«1η Σύνοδος των Μεσογειακών Χωρών της ΕΕ»
Ο Αμπντελσαλάμ Ελντάνφ, ένας 54χρονος εργάτης από την Αίγυπτο, άφησε την τελευταία του πνοή κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού, στην Πιασέντσα. Το περιστατικό συνέβη τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης, στην είσοδο των αποθηκών της εταιρίας GLS. Ο Αμπντελσαλάμ συμμετείχε στην απεργιακή φρουρά που μπλοκάριζε την είσοδο των αποθηκών. Παρουσία της αστυνομίας, ένα φορτηγό της εταιρίας όρμησε για να σπάσει το μπλόκο των απεργών εργατών, σκοτώνοντας τον Αμπντελσαλάμ και τραυματίζοντας έναν συνάδελφό του.
Λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία, από τον ειδυλλιακό χώρο του Ζαππείου, ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι αναφωνούσε: «Η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει να απαριθμεί κανόνες, τεχνικισμούς, δημοσιονομικά και λιτότητα. Η αυριανή Ευρώπη θα πρέπει να βασίζεται στις βαθύτερες αξίες που την διέπουν: κοινωνική Ευρώπη, Ευρώπη των ιδεωδών, Ευρώπη της ομορφιάς».
Μην μας πείτε ότι δε φταίει ο… οραματιστής Ρέντσι για το έγκλημα της Πιασέντσα, το οποίο άλλωστε θα τιμωρηθεί από την ιταλική Δικαιοσύνη. Γιατί θα σας θυμίσουμε ότι ο Ρέντσι, χωρίς να πειράξει τίποτα από το αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο που δημιούργησαν οι προκάτοχοί του, το έκανε ακόμα πιο αντεργατικό, ψηφίζοντας ένα νόμο που επί χρόνια προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να ψηφίσουν άλλες κυβερνήσεις. Καμάρωνε, μάλιστα, ότι ήταν αυτός που δε λογάριασε το πολιτικό κόστος και συγκρούστηκε με τις «συντεχνίες».
Ο Φρανσουά Ολάντ, ο πρόεδρος που τα έβαλε πρόσφατα με την εργατική τάξη της Γαλλίας ψηφίζοντας τον αντεργατικό νόμο Ελ Κομρί, υπήρξε πιο συγκρατημένος από τον φαφλατά Ρέντσι. Αναφέρθηκε μόνο στην ανάγκη «συνοχής», προκειμένου να υπάρξει απάντηση «στους λαϊκιστές και τους εξτρεμιστές που ελπίζουν στο μπλοκάρισμα της Ευρώπης». «Στο τωρινό πλαίσιο της Ευρώπης χρειαζόμαστε ενότητα και συνοχή, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των λαών και για να δώσουμε ελπίδες στην Ευρώπη» ήταν το πιο… αριστερό που είπε.
Τι ήταν, τέλος πάντων, αυτή η «1η Σύνοδος των Μεσογειακών Χωρών της ΕΕ», που φιλοξενήθηκε για λίγες ώρες στο Ζάππειο, την Παρασκευή 9 Σεπτέμβρη; Δε θ’ ανατρέξουμε, βέβαια, στις δηλώσεις της Ολγας Γεροβασίλη, που συναγωνίζεται σε γραφικότητα τον Λεβέντη. Πώς μπορούμε, όμως, να ξεπεράσουμε τη χολή που έχυσε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, χαρακτηρίζοντάς την συνάντηση σοσιαλιστών ηγετών (καρφί για τους δεξιούς Ραχόι και Αναστασιάδη) και συμπληρώνοντας πως «όταν συναντιούνται οι σοσιαλιστές ηγέτες, συνήθως, δεν προκύπτει κάτι έξυπνο»; Πώς μπορούμε να παραβλέψουμε την υστερία που έπιασε τον ακροδεξιό χριστιανοκοινωνιστή Μάνφρεντ Βέμπερ, που μίλησε ως γνήσιος πολιτικός απόγονος του Φραντς Γιόζεφ Στράους, του ιδρυτή του κόμματός του; «Ο έλληνας πρωθυπουργός Τσίπρας θα μπορούσε να πει ένα ευχαριστώ στην Ευρώπη για την αλληλεγγύη της, προτού προσπαθήσει να δημιουργήσει συμμαχίες», είπε ο βαυαρός χριστιανοκοινωνιστής στη Bild. Και συμπλήρωσε: «Δεν χρειαζόμαστε κάθε λίγους μήνες νέες απαιτήσεις από την Αθήνα, αλλά πρέπει να εφαρμοστούν πρώτα πλήρως οι συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις. Σε αυτό ο κύριος Τσίπρας καθυστερεί όμως».
«Χαιρόμαστε που η Σύνοδος έχει τέτοια απήχηση» σχολίασε off the record η Γεροβασίλη. «Δεν θέλω να πω πολλά, θα πω ότι η δήλωση αυτή (σ.σ. του Σόιμπλε) είναι η ένδειξη πως πέτυχε η Σύνοδος, πήγε πολύ καλά. Είχε πολύ μεγάλη απήχηση και πιστεύω πράγματι ότι θα έχει και συνέχεια και θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των νέων συσχετισμών δυνάμεων στην Ευρώπη», είπε με νόημα ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, απαντώντας σε εμφανώς στημένη ερώτηση δημοσιογράφου της «Αυγής».
Αν θέλουμε να δούμε τι ακριβώς ήταν η μάζωξη του Ζαππείου, θα πρέπει να κοιτάξουμε πρώτα τη διακήρυξή της και τις δηλώσεις των ηγετών που πήραν μέρος και δεύτερο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις ιδιαίτερες επιδιώξεις των βασικών παικτών, δηλαδή του Ολάντ και του Ρέντσι που εκπροσωπούν δυο ισχυρές (αν και με προβλήματα) ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης.
Η «Διακήρυξη των Αθηνών» είναι ένα ευχολόγιο και όχι ένα κείμενο γύρω από το οποίο συσπειρώνονται κάποια κράτη-μέλη της ΕΕ προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη γερμανική ηγεμονία. Ο ίδιος ο Τσίπρας φρόντισε να ξεκαθαρίσει μετ’ επιτάσεως: «Δεν είμαστε, ούτε επιθυμούμε να γίνουμε, άλλη μια ομαδοποίηση, άλλη μια πρωτοβουλία διαίρεσης ή διχασμού της Ευρώπης». Το είπαν και άλλοι μετά απ’ αυτόν. Ο ίδιος ο Ολάντ ξεκαθάρισε πως στόχος ήταν η συμβολή «με τις δικές μας σκέψεις και τα δικά μας συμπεράσματα για το τι θα πρέπει να αποτελεί ώθηση και προώθηση της Ευρώπης και στην προστασία των συνόρων, στην ασφάλεια, στον έλεγχο της μετανάστευσης που δεν θα πρέπει να αποκλείει το δικαίωμα ασύλου, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε την Ευρώπη να προοδεύσει στην άμυνα, επειδή θα πρέπει η ίδια να διασφαλίζει τις συνθήκες ασφάλειάς της». Δήλωση που θα την προσυπέγραφαν με τα δυο χέρια η Μέρκελ με τον Σόιμπλε.
Στην ίδια τη Διακήρυξη, το βάρος ρίχνεται στις λεγόμενες «πολιτικές ασφάλειας»: ενίσχυση συνοριακών ελέγχων, ενίσχυση της συνεργασίας «στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας», να αναπτύξει η ΕΕ «τις ευρωπαϊκές στρατιωτικές ικανότητες και την αμυντική βιομηχανία, με σκοπό την επίτευξη στρατηγικής αυτονομίας» (άλλη μια θεαματική κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, που γλείφει εκεί που παλιότερα έφτυνε). Και σ’ αυτό δε θα είχε καμιά αντίρρηση η Γερμανία, δεδομένου ότι αποκτά συμμάχους στην άσκηση πίεσης επί των ΗΠΑ, που έχουν βάλει μπροστά τις λεγόμενες χώρες του Βίζεγκραντ να αντιτίθενται στη δημιουργία ευρω-στρατού και ευρω-επιτελείου, υποστηρίζοντας πως την ασφάλειά τους μόνο το ΝΑΤΟ μπορεί να την εξασφαλίσει. Μπορεί η Γερμανία να έχει κάνει αυτές τις χώρες παραγωγική ενδοχώρα της, όμως πολιτικοστρατιωτικά οι Αμερικανοί τις ελέγχουν ασφυκτικά.
Κεφάλαιο για την «κοινωνική Ευρώπη» ή για «το τέλος της λιτότητας» δεν υπάρχει στη «Διακήρυξη των Αθηνών». Υπάρχει μόνο ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στην «Προώθηση της ανάπτυξης και των επενδύσεων στην Ευρώπη», στο οποίο το πιο… σοσιαλιστικό είναι η φράση ότι «η ΕΕ θα πρέπει να προωθήσει την απασχόληση και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας». Αυτό και τέλος. Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο δεξιός Γιούνκερ, στην ομιλία για την κατάσταση της Ενωσης, που έκανε την περασμένη Τετάρτη στο Ευρωκοινοβούλιο, είπε πολύ περισσότερα για την «κοινωνική Ευρώπη», φτάνοντας να μιλήσει ακόμα και για «ευφυή ευελιξία» στην εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης! Ο δεξιός Γιούνκερ βγήκε από τ’ αριστερά στους… σοσιαλιστές του Νότου. Γιατί να μην το κάνει; Τζάμπα είναι τα λόγια και κανένας δε θα του ζητήσει λογαριασμό, αφού δεν είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις.
Τότε γιατί ενοχλήθηκε ο Σόιμπλε; Για τον ίδιο λόγο που ο Ολάντ και ο Ρέντσι έβαλαν μπροστά τον Τσίπρα να οργανώσει αυτή τη μάζωξη. Δεν έχει επέλθει κάποια διάρρηξη του γερμανογαλλικού άξονα, για να πιστέψουμε ότι ο Ολάντ προσπαθεί να σχηματίσει μια συμμαχία με την οποία θα αντιπαρατεθεί στη Γερμανία. Οσο για τον Ρέντσι, ξέρει ότι ο ρόλος της Ιταλίας έχει αναβαθμιστεί (αν και πάντα θα είναι ένα σκαλί κάτω από το γερμανογαλλικό άξονα) μετά τη νίκη του Brexit.
Ομως, Ολάντ και Ρέντσι έχουν μπροστά τους κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Ο πρώτος τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, στις οποίες ακόμα δεν ξέρει αν θα καταφέρει να είναι ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών (θέλει να το παλέψει, όμως), ο δε δεύτερος ένα δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση, που έχει πει ότι αν το χάσει θα παραιτηθεί (και τρέμει το φυλλοκάρδι του βλέποντας τις δημοσκοπήσεις). Μπορεί στην Ελλάδα αριστερό να θεωρεί τον Τσίπρα μόνο το γνωστό δίδυμο Μπάμπη-Αρη του ΣΚΑΙ, όμως στην Ευρώπη τον θεωρούν πολλοί περισσότεροι. Αυτή την αριστερή πατίνα του θέλουν ο Ολάντ με τον Ρέντσι, για να την «πουλήσουν» στους ψηφοφόρους της Γαλλίας και της Ιταλίας. Γι’ αυτό τον καλούν στις μαζώξεις των ευρωσοσιαλιστών, γι’ αυτό τον έβαλαν μπροστά για να οργανώσει τη φιέστα του Ζαππείου.
Για τους ίδιους ακριβώς εκλογικούς λόγους σήκωσε τους τόνους ο Σόιμπλε ενάντια σε μια μάζωξη που ήξερε ότι δεν είχε κανέναν αντιγερμανικό χαρακτήρα, ούτε συνιστούσε «σοσιαλιστικό μέτωπο». Και η Γερμανία έχει εκλογές το 2017, η δεξιά συμμαχία CDU/CSU χάνει πόντους από την ακροδεξιά-«ευρωσκεπτικιστική» AfD και ο Σόιμπλε διαρρέει ότι θέλει να διεκδικήσει την καγκελαρία, εκτοπίζοντας τη Μέρκελ! Αναζητούσε, λοιπόν, μια καλή ευκαιρία για να παρουσιαστεί ως ηγέτης μιας σκληρής γερμανικής Δεξιάς.
Κατά τα άλλα, η ΕΕ θα συνεχίσει να βαδίζει ως μια συμμαχία των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της γηραιάς ηπείρου, προκειμένου να διεξάγει το μονοπωλιακό τους κεφάλαιο με καλύτερους όρους τον ανταγωνισμό με τους πλανητικούς ανταγωνιστές του (Αμερικανούς, Ιάπωνες, Ρώσους, Κινέζους). Είναι αυτός ο βασικός στόχος του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, που κάνει απαγορευτική κάθε σκέψη για χαλάρωση των πολιτικών σκληρής λιτότητας και συντηρητικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού, που έχει στον πυρήνα του τη συνεχή αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
ΚΟΝΤΡΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου