Συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο
Ποια είναι η εκτίμησή σας για την απεργία και τις κινητοποιήσεις;
Η απεργιακή συμμετοχή, οι διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα και οι πρώτες ήδη αποφάσεις από σωματεία (ναυτεργάτες, συμβασιούχοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, συγκοινωνίες κλπ) για συνέχεια και κλιμάκωση, είναι εμφανή δείγματα ότι η εργατική δυσαρέσκεια αρχίζει και βρίσκει αγωνιστικούς δρόμους. Η απεργία, παρότι προκηρύχτηκε καθυστερημένα και για μια ακόμη φορά υπονομεύτηκε σε περιεχόμενο, μορφές, οργάνωση και προοπτική από τον εργοδοτικό, κυβερνητικό συνδικαλισμό, ήταν μια αποστομωτική απάντηση στο νέο αντιλαϊκό σφαγείο -4ο μνημόνιο. Οι εργαζόμενοι «σήκωσαν το γάντι» απέναντι στην κυβέρνηση των «πολιτικών απατεώνων» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σε όλη τη συστημική δεξιά αντιπολίτευση που τη στηρίζει. Έδειξαν ότι η εργατική τάξη δεν συναινεί με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως προκλητικά ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός. Θα έχει ο καιρός κι άλλα γυρίσματα, σύντομα.
Ο Τσίπρας πάντως λέει πως τα μέτρα είναι «ισορροπημένα››…
Αν τα τρία προηγούμενα μνημόνια ήταν «προγράμματα» βίαιης επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα για να υπερβεί ο ελληνικός καπιταλισμός την κρίση του και να διαφυλάξει τη θέση του στην ΕΕ, το 4ο είναι μνημόνιο «αιματηρής ανάπτυξης». Ένα οργανικό δηλαδή σύνολο αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που, και σταθεροποιεί το προηγούμενο καθεστώς υπερεκμετάλλευσης, και θεμελιώνει το δόγμα: όλα για το κεφάλαιο και τις επενδύσεις, όλα για το πλεόνασμα κερδών τους. Για τον εργαζόμενο τα «αποφάγια» των 400 ευρώ, οι ανατροφοδοτούμενοι κύκλοι ανεργίας-ολιγόμηνης εργασίας με ελάχιστα δικαιώματα, η εκ περιτροπής εργασία, οι ομαδικές απολύσεις χωρίς κανένα νομικό εμπόδιο, οι βίαιες κατασχέσεις των αποθεμάτων της φτωχολογιάς, τα συσσίτια και το δωρεάν ράντζο στα νοσοκομεία για τους ανασφάλιστους.
Αυτή είναι η σημερινή «ισορροπία» που θέλει το κεφάλαιο. Το 1% να κατέχει το 60% του πλούτου. Οι φορολογικοί συντελεστές για τα κέρδη να μειώνονται στο 25% και στο 20% και για τους εργαζόμενους και τα μικρομεσαία στρώματα να εκτοξεύονται στο 50%. Οι τροπολογίες «της νύχτας» για εμπορικά μεγαθήρια, γήπεδα τύπου Mall, προσφορά ελεύθερων χώρων, παραλιών και πάρκων στους επιχειρηματίες και οι ηλεκτρονικές κατασχέσεις πρώτης κατοικίας για τους ανέργους και τους κατατρεγμένους. Γι αυτά περηφανεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας. Γι αυτό τα μέτρα αυτά δεν τα υπογράφει ο λαός παρά μόνο οι βουλευτές που ζουν στον κόσμο της κ. Φωτίου και της κ. Αχτσιόγλου.
Τελικά φτάσαμε πάλι στη ψήφιση ενός σφαγιαστικού πακέτου μέτρων, με μια 24ωρη απεργία την τελευταία μέρα… Πως θα αλλάξει αυτό;
Το 4ο μνημόνιο ανατρέπεται μόνο με ταξική, αντιΕΕ και αντικαπιταλιστική στρατηγική. Με αυτή θα αλλάξει ο συσχετισμός στο εργατικό κίνημα. Με σχεδιασμό αγώνων που θα την υπηρετεί και όχι με «ταξικούς δεκάρικους» χωρίς ούτε βήμα απεργιακής και αγωνιστικής δράσης πέρα από τις θελήσεις των συμβιβασμένων ηγεσιών. Με λογική ρήξης με τα κέρδη και όχι με «παρακάλια» για επενδύσεις και παραγωγική ανασυγκρότηση. Με λογική σύγκρουσης με την εργοδοτική δεσποτεία, την ιδιοκτησία τους και το ευρωμνημονιακό καθεστώς που τη στηρίζει, και όχι με υποταγή στην ανταγωνιστικότητα, την ελαστική εργασία και τα νέα project σύγχρονης χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας που ξεζουμίζουν, ειδικά τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Οι πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, στις περισσότερες ομοσπονδίες είναι εχθρικές σε αυτή τη στρατηγική. Είναι απομεινάρια του παρελθόντος. Επιβιώνουν με την ανοιχτή συναλλαγή με τον ΣΕΒ και τις κυβερνήσεις.
Οι δυνάμεις που κατανοούν αυτή τη στρατηγική ανάγκη ήδη έχουν κάνει αισθητή την εμφάνισή τους σε αρκετά σωματεία και κλάδους, στον κόσμο της επισφαλούς εργασίας. Πρέπει όμως να οργανωθούν περισσότερο, να πάρουν περισσότερες και πιο τολμηρές πρωτοβουλίες, να συντονιστούν και με άλλα ρεύματα που θέλουν να τα βάλουν με την εργοδοσία, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις. Να διευρυνθεί δηλαδή η ταξική πτέρυγα ενός νέου εργατικού κινήματος.
Έτσι θα αλλάξουν τα πράγματα.
Ποια είναι η συμβολή της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων;
Πολύ σημαντική κι ελπιδοφόρα. Η προσπάθεια αυτή παρά τις αντιφάσεις και τα πισωγυρίσματα, έχει εξελιχτεί σε υπολογίσιμο κέντρο αγώνα στο κίνημα. Σε όλες τις διαδηλώσεις, από την Πρωτομαγιά μέχρι τις απεργίες είναι πολυπληθές, αντιπροσωπευτικό και διεισδυτικό σε αρκετούς κλάδους και χώρους εργασίας, βάζει πολιτικό στίγμα και τακτική, ριζοσπαστικοποιεί τις αντιστάσεις, οργανώνει την αλληλεγγύη και το συνδικαλισμό της βάσης και των συνελεύσεων. Εκφράζεται και σε άλλες πόλεις εκτός της Αθήνας. Οι δυσκολίες βέβαια είναι πολλές. Κυρίως αφορούν τη συσπείρωση δυνάμεων στους δύσκολους χώρους-κάτεργα του ιδιωτικού τομέα και στην ελαστική εργασία, που σε μεγάλο βαθμό είναι και ασυνδικάλιστη.
Παραμένουν λίγα όμως τα σωματεία που συσπειρώνονται. Πως θα το ξεπεράσετε;
Πρώτο, με εντατικοποίηση της πολιτικής προσπάθειας συσπείρωσης στην πρωτοβουλία και έμπρακτης συμβολής όλων των δυνάμεων που θέτουν και κατανοούν την ανάγκη ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος. Η ευθύνη είναι μεγάλη. Άλλοι κάνουν «συντονισμούς σωματείων» γύρω από τον εαυτό τους, προθάλαμο (όπως λέμε προσυγκέντρωση) για την πρόσδεση στις πρωτοβουλίες και τις συγκεντρώσεις του αστικοποιημένου συνδικαλισμού. Σε άλλους κυριαρχεί ακόμα το δίπολο: από τη μια «σκληρή» παραταξιακή, κομματική εμφάνιση στις διαδηλώσεις και από την άλλη αποδοχή του ανιστόρητου και ξεπερασμένου μυθεύματος ότι απεργία δεν γίνεται χωρίς τη ΓΣΕΕ. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ή διαχωρίζεσαι αποφασιστικά από το συνδικαλισμό της ήττας ή εξακολουθείς να γίνεσαι το αριστερό, ταξικό της άλλοθι.
Δεύτερο, με ακόμα πιο αποφασιστικό άνοιγμα σε νέους χώρους.
Τρίτο, με συσπείρωση, πολιτικοποίηση, δράση και οργάνωση σε συνδικάτα παλιά και νέα, της πολύμορφης, συγκεντρωμένης σε χώρους αλλά και κατακερματισμένης σε εργασιακές σχέσεις και συμβάσεις, εργατικής τάξης.
Τέταρτο, με ενίσχυση του μετώπου απέναντι στο «συλλογικό εργοδότη», το κράτος, την κυβέρνηση και την ΕΕ, όχι μόνο στον ξεχωριστό εργοδότη ή διοικητή.
Πέμπτο, με πιο ριζοσπαστικές, ενωτικές πρωτοβουλίες.
Απελευθέρωση από μνημόνια, ΕΕ, ΔΝΤ, επιχειρηματική δικτατορία
Διεκδικούμε τον πλούτο, τέρμα στη «ζητιανιά»
Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε. Από δω και πέρα τι;
Το διήμερο 17-18 Μάη ήταν η αρχή. Η εκτίμησή μου είναι ότι η όποια δυναμική ή συναίνεση-ανοχή των εργαζομένων στην κυβέρνηση έχει τελειώσει. Δεν πείθει ιδιαίτερα και το δίλημμα «4ο μνημόνιο με νεοσυντηρητική αριστερά ή δεξιά στην κυβέρνηση». Τη «γραβάτα» που επιχειρεί να πνίξει την εργατική τάξη και τους αγώνες τη φοράνε πλέον και οι δύο. Το θέμα είναι να μην παγιδευτεί ξανά ο κόσμος σε σενάρια «εκλογικής αναμονής» ή σε νέους επίδοξους σωτήρες των καμερών και των διαταξικών αντιμνημονιακών καλεσμάτων. Χρειάζεται οι ταξικές δυνάμεις και τα πρωτοπόρα σωματεία να συγκροτηθούν σε αγωνιστικό κέντρο που θα διακηρύξει τον ανένδοτο αγώνα απελευθέρωσης των εργαζομένων και του λαού από μνημόνια, ΕΕ, ΔΝΤ και επιχειρηματική δικτατορία. Με σχέδιο και υπομονή. Με διακηρυκτικό πλαίσιο αναγκών και διεκδικήσεων του σύγχρονου εργαζόμενου που θα σπάει τη «ζητιανιά» και τη διαπραγμάτευση της εξαθλίωσης. Που θα διεκδικεί τον πλούτο που παράγουμε, θα μπλοκάρει την πολεμική προετοιμασία, θα οργανώνει τη δημοκρατία της «ταξικής πάλης» απέναντι στο σύγχρονο αντεργατικό δίκαιο και τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Και κυρίως να εμπιστευτούμε την εργατική τάξη ως δημιουργό της ιστορίας, να αντιλαμβανόμαστε τα πιο ριζοσπαστικά της σκιρτήματα, να την «ακούμε περισσότερο», να νοιώθουμε τμήμα της. Να μην την αντιμετωπίζουμε ως εκλογικό πελάτη ή αντικείμενο για να «βγάζει συμπεράσματα».
Έχετε ξεκινήσει μια διαδικασία συντονισμού και με συνελεύσεις-συλλογικότητες γειτονιών, νεολαίας κλπ. Πως βλέπετε να εξελίσσεται;
Το μέτωπο και το αγωνιστικό κέντρο είναι κοινό. Η εργατική τάξη υποφέρει και στη δουλειά και στη γειτονιά και στην εκπαίδευση. Εξάλλου σήμερα όλα είναι «δουλειά», όλος ο χρόνος πρέπει να πάει στο κεφάλαιο. Στη μάθηση, στη διασκέδαση, στο γήπεδο, στην τηλεόραση, στη βόλτα στο πάρκο. Δουλειά και την Κυριακή. Οι συλλογικότητες της γειτονιάς, οι λέσχες, οι λαϊκές συνελεύσεις είναι τα προπλάσματα των σύγχρονων εργατικών κέντρων γειτονιάς, των εμποροϋπάλληλων, των ντελιβεράδων, των ανέργων, των φτωχών, των νεοάστεγων. Όλοι αυτοί είναι τμήμα της εργατικής τάξης. Σε πολλές συνοικίες υπάρχουν πρωτοποριακά δείγματα αγώνα αλληλεγγύης και εργατικής παρέμβασης. Κι εδώ πρέπει να γίνει ιδιαίτερη προσπάθεια εμφάνισης της πρωτοβουλίας σωματείων στις εργατογειτονιές όπως πχ του Θριασίου, του Πειραιά, της Δυτικής Αθήνας, του Κέντρου.
πηγή: prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου