ΚΑΛΛΟΝΗ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ «ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ»)

Προκειμένου να διαγνωστεί (αλλά και να πιστοποιηθεί) η ευρωστία μιας οικονομίας (ή ενός τομέα της) πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο πλήθος και το μέγεθος των εταιρειών που δραστηριοποιούνται σ’ αυτή. Συνεπώς, για να μιλήσουμε για την Ελληνική Ποδοσφαιρική Αγορά πρέπει να εξετάσουμε την κατάσταση των Ελληνικών Π.Α.Ε. Δυστυχώς, όπως και αν το εξετάσουμε το αποτέλεσμα ΔΕΝ είναι διόλου θετικό◦ κάθε άλλο μάλιστα. Το ζήτημα είναι ότι παρά τις πολλές και σοβαρές ενδείξεις/αποδείξεις όλοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που καταφέρνουν είναι ν’ αφήνουν το πρόβλημα ολοένα να μεγαλώνει. 

Τόσο τα προβλήματα ομάδων όπως η Καλλονή και εσχάτως ο Ηρακλής (που έχουν χρεοκοπήσει) σε συνδυασμό με τα οικονομικά προβλήματα του Π.Α.Ο. και τα υψηλά Χρέη ως ποσοστό των Εσόδων (Τζίρου) των υπολοίπων Π.Α.Ε., όσο και το γεγονός ότι στην ουσία με βάση τον Τζίρο υπάρχει ΜΟΝΟΝ μια μεγάλη εταιρεία αποδεικνύουν ότι η Ελληνική Ποδοσφαιρική Αγορά λειτουργεί πάνω από τις δυνατότητες της. Όλοι το καταλαβαίνουν αλλά κανείς απ’ όσους έχουν την δύναμη να κάνουν κάτι ΔΕΝ δραστηριοποιείται. Υπάρχουν επιπλέον οι επαγγελματίες της «εξημέρωσης» που κάθε φορά μιλούν για «επενδυτές». Ένα από τα δύο συμβαίνει:

• Είτε είναι «στημένοι».
• Είτε είναι ηλίθιοι.

Το μόνο που δεν μπορεί να ισχύει (μετά απ’ όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια) είναι να έχουν πλανηθεί. Μόνον κάποιος αφελής (χαζός) και υπέρ του δέοντος καλόπιστος θα μπορούσε να τους θεωρήσει πλανημένους. Αν όντως είχαν δίκιο, δηλαδή αν όντως η δραστηριοποίηση στον χώρο του ποδοσφαίρου ήταν (ή μπορούσε να θεωρηθεί) επένδυση, τότε για να ισχύει ο ισχυρισμός αυτός θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον μια περίπτωση στην οποία ο «επενδυτής» όχι μόνο πήρε πίσω τα λεφτά του αλλά έβγαλε και κέρδος. Στην περίπτωση μας για να θεωρήσουμε ότι κάποιος έχει «κερδίσει» από μια οποιουδήποτε τύπου δραστηριότητα, θα πρέπει το «κέρδος» του να ισούται με τους τόκους που θα έπαιρνε αν επένδυε τα χρήματα του στις πλέον «ασφαλείς» επενδύσεις (π.χ. κρατικά ομόλογα). Οτιδήποτε λιγότερο απ’ αυτό ΔΕΝ αποτελεί «κέρδος», αλλά «ζημιά» (χασούρα).

Αν ο «Επαγγελματικός» Αθλητισμός (με εξαίρεση ίσως τις Η.Π.Α.) ήταν ένας ακόμη τομέας οικονομικής δραστηριότητας, τότε θα υπήρχαν περιπτώσεις ατόμων που θα δραστηριοποιούνταν αποκλειστικά και μόνο σ’ αυτόν κερδίζοντας έτσι το ψωμί τους. Παρατηρούμε, όμως, διαχρονικά ότι στον «Επαγγελματικό» Αθλητισμό (και ειδικά για την Ελλάδα και πριν αυτός γίνει «Επαγγελματικός») εμπλέκονται ήδη επιτυχημένοι στους τομείς τους επιχειρηματίες. Όσο πιο πίσω στον χρόνο πηγαίνουμε τόσο περισσότερο αποδεικνύεται ότι αυτοί ΔΕΝ ασχολήθηκαν με τις ομάδες (αρχικά τις ποδοσφαιρικές όπου και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του κόσμου) για να βγάλουν λεφτά μα «για να κάνουν το κέφι τους». 

Θέλοντας να κάνουν την ομάδα τους ισχυρότερη από τους ανταγωνιστές της ξόδευαν λεφτά που γνώριζαν ότι ΔΕΝ θα έπαιρναν πίσω. Με την ενασχόληση τους με τις ομάδες «κατέστρεφαν» λεφτά που είχαν κερδηθεί από άλλες «κανονικές» δραστηριότητες. Η «καταστροφή» συνίσταται στο γεγονός ότι το ξόδεμα των χρημάτων αυτών ΔΕΝ αποδίδει τίποτα (είναι, δηλαδή, αντιπαραγωγικό) σ’ αυτόν που τα ξοδεύει. Στην ουσία είναι σαν να τα ξοδεύει για πολυτελή αντικείμενα και διαβίωση. 

Θα μπορούσε κάποιος με αφορμή 2-3 ομάδες στην Ευρώπη να ισχυριστεί ότι γι’ αυτές το «Επαγγελματικό» Ποδόσφαιρο είναι επένδυση, αφού συχνά-πυκνά πωλούν ποδοσφαιριστές ακριβότερα απ’ ότι τους αγόρασαν σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις και σε πολύ υψηλές τιμές (αφήνοντας στην άκρη κατά πόσον οι τιμές που ακούγονται ΔΕΝ είναι «φουσκωμένες»). Για να ισχύει κάτι τέτοιο θα πρέπει διαχρονικά τα Χρέη των ομάδων αυτών (π.χ. Πόρτο, Μπενφίκα) να μένουν σταθερά ή να μειώνονται σταδιακά. Επιπλέον παρά την «επιτυχία» τους αυτή οι ομάδες αυτές ΔΕΝ πρωταγωνιστούν σταθερά στο ανώτατο επίπεδο. Ακόμα και τα ποσά που ξοδεύουν για μεταγραφές είναι «μετρημένα». 

Συμπερασματικά, κανείς ΔΕΝ «μπαίνει» στον χώρο του «Επαγγελματικού» Αθλητισμού με την προοπτική να βγάλει λεφτά απ’ αυτόν. Μπορεί να έχει άλλες βλέψεις (π.χ. να ενισχύσει την επιρροή του) ή να θέλει να «ξεπλύνει» λεφτά. Άρα, οφείλουμε να τελειώνουμε μια και καλή με τις χαζομάρες/ηλιθιότητες περί «επενδυτών», οι οποίοι για να «επενδύσουν» πρέπει οι συνθήκες να είναι ανάλογες. Ο ισχυρισμός αυτός είναι εξοργιστικός, όχι επειδή αποδείχθηκε ότι ΔΕΝ μπορεί να νοηθεί ο «Επαγγελματικός» Αθλητισμός (μ’ εξαίρεση ίσως τις Η.Π.Α.) ως «επένδυση» αλλά γιατί μ’ αυτόν υπονοείται ότι οι συνθήκες στους υπόλοιπους τομείς οικονομικής δραστηριότητας είναι καλύτερες. Λες και στους υπόλοιπους τομείς ΔΕΝ υπάρχουν παθογένειες όπως δωροδοκίες, χειραγώγηση και άλλες νοσηρές συμπεριφορές. 

Η λύση μπορεί να προκύψει μόνον όταν (απο)δεχθούμε να δούμε τα πράγματα όπως έχουν κάνοντας «σωστή» διάγνωση. Από τις προτάσεις που κατατίθενται τα τελευταία χρόνια όλες τους φαίνεται να έχουν την ίδια συνισταμένη, η οποία σύμφωνα με τους εμπνευστές τους είναι η ΛΥΣΗ. Προφανώς, όμως, η ίδια η πραγματικότητα τους διαψεύδει συνεχώς. Δυστυχώς και ο Δ. Γιαννακόπουλος ΔΕΝ ξεφεύγει από την πεπατημένη προτείνοντας το ίδιο ακριβώς μοντέλο το οποίο ακόμα ΔΕΝ έχει πλήρως εξειδικεύσει. Προκειμένου, λοιπόν, να μην τον αδικήσω ΔΕΝ θα επεκταθώ για την ώρα στο ζήτημα αυτό (της πιθανής λύσης) πριν καταθέσει πλήρως την πρόταση του. Ωστόσο, μπορεί και πρέπει να ειπωθεί το εξής:

Σε περιόδους συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας το μοντέλο διοίκησης που προτιμάται είναι το συγκεντρωτικό (π.χ. δημιουργία μεγάλων ομίλων) οπότε και επιχειρείται μέσω των «οικονομικών κλίμακας» το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αντίθετα σε περιόδους οικονομικής μεγέθυνσης επιλέγεται το αποκεντρωτικό μοντέλο (με «σπάσιμο» του ομίλου σε μικρότερες θυγατρικές επί της ουσίας επιχειρήσεις).

14 Σεπτέμβη 2017
παρατηρητής 1.

πηγή: aek-watch.gr