεν θα έβγαιναν. Οι κομμουνιστές αυτό το ξέρουν και το αντιλαμβάνονται. Αλλά όταν μιλάμε σήμερα για ιστορικό τμήμα πρέπει να έχουμε κατά νου δύο ανθρώπους: Αλέκα Παπαρήγα και Μάκης Μαϊλης. Ας μην τους ξεχνάμε. Οι άλλοι ακολουθούν.

πηγή: ergatikosagwnas.gr