Σκηνή 1η: 27 Απρίλη στο γήπεδο της Τούμπας οι οπαδοί του ΠΑΟΚ παραληρούν καθώς η ομάδα τους διαλύει τον Παναθηναϊκό και προκρίνεται στον τελικό του κυπέλλου. Κεντρικό πρόσωπο των επευφημιών ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδης. Όλοι έχουν δει τι έχει γίνει στον αγώνα και έχουν αντιληφθεί πως αυτός ήταν ο καλύτερος «παίχτης», στοιχείο που διόλου δεν φαίνεται να ενόχλησε τους οπαδούς.
Πολύ περισσότερο δεν τους ενόχλησε που την προηγούμενη μέρα (τυχαίο;) είχε ανακοινωθεί πως η κυβέρνηση ξεπουλούσε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης στην κοινοπραξία που συμμετέχει κι ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Δε φάνηκε να ενοχλούνται ούτε την επόμενη, όταν η κυβέρνηση με τροπολογία χάρισε 38 εκατ. ευρώ στη ΣΕΚΑΠ του Σαββίδη.
Σκηνή 2η: 4 μέρες νωρίτερα, στο γήπεδο Καραϊσκάκη το κλίμα είναι διαφορετικό. Παρά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, οι οπαδοί του Ολυμπιακού αποδοκιμάζουν άγρια την κυβέρνηση που «πολεμά την ομάδα» ενώ διάχυτη είναι και η αγανάκτηση κατά του προέδρου Μαρινάκη γιατί «ξεπουλά τους παίκτες». Αλλά κυρίως γιατί «άφησε την ομάδα απροστάτευτη»! Η αγανάκτηση αυτή είναι διάχυτη όχι όμως με δημόσιες αποδοκιμασίες καθώς ο Μαρινάκης έχει φροντίσει να ελέγξει τους οργανωμένους οπαδούς που δίνουν τον τόνο στο γήπεδο.
Αγανάκτηση πάντως δεν φαίνεται για τις άλλες δραστηριότητες του Μαρινάκη και τις κατηγορίες για τη συμμετοχή του σε εγκληματικές οργανώσεις. Αντίθετα, σε όλα τα «κόκκινα» Μέσα, στοιχείο ελπίδας(!) θεωρούνται τα 3 νέα πλοία που «φτιάχνουμε» (προσέξτε το πρώτο πρόσωπο...) και δείχνουν πως ο πρόεδρος είναι «δυνατός».
Σκηνή 3η: Ας ξαναγυρίσουμε στις 27 του Απρίλη όπου από το πρωί σε όλα τα ΜΜΕ κυριαρχεί μια απίστευτη είδηση. Μετά την ήττα του Παναθηναϊκού από τη Φενέρ Μπαχτσέ στο μπάσκετ, ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ Δημήτρης Γιαννακόπουλος (της γνωστής οικογένειας που ελέγχει τη μεγαλύτερη ελληνική φαρμακοβιομηχανία) για να «τιμωρήσει» τους παίχτες ακυρώνει τα αεροπορικά τους εισιτήρια και τους διατάζει να επιστρέψουν οδικώς, εξευτελίζοντάς τους.
Η κίνηση αυτή προκαλεί καθολικές αντιδράσεις και παγκόσμια χλεύη. Καθολικές; Όχι ακριβώς: Σε όλες τις δημοσκοπήσεις ηλεκτρονικών μέσων υπάρχει τουλάχιστον ένα 30% οπαδών που επιδοκιμάζει τον Γιαννακόπουλο, ποσοστό που αυξάνεται όσο πιο «πράσινο» είναι το σάιτ! Μεγάλο κομμάτι οπαδών δεν ενοχλείται καθόλου από την αντιμετώπιση επαγγελματιών αθλητών ως ζώα του τσίρκου που δεν «χόρεψαν καλά» και ο κοινωνικός αυτοματισμός –στα όρια του κανιβαλισμού – διαλαλεί πως «τόσα λεφτά παίρνουν, εμείς για 600 ευρώ καθόμαστε σούζα». Εννοείται πως το ίδιο κομμάτι δεν ενοχλήθηκε διόλου από τις υμνητικές για την Λεπέν δηλώσεις του Γιαννακόπουλου.
Σκηνή 4η: Μένουμε στις 27 Απρίλη και πάμε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στην πόλη μήνες τώρα, με την ανοχή της κυβέρνησης, έχει εγκατασταθεί ένας ιδιωτικός στρατός που τρομοκρατεί τον δήμο, κάθε συλλογικότητα αλλά και κάθε πολίτη που διαφωνεί με τα σχέδια του ιδιοκτήτη της ΑΕΚ Δημήτρη Μελισσανίδη. Η εκλεγμένη δημοτική αρχή προπηλακίζεται σε κάθε εμφάνισή της, συλλογικότητες όπως η «Λαϊκή Συνέλευση» και η «Στρούγκα» είναι ουσιαστικά στην παρανομία. Αντιδρώντας σε αυτήν την κατάσταση ένας πολιτικός χώρος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προγραμματίζει δημόσια πολιτική εκδήλωση.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή: με την πλήρη ανοχή της αστυνομίας ο στρατός των τραμπούκων επιτίθεται στην εκδήλωση με πέτρες και καδρόνια. Τα σπασμένα τζάμια και η τρομοκρατία θα τα διαδεχτεί η ανοιχτή επίθεση μετά το τέλος της εκδήλωσης με τραυματισμούς πολιτών. Το γεγονός διόλου απασχολεί την κυβέρνηση που περνά φωτογραφικές τροπολογίες για τον Μελισσανίδη και την περιφέρεια Αττικής που ετοιμάζεται να του χαρίσει εκατομμύρια ευρώ. Αποκρύπτεται από τη μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ. Στα «κίτρινα» σάιτ η επίσημη γραμμή μιλά για «παρεμπόδιση των οπαδών της ΑΕΚ να τοποθετηθούν». Όμως η …χαρά δεν κρύβεται και τα σχόλια των οπαδών μιλούν για «τσάκισμα», «τους τελειώσαμε». Το καλύτερο σχόλιο; «ο τίγρης έδειξε τα δόντια του».
Μα πάντα δεν χρησιμοποιούσαν τον αθλητισμό;
Εύλογο το ερώτημα, εύκολη η καταφατική απάντηση. Πάντα ο αθλητισμός και, κυρίως, το ποδόσφαιρο ήταν αντικείμενο πολύπλευρης εκμετάλλευσης, όχι όμως με τον ίδιο πάντα τρόπο. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, το κράτος, ως συλλογικός καπιταλιστής, φρόντιζε και τα του ποδοσφαίρου. Οι διοικήσεις των δημοφιλών, κυρίως, ομάδων ήταν πάντα φίλα προσκείμενες στην «κατάσταση». Αυτό το επισημοποίησε η χούντα των συνταγματαρχών διορίζοντας αρχικά απευθείας τις διοικήσεις, ο λοχαγός των Καταδρομών Κίτσιος ήταν πρόεδρος του ΠΑΟ στο «Γουέμπλει» (και εκλέχτηκε ξανά πρόεδρος του ΠΑΟ τον Ιούλη του 2009!).
Η αλλαγή ξεκινά όταν ο εφοπλιστής Γουλανδρής αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό, από «αγάπη για την ομάδα», σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα, αλλά και εξαγνίζοντας μέσω αυτής την καταιγίδα καταγγελιών για το πώς στήθηκε το εφοπλιστικό θαύμα. Θα ακολουθήσουν αρκετά «επίλεκτα» μέλη της εφοπλιστικής (και γενικά επιχειρηματικής) οικογένειας με κορυφαία την οικογένεια Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό και στον ΟΦΗ, με εξαιρετικές σχέσεις με το «ανερχόμενο» ΠΑΣΟΚ.
Οι σχέσεις αυτές θα δοκιμαστούν αρχικά με την λαίλαπα Κοσκωτά, που σηματοδοτεί της είσοδο στο χώρο ανθρώπων με ύποπτες –ακόμα και με τα στενά καπιταλιστικά κριτήρια- δραστηριότητες με προφανή σκοπό την προστασία πίσω από τη δημοφιλία των ομάδων.
Θα διαρραγούν οριστικά όταν στο προσκήνιο θα εμφανιστεί ο Σωκράτης Κόκκαλης εγκαινιάζοντας τη νέα εποχή που η ενασχόληση του κεφαλαίου με το ποδόσφαιρο συνδέεται άμεσα με τον έλεγχο στις δημόσιες επιχειρήσεις και επενδύσεις και τη μονοπωλιακή αξιοποίησή τους, ειδικά στον ραγδαία αναπτυσσόμενο τομέα των νέων τεχνολογιών και επικοινωνιών, αποκομίζοντας άμεσα οφέλη.
Η οικογένεια Βαρδινογιάννη εκφράζει πια την «παλιά» αντίληψη. Χάνει τη δύναμή της στα κέντρα εξουσίας και οι πρώτοι που την πετροβολούν είναι οι ίδιοι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που αναζητούν έναν …«πατέρα». Θα τον βρουν στο πρόσωπο αρχικά του Αντρέα Βγενόπουλου, ενός τραπεζίτη(;) – κατά πολλούς «αεριτζή»- που σαρώνει στην ελληνική και κυπριακή οικονομία. Δε θα μπορούσε να τα καταφέρει χωρίς τη συμμαχία με τον …κανονικό Πατέρα, εφοπλιστή και «ψημένο» στον δύσκολο χώρο του ποδοσφαίρου . Ένας τραπεζίτης –αεριτζής, λίγο πριν αρχίσουν να σκάνε οι φούσκες και έρθει η εποχή των μνημονίων, φαντάζει ως το «νέο» και μαζί με τον «σκληρό» Πατέρα τελειώνουν και Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη. Ο τελευταίος όμως πριν φύγει από τη μέση θα βάλει στο παιχνίδι τον Μαρινάκη ενώ την ίδια στιγμή σκάει η «φούσκα» Βγενόπουλου!
Οι σύγχρονοι «μικροί» Μπερλουσκόνι…
Ο Μαρινάκης θα μπει στον χώρο σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Είμαστε στο ξεκίνημα και την συνεχή όξυνση της κρίσης και αυτός κρατά κεφάλαιο, όχι μόνο οικονομικό. Χτυπά τον –μέχρι τότε παιδικό του φίλο – Πατέρα, εκμεταλλεύεται την ανυπαρξία των υπολοίπων και κυριαρχεί απόλυτα. Γρήγορα γίνεται αντιληπτό πως δεν περιορίζεται στην ποδοσφαιρική κυριαρχία ούτε και στη «συνεργασία» με το κράτος. Στόχος είναι ένα μικρό κράτος μέσα στο μεγάλο που θα του επιτρέψει να διεκδικήσει πολύ περισσότερα.
Το μεγάλο λιμάνι της χώρας περνά σιγά σιγά στα χέρια του Μαρινάκη: Ελέγχει την ομάδα, στις δημοτικές εκλογές του 2014 παίρνει τον δήμο διαλύοντας τους επίσημους πολιτικούς φορείς, διατηρεί άριστες σχέσεις με την εκκλησία, «παίζει» στο ξεπούλημα του λιμανιού στην Cosco. Ελέγχει τον «κόκκινο» τύπο και τους οργανωμένους οπαδούς, ιδιαίτερα τους συνδέσμους των μεγάλων λαϊκών συνοικιών της Αθήνας και του Πειραιά. Έχει όμως και «αδυναμίες», για έναν καπιταλιστή: Τα θέλει όλα και με κάθε τρόπο. Δεν διαθέτει ερείσματα στον Τύπο κι έτσι είναι εκτεθειμένος σε αποκαλύψεις για ύποπτες, τουλάχιστον, δραστηριότητες, όπως το διαβόητο Noor 1. Πάνω από όλα όμως είναι δεμένος, πολιτικά και επιχειρηματικά, με το χώρο της Δεξιάς και, ιδιαίτερα, με την οικογένεια Μητσοτάκη. Έτσι, όταν θα έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα δυσκολεύουν.
Μέχρι τότε, μόνος αντίπαλος ο Αλαφούζος που η δύναμή του ήταν αποκλειστικά το μεγάλο εύρος ΜΜΕ που ελέγχει.
Τώρα προστίθενται δύο ακόμα ισχυροί παίχτες: Ο Μελισσανίδης μπαίνει στην ΑΕΚ αφού η ομάδα οδηγείται (ή την οδηγεί κατά πολλούς…) στη Γ΄ Εθνική γλυτώνοντας έτσι χρέη δεκάδων εκατομμυρίων με «αμέλεια» του κράτους(…) Από την πρώτη στιγμή διακηρύσσει πως στόχος είναι η κατασκευή γηπέδου και εξασφαλίζει την ανοιχτή στήριξη της Ρένας Δούρου και του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, ο εκλεκτός του ηττάται στις δημοτικές εκλογές του 2014 και το πράγμα μπλέκεται. Ταυτόχρονα, ο Μελισσανίδης, καλεσμένος στην ορκωμοσία του Τραμπ, ισχυροποιεί τη θέση του μέσω Ατλαντικού.
Ο δεύτερος είναι ο Σαββίδης από τη Ρωσία, προσωπικός φίλος του Πούτιν που ξεκινά παίρνοντας τα δύο «σύμβολα» της Θεσσαλονίκης, τον ΠΑΟΚ και το επιβλητικό ξενοδοχείο Μακεδονία Παλάς. Ακολουθεί καταιγίδα, με την ανοιχτή συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ αγοράζει για ένα κομμάτι ψωμί ότι είναι για πώληση (όλα δηλαδή) και με ανοιχτό τρόπο παίζει ρόλο «λαγού» του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών. Με τις «πλάτες» - την ανοιχτή στήριξη Κοντονή- του ΣΥΡΙΖΑ και με τη χρήση και της «ράβδου» ως μέσου πειθούς φαίνεται να ελέγχει πια και της Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Ταυτόχρονα επενδύει ιδεολογικά στην αντιπάθεια των κατοίκων της βόρειας Ελλάδας για το «κράτος της Αθήνας», στον εθνικισμό αλλά και στο έντονο θρησκευτικό συναίσθημα. Ο Σαββίδης δεν κρύβεται, διαλαλεί με προκλητικό τρόπο τη δύναμή του και την επιρροή του στον ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τον Μελισσανίδη. Αυτήν τη στιγμή είναι «σύμμαχοι» απέναντι στον εχθρό Μαρινάκη, μια ευαίσθητη συμμαχία.
Όσο για τον Αλαφούζο; Η παροιμία των χαρτοπαικτών λέει πως όταν περάσουν δυο τρεις γύροι και δεν έχεις βρει το «κορόιδο», μάλλον είσαι εσύ αυτό.
Και οι «υπέροχοι λαοί»;
Να ξεκαθαρίσουμε: προφανώς το κεφάλαιο έχει ως πρώτιστο στόχο το οικονομικό κέρδος, είμαστε όμως στη φάση που διεκδικεί και την αρπαγή του δημόσιου χώρου αλλά και θεμελιώνει και οικοδομεί την πολιτική του εξουσία στη ζωή της χώρας. Στους όρους εργασίας και στα ζητήματα δημοκρατίας, στους χώρους όπου ζούνε και δουλεύουν οι εργαζόμενοι. Επιχειρούν έτσι μια ολοκληρωτικού τύπου κατάληψη όλου του χώρου και του χρόνου της ζωής μας. Ουσιαστικά στήνουν μικρά «κράτη», προάγγελους ενός νέου μοντέλου άσκησης εξουσίας από το κεφάλαιο χωρίς μεσολαβητές.
Το παλιό πολιτικό προσωπικό τρέχει από πίσω σε μια προσπάθεια να διασωθεί ενώ προκαλεί εντύπωση η αμήχανη, σε βαθμό παρεξήγησης, στάση μεγάλου μέρους της Αριστεράς απέναντι στα φαινόμενα αυτά…
Ζητούμενο η εθελοντική συμμόρφωση στο μονοδιάστατο πολιτισμό της απλής επιβίωσης. Αυτό σηματοδοτεί για τους εργαζόμενους, τους νέους και τους άνεργους ο Πειραιάς του Μαρινάκη, η Θεσσαλονίκη του Σαββίδη, η Φιλαδέλφεια του Μελισσανίδη. Το σχέδιο αυτό προϋποθέτει την ανοχή και ενσωμάτωση της κοινωνίας αλλά και τη δημιουργία «μάχιμων» τμημάτων, ιδιωτικών στρατών που θα «πέφτουν στη μάχη» για τον …Ηγέτη! Η διαδικασία αυτή προχωρά. Εκμεταλλεύονται την κρίση, την απελπισία και την απογοήτευση που κυριαρχεί, κυρίως στα λαϊκά στρώματα.
Παίζουν πάνω σ αυτό που έγραφε ο Γκαλεάνο, στην ανάγκη αυτού που ηττάται κάθε μέρα και σε κάθε τομέα της ζωής να «νικήσει την Κυριακή, έστω για μια ώρα». Καθόλου προς υποτίμηση το γεγονός της ιδεολογικής επένδυσης: Αλύτρωτες πατρίδες, εθνικισμός, θρησκεία χαρακτηρίζουν τον λόγο όλων των «παιχτών». Και μην ξεχνάμε: με άλλα χαρακτηριστικά, το ίδιο σενάριο εκτυλίσσεται στο Βόλο όπου ο Μπέος (ο γνωστός Μπέος…) εξελέγη δήμαρχος από την πλειοψηφία.
Το σχέδιο αυτό όμως έχει αδυναμίες. Κυριότερη ότι χρειάζεται τους …ανθρώπους. Αν ξύσουμε λίγο τη εικόνα θα δούμε ότι ο Μαρινάκης κυριαρχεί αλλά το, παραδοσιακά κατάμεστο Καραϊσκάκη, εφέτος είχε αρνητικό ρεκόρ προσέλευσης. Στη Φιλαδέλφεια, εκτός από τον ιδιωτικό στρατό των τραμπούκων, δεν εκδηλώνεται κοινωνική υποστήριξη στα σχέδια Μελισσανίδη, μάλλον τα αντίθετο. Ακόμα και στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης που φαντάζει η πιο ισχυρή αυτήν τη στιγμή, η Τούμπα όλη την χρονιά ήταν μισοάδεια. Διαμορφώνεται δηλαδή ένας σκληρός πυρήνας στήριξης αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι που αποστασιοποιείται.
Επίσης τα σχέδια αυτά εκτυλίσσονται σε μια κοινωνία που συνθλίβεται από την κρίση, γεγονός που δεν είναι εύκολο να καλυφθεί από τους θριάμβους των ομάδων. Η πολιτική σταθερότητα είναι αμφίβολη, σήμερα οι δύο νέοι παίχτες κυριαρχούν, αυτά όμως αλλάζουν. Άλλωστε, δεν είναι εύκολο για μια κυβέρνηση να διαχειριστεί την αντιπαράθεση τέτοιων μεγεθών, οικονομικών και κοινωνικών.
Μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί αυτές τις αδυναμίες; Είναι προφανές πως είναι πια ασυγχώρητη αφέλεια τόσο η αδιαφορία, με την ελιτίστικη λογική που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει την Αριστερά, όσο και η ελπίδα πως μπορεί να υπάρξει «αντιφασιστικό» κίνημα οπαδών μεγάλων ΠΑΕ. Η πρόσφατη εμπειρία από όλες τις πλευρές έδειξε πως μόλις «σφίξουν τα γάλατα» οι οπαδικές συλλογικότητες σκύβουν μπροστά στον «Ηγέτη» με την επίκληση ίσως των «εχθρών» της ομάδας.
Παραδείγματα όπως της Σαινκτ Πάουλι στη Γερμανία, της Λιβόρνο στην Ιταλία ή της Ράγιο Βαγεκάνο στην Ισπανία αφορούν μικρές ομάδες που δεν αποτελούν εργαλεία σε μεγάλα επιχειρηματικά σχέδια. Αυτό που πρέπει να υπάρξει είναι μια μεγάλη αντεπίθεση αξιών και πολιτιστικών προτύπων σε πλήρη αντιπαράθεση με τα πρότυπα της κυριαρχίας του ισχυρού, της βίας, του σεξισμού, σε πλήρη αντιπαράθεση δηλαδή με τον επαγγελματικό αθλητισμό, χωρίς μισόλογα. Αυτό απαιτεί ένα μεγάλο αριστερό, αναγεννητικό ρεύμα στο χώρο του πολιτισμού ανάλογο με αυτό της δεκαετίας του 1960 με πολύ πιο βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά καθώς είναι πια ολοκληρωτικός ο πόλεμος.
Αντί επιλόγου
Η σύγκρουση είναι φανερό πως θα είναι ανελέητη και η κυβέρνηση θα έρθει σε δύσκολη θέση αν και διατυπώνεται ένα σενάριο που θέλει το αδίσταχτο επικοινωνιακό επιτελείο της να καλοβλέπει μια «εκτός ορίων σύγκρουση» στο χώρο του ποδοσφαίρου, που θα εκτονώσει άλλες κοινωνικές δυναμικές. Στην περίφημη πια «ταβέρνα της Καισαριανής», μαζί με τους κορυφαίους των αθλητικών ΜΜΕ που ελέγχονται από τους φιλικά προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ ολιγάρχες, κεντρικό πρόσωπο ήταν ο υπουργός δικαιοσύνης Κοντονής.
Τα ελεγχόμενα από τον Μαρινάκη ΜΜΕ το έκαναν βούκινο. Όμως αυτό δεν φαίνεται να ενόχλησε τους συνδαιτημόνες, μάλλον το επεδίωκαν.
Το σίγουρο είναι πως όσα ακολουθήσουν, τίποτα καλό δε θα φέρουν, πρώτα από όλα για ίδιους τους οπαδούς που τη Δευτέρα το πρωί θα πάνε στη δουλειά ή στον γκισέ του ΟΑΕΔ…
πηγή: kommon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου