Κοινό σημείο ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ

του Διονύση Ελευθεράτου

Η διελκυστίνδα, το Μαξίμου και οι Ίβηρες

Ε, λοιπόν η πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει μια ενδιαφέ­ρουσα ομοιότητα με την αντίστοι­χη του … ΚΚΕ. Όχι, δεν «το ρίξαμε» στους αστεϊσμούς, ούτε στις παρα­δοξολογίες. Όσο κι αν τα δύο κόμματα βρίσκο­νται εκ των πραγμάτων «στα μαχαίρια», οι ηγε­σίες τους έχουν μια κοινή «σύλληψη» ως προς τη βασική «αρετή» της υπομονής και την -κατά πολύ σπουδαιότερη- της επιβίωσης. Όχι της δι­κής τους υπομονής, ούτε της δικής τους επιβί­ωσης. Της κοινωνίας.


Τo ΚΚΕ «ξεμπερδεύει» με άλμα στο χρόνο, ενα­ποθέτοντας τα πάντα στον αθέατο ορίζοντα της «λαϊκής εξουσίας». Πρόκειται για την αποκλη­θείσα (με δόσεις υπερβολής και σαρκαστικής διάθεσης, φυσικά) και ως προσμονή έλευσης της «Δευτέρας Παρουσίας». Σε αυτήν τη «Δευ­τέρα Παρουσία» ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραθέτει την …«Πρώτη Μεταμόρφωση». Πού θα πάει, δεν θα μεταμορφωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευ­ρώπη η ίδια; Ε, θα είναι η πρώτη μεταμόρφωση στη «ΜΜ»- μετά Μάαστριχτ- εποχή, οπότε θα το γιορτάσουν δεόντως όσοι ακόμη επιβιώνουν, εάν φυσικά το επιτρέπει ο τρόπος με τον οποίο θα επιβιώνουν… Έως ότου λοιπόν συντελεστεί η μεταμόρφωση της «θεσμικής Ευρώπης», δεν έχουμε παρά να μείνουμε σταθεροί στη συμμόρ­φωση προς τα κελεύσματα των δανειστών, στην περεταίρω παραμόρφωση της ελληνικής κοι­νωνίας (που έχει ήδη γίνει αγνώριστη, γεμάτη πληγές από πάνω μέχρι κάτω), στην επιμόρφω­ση ή και αναμόρφωση του κόσμου, ιδίως εκεί­νου της Αριστεράς, όστις οφείλει να αντιληφθεί -σε βάθος- ότι τελικά ο δρόμος των μνημονίων ήταν όντως αναπόδραστος… Η «θεσμική Ευρώ­πη» βεβαίως υποτίθεται ότι θα άρχιζε να «μετα­μορφώνεται» από την εκλογική νίκη του …Ολάντ στη Γαλλία, το 2012, όπως προέβλεπαν τότε, όχι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι δεξιές και κε­ντροαριστερές «καφετζούδες» που πάσχιζαν να προσφέρουν στο ημέτερο εκλογικό σώμα μια «προοπτική» ήρεμης, αδιατάρακτης – έστω και σταδιακής- απεμπλοκής από τη θηριώδη κατ’ ευ­φημισμόν «δημοσιονομική προσαρμογή. Όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε. Το βιώσαμε.

Η «θεσμική Ευρώπη» υποτίθεται ότι θα άρχι­ζε να «μεταμορφώνεται» από την επομένη της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015. Γιατί; Επειδή η γραφειοκρατία της, είτε θα υποχωρούσε υπό την επήρεια του φόβου πως σε αντίθετη περίπτωση τα «καινά δαιμόνια» θα δι­ασπείρονταν σε μεγαλύτερη ακτίνα, είτε θα συ­γκινούνταν -ευαίσθητη, γαρ- στη θέα μιας εκλι­παρούσας για «έντιμο συμβιβασμό» κυβέρνη­σης, η οποία δεν τολμούσε καν να αναστείλει τις αποπληρωμές δόσεων στους πιστωτές που «έκοβαν» τη ρευστότητα. Εμπράκτως, βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρισε στο δεύτερο «είτε»- και το τι έγινε, κάλλιο μην το ξαναπείτε…

Μαξίμου και Κουμουνδούρου, όμως, επιμένουν σε αυτό το ιδιότυπο «έξω πάμε καλά», για λό­γους απολύτως εξηγήσιμους, αλλά και με τρό­πους αφόρητα σουρεαλιστικούς… Διότι, καλά, να «βλέπεις» – κάθε τρεις και λίγο- την Ευρώ­πη να αλλάζει προς το καλύτερο, άντε, χρεώ­νεσαι έναν αυθαίρετο ενεστώτα διαρκείας, αλ­λά ως εκεί. Να λες όμως ότι η Ευρώπη αρχί­ζει να στρέφεται προς ελπιδοφόρες κατευθύν­σεις χάρη στον… ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου από τη 12η Ιουλίου και εντεύθεν, συγγνώμη, αυτό είναι ικανό να σε κάνει να ανακράξεις: Φίλοι του ΣΥ­ΡΙΖΑ, πόσα θέλετε να … μην μας τρελάνετε πε­ρισσότερο; Να σας τα δώσουμε – εν ανάγκη και με ΦΠΑ 23%. Μεταξύ άλλων ειπώθηκε και το αμίμητο: Ότι στην Πορτογαλία δεν θα είχε ανα­τραπεί η δεξιά κυβέρνηση, εάν δεν επικρατούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου (ούτε καν σε εκείνες του Ιανουαρίου!).
Πώς και γιατί, ωρέ λεβέντες; Πριν απ’ όλα, συνιστά σο­βαρά λάθος να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να εί­ναι «εισαγόμενος» ο βασικός γνώμονας της πο­λιτικής συμπεριφοράς της κοινωνίας, σε μία χώ­ρα.
Όσο κι αν επιδρούν και ορισμένες σοβαρές εκτός συνόρων διεργασίες, είναι αφέλεια να πι­στεύει κανείς ότι πχ. οι Πορτογάλοι θα έθεταν σε δεύτερη μοίρα τα δικά τους βιώματα και τις «συντεταγμένες» της πολιτικής σκηνής στη χώ­ρα τους, για να παρακολουθούν ολημερίς τις κι­νήσεις του Σταθάκη ή του Ευκλείδη. Αλλά και εάν, για την οικονομία της συζήτησης, υποθέτα­με ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πάλι δεν θα προέκυπτε καμία …«εξαγωγή» συσχετισμών, από Αθήνα μεριά…

Έλεος, βρε παλικάρια! Τώρα που γίνατε «Αριστε­ρά του ρεαλισμού» χάσατε κάθε ευχέρεια και του στοιχειωδέστερου υπολογισμού; Γιατί δεν αντι­παραβάλετε τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσμα­τα στην Πορτογαλία προς τις δημοσκοπήσεις της προ 12ης Ιουλίου εποχής, στη συγκεκριμένη χώ­ρα; Εάν μάλιστα θέλετε να εξάγετε ασφαλέστερα συμπεράσματα, κάντε κάτι ακόμη: Ανατρέξτε σε δημοσκοπήσεις που έβλεπαν το φως της δημοσι­ότητας, όχι προτού χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το εξευ­τελιστικό «πάρτε τα όλα» της 12ης Ιουλίου, αλ­λά έτη ολόκληρα προτού ανέλθει το κόμμα του Α. Τσίπρα στην κυβερνητική εξουσία.

«Πορτογαλία: Η Αριστερά μπροστά με 60% (!) στις δημοσκοπήσεις, Μπλόκο και ΚΚ στο 22%» πανηγύριζε η «Αυγή» τον Ιούνιο του 2013 (στην ηλεκτρονική της έκδοση, 3/6/13). Τι να υποθέ­σουμε τώρα; Ότι η πορτογαλική Αριστερά και οι «μετανιωμένοι» για το μνημόνιο Σοσιαλιστές «έπαιρναν τα πάνω» τους το 2013, επειδή η κοι­νωνία της χώρας παρατηρούσε την ενδυνάμω­ση του ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν επενεργεί μια τόσο ισχυ­ρή «ευθεία σύνδεση», πώς ακριβώς ερμηνεύ­ονται οι χαμηλότερες εκλογικές επιδόσεις της πορτογαλικής Αριστεράς και κεντροαριστεράς στις πρόσφατες εκλογές;

Και με την κατρακύλα των «Ποδέμος», την οποία δεν προλαβαίνουν πια να καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, τι γίνεται; Πιστώνεται δηλα­δή ο ΣΥΡΙΖΑ την άνοδο του «αντι-δεξιού» φά­σματος στην Πορτογαλία (κι ας ήταν αυτή αι­σθητά μικρότερη εκείνης που διαφαινόταν πα­λιότερα), αλλά δεν χρεώνεται την καταβαράθρω­ση των «Ποδέμος» στην Ισπανία; «Μονά ζυγά» δικά σας; Αλλά, πάλι, γιατί όχι; Το «μονά ζυγά δικά μας» μοιραία γίνεται παντιέρα «δια πάσαν χρήσιν» στη ρητορική μιας κομματικής ηγεσί­ας, η οποία δηλώνει (δια στόματος Τσίπρα) υπε­ρήφανη για την επτάμηνη διαπραγμάτευση, αλ­λά και υπερήφανη για τη συνθηκολόγηση που «απέτρεψε την καταστροφή».
Αποφασισμένη να «τηρήσει τις δεσμεύσεις» του 3ου μνημονίου, αλλά και να μην χάσει το συνειδησιακό βάλσα­μο που προσφέρει η εικονική συμμετοχή στην απεργία της 12ης Νοεμβρίου.

Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ασκεί -όντως- «κοινωνική πο­λιτική» και μάλιστα με έντονο το στοιχείο της ψυ­χολογικής υποστήριξης… Η «Πρώτη Μεταμόρ­φωση» της Ευρώπης ανακουφίζει όσους αρέ­σκονται σε θεολογικές προσεγγίσεις των εννοι­ών «πολιτική» και «ελπίδα». Το 3ο μνημόνιο δω­ρίζει αφειδώς τη χαρά της «δικαίωσης» αλλά και την προσμονή μιας ταχύτερης, αποτελεσματικό­τερης και πιθανόν ρεβανσιστικής ανασύνταξης, σε έναν ολόκληρο «συστημικό» γαλαξία.

Όσο για την αναπαλαίωση του κλασσικού «ΠΑ­ΣΟΚικού» αξιώματος «είμαι με το εφικτό, είμαι και με το όραμα», αυτή θα μπορούσε να προ­σφέρει επαρκή ψυχική γαλήνη στους απαντα­χού Παναγόπουλους που ξιφουλκούσαν υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα, αλλά τώρα παρι­στάνουν (τρομάρα τους!) την «εμπροσθοφυλα­κή» στη μάχη εναντίον του 3ουμνημονίου. Πρώ­τη φορά Αριστερά, όλων γαληνεύει η καρδιά. Όλων των προαναφερθέντων, δηλαδή…

«Δικαιώνοντάς» τους όλους αυτούς, ο ΣΥΡΙ­ΖΑ επιμένει ότι είναι η αριστερή δάδα που φω­τίζει την Ευρώπη. Δεν βαριέσαι καημένε… Αν δεν μπορείς ή δεν τολμάς να εκπέμψεις τη λάμ­ψη του ριζοσπαστικού, εν δυνάμει νικηφόρου πολιτικού σχεδίου, φωτίζεις την Αππία Οδό (ή τον άξονα Βερολίνου – Βρυξελλών) με φλεγό­μενους κοινωνικούς αιχμαλώτους. Φως το ένα, φως και το άλλο. Άσε που, εξομολογούμενος ότι «αναγκάζεσαι να υλοποιήσεις μέτρα που δεν πι­στεύεις», πιστεύεις πως ξεμπερδεύεις.

Ε, όταν «μεταμορφωθεί» η Ευρώπη, θα μα­ζευτούν και οι στάχτες- με τον προσήκοντα σε­βασμό. Για την ώρα, ακόμη και αυτό θα ήταν «σπατάλη»…


πηγή: prin.gr