Δε φείδεται εγκωμίων απέναντι στον Κωνσταντίνο η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ στο νέο της βιβλίο με τίτλο Πόσο ελληνικό είναι το Βυζάντιο; Πόσο Βυζαντινοί είναι οι Έλληνες; (Gutenberg, 2016) που εδώ και εβδομάδες βρίσκεται στη λίστα με τα ευπώλητα.
«Δικαίως θεωρείται ο Κωνσταντίνος ως ο ιδρυτής της χριστιανικής Ευρώπης και επίσης δικαίως η Εκκλησία τον ανακήρυξε “Άγιο” και “Ισαπόστολο”», καταλήγει χαρακτηριστικά στη σελ. 18 του ενδιαφέροντος βιβλίου της, που αναπαράγει ωστόσο άκριτα τη θεωρία της αδιάρρηκτης συνέχειας, διανθισμένης με ένα μίγμα ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού.
Η πραγματικότητα ωστόσο, όπως την περιγράφει ο ανατρεπτικός ιστορικός Κυριάκος Σιμόπουλος είναι τελείως διαφορετική. Στο βιβλίο του με τίτλο Ο μύθος των «μεγάλων» της ιστορίας (εκδ. Πιρόγα) ο Κυριάκος Σιμόπουλος αφιερώνει περισσότερες από 100 σελίδες στην περιγραφή των τερατουργημάτων του Κωνσταντίνου μέσα από την λεπτομερή παράθεση πολλών δεκάδων αποσπασμάτων από ποικίλες πρωτότυπες πηγές.
«Η βασιλεία του υπήρξε η δεύτερη, μετά την αλεξανδρινή, ζοφερή περίοδος της αρχαιότητας. Όχι μόνο εξ αιτίας των πολύνεκρων εμφύλιων πολέμων που προκάλεσε ο ίδιος για την κατάκτηση της μονοκρατορίας, των βαρβαροτήτων, των ειδεχθών εγκλημάτων και της αντιλαϊκής, καταπιεστικής και ληστρικής πολιτικής του, αλλά κυρίως εξαιτίας της διπροσωπίας και της απάτης απέναντι στο χριστιανισμό», αναφέρει εισαγωγικά ο Κυριάκος Σιμόπουλος.
Δεσποτικός και πολεμοχαρής
Αφού περιγράφει τις μηχανορραφίες που τον ανέδειξαν σε αυτοκράτορα ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναφέρει: «Κυρίαρχος πια μοναδικός σε Ανατολή και Δύση αποκαλύπτει τον βάρβαρο και διεφθαρμένο χαρακτήρα του και αποχαλινώνεται… Μεγαλομανής, δεσποτικός και πολεμοχαρής δεν διστάζει μπροστά σε καμιά φρικαλεότητα για την πραγμάτωση των άνομων και ανόσιων σκοπών του. Το 310 λεηλατεί την Ισπανία και διακόπτει τον εφοδιασμό με αφρικανικά σιτηρά της ιταλικής χερσονήσου προκαλώντας λιμό. Τον ίδιο χρόνο εξολοθρεύει τους Βρουκτέρους, γερμανική φυλή στην περιοχή του Ρήνου. Μετά τη διαρπαγή πυρπολεί πόλεις και χωριά και εξανδραποδίζει τους πληθυσμούς… Όσοι από τους Βρουκτέρους κρίνονταν ακατάλληλοι ως στρατιώτες ή δούλοι εξαιτίας της ανυπακοής τους ρίχνονταν στα θηρία. Και ήταν τόσο πολλοί που τα λιοντάρια δεν προλάβαιναν να τους κατασπαράξουν».
Αποκαλυπτικός είναι ο Κυριάκος Σιμόπουλος και σε ό,τι αφορά τη σχέση του Κωνσταντίνου με το χριστιανισμό. Ενώ η Αρβελέρ γράφει ότι οι δύο αποφάσεις του, το διάταγμα του Μεδιολάνου (που εισήγαγε το χριστιανισμό ως ισότιμη των άλλων θρησκειών) και η Σύνοδος της Νίκαιας (όπου οι 318 πατέρες επεξεργάσθηκαν το Πιστεύω της νέας θρησκείας) «θεωρούνται δικαίως ως ιδρυτικές πράξεις της εγκαθίδρυσης του Χριστιανισμού» ο Σιμόπουλος αναζητά στις επιλογές του Κωνσταντίνου πιο …υλικά κίνητρα.
«Για τον Κωνσταντίνο χριστιανισμός και δωδεκάθεο δεν αποτελούσαν θρησκευτική ιδεολογία και πίστη αλλά μέσα για δόλιους ελιγμούς και εξαπάτηση των λαών. Με την ίδια άνεση φρόντιζε να αναγραφεί το “χριστιανικό” μονόγραμμα στα όπλα και τις σημαίες, το όνομα του Διός στην αψίδα της Ρώμης και να φιλοτεχνούνται οι μορφές των αρχαίων θεών στα νομίσματα. Υπερασπιζόταν ή ζημίωνε τις δύο θρησκείες ανάλογα με τα προσωπικά συμφέροντα της στιγμής. Ορκιζόταν χωρίς αιδώ για την προστασία ή επέτρεπε το διασυρμό της μιας ή της άλλης. Με το πρόσχημα της ουδετερότητας αλίευε συμπάθειες από τους οπαδούς και των δύο θρησκειών. Επέτρεπε στο χριστιανικό ιερατείο να κατεδαφίζει αρχαίους ναούς και μνημεία για να λεηλατεί τους θησαυρούς… Αποτελεί ψεύδος και παραχάραξη της ιστορίας αλλά και καταισχύνη να αποδίδεται στον Κωνσταντίνο η επικράτηση του χριστιανισμού», καταλήγει ο Κυριάκος Σιμόπουλος.
Αποδεικνύοντας μάλιστα με γεγονότα τον θρησκευτικό οπορτουνισμό του αναφέρει σε άλλο σημείο: «Το 319 μχ με διάταγμα του Κωνσταντίνου, απαγορεύθηκαν οι οικιακές θυσίες και ιεροτελεστίες. Δεν ήταν φιλοχριστιανικό μέτρο, κατασταλτικό της αρχαίας θρησκείας αλλά αστυνομικής σκοπιμότητας επεμβάσεις για την ανατροπή μυστικών συγκεντρώσεων και ανατρεπτικών κινημάτων κατά της εξουσίας».
Φορομπήχτης ο Κωνσταντίνος!
«Ο “Μέγας” και “Άγιος” αυτοκράτορας» συνεχίζει ο Κυριάκος Σιμόπουλος «διακρίθηκε και για την τυραννική πολιτική του και κυρίως για την οικονομική καταπίεση και εξουθενωτική εκμετάλλευση των λαών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι κολοσσιαίες δαπάνες για τα αμέτρητα παλάτια, η αυτοκρατορική χλιδή, η επίδειξη μεγαλείου, η εξαγορά συνειδήσεων και οι αχαλίνωτες σπατάλες ύστερα από τη μετακίνηση της πρωτεύουσας στην Ανατολή καλύπτονταν από εξοντωτική φορολογία των λαϊκών τάξεων με βάρβαρες μεθόδους που προκάλεσαν κοινωνικές συμφορές και γενική εξαθλίωση… Ο Κωνσταντίνος επέβαλε εξοντωτικές εισφορές σε χρυσάφι και ασήμι – τον διαβόητο “χρυσάργυρον” – και στους πάμπτωχους και πειναλέους υπηκόους ακόμη και στις πόρνες. Θρήνος και οδυρμός σ’ ολόκληρη την αυτοκρατορία… Οι ταλαίπωροι υπήκοοι έπρεπε να καταβάλουν ειδικό φόρο, σε χρυσό πάντοτε και σε ασήμι, για τα αφοδεύματά και τα ούρα τους, όπως ιστορούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι Γεώργιος Κεδρηνός και Μιχαήλ Γλυκάς. Οι αγρότες πλήρωναν φόρους όχι μόνο για τα βόδια και τα αλογομούλαρα αλλά και για τους σκύλους τους».
Ο Κωνσταντίνος διακρίθηκε επίσης και τις καταστροφές που προκάλεσε στα μνημεία του αρχαίου ελληνικού πληθυσμού, στο πλαίσιο της μεταφοράς τους στην Κωνσταντινούπολη ώστε η «νέα Ρώμη» να μη στερείται της παλιάς. «Η μεταφορά, ωστόσο, γλυπτών και άλλων έργων τέχνης από αρχαίους ναούς και ιερά στην Κωνσταντινούπολη για διακόσμηση εγκαινιάζει τη μεγαλύτερη συμφορά για τα μνημεία του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού».
Ο Κωνσταντίνος όμως δεν εκμεταλλεύτηκε μόνον το χριστιανισμό. Τον άλλαξε κιόλας! «Στους προκωνσταντινικούς αιώνες η Εκκλησία υπήρξε αντιμιλιταριστική και αντίθετη στη στράτευση και τη συμμετοχή χριστιανών σε εμφυλίους και κατακτητικούς πολέμους… Με τη μονοκρατορία του Κωνσταντίνου – ύστερα από πολυαίμακτους εμφύλιους πολέμους, γενοκτονίες και άλλες βαρβαρότητες – τερματίζεται οριστικά η ειρηνιστική, φιλελεύθερη και αντιεξουσιαστική εποχή του χριστιανισμού. Η αυθεντική διδασκαλία του Ιησού διαστρεβλώνεται… Το χριστιανικό ιερατείο, χάρη στα προνόμια που εξασφάλισε – συμμετοχή στην εξουσία – καθαγιάζει τον Κωνσταντίνο, δικαιώνει και νομιμοποιεί τις βαρβαρότητες και τα φρικτώδη εγκλήματά του»…
Περισσότερα, όχι μόνο για τον «Μέγα» Κωνσταντίνο (τον αιμοχαρή, φαύλο διαφθορέα της εκκλησίας και νοθευτή της ευαγγελικής διδασκαλίας, όπως τον αποκαλεί ο Κυριάκος Σιμόπουλος) αλλά και για τον «Μέγα» Αλέξανδρο, τον «Μέγα» Θεοδόσιο και άλλους «μεγάλους» στο μνημειώδες έργο του Ο μύθος των «μεγάλων» της ιστορίας, που διατίθεται από τις εκδόσεις Πιρόγα (Σόλωνος 114).
Θεμελιώδες έργο για μια υλιστική ματιά και ερμηνεία της ιστορίας.
πηγή: kommon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου