Η απάντηση του Βασίλη Λιόση σε όσα έγραψε ο Μάκης Μαΐλης

Πατώντας εδώ μπορείτε να δείτε τι είχε γράψει ο Μάκης Μαΐλης

Όταν ο μαρξισμός μετατρέπεται σε θεολογία

του Βασίλη Λιόση

  

Μάλλον είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει ένας διάλογος στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, σχετικά με τη μελέτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ για τη στάση του ΚΚΕ στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Η τελευταία παρέμβαση έγινε από το Μάκη Μαΐλη (ΜΜ)[1], γνωστού στελέχους του ΚΚΕ που ασφαλώς υπερασπίζεται τη νέα γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ας δούμε με ποιο τρόπο απαντά στις κατηγορίες για νεοτροτσκισμό.

ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

 

Ο ΜΜ προκειμένου να απαντήσει σε όσους έχουν ασκήσει κριτική στο πόνημα του Τμήματος Ιστορίας επικαλείται το θυμικό των μελών του κόμματος. Αυτό το κάνει με συγκεκριμένους τρόπους:

α) Παραθέτει τις κριτικές των «άλλων» βάζοντας εμβόλιμα πληθώρα θαυμαστικών προκειμένου να υπονοήσει τον παράλογο χαρακτήρα τους. Για το ΜΜ είναι απολύτως αυτονόητο πως η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι δυνατό να λειτουργεί λανθασμένα. Είναι αυτονόητο πως πάντα έχει δίκιο. Ο ΜΜ θεωρεί πως λειτουργούν στα κομματικά μέλη παβλοφικά αντανακλαστικά και προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσει εξαρχής ένα συναισθηματικό πλαίσιο που θα αναιρέσει την όποια λογική ματιά του αναγνώστη. Οποιαδήποτε κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ είναι τουλάχιστον ανεπίτρεπτη, κατά τη λογική του ΜΜ.

β) Χαρακτηρίζει όποιον έχει διαφορετική άποψη συλλήβδην ως οπορτουνιστή. Το «πας μη Έλλην βάρβαρος» σε όλο του το μεγαλείο. Έτσι, δεν έχει και πολύ σημασία τι λέει ο άλλος και κυρίως γιατί το λέει, αφού όταν πρόκειται για οπορτουνιστή αργά ή γρήγορα θα ξεπουλήσει την ταξική πάλη και θα προσχωρήσει στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο.

γ) Όποιος ασκεί κριτική στο ΚΚΕ θέλει απαραίτητα να συμμαχήσει με οπορτουνιστές ή να συμμετάσχει σε κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζει ο ΜΜ. Για άλλη μια φορά μας δίνει «εξαίρετα» δείγματα στενομυαλιάς και σεχταρισμού. Οι ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, ποτέ δεν εμπόδισαν ούτε τους Μαρξ-Ένγκελς, ούτε το Λένιν, ούτε το Δημητρόφ, ούτε το ΚΚΕ του μεσοπολέμου και του πολέμου, ούτε το μετεμφυλιακό ΚΚΕ και το ΚΚΕ της μεταπολίτευσης, ούτε το Φιντέλ Κάστρο, να συμμαχήσουν με δυνάμεις οπορτουνιστικές στην πορεία της ταξικής πάλης. Οι μικρές ή μεγάλες νίκες προϋποθέτουν τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες ή την επίμονη προσπάθεια των επαναστατών, αυτές να συγκροτηθούν. Ωστόσο, από πού τεκμαίρεται το γεγονός ότι κάποιοι επιδιώκουν σήμερα συμμετοχή σε κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ; Και γιατί αυτοί που επιδιώκουν μια τέτοια εξέλιξη δεν συμμετέχουν ήδη στη σημερινή κυβέρνηση ή γιατί δεν την υποστηρίζουν, αντίθετα της ασκούν σκληρή κριτική; Οι μικρότητες αυτού του τύπου δεν επιτρέπονται σε όσους θέλουν να φέρουν τον τίτλο του κομμουνιστή.

               

Η «ΣΥΓΚΛΗΣΗ» ΤΩΝ ΑΣΚΟΥΝΤΩΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ

Ο ΜΜ παραδέχεται –πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε– πως οι τροτσκιστές ομάδες διαπιστώνουν ότι το ΚΚΕ αναθεωρεί την ιστορία του και υιοθετεί θέσεις του τροτσκισμού. Και αφού το διαπιστώνει καταλήγει στο εξής καταπληκτικό συμπέρασμα: «Όλως τυχαίως όμως οδηγούνται στο ίδιο συμπέρασμα με τους προηγούμενους (σ.σ. οι τροτσκιστές με όσους ασκούν κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ), ότι το ΚΚΕ πρέπει να εγκαταλείψει το Πρόγραμμά του, να αλλάξει στρατηγική, να υιοθετήσει τη γραμμή συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ), να υιοθετήσει τη θέση συμμετοχής ή στήριξης σε “αριστερές κυβερνήσεις” (βλέπε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), στο όνομα μάλιστα των “λενινιστικών παραδόσεων” και της “ιστορικής πείρας της ΚΔ”! Το ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο, όπως λέει ο λαός μας».

Ο λαός μας, όμως, λέει και κάτι άλλο: «εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι». Αυτό λέγεται απύθμενο θράσος. Ο ΜΜ απολύτως συνειδητά διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Είναι σίγουρο πως έχει υπόψη του τα κείμενα των τροτσκιστικών ομάδων από τα οποία δε βγαίνει κανένα τέτοιο συμπέρασμα. Ο ΜΜ δεν «βλέπει» δυο σημαντικά στοιχεία από τα τροτσκιστικά κείμενα.

Το πρώτο είναι πως οι τροτσκιστικές ομάδες όχι μόνο δεν καλούν σε εγκατάλειψη του προγράμματος του ΚΚΕ, αλλά αντίθετα σε παραπέρα τροτσκιστικοποίηση του. Η στροφή του ΚΚΕ χαρακτηρίζεται ως θετική ιδεολογική στροφή[2] και εκτιμάται πως « […]οι νέες επεξεργασίες της ηγεσίας του ΚΚΕ σχετικά με την ιστορία του κόμματος προκαλούν ανατροπές στον πυρήνα της ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης δύο γενεών στελεχών, που διαμορφώθηκαν γύρω από το ΚΚΕ, είτε στη μεταπολεμική είτε στη μεταπολιτευτική περίοδο»[3].

Το δεύτερο είναι πως όσοι ασκούν κριτική στο ΚΚΕ χαρακτηρίζονται από την πλευρά των τροτσκιστών ως αγύρτες, μικροαστοί κ.λπ.[4]Το ότι θα βλέπαμε τροτσκιστικές ομάδες να συμπαρατάσσονται με το ΜΜ και να συναγωνίζονται σε χαρακτηρισμούς και λάσπη, ομολογούμε ότι δε θα το περιμέναμε, αν μας το έλεγαν μερικά χρόνια πριν.

ΠΕΡΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Ο ΜΜ συνεχίζει το λίβελό του γράφοντας: «Δεν διδάχθηκαν στο ελάχιστο από τη μετάλλαξη σειράς Κομμουνιστικών Κομμάτων σε σοσιαλδημοκρατικά, στην Ευρώπη και αλλού. Εκτιμούν ότι δεν υπήρξε ως μια βασική αιτία της σήψης τους η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, πριν και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (αντιφασιστικές κυβερνήσεις, αντιμονοπωλιακές κυβερνήσεις, αριστερές κυβερνήσεις, λαϊκής ενότητας κυβερνήσεις κ.ά.). Όλες αυτές οι κυβερνήσεις, που δήθεν θα αποτελούσαν μεταβατικές βαθμίδες προς το σοσιαλισμό, αποδείχτηκε ότι απομάκρυναν από αυτόν. Και επιπλέον, έγιναν παράγοντας της σοσιαλδημοκρατικής κατάληξης των ΚΚ Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας και δεκάδων ακόμα.»

Ο ΜΜ δεν εκφράζει την αγωνία του για μη επανάληψη των λαθών, των εκτροπών και των θλιβερών καταλήξεων πολλών κομμουνιστικών κομμάτων που όντως υπήρξαν και είναι απορριπτέα. Ο σκοπός του είναι η επικράτηση νεκρών πολιτικών και ιδεολογικών σχημάτων.

Αλλά ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ας εικάσουμε ότι όσοι ασκούν κριτική στην τροτσκιστική στροφή της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι πατενταρισμένοι οπορτουνιστές, αδιόρθωτοι μικροαστοί που σχεδιάζουν την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και τρέφουν διαχειριστικές αυταπάτες. Ας μας πει, λοιπόν, ο ΜΜ που είναι καθαρός επαναστάτης: τι γνώμη έχει για τον αριστερισμό της δεκαετίας του 1920 που κατακεραύνωσε ο Λένιν; Τι γνώμη έχει για εκείνα τα κομμουνιστικά κόμματα που κινήθηκαν στη γραμμή της δημιουργίας των «κόκκινων»συνδικάτων, της θεωρίας της επίθεσης και της «τάξης ενάντια σε τάξη», της θεωρίας  του σοσιαλφασισμού; Δικαιώθηκαν ιστορικά και πού βρίσκονται σήμερα; Κι ακόμη: η συμμετοχή του ΚΚΕ στις κυβερνήσεις Ζολώτα και Τζανετάκη εντάσσεται στο ιδεολογικό πλαίσιο της ηγεσίας του ΚΚΕ; Αν όχι γιατί δεν ακούμε κάποια αυτοκριτική; Αν ναι πώς ακριβώς συμβιβάζονται όλα αυτά;

ΟΣΟΙ ΑΣΚΟΥΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΣΟΣΙΑΛΣΟΒΙΝΙΣΤΕΣ; 

Ο ΜΜ διαπιστώνει πως «Τηρούν σιγήν ιχθύος (σ.σ. όσοι ασκούν κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ), όσον αφορά τη στάση που πρέπει να έχει ένα ΚΚ σήμερα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο».

Πρώτα από όλα πρέπει να κάνουμε ένα σαφή διαχωρισμό ανάμεσα σε μια έξυπνη διαπίστωση και σε μια εξυπνάδα. Ο ΜΜ θεωρεί πως το επιχείρημά του είναι συντριπτικό. Το ερώτημα, όμως, είναι ποιος πόλεμος χαρακτηρίζεται ως ιμπεριαλιστικός. Αν μιλάμε για τη σύγκρουση ιμπεριαλιστικών συνασπισμών όπου οι μικροί υποχρεώνονται να ακολουθήσουν ή ακολουθούν και με τη θέλησή τους, τότε δεν τίθεται θέμα. Η γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου δείχνει το δρόμο. Όμως, η άποψη του ΜΜ είναι συγκεκριμένη και διατυπωμένη. Η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική έτσι κι αλλιώς. Επομένως όποιος πόλεμος και να ξεσπάσει είναι εξορισμού ιμπεριαλιστικός, δίχως καμία απολύτως διάκριση με αδύνατη κάθε άλλη εκδοχή.

Στο πρώτο κείμενο κριτικής που δημοσιεύσαμε θέσαμε ένα ερώτημα, το οποίο και ξαναθέτουμε: «Έστω ότι το τουρκικό κεφάλαιο και η τουρκική στρατοκρατία αποφασίζουν να εισβάλουν στην Ελλάδα και να διεκδικήσουν τη Θράκη, τη Μυτιλήνη και όποια άλλα ελληνικά εδάφη. Τι ακριβώς θα πρότεινε η ηγεσία του ΚΚΕ; Την αποχή των κομματικών μελών από τον πόλεμο; Την καταγγελία του πολέμου ως ιμπεριαλιστικού και από τις δυο πλευρές; Ας πάρει την πολιτική ευθύνη κι ας τοποθετηθεί με καθαρότητα σε μία τέτοια εκδοχή […]».

Τι απαντά ο ΜΜ σε αυτό το ερώτημα; Αναρωτιέται, «αν όσοι θέτουν τέτοια ερωτήματα δεν έχουν ακούσει  κάτι σχετικό απ' το ΚΚΕ ακριβώς γι' αυτό το θέμα»;. Αυτή δεν είναι απάντηση. Ας μας πληροφορήσει όλους εμάς τους αδαείς με καθαρές κουβέντες ποια θα ήταν η γραμμή της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ στο ενδεχόμενο που θέτουμε παραπάνω.

ΟΙ «ΜΗ» ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

Ο ΜΜ υπεραμύνεται της στροφής της ηγεσίας του ΚΚΕ απορρίπτοντας τις κατηγορίες περί τροτσκισμού και λέγοντας πως οι θέσεις του Τμήματος Ιστορίας ήταν θέσεις και της ΚΔ και μέρους του στελεχικού δυναμικού του ΚΚΕ εκείνης της εποχής.

Πράγματι η ΚΔ δεν είχε ενιαία γραμμή για το χαρακτήρα του πολέμου μετά το 7^ο συνέδριο. Υπήρξαν αλλαγές, παλινωδίες και λάθη πριν η ΚΔ να καταλήξει στη νικηφόρα γραμμή που τελικά εφαρμόστηκε. Τις αλλαγές και τις στροφές έχουμε επιχειρήσει να παρουσιάσουμε ενδελεχώς σε άλλο κείμενό μας[5]. Ωστόσο, η αντιμετώπιση του ΜΜ καταντά να είναι θεολογική. Επικαλείται διάφορες τοποθετήσεις που έγιναν είτε από στελέχη του ΚΚΕ, είτε από ντοκουμέντα της ΚΔ για να αποδείξει ότι οι απόψεις της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ δεν είναι τροτσκιστικές αλλά υπάγονται στο κομμουνιστικό κίνημα. Δε μας λέει, όμως, γιατί σημειώθηκαν οι στροφές, γιατί υπήρχαν διαφορετικές γνώμες, ποιο ήταν το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναιρούνταν οι προηγούμενες θέσεις κ.λπ. Με άλλα λόγια μας είναι απολύτως αδιάφορο ποιος είπε τι, αν δεν εξηγηθεί γιατί το είπε και σε ποιο χρόνο το είπε. Εδώ ακριβώς έγκειται και η θεολογική και μεταφυσική προσέγγιση του ΜΜ.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη. Αυτό που έχει επίσης σημασία είναι το γιατί επικράτησε η γραμμή του 7^ου συνεδρίου. Πρόκειται για ένα ερώτημα που οφείλει να απαντήσει όποιος απορρίπτει το 7^ο συνέδριο της ΚΔ. Τα κομμουνιστικά κόμματα είχαν υποστεί ήδη μια τέτοια οπορτουνιστική διάβρωση που τα εμπόδιζε να δουν με επαναστατικά γυαλιά; Και μάλιστα η διάβρωση αυτή αγκάλιασε τους πάντες και τα πάντα;           Και θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά το ερώτημά μας: Γιατί η αριστερίστικη θεώρηση δε βρήκε καμία ανταπόκριση;

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΚΕ

Τελικά ποια είναι η γραμμή που προτείνει ο ΜΜ; Ο ΜΜ στρυμωγμένος από την κριτική που έχει ασκηθεί στη στροφή της ηγεσίας του ΚΚΕ αναγκάζεται να μας πει πως κανένας δεν άσκησε κριτική στο πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, αλλά για το ότι άνοιγε το δρόμο για την αστική ηγεμονία. Όσον αφορά στα περί αστικής ηγεμονίας έχουμε ήδη απαντήσει[6]. Πάμε παρακάτω. Κατά το ΜΜ θα έπρεπε να μπει διπλός στόχος: η απόκρουση του εχθρού και ο πόλεμος ενάντια στην κυβέρνηση Μεταξά.

α) Η αντίφαση είναι προφανής, σύμφωνα με τη γενικότερη λογική του ΜΜ. Αν ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και από τις δυο πλευρές, όπως μας λέει ο ΜΜ, πώς είναι δυνατό το ΚΚΕ να καλούσε τον ελληνικό λαό να πάει στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο; Γιατί να μη ζητούσε τη συναδέλφωση στο μέτωπο αρχικά με τους Ιταλούς και στη συνέχεια με τους Γερμανούς; Γιατί θα έπρεπε να δολοφονήσει τα ταξικά του αδέλφια το ελληνικό προλεταριάτο;

β) Ένα σύνθημα δεν κρίνεται σωστό μόνο από το αν εκφράζει τα ταξικά συμφέροντα της τάξης, αλλά αν «ρίχνεται» την κατάλληλη στιγμή και η κατάλληλη στιγμή κρίνεται από πλήθος υποκειμενικών και αντικειμενικών παραγόντων. Ο ΜΜ θεωρεί πως η κατάλληλη στιγμή ήταν η έναρξη του πολέμου. Ωστόσο, προκύπτουν δυο βασικά ερωτήματα:

Πρώτον, ποια θα ήταν η συγκεκριμένη πολιτική πρόταση; Πτώση της κυβέρνησης Μεταξά και μετά; Αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας; Δημιουργία μιας μεταβατικής κυβέρνησης Ενιαίου Μετώπου; Σοσιαλιστική επανάσταση; Ο ΜΜ δεν απαντά σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά τα αφήνει να πλανώνται. Άλλωστε, το έχουμε πει και αλλού. Ίδιον του οπορτουνισμού δεν είναι μόνο οι εκτροπές του από την επαναστατική θεωρία, αλλά ότι αυτές τις εκτροπές δεν τις ομολογεί.

Δεύτερον, ο ΜΜ κάνει σα να μην έχει υπόψη του την κατάσταση στο ΚΚΕ εκείνης της εποχής. Έχουμε και λέμε: επί δικτατορίας Μεταξά υπέγραψαν δήλωση περί τα 45.000 άτομα, ορισμένοι από τους δηλωσίες πέρασαν ανοικτά στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο και εργάστηκαν για λογαριασμό της ασφάλειας συγκροτώντας την Προσωρινή Διοίκηση και επιτείνοντας τις συγχύσεις στα κομματικά μέλη (Τυρίμος, Μανωλέας), λίγο πριν την έναρξη του πολέμου βρίσκονταν στις φυλακές περίπου 2000 κομμουνιστές με το σύνολο σχεδόν του στελεχικού δυναμικού να είναι δέσμιο, εκτός φυλακής βρίσκονταν μόλις λίγες εκατοντάδες κομματικών μελών, οι οργανώσεις του ΚΚΕ είχαν επί της ουσίας διαλυθεί[7].

Αυτή ήταν η κατάσταση στο ΚΚΕ αλλά ο ΜΜ διορθώνοντας τον «οπορτουνιστή» Ζαχαριάδη θα ήθελε το ΚΚΕ να θέσει ζήτημα πτώσης της δικτατορίας Μεταξά σε εκείνη ακριβώς τη φάση και μάλιστα δίχως ακριβώς να λέει τι ακριβώς επιθυμούσε στη συνέχεια.

Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΩΣ ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ

Ο ΜΜ επιμένει πως «Όσον αφορά τις χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης (Ρουμανία, Πολωνία κ.λπ.), που αποσπάστηκαν από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, αποσπάστηκαν κυρίως χάρη στη δύναμη του Κόκκινου Στρατού και όχι χάρη στη στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων. Ακόμα και στη Γιουγκοσλαβία, που οι οπορτουνιστές χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για την απόδειξη του αντιθέτου, ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στο Βελιγράδι και την απελευθέρωσε, μαζί με τον παρτιζάνικο στρατό. Επιπλέον, στη Γιουγκοσλαβία, όπως και στην Αλβανία και την Τσεχοσλοβακία, ο ιμπεριαλισμός δεν μπορούσε να επέμβει στρατιωτικά. Ο ρόλος της ΕΣΣΔ ήταν και σε αυτό το ζήτημα καθοριστικός».

Η παραπάνω θέση από όπου κι αν την πιάσεις είναι προβληματική. Εμπεριέχει μια βαθιά υποτίμηση στα λαϊκά κινήματα αυτών των χωρών. Προεξοφλεί την ήττα τους σε περίπτωση μη ανάμειξης του Κόκκινου Στρατού κάνοντας μελλοντολογία μπροστά σε μια γυάλινη σφαίρα. Υιοθετεί είτε το θέλει είτε όχι τις τροτσκιστικές ιδεοληψίες και τα αστικά κατασκευάσματα για μοιρασιά του κόσμου ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Λίγο απέχει η τοποθέτηση αυτή από το να χαρακτηρίσει τη Σοβιετική Ένωση ως σοσιαλιμπεριαλιστική. Ίσως αυτό είναι το επόμενο βήμα της ηγεσίας του ΚΚΕ…

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ

Όταν η λογική σου είναι τυπική και όχι διαλεκτική, τότε μπορείς εύκολα να καταλήξεις σε συμπεράσματα όπως το παρακάτω: «Ενώ στο Α΄ γράμμα ο πόλεμος χαρακτηρίζεται ως εθνικοαπελευθερωτικός, στο Β΄ και στο Γ΄ ορίζεται ως ιμπεριαλιστικός και από την ελληνική πλευρά.

»Οι οπορτουνιστές υποστηρίζουν ότι και οι δύο χαρακτηρισμοί ήταν σωστοί, επειδή άλλαξαν στην πορεία οι συνθήκες.

»Όμως, ο χαρακτήρας του πολέμου καθορίζεται από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διεξάγει τον πόλεμο είτε είναι αρχικά και τη συγκεκριμένη στιγμή αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη. Ο χαρακτήρας του ιταλοελληνικού πολέμου, από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και της αστικής τάξης, δεν άλλαξε επειδή ο ελληνικός στρατός πέρασε τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ήταν εξαρχής ιμπεριαλιστικός, ενταγμένος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της Μεγάλης Βρετανίας που βρισκόταν σε οξύτατη διαμάχη με τον Άξονα, με την οποία Βρετανία, η εγχώρια αστική τάξη και η κυβέρνηση Μεταξά ήταν σύμμαχοι».

Κατά το ΜΜ όχι μόνο ο πόλεμος από την πλευρά των ελληνικών στρατευμάτων ήταν ιμπεριαλιστικός, που ωστόσο το ΚΚΕ όφειλε να συμμετάσχει πάντα κατά το ΜΜ, αλλά και όπως αλλού δηλώνει ήταν τέτοιος και από την πλευρά των δυτικών δυνάμεων σε όλες τις φάσεις του πολέμου. Έτσι, ο αντιφασιστικός χαρακτήρας του πολέμου ήταν ανύπαρκτος. Οι θεωρήσεις των Σοβιετικών πετιόνται στα σκουπίδια και δεν αναγνωρίζεται ούτε ο εξ ανάγκης αντιφασιστικός χαρακτήρας του από την πλευρά των ΗΠΑ και Αγγλίας. Έτσι, καταλήγουμε στο εξής «καταπληκτικό» συμπέρασμα: κακώς οι Σοβιετικοί επιδίωκαν συμμαχίες, αφού αυτές συγκροτήθηκαν σε ένα πόλεμο που από την αρχή ως το τέλος του ήταν ιμπεριαλιστικός. Κανονικά η μάχη στη Νορμανδία θα έπρεπε να καταγγελθεί ως ιμπεριαλιστική πράξη πολέμου και να κληθούν οι λαοί των συμμετεχόντων κρατών να επαναστατήσουν και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, αρνούμενοι να προσφέρουν τα σώματά τους ως κρέας για τα κανόνια. Αυτή είναι η μοιραία κατάληξη μιας τέτοιας θέσης, το θέλουμε ή όχι.

Εν τέλει ο ΜΜ κατατρύχεται από την κλασική αριστερίστικη ασθένεια. Θεωρεί πως η κατάθεση μιας δήθεν επαναστατικής γραμμής θα οδηγήσει σε επαναστατικοποίηση των μαζών, ανάγοντας όλο το πρόβλημα του επαναστατικού κινήματος αποκλειστικά στην ιδεολογική ζύμωση. Πρόκειται για μια τυπική παθογένεια της δογματικής σκέψης και μάλιστα ανίατη που δεν αντιλαμβάνεται πως η συνείδηση έχει τους δικούς της νόμους ανάπτυξης και που θεωρεί πως υπάρχει μια μονοσήμαντη αντιστοίχιση ανάμεσα στην ιδεολογία και στη συνείδηση.

ΚΑΙΡΙΑ (ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ) ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Ο ΜΜ απαντά μόνον εκεί που θέλει να απαντήσει, έτσι κι αλλιώς ανεπιτυχώς. Σημασία, όμως, έχει συχνά έχει όχι μόνο τι λέμε, αλλά και τι δε λέμε. Εμείς, λοιπόν, θα θέσουμε ορισμένα ερωτήματα περιμένοντας –μάλλον επί ματαίω– απαντήσεις:

[1] Ο εισηγητής του ελληνικού τροτσκισμού, Παντελής Πουλιόπουλος, έγραψε ένα βιβλίο που θεωρείται η Βίβλος του ελληνικού τροτσκισμού. Το βιβλίο έφερε τον τίτλο Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα; και απαντούσε στην ιστορική 6^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που χάραζε την τακτική του κόμματος με βάση τη νέα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της εποχής. Ο ΜΜ βρίσκει σωστή ή λανθασμένη την προσέγγιση του Πουλιόπουλου;

[2] Όσον αφορά στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ο Πουλιόπουλος έγραφε: «Ο ιταλοελληνικός πόλεμος είναι απλώς ένας τομέας του μεγάλου ιμπεριαλιστικού πολέμου που γίνεται παγκόσμιος, είναι δηλαδή πόλεμος ιμπεριαλιστικός. Σε αυτόν κρίνεται η κυριαρχία των μεσογειακών βάσεων και διαβάσεων του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού στη σύγκρουσή με τον Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία) στην Ευρώπη, Ασία και Αφρική και μ’ αυτόν οι Έλληνες ιμπεριαλιστές, υπερασπίζοντας το έδαφος της εκμετάλλευσής τους, διεκδικούν συνάμα την επέκτασή του στη Βαλκανική, στα νησιά της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου είτε και αλλού»[8]. Είναι ολοφάνερη η ομοιότητα στη θεώρηση του Πουλιόπουλου και του ΜΜ. Αναρωτιόμαστε, λοιπόν: σήμερα στην Παλαιστίνη υπάρχει ο λαός, υπάρχει και η αστική τάξη της. Τι ακριβώς θα καλούσε ο ΜΜ τον παλαιστινιακό λαό να κάνει; Να καταγγείλει τον πόλεμο με το Ισραήλ ως ιμπεριαλιστικό και από τις δυο πλευρές; Ή τι θα έπρεπε το ΚΚΕ να πει στον κυπριακό λαό όταν γινόταν η τουρκική εισβολή; Ότι πρόκειται για ένα πόλεμο εκατέρωθεν ιμπεριαλιστικό; Κατά την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ ή κατά το βομβαρδισμό της Σερβίας από τα νατοϊκά αεροπλάνα θα έπρεπε το ΚΚΕ να καταγγείλει τον πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό πόλεμο ένθεν κι ένθεν και θα έπρεπε σε εκείνη τη φάση να υποδείξει στους λαούς αυτών των χωρών να τσακίσουν τις κυβερνήσεις τους και η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία;Γιατί αν είναι έτσι, τότε κακώς το ΚΚΕ έδρασε όπως έδρασε σε εκείνες τις περιόδους, δηλαδή με αιτήματα και συνθήματα αντιιμπεριαλιστικά.

[3] Επίμονο μότο των τροτσκιστών του μεσοπολέμου και της κατοχής είναι πως ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός ταυτίζονται[9]. Ο ΜΜ συμφωνεί με αυτή τη θέση; Υφίσταται σήμερα ζήτημα πατριωτισμού ή αυτός έχει υπόσταση μόνο σε συνθήκες σοσιαλιστικής πατρίδας;

[4] Απόρροια της προηγούμενης θέσης των τροτσκιστών ήταν πως για την περίοδο της Κατοχής δεν ετίθετο εθνικό ζήτημα[10]. Για τους τροτσκιστές όλα βρίσκονταν υπό την οπτική της βασικής αντίθεσης και μόνον αυτής. Για το ΜΜ;

Καθαρά ερωτήματα που επιζητούν καθαρές απαντήσεις…

Υ.Γ.: Ο ΜΜ θεωρεί πως όποιος βρίσκεται εκτός ΚΚΕ «δε δικαιούται δια να ομιλεί» και ότι το προνόμιο της αγωνίας για το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος και της αποτίμησης της ιστορίας του ΚΚΕ, το έχει μόνο η ηγετική ομάδα του σημερινού ΚΚΕ. Πρέπει να πληροφορήσουμε το ΜΜ πως υπάρχουν κομμουνιστές και εκτός του ΚΚΕ. Για αυτό που δεν είμαστε σίγουροι είναι αν κομμουνιστές είναι κάποιοι που επί δεκαετίες κλεισμένοι σε τέσσερις τείχους, απέχοντας από την παραγωγή και μη γνωρίζοντας τι θα πει τρομοκρατία στους εργασιακούς χώρους, που δεν ξέρουν τι σημαίνει να συμμετέχεις σε ένα σωματείο και να οργανώνεις μία απεργία, που δεν έχουν δημιουργήσει μια παράταξη από το μηδέν, απλώς αναπαράγουν υπερεπαναστατικούς δεκάρικους. Γιατί κομμουνιστής δεν είναι αυτός που αναλώνεται σε επαναστατικούς βερμπαλισμούς, αλλά αυτούς που συμμετέχει ζωντανά στην ταξική πάλη, διαμορφώνει συνειδήσεις, ζει και αναπνέει με το όραμα της κοινωνικής ανατροπής.

---

[1]. http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=17/5/2015&id=15815&pageNo=25

[2]. http://dea.org.gr

[3]. Ό.π.

[4]. http://www.okde.gr/archives/3643

[5]. Βλέπε χαρακτηριστικά Λιόσης Βασίλης, Τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα στην Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή, σελ. 213-238, εκδ. ΚΨΜ, 2014.

[6]. Βλέπε χαρακτηριστικά Λιόσης Βασίλης, «Περί της υποτιθεμένης ταξικής προδοσίας του ΚΚΕ στο μεσοπόλεμο», στο www.kordatos.org.

[7]. Βλέπε αναλυτικότερα α) ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, Α΄ΤΟΜΟΣ, 1918-1949, σελ. 342-348, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1995, β) ΕΛΕΦΑΝΤΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, Η ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΚΕ ΚΑΙ ΑΣΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ, σελ. 280-293, εκδ. Θεμέλιο, 1999.

[8]. Βλέπε αναλυτικότερα Εμμανουηλίδης Μάριος, ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, Ο ελληνικός τροτσκισμός και ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, σελ 113, εκδ. Φιλίστωρ, 2002.

[9]. Ό.π., σελ. 131.

[10]. Ό.π., σελ. 115.

πηγή:  kordatos.org