Οι τυφλές δολοφονικές επιθέσεις κατά πολιτών (κυρίως τουριστών) στη Βαρκελώνη και την Καμπρίλς (παραθαλάσσια πόλη 110 χιλιόμετρα νότια της Βαρκελώνης), στο αποκορύφωμα της τουριστικής σεζόν, που είχαν σαν αποτέλεσμα το θάνατο δεκαπέντε και τον τραυματισμό πάνω από 120 ατόμων, αποτελούν φυσική συνέχεια παρόμοιων περιστατικών, όπως στη Νίκαια της Γαλλίας πριν από έναν χρόνο ή το Λονδίνο και το Μάντσεστερ στις αρχές του φετινού καλοκαιριού.
Οση αγανάκτηση, όμως, κι αν προκαλούν αυτές οι επιθέσεις στον κάθε εργαζόμενο και κοινωνικά ευαίσθητο άνθρωπο, το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να υποταχτεί στις εκκλήσεις «ενότητας» που εκπορεύονται από τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς διαχειριστές του συστήματος που ευθύνεται γι’ αυτή την κατάσταση. Γιατί είναι προφανές ότι αν δεν είχε προηγηθεί η διάλυση μιας σειράς χωρών (με πρώτο το Ιράκ την περασμένη δεκαετία) κι αν δεν αντιμετωπίζονταν οι μετανάστες σαν αποβράσματα από την «ευαίσθητη» Ευρώπη, δε θα υπήρχαν ούτε τζιχαντιστές τύπου ISIS ούτε νέοι άνθρωποι στις ευρωπαϊκές χώρες που θα τους ακολουθούσαν με τόσο πάθος.
Στις αρχές του καλοκαιριού (5 Ιούνη), η ισπανική «κεντροαριστερή» εφημερίδα El Pais δημοσίευε ένα άρθρο με τίτλο «Τζιχαντιστική τρομοκρατία: Θα μπορούσε να γίνει μία νέα επίθεση σε ισπανικό έδαφος;» (https://elpais.com/elpais/2017/06/05/inenglish/1496668582_639298.html). Ο συντάκτης του άρθρου, αν και θεωρούσε ότι η Ισπανία εξακολουθεί να αποτελεί στόχο των τζιχαντιστών, έπλεκε το εγκώμιο των ισπανικών μυστικών υπηρεσιών που έχουν εξαπολύσει εκατοντάδες πράκτορες να παρακολουθούν τα κοινωνικά δίκτυα, να ερευνούν τα μικρά τζαμιά και να στρατολογούν πληροφοριοδότες με στόχο να αναλύσουν τη δράση του ISIS.
Μετά από τις φονικές πολεμικές επιθέσεις (με 192 νεκρούς) της Αλ Κάιντα στα τρένα της Μαδρίτης το 2004 (που οδήγησαν όμως την Ισπανία να αποσυρθεί ταχύτατα από τη συμμετοχή της στον πόλεμο του Ιράκ), ακολούθησε πογκρόμ προληπτικών συλλήψεων (πάνω από 700 άτομα) και δεκάδες καταδίκες, που σύμφωνα με τον αρθρογράφο καθιστούσαν την Ισπανία προπύργιο στον «αντιτρομοκρατικό» αγώνα στην Ευρώπη. Η αγαστή συνεργασία με το βασίλειο του Μαρόκου σε επίπεδο πληροφοριών αποτέλεσε ένα ακόμα «επιχείρημα» για την καλή λειτουργία του «αντιτρομοκρατικού συστήματος». Ωστόσο, ο αρθρογράφος υποστήριζε ότι οι εκθέσεις των κυβερνητικών «αντιτρομοκρατικών» υπηρεσιών καταλήγουν στο ίδιο ανησυχητικό συμπέρασμα: μια νέα επίθεση είναι αναπόφευκτη!
Τραγική ειρωνεία! Ενάμιση μήνα αργότερα, η Ισπανία πληρώνει ξανά το τίμημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, στους οποίους κι η ίδια έχει λάβει μέρος. Πολέμων που γέννησαν αυτό που έχει πολιτογραφηθεί ψευδεπίγραφα ως «ισλαμική τρομοκρατία». Λέμε ψευδεπίγραφα, γιατί δεν είναι ο ισλαμικός φανατισμός που γεννά όλο αυτό το μίσος. Αυτός πάντοτε υπήρχε σαν ιδεολογία, όπως και ο χριστιανικός και κάθε θρησκευτικός φανατισμός που θεωρεί τους «αλλόθρησκους» ως άπιστους που θα καούν στην κόλαση («Οι δειλοί, όμως, οι άπιστοι,… οι ειδωλολάτρες, κι όσοι αντιστρατεύονται την αλήθεια, θα ’χουν το μερίδιό τους στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος», Αποκάλυψη Ιωάννη, https://www.bible.com/el/bible/173/REV.21.8). Για να αποκτήσει σάρκα και οστά όλο αυτό το μίσος που εκπορεύεται από τον θρησκευτικό φανατισμό, δεν αρκεί ένα κογκλάβιο «τρελαμένων» ισλαμιστών, όπως το ISIS, ούτε η στρατολόγηση από «μυστικές υπηρεσίες», όπως ισχυρίζονται όλοι αυτοί που θεωρούν -εντελώς συνωμοσιολογικά- όλες αυτές τις εγκληματικές επιθέσεις σαν κατασκεύασμα των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης για να δικαιολογήσει την «αντιτρομοκρατική» της πολιτική. Οχι ότι οι μυστικές υπηρεσίες δε θα μπορούσαν να στήσουν προβοκάτσιες, σαν τις πρόσφατες επιθέσεις στην Βαρκελώνη και την Καμπρίλς, τώρα όμως δεν φαίνεται να το είχαν και τόσο ανάγκη, αφού -όπως κι ο συντάκτης του άρθρου της El Pais αναφέρει- τα πράγματα κυλούσαν «ρολόι» και οι ενέργειες της αστυνομίας δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα ούτε από την Μουσουλμανική Κοινότητα. Ο γραμματέας της Ισλαμικής Επιτροπής της Θέουτα (μικρής πόλης στην αφρικανική πλευρά των στενών του Γιβραλτάρ, που αποτελεί μία από τις 17 περιφέρειες της Ισπανίας, συνορεύει με το Μαρόκο και θεωρείται μαζί με τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και τη Μελίγια, η οποία επίσης βρίσκεται στην βόρεια Αφρική, ως οι πιο επικίνδυνες περιοχές της Ισπανίας, με 150 μαχητές που πολέμησαν στη Συρία να ζουν εκεί) θεωρούσε ότι η δουλειά της αστυνομίας είναι καλή, αλλά χρειάζεται περισσότερο βάρος στην εκπαίδευση.
Οσο κι αν ενταθεί η αστυνομική καταστολή, όσο κι αν θεριέψουν τα συστήματα παρακολούθησης, θα είναι αδύνατον να προλάβουν τέτοιες επιθέσεις που θα συνεχίζονται ακόμα κι αν πάψει να υπάρχει το ISIS στον χάρτη. Αυτό θα γίνεται γιατί σε κάθε δράση υπάρχει αντίδραση. Η δράση της καταπίεσης των περιθωριοποιημένων μεταναστών (ή γόνων μεταναστών) στις ευρωπαϊκές χώρες, η δράση της καταλήστευσης ολόκληρων χωρών ή και ολοκληρωτικής τους διάλυσης, δεν μπορούν παρά να γεννήσουν την αντίδραση, που μπορεί να πάρει την πιο στρεβλή και παράφρονα μορφή, όμως θα είναι αντίδραση από αυτούς που πλήττονται από την ιμπεριαλιστική δράση. Γι’ αυτό η αγανάκτησή μας ας επικεντρωθεί στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να τα εμποδίσουμε. Εναν τρόπο που θα είναι επαναστατικός ή δε θα υπάρξει.
Η κοινωνική επανάσταση, το σταμάτημα της ιμπεριαλιστικής λαίλαπας που έχει κατακλύσει τον πλανήτη, είναι η μόνη που θα μπορέσει να δώσει ένα τέλος στο μακελειό που βλέπουμε να εξελίσσεται γύρω μας, είτε είναι στη Χομς είτε στη Βαρκελώνη. Μέχρι τότε, στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η αντίσταση στη ρατσιστική υστερία που θα αναπτυχθεί και η αποκάλυψη του πυρήνα που γεννά αυτόν τον άδικο πόλεμο που εξελίσσεται. Η ανάγκη για τα μέγιστα κέρδη, ο αγώνας για κυριαρχία μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών κρατών που σφάζονται για να επικρατήσουν στις διεθνείς αγορές, η καταλήστευση των άλλων χωρών (μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας) προς όφελος των παράσιτων του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την παραφροσύνη που γεννιέται στα μυαλά αυτών που εκτελούν αυτές τις επιθέσεις και χρησιμοποιείται για να στραφεί ο ένας λαός ενάντια στον άλλο και οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι ενάντια στους «αλλόθρησκους μετανάστες».
Εκατόμβες νεκρών από αμερικάνικα βομβαρδιστικά
«Στην πόλη της Ράκα, αν δεν πεθάνεις από τις αεροπορικές επιθέσεις, θα πεθάνεις από πυρά όλμου. Αν δεν πεθάνεις από όλμους, τότε θα πας από ελεύθερους σκοπευτές. Αν όχι από ελεύθερους σκοπευτές, τότε από κάποιο εκρηκτικό μηχανισμό. Κι αν κατορθώσεις να ζήσεις, πολιορκείσαι από την πείνα και τη δίψα, αφού δεν υπάρχει ούτε τροφή, ούτε νερό, ούτε ηλεκτρισμός» (δηλώσεις των Για-τρών Χωρίς Σύνορα, 22/8/17).
Μπορεί η ανθρωπότητα να πένθησε για τις δολοφονικές επιθέσεις στην Ισπανία, όμως δεν έγινε το ίδιο με τις ακόμα πιο δολοφονικές επιθέσεις της αμερικάνικης συμμαχίας κατά της Ράκα. Πρόκειται για την «πρωτεύουσα» του «χαλιφάτου» και βρίσκεται στη Συρία. Βλέπετε, εκεί είναι οι τζιχαντιστές που έχουν την εξουσία, γι' αυτό και οι ανθρώπινες απώλειες δε μετράνε (κι ας μην είναι όλος ο πληθυσμός τζιχαντιστές). Οι τζιχαντιστές του ISIS είναι πλέον ένας βολικός «σάκος του μποξ» για να επιδείξουν την ιμπεριαλιστική τους βαρβαρότητα όλες οι μεγάλες δυνάμεις που θέλουν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην περιοχή.
Τελευταίο «κατόρθωμα» των συμμαχικών δυνάμεων υπό την αιγίδα των ΗΠΑ ήταν οι αεροπορικές επιθέσεις στις οποίες σκοτώθηκαν πολλές δεκάδες άνθρωποι. Κατά το «Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων» που εδρεύει στη Βρετανία (και μόνο για αντιαμερικανισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί), μέσα σε δύο μέρες (την περασμένη Κυριακή και τη Δευτέρα) τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά σκότωσαν 42 αμάχους (συμπεριλαμβανομένων 19 παιδιών και 12 γυναικών). Αυτό έγινε γιατί «οι αεροπορικές επιθέσεις χτυπούν γειτονιές στο κέντρο της πόλης που είναι πυκνοκατοικημένες από πολίτες», όπως δήλωσε ο διευθυντής του συριακού παρατηρητηρίου Αμπντέλ Ραχμάν στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Το Αλ Τζαζίρα (http://www.aljazeera.com/news/2017/08/raqqa-led-strikes-kill-100-civilians-48-hours-170822073525973.html) ανεβάζει τους νεκρούς αμάχους στους 100 τουλάχιστον, την ίδια στιγμή που οι αμερικανόδουλες «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις» φαίνεται να έχουν καταλάβει περισσότερο από το μισό της πόλης.
Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες που οι αμερικάνικοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί σκοτώνουν δεκάδες αμάχους. Το ίδιο είχε συμβεί στο τετραήμερο 11 με 15 Μάη, όταν σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων σκοτώθηκαν 87 άμαχοι, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά.
Την ίδια στιγμή, ο στρατός του Λιβάνου εισβάλλει για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα στη Συρία για να κυνηγήσει το ISIS. Σύμφωνα με την Ουάσινγκτον Ποστ (https://www.washingtonpost.com/world/lebanon-and-hezbollah-launch-simultaneous-but-separate-battles-against-isis/2017/08/19/531ddb40-84d8-11e7-9e7a-20fa8d7a0db6_story.html?utm_term=.6803c6184a5d), ταυτόχρονα με τον λιβανέζικο στρατό (ο οποίος στηρίζεται οικονομικά από τους Αμερικάνους) πολεμά και η Χεζμπολά, χωρίς όμως να υπάρχει μεταξύ τους συνεργασία (στο προσκήνιο, γιατί στο παρασκήνιο είναι γνωστό ότι η Χεζμπολά πάντα είχε καλές σχέσεις με τον στρατό).
Οι τζιχαντιστές είναι αρκετά στριμωγμένοι από όλες τις πλευρές. Δεν τους πολεμούν μόνο οι Αμερικάνοι, ο Λίβανος και οι Κούρδοι, αλλά και οι Ρώσοι με τις δυνάμεις του Ασαντ, οι οποίες σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο Sputnik (https://sputniknews.com/middleeast/201708221056671202-syria-army-offensive-daesh/) βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο για να διώξουν τους τζιχαντιστές από την κεντρική Συρία.
Ο ανταγωνισμός για την «απελευθέρωση» της Συρίας όλο και αυξάνεται. Αυτή όμως δε θα είναι πραγματική απελευθέρωση, μολονότι το καθεστώς του ISIS είναι ένα σκοταδιστικό και αντιδραστικό καθεστώς.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου