Το δηλητηριώδες νανούρισμα και η ανοιχτή απειλή της αστικής τάξης

Για  ''υπόκωφο θυμό της αστικής τάξης'', κάνει λόγο σε κύριο άρθρο της η Καθημερινή. Ο αστικός κόσμος απειλεί ανοιχτά! Απαιτεί ένα κράτος απόλυτα ταυτισμένο με το ‘’είναι’’ της, στην προστασία του ‘’έχειν’’ της. Ο μόνος δρόμος για το δικό μας κόσμο, είναι να συγκροτηθεί ακριβώς η εξεγερτική επαναστατική απειλή της εργατικής τάξης. Ανοιχτά, καθαρά, θαρραλέα. Το πρώτο κέρδος θα είναι η ανακοπή της επίθεσης, ακόμη και καταχτήσεις. Το ουσιώδες όφελος θα είναι μια κοινωνία και δημοκρατία για αυτούς και από αυτούς που πράγματι το αξίζουν, επειδή την συγκροτούν με την τίμια δουλειά τους.

Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής

Έως πριν κάποιες δεκαετίες, σε μια σειρά αγροτικές περιοχές, μανάδες και γιαγιάδες,  για να κοιμίζουν τα μωρά, χρησιμοποιούσαν εκτεταμένα την κρασοπαπάρα.  Τα ανυποψίαστα παιδιά, με εμπιστοσύνη στα οικεία πρόσωπα, αρκούσε να πιπιλίσουν ένα κομματάκι ψωμιού  βρεγμένο με  λίγο κρασάκι για να καταλαγιάσουν αμέσως. Ήταν μια πολύ καλή μέθοδος για να λυθεί το θέμα του  κρατήματος στη διάρκεια αγροτικών εργασιών ή/και για μια προσωρινή ανακούφιση από τη μουρμούρα της πείνας.

Στην πιο τολμηρή εκδοχή, γινόταν χρήση αντί κρασιού εκχυλίσματος παπαρούνας, του λεγόμενου παπαρουνόζουμου. Πολλοί βέβαια έλεγαν ότι συχνά πυκνά, η  υπερβολική και αλόγιστη χρήση αυτής της πρακτικής, εκτός από τον γρήγορο και βαθύ ύπνο που εξασφάλιζε το … επιζητούμενο ξεφόρτωμα,  οδηγούσε και σε προβλήματα διανοητικής καθυστέρησης.

Κανείς δεν γνωρίζει αν η φράση-έκφραση ‘’παπαριές!’’,  που αποδίδει  το σύντομο αποτροπιασμό για προφανείς βλακώδεις ισχυρισμούς κάποιου, σχετίζεται με αυτή τη χαμένη στο χρόνο παράδοση και την πρόκληση προβλημάτων νοητικής στέρησης εξ αιτίας της.

Αυτές τις σκέψεις έφερε στο νου το επικοινωνιακό μπαράζ  του πρωθυπουργού και των στρατευμένων στην υπεράσπιση των μέτρων του μνημονίου ΜΜΕ, που το αναπαράγουν.

Η  είδηση των ημερών είναι περίπου τούτη: ‘’Οσονούπω βγαίνουμε από το μνημόνιο’’. Είναι το βασικό μότο του Σαμαρά. Υποτίθεται πως οι θυσίες έπιασαν τόπο. Η  πρώτη ένδειξη αυτής της χαρμόσυνης αγγελίας δεν είναι  άλλη από την επίτευξη του λεγομένου πρωτογενούς πλεονάσματος.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως,  με άλλο τρόπο  βέβαια, λέει ότι τα βάσανα σύντομα θα πάρουν τέλος, καθώς   η  πιθανή ανάδειξη του στον πυρήνα μιας νέας κυβέρνησης, με Καμένο ή Κουβέλη και Κατσέλη, θα  σημαίνει «σκίσιμο» των μνημονίων.

 Δεν είμαστε καθόλου μα καθόλου μπροστά σε μια τέτοια προοπτική. Και δεν πρέπει να περιμένουμε κάτι τέτοιο, δίνοντας βάση στις νεοδημοκρατικές συνειδητές ψευδολογίες ή τις  αφελείς αυταπάτες.

Αντίθετα,  κοιτάζοντας κατάματα την σκληρή πραγματικότητα, πρέπει να  αναμετρηθούμε  με ερωτήματα, όπως:  ποια είναι η προετοιμασία μας, η οργάνωσή μας, η θέλησή μας ακόμη, για ένα σκληρό αγώνα  ζωής θανάτου που έχουμε μπροστά μας;

Υπερβολές; Ας το συζητήσουμε.

Δεν υπάρχει κανένα πρωτογενές πλεόνασμα. Μιλούν  για ένα περίσσεμα 812 εκ. όταν οι ανεκπλήρωτες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του δημοσίου είναι 6,2 δις, με την πλειοψηφία αυτών να αφορά τα ασφαλιστικά ταμεία.

Αλλά και έτσι να μην ήταν, το πιο εύκολο πράγμα για την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι να κάνει πρωτογενές πλεόνασμα. Θα αρκούσαν  2-3 αδίστακτοι φασίζοντες υπουργοί στυλ Γεωργιάδη και Μητσοτάκη. Με κλείσιμο 2-3 νοσοκομείων ή πανεπιστήμιων και με απολύσεις κάποιων χιλιάδων από το δημόσιο,  το πράγμα επιτυγχάνεται.

Ακόμη περισσότερο, δεν έχουμε καμιά έξοδο από κανένα μνημόνιο, ούτε πρόκειται. Και να γιατί:

Ο προϋπολογισμός προβλέπει ήδη  μέτρα πάνω από 6 δις. Δεν είναι –λένε-  νέα μέτρα, αλλά εφαρμογή ψηφισμένων, όπως για τη μείωση του εφάπαξ. Από την άλλη, ο προϋπολογισμός- το ξεκαθάρισε η Μέρκελ-  θα ξαναγραφεί και θα ενσωματωθούν νέες απαιτήσεις της τρόικας για μέτρα. Επίσης πολύ σύντομα, μάλλον αμέσως μετά τις ευρωεκλογές (το πότε είναι το αντικείμενο της επαιτείας. Αυτό ονομάζουν ‘’διαπραγμάτευση’’), στο όνομα του δημοσιονομικού κενού του 2014, θα έχουμε ένα νέο αγριότερο μνημόνιο, με πολύ ψηλά το θέμα της εκθεμελίωσης των συντάξεων.

Συμπληρώστε σε αυτή την εικόνα, την ιστορία με τους πλειστηριασμούς, τη φημολογία για κούρεμα των καταθέσεων, τη νέα φορολογία ακινήτων, μαζί φυσικά με το αμόκ απολύσεων και ιδιωτικοποιήσεων, για να δούμε ποια είναι τελικά η άθλια πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε να χωρέσουμε ή να την ανατρέψουμε.

Ας μη σταθούμε όμως στις πολιτικάντικες ψευδολογίες  της στιγμής. Πρέπει να δούμε με καθαρή ματιά το όλο πλαίσιο, να ανοίξουμε την εικόνα που έχουμε μπροστά μας.

Να,  μερικά πράγματα εξαιρετικά σοβαρά, για τα οποία δεν γίνεται συζήτηση.

Με την «Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση», η οποία ισχύει από την 1η Ιανουαρίου του 2013, προβλέπεται ότι τα «διαρθρωτικά ελλείμματα δεν μπορούν να υπερβαίνουν το 0,5% του ΑΕΠ (όταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ που ο Πρόντι ονόμασε ζουρλομανδύα προέβλεπε έλλειμμα 3% του ΑΕΠ), ενώ κράτη - μέλη της ΕΕ  με χρέος μεγαλύτερο του 60% του ΑΕΠ, όπως η Ελλάδα, οφείλουν να το μειώνουν κατά 1/20 κάθε έτος.!!

Αυτό για την χώρα μας με τα 320 δις χρέος σημαίνει ένα μνημόνιο των 10-15 δις ευρώ κάθε χρόνο!!.  Αυτό αφορά μόνο την πρόβλεψη έναντι του χρέους

Σε ότι αφορά την απαίτηση για έλλειμμα, για να διασφαλίζονται ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, αυτοί θα ελέγχονται από την ΕΕ και θα προσαρμόζονται με λήψη συμπληρωματικών μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 473/2013 που ισχύει από φέτος, όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης οφείλουν να υποβάλουν κάθε χρόνο, έως τις 15 Οκτωβρίου, το προσχέδιο προϋπολογισμού τους στην Κομισιόν και στο Eurogroup. Εφόσον η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κρίνει ότι το προσχέδιο δεν συνάδει με τις ετήσιες οικονομικές συστάσεις της, τότε μπορεί να το «επιστρέψει ως απαράδεκτο» και να ζητήσει αλλαγές, επ’ απειλή κυρώσεων.

Όμως δε φτάνουν αυτά τα σκοινιά. Έχει προστεθεί και ένα τρίτο για να δεθεί καλά ο σκλάβος.

Ο ευρωπαϊκός κανονισμός 472/2013 ορίζει ότι τα κράτη που έχουν δανειστεί από τους μηχανισμούς στήριξης θα βρίσκονται σε ενισχυμένη εποπτεία, μέχρι να αποπληρώσουν το 75% των δανείων τους (αρ. 14).

Τα δάνεια που έχει λάβει η Ελλάδα από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς μέχρι σήμερα, ύψους 133 δισ., μαζί και με τα 53 δισ. Ευρώ που έχει λάβει σε διμερή δάνεια από τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, στο πλαίσιο του πρώτου Μνημονίου ευρώ, έχουν σταθμισμένη περίοδο ωρίμανσης περίπου 40-50 χρόνια, ενώ αναμένεται να επεκταθούν στο πλαίσιο της προσπάθειας να διευκολυνθεί η εξυπηρέτηση του χρέους.

Προσοχή, αυτές οι ρυθμίσεις ΔΕΝ  αναφέρονται μόνο σε χώρες υπό το  τωρινό μνημονιακό καθεστώς αλλά σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης!

Να λοιπόν τι μας λέει η ωμή πραγματικότητα:

Η παραμονή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ σημαίνει διαρκές μνημόνιο.

Τα πράγματα επομένως  θα πάνε σε μια άγρια χειροτέρευση αν παραμείνουμε να πιπιλάμε ανυποψίαστοι το παπαρουνόζουμο που γίνεται της μόδας και δεν ξεσηκωθούμε.

Όμως, το ερώτημα δεν είναι μόνο αν θα αντέξουμε τις παραπάνω επιθέσεις. Δεν πρόκειται.  μόνο για εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα που λαμβάνουν σε βάρος του κόσμου της δουλειάς οι αστικές κυβερνήσεις και η ΕΕ. Πρόκειται για μια βαθειά αντεπαναστατική τομή, μια αντιδραστική αναδιάρθρωση. Σχετίζεται με την ουσία και το ωρίμασμα (ή καλύτερα το σάπισμα) του γενικευμένου, καθολικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας.

Όχι δε θα κάνουμε κάποια ανάλυση εδώ. Θα επιστήσουμε όμως την προσοχή σε μία παρέμβαση εξαιρετικής σημασίας από την Καθημερινής της Κυριακής στις 24/11/2013, με κύριο άρθρο της σύνταξης της εφημερίδας. Πρωτοσέλιδο, λιτό, σαφές. Το παραθέτουμε ολόκληρο, καθότι δυστυχώς πέρασε απαρατήρητο.

Ο υπόκωφος θυμός της αστικής τάξης

Ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης βρίσκεται σε αδιέξοδο. Πληρώνει εξωφρενικά ποσά σε φόρους και έχει να αντιμετωπίσει ένα απόλυτα παράλογο κράτος που εκδίδει μέσα σε μια χρονιά 695 ερμηνευτικές εγκυκλίους για φορολογικά θέματα. Καλείται και πάλι να πληρώσει υπέρογκους φόρους για τα ακίνητα, ενώ αντιμετωπίζει το φάσμα της τυπικής ή ουσιαστικής δήμευσης της περιουσίας του.

Οι άνθρωποι του μόχθου και της κοινής λογικής δεν θέλουν να στηρίξουν τις λεγόμενες αντισυστημικές δυνάμεις του πολιτικού φάσματος. Αποτελούν, άλλωστε, τη ραχοκοκαλιά της αστικής κοινωνίας και της Δημοκρατίας. Από την άλλη, θέλουν να δουν ένα πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα και το κράτος με τον ίδιο τρόπο που διαχειρίζονται εκείνοι τα όποια χρήματα τους έχουν απομείνει. Περιμένουν να δουν ένα κράτος φιλικό στον πολίτη και εισπρακτικούς μηχανισμούς που δεν αντιμετωπίζουν τους πάντες ως πιθανούς κλέφτες και υποψήφιους για κατασχέσεις. Χάνουν την υπομονή τους. Δεν ανέχονται ούτε μισή υποψία νεποτισμού ή αδιαφανούς διαχείρισης. Όποιος αγνοεί αυτόν τον υπόκωφο αλλά θυελλώδη θυμό κάνει μεγάλο σφάλμα.(Καθημερινή 2411/2013)

Εδώ γράφονται και δηλώνονται πολύ σημαντικά πράγματα.

Ας προσπεράσουμε γρήγορα την διαμαρτυρία της εφημερίδας ότι ‘’Ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης βρίσκεται σε αδιέξοδο’’. Μια αστική εφημερίδα, φροντίζει για την τάξη της. Σιγά να μην την απασχολεί η απόγνωση των ανέργων του Περάματος ή οι απολυμένοι του Κατσέλη.

Τα σημαντικά είναι αμέσως μετά, όπου κάθε πρόταση και λέξη έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία.

Έχουμε και λέμε:

Πρώτο: Το αστικό μπλόκ δίνει καθαρή γραμμή πολιτικής συμπεριφοράς

 ‘’Οι άνθρωποι του μόχθου και της κοινής λογικής δεν θέλουν να στηρίξουν τις λεγόμενες αντισυστημικές δυνάμεις του πολιτικού φάσματος. Αποτελούν, άλλωστε, τη ραχοκοκαλιά της αστικής κοινωνίας και της Δημοκρατίας’’.

Τα περί ‘’πολιτών’’ και δημοκρατίας όπου δήθεν οι επιλογές καθορίζονται ελεύθερα δια της ψήφου, παραμερίζουν μπροστά στην ανάγκη της σαφούς κατεύθυνσης: Συντρίψτε όσους πάνε ενάντια στο σύστημά μας.

Δεύτερο: Η αστική τάξη απαιτεί ένα κράτος απόλυτα ταυτισμένο με το ‘’είναι’’ της, στην προστασία του ‘’έχειν’’ της

‘’Από την άλλη, θέλουν να δουν ένα πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα και το κράτος με τον ίδιο τρόπο που διαχειρίζονται εκείνοι τα όποια χρήματα τους έχουν απομείνει’’.

Θέλουν ένα κράτος ‘’φιλικό’’, στον ‘’πολίτη’’, ο οποίος πολίτης ως φαίνεται ταυτίζεται ακριβώς με την αστική τάξη κατά το αυτοκρατορικό ‘’το κράτος είμαι εγώ!’’. Και μετά ο φασισμός αντιστοιχεί δήθεν μόνο στη Χρυσή Αυγή…

Τρίτο: Ο αστικός κόσμος απειλεί ανοιχτά!

‘’Χάνουν την υπομονή τους. Δεν ανέχονται ούτε μισή υποψία νεποτισμού ή αδιαφανούς διαχείρισης. Όποιος αγνοεί αυτόν τον υπόκωφο αλλά θυελλώδη θυμό κάνει μεγάλο σφάλμα.’’

Χάνουν την υπομονή τους με την αντίσταση της κοινωνίας. Και ας καμώνονται πως διαμαρτύρονται για το κράτος (τους), που δήθεν τους απειλεί.

Μα καλά, θα πει κάποιος. ‘’Τι φοβούνται αλήθεια; Και μήπως δικό τους δεν είναι το κράτος; Για αυτούς δεν δουλεύει;’’

Αν εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι η ουσία των μνημονίων είναι απλά μια άγρια λιτότητα, βλέπουμε τη μισή αλήθεια. Αντίθετα, είναι σε εξέλιξη μια βαθειά κοινωνική και πολιτική αντεπανάσταση βάθους, που δεν έχουμε δει παρά μόνο την αρχή της.

Αυτή η μαυρίλα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με αυταπάτες, ούτε με ψήφους, ούτε με άλλη κυβερνητική διαχείριση. Η απότομη κλιμάκωση της ταξικής πολιτικής πάλης, προϋποθέτει οργάνωση και άνοδο της μαχητικής ικανότητας της εργατικής τάξης και του λαού και μια κομμουνιστική αριστερά που θα είναι στην πράξη επαναστατική. Δε θα φοβάται το σύστημα και για αυτό ακριβώς το λόγο θα τη φοβάται αυτό.

Ο μόνος δρόμος για το δικό μας κόσμο, είναι να συγκροτηθεί ακριβώς η εξεγερτική επαναστατική απειλή της εργατικής τάξης. Ανοιχτά, καθαρά, θαρραλέα. Το πρώτο κέρδος θα είναι η ανακοπή της επίθεσης, ακόμη και καταχτήσεις. Το ουσιώδες όφελος θα είναι μια κοινωνία και δημοκρατία για αυτούς και από αυτούς που πράγματι το αξίζουν, επειδή την συγκροτούν με την τίμια δουλειά τους.

ΥΓ:  Πόσο κουραστικό είναι πια, οι  διανοούμενοι ή κομματικά στελέχη της αριστεράς να φοβούνται να μιλήσουν για ‘’αστική τάξη’’ και ‘’κεφάλαιο’’ και φλυαρούν για ‘’κλεπτοκράτες’’, ‘’έχοντες και κατέχοντες’’, άντε για ‘’ολιγαρχία’’! Να που για άλλη μια φορά μας ξυπνάει η βουκέντρα του αντιπάλου και μας ανοίγει τα μάτια. Αν και φοβάμαι πως δε θα λείψουν και τώρα αυτοί που θα πουν: ‘’Έλα μωρέ, γράφοντας για αστική τάξη, εννοούν τους ανθρώπους του άστεως’’! Χωρίς να συνειδητοποιούν ότι, ναι, ο υπαρκτός αυτός υπαινιγμός, απλά στοχεύει να υποβάλει στην ιδέα της συνειδησιακής ταύτισης των ιδιοκτητών στέγης της πόλης με την αστική κεφαλαιοκρατική τάξη γενικά και τα συμφέροντά της. Μα αυτό είναι ένα καλό όσο και αηδιαστικό μάθημα προπαγάνδας και τίποτα περισσότερο….

πηγή: aristeroblog.gr