Ο μαφιόζικος καπιταλισμός ως φυσική συνέχεια των μνημονίων

NurPhoto via Getty Images

Θέμης Τζήμας  Δικηγόρος, Μεταδιδακτορικός ερευνητής

Στην αφετηρία της μνημονιακής περιόδου της χώρας ήταν λίγοι αυτοί που διέβλεπαν ή τολμούσαν να πουν ότι η εξέλιξη των μνημονίων θα ήταν η «ανατολικό- ευρωπαιοποίηση» της Ελλάδας, δηλαδή ένας συνδυασμός νεο-αποικιακής εξάρτησης, φτωχοποίησης και επιβολής μαφιόζικου καπιταλισμού μέσα, σε αγαστή σύμπνοια με τους «έξω». Ότι ο «εκσυγχρονισμός» του ελληνικού καπιταλισμού δεν επιφύλασσε τίποτα διαφορετικό από τη συντονισμένη λεηλασία, τον παρασιτισμό και τη διαφθορά που βίωσαν στη μετά- σοβιετική περίοδο μια σειρά κρατών.


Οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο των ελληνικών ΜΜΕ, σε συνδυασμό μάλιστα με εκείνες που προηγήθηκαν σε σειρά στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, επιβεβαιώνουν αυτήν ακριβώς την πρόβλεψη. Οι νέοι και παλαιοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, μέσα από το σύμπλεγμα «ποδοσφαιρική ομάδα και χρήσιμοι ηλίθιοι- εξαγορασμένοι βουλευτές ή και ολόκληρα κόμματα- προνομιακές επαφές με ξένους παράγοντες- άμεση άσκηση εξουσίας, σε πρώτη φάση δια της αυτοδιοίκησης» χτίζουν ένα ολιγαρχικό, μαφιόζικο μοντέλο καπιταλισμού που αναβαθμίζει τη διαπλοκή των '90s, σε άμεση και κυνική άσκηση της εξουσίας από τον πολύ μεγάλο πλούτο και τα λούμπεν στοιχεία που συσπειρώνει.

Με αυτήν τη στρατηγικού χαρακτήρα εξέλιξη, ούτε η κυβέρνηση, ούτε και η αντιπολίτευση- η μείζων και στο μεγαλύτερο μέρος της, η ελάσσων- συγκρούονται ούτε επί της αρχής, ούτε και συνολικά. Έχοντας ομονοήσει επί του νεοφιλελεύθερου και μνημονιακού μονοδρόμου που έστρωσε το δρόμο για το εν λόγω μοντέλο διαφωνούν μόνο επί των προσώπων. Η πολιτική ζωή της χώρας καθορίζεται από τη στοίχιση των μεγαλυτέρων πολιτικών δυνάμεων πίσω από διαφορετικούς, επίδοξους ολιγάρχες, όπως χαρακτηριστικά, οι διαφοροποιήσεις μεταξύ Μαρινάκη, Αλαφούζου, Μελισσανίδη, Σαββίδη κλπ. αποδεικνύουν.

Η οικοδόμηση αυτού του μοντέλου καπιταλισμού δεν είναι παρά η συμπύκνωση και το αποτέλεσμα της παρακμής που επέρχεται όταν η κυριαρχία ενός κράτους, ως δημοκρατικό πεδίο σύγκρουσης επί της στρατηγικής της χώρας χάνεται, ενώ ο εφαρμοσμένος νεοφιλελευθερισμός και η εξάρτηση παγιώνονται. Η έκλειψη κάθε ουσιαστικού δημοκρατικού ελέγχου επί του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, οι εξόφθαλμα χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ του δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά παγκόσμιο φαινόμενο και αποτέλεσμα της ασυδοσίας και παρασιτισμού του καπιταλισμού. Σε χώρες απλά σαν τη δική μας, η κατάργηση κάθε ελεγκτικού μηχανισμού αναδεικνύει το φαινόμενο σε όλο του το μέγεθος και την προφάνεια.

Από την άλλη, αποδεικνύει πώς δένονται το αίτημα για την αποκατάσταση της κυριαρχίας και της δημοκρατίας, με την ανάγκη ενός ώριμου και ουσιαστικού αντί- ή μετά- καπιταλισμού. Η διείσδυση και επέκταση του πολύ μεγάλου κεφαλαίου στο σύνολο των τομέων της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής πρέπει να ανακοπεί, γεγονός που αναγκαστικά οδηγεί σε σκληρές αντιπαραθέσεις ως προς τη φύση του οικονομικού και πολιτειακού μοντέλου της χώρας.

Τα ΜΜΕ για παράδειγμα δεν μπορεί να αποτελούν πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας όταν είναι πια καταφανές ότι λειτουργούν ως προπαγανδιστικά εργαλεία. Πρέπει να αποδοθούν στην οργανωμένη κοινωνία. Το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να είναι χώρος στρατολόγησης για επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας δεν μπορούν να εκχωρούνται σε μονοπώλια και ολιγοπώλια αλλά πρέπει να μένουν στα χέρια του δημοσίου.

Όλα αυτά- κάποτε ουδόλως ριζοσπαστικά αλλά πλέον απολύτως συγκρουσιακά, λόγω της νεοφιλελεύθερης επέλασης και συντηρητικοποίησης διεθνώς- έρχονται σε αντίθεση τόσο με παγιωμένα συμφέροντα στο εσωτερικό, όσο και με τις πολιτικές της ΕΕ σε όλους τους παραπάνω χώρους. Το κατεστημένο της χώρας αντιλαμβάνεται το διακύβευμα. Ο «ανανεωμένος» αντικομμουνισμός, ο ευρωπαϊσμός και άλλα ιδεολογήματα της σειράς, στον πυρήνα τους δεν είναι παρά προσπάθειες να περιβληθεί ιδεολογικό μανδύα η οικοδόμηση του μαφιόζικου καπιταλισμού.

πηγή: huffingtonpost.gr