Σπύρος Πολιτάκης: Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑΣ ΩΣ ΜΟΧΛΟΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Είναι παραπάνω από βέβαιο , ότι το θέατρο του παραλόγου που ζει ολόκληρη η κοινωνία από τις εκλογές και μετά , θ΄ αποτελέσει στο κοντινό μέλλον αντικείμενο έρευνας ειδικών επιστημόνων που ασχολούνται με την ψυχολογία της μάζας .

Αν κάποιος έκλεινε την τηλεόρασή του στις 20 Φλεβάρη και την ξανάνοιγε 3 μήνες μετά , στις 20 Μάη , τι ακριβώς θα είχε χάσει από τις εξελίξεις σχετικά με την περίφημη διαπραγμάτευση με τους δανειστές ; Απολύτως τίποτα .Αντίθετα , πιστεύω ότι οι αρχισυντάκτες των ΜΜΕ  έχουν χάσει τον ύπνο τους προσπαθώντας να διατηρήσουν το ποσοστό τηλεθέασης , ανακυκλώνοντας διαρκώς το ίδιο πανομοιότυπο σενάριο , με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες χιλιοδιατυπωμένες φράσεις : κόκκινες γραμμές-grexit-χρεοκοπία-κρίσιμες συναντήσεις-Brusselsgroup-θεσμοί-euroworkinggroup κτλ.

Είναι λοιπόν τόσο επίπονες και χρονοβόρες αυτές οι διαπραγματεύσεις; Την απάντηση έδωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο ίδιος ο κύριος Βαρουφάκης στην εκπομπή της 18^ης Μάη «στον ενικό»  (χρον. σημείο 1:10 ) « Δε γίνεται κανενός τύπου διαβούλευση ,οι αποφάσεις λαμβάνονται σε άλλα επίπεδα πιο σκοτεινά, εμείς μιλάμε από δέκα λεπτά ο καθένας και στο τέλος, μετά από έξι ώρες βγαίνει μια κοινή ανακοίνωση».

Προς τι λοιπόν αυτή η παροιμιώδους διάρκειας καθυστέρηση; Ποιους σκοπούς εξυπηρετεί ; Ποιος έχει να κερδίσει κάτι; Σίγουρα όχι ο ελληνικός λαός και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ειδικά  όποιος σχετίζεται με τον ιδιωτικό τομέα.

Την απάντηση μας δίνει ο Δημήτρης Γληνός σ΄ένα κείμενο που γράφτηκε το 1942 :

«Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτερη βία για μια στιγμή δεν είναι ακόμα σκλάβος. Σκλάβος γίνεται από τη στιγμή που ψυχικά δέχεται τη σκλαβιά. Κι αυτό κοιτάζουνε να πετύχουν οι εχθροί μας με τη φωνή των προδοτών»

     Οι πολίτες αυτής της χώρας έδωσαν την εντολή στο ΣΥΡΙΖΑ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφορτωθούν τους δημίους τους, ντόπιους και ξένους. Εμπιστεύθηκαν το κόμμα της αριστεράς επειδή τους υποσχέθηκε ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,  θα εφάρμοζε πολιτική που θα βελτίωνε την καθημερινότητά τους και θ΄αποκαταστούσε ιδανικά και αξίες που ισοπεδώθηκαν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις . Ξεχασμένες έννοιες όπως: δημοκρατία, κοινωνικό κράτος, δικαιώματα, δικαιοσύνη, ισονομία, ισοπολιτεία, αξιοπρέπεια, εθνική κυριαρχία, έδωσαν έναν άλλο αέρα και τόνωσαν το ηθικό, σε τέτοιο βαθμό που για πρώτη φορά στην Ελλάδα, είδαμε να γίνονται συγκεντρώσεις υπέρ της κυβέρνησης.

    Τώρα όμως  ήρθε η ώρα να γίνει αυτό που περιγράφει ο ποιητής Γουίλιαμ Μπάροουζ ( William Burroughs) : «ο τρόπος για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο ή ένα έθνος, είναι να σκοτώσεις τα όνειρά του».

 Οι ατέρμονες συζητήσεις βαλτώνουν. Οι κορώνες και οι λεονταρισμοί που διατυπώνονταν αρχικά σιγά-σιγά ξεθωριάζουν. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επανατοποθετούνται λέγοντας πως μάλλον υπερβάλανε στις προσδοκίες τους . Η διαγραφή του χρέους στιγματίζεται ως κακή λέξη. Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ εγκαλούν και απειλούν για τις συνέπειες της καθυστέρησης της συμφωνίας. Οι εθελόδουλοι των προηγούμενων κυβερνήσεων επανακάμπτουν και υπερασπίζονται τις επιλογές τους. Οι λαοί του νότου παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα.

Ο σκοπός είναι πια προφανής : η οριστική και αμετάκλητη επιβολή κλίματος ηττοπάθειας

  Όσοι πίστεψαν σε μια ανατροπή της κατάστασης προς όφελος του λαού, πρέπει να σκύψουν οριστικά το κεφάλι. Πρέπει να τσακιστεί το ηθικό τους, πρέπει ν’ αποδεχτούν τη μία και μόνη λύση το συμβιβασμό (αμοιβαία επωφελής συμφωνία). Μόνο ένας δρόμος υπάρχει, ο ευρωπαϊκός μονόδρομος. Το σύγχρονο κολαστήριο όπου θα  πληρώνουμε στο διηνεκές από τη σάρκα μας, ένα χρέος που διαρκώς θ’ αυξάνεται. Κάθε άλλη σκέψη αποκηρύσσεται σαν κολάσιμη, κάθε άλλη άποψη φιμώνεται. Ο δεσμοφύλακας αποθρασύνεται και σου δηλώνει ότι η προσπάθεια να κουνήσεις τις φτερούγες σου, ισοδυναμεί με την καταστροφή σου.  

   Έχει ευθύνη η κυβέρνηση γι’ αυτήν την κατάσταση; Τεράστια, για μια σειρά από λόγους που δε θ’ αναφερθούν σ’ αυτό το σημείωμα. Εξακολουθεί όμως να κρατάει στα χέρια της ένα πανίσχυρο χαρτί. Βρίσκεται μπροστά στο ιστορικό δίλλημα: να γίνει ο φορέας ενός νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ή να μετατραπεί σ’ ένα σύγχρονο εφιάλτη και να βάλει τη σφραγίδα της στο οριστικό ξεπούλημα της πατρίδας.

Δεν έχει παρά να πει την  αλήθεια στον κόσμο που την ψήφισε, ότι εντός του πλαισίου της ΕΕ δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης διαφορετικής πολιτικής, και να προχωρήσει σε ρήξη. Και τότε να είναι σίγουρη ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θα στρατευτεί στο κοινό πρόταγμα. Θα ηχήσει και πάλι η φωνή του μεγάλου δάσκαλου και υμνητή της ελευθερίας Δημήτρη Γληνού, που σε ανάλογη συγκυρία έλεγε:

    «Δεν υπάρχει πια δικαιολογία και πρόφαση για κανέναν Έλληνα να μένει αργός, να σταυρώνει τα χέρια του, να περιμένει μοιρολατρικά την εξέλιξη, να σκύβει το κεφάλι μπροστά στην τυραννία και την προδοσία, να περιμένει από αλλού τη σωτηρία. Μην ελπίζεις να ξεφύγεις ό,τι κι αν σοφιστείς. Ο χειρότερος εχθρός σου είναι η δειλία και η μοιρολατρία. Ο καλύτερος φίλος σου η συμμετοχή στον αγώνα». Κι αλλού:

     «Αυτός που αρνείται να οργανωθεί και να παλέψει όταν η χώρα του βρίσκεται υπό τέτοιες συνθήκες, έχει κάνει ήδη το πρώτο βήμα προς την προδοσία».