Ανακοίνωση του Γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ για την μετωπική συμπόρευση

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου ενάντια στην βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ, με στόχο την υπεραντιδραστική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού που βαλτώνει στην κρίση του. Γίνεται ολοένα και πιο καθαρό ότι για να νικήσει η ασίγαστη πάλη του λαού μας, για να μετατραπούν οι διάχυτες αντιστάσεις και η βαθιά δυσαρέσκεια σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής απαιτείται ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα και μια άλλη Αριστερά, ανατρεπτική και αντικαπιταλιστική.

Γίνεται επιτακτική πια η ανάγκη για την Αριστερά που στοχοποίησε ο Σαμαράς, που φοβάται το σύστημα, η Αριστερά που θέτει ανοικτά την ανάγκη εξόδου από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η Αριστερά που συγκρούεται με το κεφάλαιο και την κανιβαλική του επίθεση.

Στην κάλυψη αυτής της αναγκαιότητας ήρθε να συμβάλλει αποφασιστικά η πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την αριστερή μετωπική πολιτική συμπόρευση για την ανατροπή, για την μάχιμη συμπόρευση -στο συνολικό πολιτικό πεδίο αλλά και σε κάθε πεδίο αγώνα- των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ και ανατρεπτικών δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος. Μια συμπόρευση που δεν καταργεί την αυτοτέλεια των διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων, ούτε οδηγεί βιαστικά σε ένα «μέτωπο» χωνευτήρι αντιφατικών προσεγγίσεων, αλλά πραγματοποιεί το ώριμο και αναγκαίο βήμα μπροστά για τον πόλο των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς που απαιτεί η εποχή μας.

Το ΝΑΡ υποστηρίζει ολόθερμα την πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το πολιτικό πλαίσιο που την καθορίζει, το οποίο είναι το αναγκαίο και ικανό για μια αριστερή ανατρεπτική πολιτική σήμερα. Η πρωτοβουλία και το πολιτικό πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ταράξει τα νερά, συνέβαλε σε θετικές μετατοπίσεις, δεν μπορεί να προσπεραστεί ούτε να τεμαχιστεί. Όχι μόνο γιατί διαμορφώθηκε και εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, σε ένα σώμα 1.000 εκλεγμένων αντιπροσώπων στη 2^η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά γιατί απαντά σε ανάγκες κοινωνικές και πολιτικές, εκφράζει την δυναμική των πρωτοπόρων τάσεων του μαζικού κινήματος.

Οι εργαζόμενοι έχουν «χορτάσει» και δυσπιστούν τόσο απέναντι σε μια λογική που υπερβάλλει στο πλαίσιο για να μην γίνει τίποτα, όσο και σε μια λογική που καλεί ασμένως σε ενότητα για να μην αλλάξει τίποτα. Βλέπουμε αυτές τις λογικές στον ιδιότυπο δικομματισμό της παραδοσιακής ρεφορμιστικής και διαχειριστικής ευρω-κυβερνητικής Αριστεράς. Ας μην τον αναπαράγουμε όσοι θέλουμε να σηκώσουμε τη σημαία μιας νέας προσπάθειας ανατροπής. Η δύναμη κάθε μετωπικής συμπαράταξης δυνάμεων κρίνεται από δύο στοιχεία: πρώτο, από το πολιτικό της περιεχόμενο, που για να συσπειρώσει πρέπει να είναι ευθύβολο και να κτυπά στην «καρδιά του κτήνους» και όχι στην περιφέρεια. Η πάλη για δουλειά στους ανέργους, για ριζική ανατροπή υπέρ των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα, για ζωή κι όνειρο για τους νέους στον τόπο τους και όχι στην ξενιτιά, απαιτεί ένα σύνολο στόχων με κομβικές πλευρές την μονομερή κι άμεση κατάργηση μνημονίων, δανειακών συμβάσεων και όλου του άθλιου νομικού οπλοστασίου που ενεργοποίησαν, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση από θέσεις εργατικές και διεθνιστικές, το να χάσει κέρδη, πλούτο και ιδιοκτησία το κεφάλαιο, να αδυνατίσει η θέση του συνολικά. Η έμπνευση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής έρχεται από το μέλλον της εργατικής χειραφέτησης και όχι από το παρελθόν των αυταπατών για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» ή για μια παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς ευρώ αλλά εντός της ΕΕ και του συστήματος. Γι’ αυτό, η αριστερή μετωπική συμπόρευση για την ανατροπή θα ξεκαθαρίζει ότι οι μεγάλες επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγές που απαιτούνται δεν θα επιτευχθούν με κέντρο μια ατελέσφορη τελικά κυβερνητική πρόταση διαχείρισης εντός του ευρώ, της ΕΕ και του συστήματος, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με την αναμονή της ισχυροποίησης του κόμματος (αλά ΚΚΕ), αλλά μέσα από τον πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο του μαζικού κινήματος, μέσα από την ταξική του ανασυγκρότηση και την ανάδειξη των δικών του οργάνων, με αλλαγή του χάρτη και με διπλή υπέρβαση της σημερινής Αριστεράς.

Δεύτερο, σε κάθε ενωτική προσπάθεια παίζει αποφασιστικό ρόλο η μορφή και ο τρόπος. Η άλλη Αριστερά δεν μπορεί να δημιουργηθεί με τον ίδιο τρόπο που αναπαράγεται η παραδοσιακή Αριστερά και το καταδικασμένο αστικό πολιτικό σύστημα. Η πολιτική κορυφών, η μιντιακή διαχείριση, η κοπτοραπτική των παραγόντων μακριά από την γνώμη των χιλιάδων πρωτ-αγωνιστών του κινήματος, η συγκάλυψη υπαρκτών διαφορών (πως θα μπορούσε να λείπουν;) που δεν οδηγεί και στην αναγκαία υπέρβασή τους, δεν αποτελούν διαδικαστικά προβλήματα, αλλά μεγάλα θέματα ουσίας. Όταν υπάρχει διαφορετική προσέγγιση δημιουργείται τεράστια δυναμική.

Συνολικά, κάθε βήμα προς το αναγκαίο κάθε φορά ανατρεπτικό περιεχόμενο, προς την ξεκάθαρη και χωρίς ταλαντεύσεις αντιΕΕ και αντιδιαχειριστική τοποθέτηση, έρχεται να συνεγείρει τον αγωνιζόμενο κόσμο και να επιταχύνει τις εξελίξεις.  

Το ΝΑΡ εδώ και πολλά χρόνια, όχι χωρίς αδυναμίες και αντιφάσεις, δίνει την ενωτική μάχη για την πολιτική και προγραμματική ανα-συγκρότηση της μαχόμενης, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, σε ανεξάρτητη μετωπική δημοκρατική βάση, στην προοπτική ενός ισχυρού πόλου αυτών των δυνάμεων, για να αλλάξει ριζικά το κίνημα, η Αριστερά, η ζωή των εργαζομένων. Για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. Η πολιτική της πρωτοβουλία για την μετωπική συμπόρευση ανοίγει δρόμους ανατροπής. Ας προχωρήσουμε τολμηρά!