Σπύρος Καβακόπουλος: Κάποτε με τις πίσσες

Δεκαετίες 1950 - 60 - 70, συνηθισμένο οι πίσσες στη θάλασσα και να βγαίνουμε απ’ αυτήν μετά το μπάνιο με μαύρες στάμπες. Τα πλοία τότε άδειαζαν τα πετρελαιοειδή απόβλητά τους παντού. Ο κόσμος είχε παντελή άγνοια, θεωρούσε μάλιστα ότι το πετρέλαιο είχε και θεραπευτικές ιδιότητες.

Στα κρυολογήματα έτριβαν την πλάτη με πετρέλαιο, κάτι που γινότανε και σε μένα. Στα είκοσι, είχα τριχόπτωση και θυμάμαι την μητέρα μου να τρίβει το κεφάλι μου με πετρέλαιο και στη συνέχεια βρεγμένο όπως ήταν να το φασκιώνει  και να κοιμάμαι μέχρι το πρωί. Η «θεραπεία» έπιασε, αλλά όχι και στον αδερφό μου.

Ενδιαφέρον επίσης, ότι στη δεκαετία του 50, οι γονείς που είχαν παιδιά με κοκίτη, τα πήγαιναν στον Σκαραμαγκά για να αναπνεύσουν τις αναθυμιάσεις και τις κάπνες από τα διυλιστήρια, τους έκανε λέει καλό.

Τέλος, χαρά μου ως παιδί ήταν όταν το βυρσοδεψείο δυτικά του  Ρεθύμνου, άφηνε τα τοξικά του απόβλητα στη θάλασσα. Γέμιζε τότε μισό μέτρο αφρούς και με τα ξαδέρφια τσαλαβουτούσαμε μέσα τους με χαρά που δεν περιγράφεται.   

Τελικά κουσούρι δεν απέκτησα, εκτός κι αν το βλέπετε εσείς και δεν το λέτε.

      Για να θυμόμαστε και να κάνουμε κουράγιο.