ΟΣΟ ΑΝΕΧΕΣΤΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΓΙΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ «ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ» ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ (Η ΧΑΖΟΜΑΡΑ ΣΑΣ ΣΠΑΕΙ ΚΑΡΥΔΙΑ)

Μια από τις βασικές παραδοχές της Πολιτικής Οικονομίας είναι ότι ο καταναλωτής μέσω των επιλογών του καθορίζει την «πολιτική» των εταιρειών, οι οποίες αν θέλουν να επιτύχουν σε βάρος των ανταγωνιστών τους οφείλουν να προσαρμοστούν όσο γίνεται καλύτερα στις απαιτήσεις τους. Φυσικά και οι εταιρείες έχουν τεχνικές επηρεασμού της στάσης των καταναλωτών. Οι τεχνικές αυτές συνιστούν το marketing. Προφανώς τα συμφέροντα των δύο πλευρών είναι αντίθετα. Υποτίθεται, όμως, ότι υπάρχει (τουλάχιστον θεωρητικά) ένα «σημείο ισορροπίας» στο οποίο «συμβιβάζονται» και οι δύο πλευρές.

Εφαρμόζοντας τα παραπάνω στο Επαγγελματικό Ποδόσφαιρο και ειδικότερα στο Ελληνικό έχουμε από την μια τις Ιδιοκτησίες/Διοικήσεις των ομάδων και από την άλλη τους οπαδούς τους. Θεωρώντας για ευκολία ότι οι «οπαδοί» δεν παρουσιάζουν μεταξύ τους διαφοροποιήσεις θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω -με βάση τα παραπάνω- την σημερινή κατάσταση.

Μια κατάσταση η οποία αντί να καλυτερεύει σταδιακά (και αφού για μια περίοδο εμφανιζόταν σχετικά σταθερή) χειροτερεύει. Μέχρι τώρα ξέραμε πως η κατάσταση ήταν τέτοια εξαιτίας του απόλυτου ελέγχου πως εκτός από δύο χρόνια είχε επιβάλλει στα ποδοσφαιρικά πράγματα ο Γαύρος χρησιμοποιώντας μια σειρά από πρόθυμους να ξεπουληθούν παράγοντες. Έτσι, υποτίθεται ότι η κατάσταση θα ήταν δυνατόν ν’ αλλάξει αν οι υπόλοιποι τρείς έκαναν μια «συμφωνία κυρίων» της οποίας η βάση θα ήταν να μην ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο παρασκήνιο.

Η «συμμαχία των τριών» που για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας «χαιρετίστηκε» από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (ο οποίος ως κόμμα-πλατφόρμα ευνοεί τις συγκλίσεις) και φάνηκε να υποστηρίζεται απ’ όσα έκανε ο Σταύρος Κοντονής. Η τέτοια, όμως, «συμμαχία» ήταν φανερό για όσους δεν φοράνε παρωπίδες ότι ήταν καταδικασμένη από την αρχή. Το «χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου» άρχισε να ξετυλίγεται (για όσους δεν είχαν «πληροφόρηση από μέσα» μέσα από μια σειρά κειμένων ΠΑΟΚτζήδων δημοσιογράφων όπως του Κόλκα. Στα κείμενα αυτά γινόταν λόγος για την μεγαλύτερη σε σχέση με τους υπόλοιπους δύο συνεισφορά του Π.Α.Ο.Κ. στην «κοινή υπόθεση».

Η συνεισφορά αυτή συνίστατο τόσο στα λεφτά που δόθηκαν για να υποστηριχτεί η αποκαλούμενη «αντιπολίτευση» υπό τον Γραμμένο όσο και στην υποτιθέμενα «αντιστασιακή» του ενέργεια να μην κατέβει πέρισυ στο Φάληρο για το Κύπελλο και να τιμωρηθεί φέτος με -3 βαθμούς. Η σκοπιμότητα που έκρυβε αυτή η απόφαση είναι προφανής στον «μικρόκοσμο του Π.Α.Ο.Κ.» και δεν χρειάζεται ανάλυση.

Όπως δεν χρειάζεται ανάλυση ο λόγος για τον οποίο η «συμμαχία» μας «άφησε χρόνους». Επιπλέον είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση δέχτηκε για ψηφοθηρικούς λόγους να την υποκαταστήσει ως προς την εφαρμογή της «νομιμότητας» η «συμμαχία των τριών» μεταβάλλοντας την σε «μηχανισμό εξυπηρέτησης» τους (αν και όταν χρειαζόταν προκειμένου η «αλλαγή» να έρθει γρηγορότερα). 

Στην πορεία όμως η «συμμαχία των τριών» διαλύθηκε. Από τη μια ο Αλαφούζος ο οποίος γενικά δεν «χώνει λεφτά». Από την άλλη ο Μελισσανίδης ο οποίος για τους δικούς του λόγους μετά την αρχική «φούρια» του φαίνεται «κουρασμένος». Απέμεινε ο Ιβάν, ο οποίος έχοντας πλέον στα χέρια του οτιδήποτε έχει οικονομική αξία στην Β. Ελλάδα αποφάσισε να «παίξει μόνος του». Ακόμα όμως και έτσι γνωρίζει ότι περισσότερο τον συμφέρει να έρθει σε κάποια συνεννόηση με τον Μαρινάκη παρά να μπεί «σε τροχιά σύγκρουσης μέχρι το τέλος». Εξ’ ου και τα τελευταία σχετικά δημοσιεύματα.

Το ερώτημα, όμως, παραμένει:

«Ακόμα και αν η «συμμαχία των τριών» συνέχιζε να υφίσταται τι θ’ άλλαζε μετά την οριστική της επικράτηση;»

Είναι οι Ιδιοκτήτες/«Διοικητικοί Ηγέτες» των «τεσσάρων μεγάλων» («BIG 4» για τους Ελληνάρες) οι άνθρωποι που χρειάζεται για ν’ αλλάξουν τα πράγματα στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο προς το καλύτερο;

Φυσικά και όχι. Γιατί και οι τέσσερις τους δεν είναι από το «πάνω ράφι» των επιχειρηματιών. Για παράδειγμα:

• Ο Ιβάν Σαββίδης διαθέτει μια μεγάλη περιουσία η οποία επί Ε.Σ.Σ.Δ. ήταν δημόσια. Πως πέρασε στα χέρια του; Την αγόρασε και αν «ναι» με τι λεφτά;
• Ο Γιάννης Αλαφούζος συνεχίζει στα χνάρια του πατέρα του την οικογενειακή δραστηριότητα. Δεν δείχνει (τουλάχιστον στον Π.Α.Ο.) να είναι ο «δυναμικός» επιχειρηματίας που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του.
• Κάτι που μέχρι πρόσφατα χαρακτήριζε τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος φέρεται να είναι διαχειριστής («μπροτινός») των κεφαλαίων δύο πολιτικών οικογενειών (η μια γειτονικής χώρας).
• Για τον Μελισσανίδη τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο γνωστά. Η ίδρυση της AEGEANέπεται χρονικά (και οφείλεται άλλωστε) στα χρήματα της πώλησης της Α.Ε.Κ. στον Τροχανά και -όπως κατήγγειλε και ο τελευταίος- στα λεφτά της συμμετοχής της Α.Ε.Κ. στο CHAMPIONS LEAGUE.

Υπάρχουν, βέβαια, κάποιοι που υποστηρίζουν πως και οι τέσσερις παραπάνω είναι «προϊόντα» της εποχής τους. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που δίνει μια οριστική και πειστική απάντηση, καθώς για καθένα από τους τέσσερις παραπάνω υπάρχει μια μεγάλη «σιωπηλή» πλειοψηφία επιχειρηματιών που με τα περιουσιακά κριτήρια είναι περισσότερο πετυχημένοι από αυτούς και δεν είναι δημόσια γνωστοί. 

Με την εξαίρεση του Αλαφούζου, ο οποίος πιθανόν να αισθάνεται «εγκλωβισμένος» έχοντας αναλάβει μετά την «λαίλαπα» της πολυμετοχικότητας, οι άλλοι τρείς για να ευδοκιμήσουν χρειάζονται ένα εγγενώς αρρύθμιστο (ή αν θέλετε κακορυθμισμένο) οικονομικό (και όχι μόνο) περιβάλλον. Μόνο σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί ν’ ανθίσει το υπερτροφικό «εγώ» τους. Έχουν μάθει όλοι και όλα να υποτάσσονται στο θέλημα τους και όταν αυτό δεν συμβαίνει τα σχέδια τους βαλτώνουν. Η τέτοια τους συμπεριφορά είναι ανεκτή μόνο σε χώρες της Καπιταλιστικής Περιφέρειας, γι’ αυτό και όταν αναγκάζονται να κάνουν δουλειές στις Μητροπόλεις του Καπιταλισμού χρησιμοποιούν γι’ αυτές «κουστουμάτους» τεχνοκράτες.

Διαθέτοντας λοιπόν αυτού του τύπου τους Ιδιοκτήτες/Κουμανταδόρους οι «τέσσερις μεγάλοι» του Ελληνικού Ποδοσφαίρου δεν υπάρχει καμία σοβαρή περίπτωση να βελτιωθούν τα πράγματα. Ακόμη περισσότερο όταν το Κράτος κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι είδους παρεμβάσεις χρειάζονται. Όσο ο Γαύρος, ο Π.Α.Ο., ο Π.Α.Ο.Κ. και η Α.Ε.Κ. έχουν τους σημερινούς τους κουμανταδόρους (ή της ανάλογης «ποιότητας») θα βλέπουμε το ίδιο ποδόσφαιρο και θα διαβάζουμε από τους επίσημους και ανεπίσημους εκπροσώπους τους τις ίδιες βλακείες που διαβάζουμε και σήμερα (κάτι στο οποίο θ’ αναφερθώ τις επόμενες μέρες).

Όπως όμως έχει υποστηριχθεί και σε προηγούμενα κείμενα η «αλλαγή» (ή καλύτερα η πίεση για «αλλαγή») μπορεί και πρέπει να προέλθει μόνο από τους οπαδούς μέσω των αντιδράσεων τους. Με βάση τα ως τώρα δεδομένα αυτό φαίνεται ότι θ’ αργήσει αρκετά, εκτός αν μια έκτακτη κατάσταση πυροδοτήσει μια «αλυσιδωτή αντίδραση»∙ καθώς η πλειοψηφία των οπαδών επιλέγει ν’ ασχολείται περιστασιακά με την ομάδα που υποστηρίζει αφήνοντας στους οργανωμένους ελεύθερο το πεδίο να καθορίζουν την «ταυτότητα» της ομάδας. Όσο συνεχίζει η ίδια κατάσταση (η περιστασιακή ασχολία με την ομάδα της πλειοψηφίας των οπαδών) τόσο θα ενισχύεται ο δεσμός μεταξύ Ιδιοκτησίας/Διοίκησης και οργανωμένων δίνοντας την εντύπωση των «ιδιωτικών στρατών», με αποτέλεσμα ο οπαδός που περιστασιακά ασχολείται με την ομάδα (πηγαίνει επιλεκτικά σε αγώνες της) ν’ αναγνωρίζει όλο και λιγότερο αυτό ππου εκπροσωπεί η ομάδα που αγαπά και έτσι ν’ απέχει για ακόμα μεγαλύτερο διάστημα.

02 Μάη 2017
παρατηρητήριο.

πηγή: aek-watch.gr