Η κληρονομιά του 2016 και οι προσδοκίες για το 2017

Ζούμε στην εποχή των τεράτων, στην εποχή που το παλιό αποσυντίθεται και το καινούργιο δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Ίσως δεν είναι αυτός ο καταλληλότερος τρόπος για να ξεκινήσει το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα ενός φορέα με σαφή κομμουνιστικό προσανατολισμό, η φράση όμως αυτή αντανακλά απόλυτα την πραγματικότητα που έζησε ο λαός μας, όλοι οι λαοί, μέσα στο δύσκολο 2016.

Αντανακλά επίσης τις δυσκολίες που κληροδοτούνται και στη νέα χρονιά, δυσκολίες που σχετίζονται με το βάθαιμα της κρίσης και της εξάρτησης, την παραπέρα εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού, με τις αναιμικές προοπτικές ανάπτυξης ενός πλατειού λαϊκού εργατικού κινήματος αποφασισμένου να έρθει σε ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, αφού «στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε».

             Όχι, δεν άφησε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας το 2016 που μας αφήνει σε λίγες ώρες. Στο διεθνές πεδίο, χαρακτηρίστηκε από την όλο και μεγαλύτερη επιθετικότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων απέναντι σε χώρες και λαούς∙ χαρακτηρίστηκε όμως και από την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα να παρέμβει στις εξελίξεις και να δώσει μια πραγματικά φιλολαϊκή προοπτική. Η οξυμένη δυσαρέσκεια των λαϊκών στρωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο βρίσκει πολλές φορές διεξόδους όχι στην προοπτική ανατροπής του συστήματος, αλλά στη στήριξη των πιο ανοιχτών και επίφοβων εκπροσώπων του, φτάνει να παρουσιάζουν ένα «αντισυστημικό», με επικοινωνιακούς όρους, πρόσωπο. Αυτή είναι η περίπτωση Τραμπ στις ΗΠΑ (ο οποίος ήδη πρόλαβε να κάνει μια προκλητικά φιλοϊσραηλινή δήλωση) ή και η περίπτωση της ραγδαίας ανόδου της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Το αυγό του φιδιού έχει σκάσει και το ερπετό κυκλοφορεί ανάμεσά μας …

                Οι πολιτικές των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων έχουν δημιουργήσει και το μείζον πρόβλημα των προσφυγικών ροών που, σε οξυμένη μορφή, έχει αντιμετωπίσει και η χώρα μας, αφού η «φιλάνθρωπη» Ευρώπη έχει κλείσει τα σύνορά της γι' αυτούς τους «κολασμένους της γης». Ως προς την αντιμετώπιση των προσφύγων, το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού μας έδειξε το καλύτερό του πρόσωπο, προσφέροντας με όλη του την καρδιά (και πολλές φορές από το υστέρημά του) την ανυστερόβουλη αλληλεγγύη του. Πρέπει πάντως να πάρουμε υπ' όψη μας ότι, με πολιτικούς όρους, αυτοί οι «κολασμένοι της γης» δεν μπορούν να αποτελέσουν επαναστατικό υποκείμενο, στο βαθμό που το κύριο χαρακτηριστικό και ενοποιητικό τους στοιχείο είναι ακριβώς η ιδιότητα του ξερριζωμένου και πάντως όχι η συγκεκριμένη σχέση με τα μέσα παραγωγής.

                Στη χώρα μας, η δεύτερη χρονιά της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κατέδειξε την πλήρη υποχώρηση της κυβέρνησης στις προσταγές του ιμπεριαλισμού και της άρχουσας τάξης και την απόλυτη ενσωμάτωσή της στις πολιτικές τους. Η πλήρης αποσάθρωση του ασφαλιστικού συστήματος, οι άγριες περικοπές στις συντάξεις αλλά και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που έχει χτίσει με το αίμα και τον ιδρώτα του ο ελληνικός λαός, αναδεικνύονται σε κύριες εκδηλώσεις αυτής της υποταγής και αυτής της ενσωμάτωσης. Για να μη μιλήσουμε για τη μετά βαΐων και κλάδων υποδοχή του προέδρου Ομπάμα (παραμονές μάλιστα της επετείου του Πολυτεχνείου) και την επιστολή –μνημείο υποτέλειας– Τσακαλώτου στους «θεσμούς» ….

                Από την άλλη πλευρά, η Νέα Δημοκρατία κατόρθωσε να συνδυάσει στον ίδιο πολιτικό φορέα δυο φαινομενικά αντίθετες αποτυπώσεις της ακροδεξιάς ιδεολογίας που, ωστόσο, δεν αποτελούν παρά τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: τον αστικό κοσμοπολιτισμό με τον ακραίο εθνικισμό. Εννοείται ότι από το κάδρο δε λείπει και η με κάθε τρόπο δήλωση υποταγής στο κεφάλαιο και στον ιμπεριαλισμό και το μίσος προς την εργατική τάξη και τα άλλα υπάλληλα κοινωνικά στρώματα, πασπαλισμένα με τον πιο ακραίο φιλελευθερισμό. Από κοντά και τα άλλα αστικά κόμματα: το ΠΑΣΟΚ που φυτοζωεί, αλλά επιβιώνει, κουνώντας μάλιστα σε όλους το δάχτυλο (αφού κανείς δεν αναγνώρισε τις … θυσίες του για την «σωτηρία» της χώρας∙ το «Ποτάμι» που παθαίνει ακατάσχετη σιελόρροια με ο,τιδήποτε προέρχεται από την –ιμπεριαλιστική– Εσπερία∙ ο «λαγός» Λεβέντης που με όπλο τη «γραφικότητά» του ζυμώνει στην ελληνική κοινωνία τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που έρχονται∙ τέλος, το ναζιστικό μόρφωμα που σπεκουλάρει πάνω στα πραγματικά κοινωνικοταξικά προβλήματα αλλά και την εθνική ταπείνωση που βιώνει ο ελληνικός λαός, για να δηλητηριάσει συνειδήσεις….

                Το 2016 επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η οριστική απόσταση που έχει πάρει το ΚΚΕ από την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα. Το κόμμα που φέρει τον τίτλο και τα σύμβολα του ηρωικού και ιστορικού κόμματος της εργατικής τάξης, έχει εγκαταλείψει οριστικά τον αντιϊμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό αγώνα∙ έχει εγκαταλείψει ιστορικές θέσεις και διεκδικήσεις του που, ωστόσο, σήμερα είναι πιο επίκαιρες παρά ποτέ, όπως η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επίλυση όλων των ζητημάτων που απασχολούν την εργατική τάξη παραπέμπεται στο σοσιαλισμό, ενώ έχει εγκαταλειφθεί οποιαδήποτε μετωπική πολιτική και οποιαδήποτε ανάπτυξη αγώνα με σημερινά, άμεσα πολιτικά αιτήματα σε μια προοπτική ρήξης αλλά και νίκης. Στις Θέσεις για το 20^ο Συνέδριο του Κόμματος που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα, φαίνεται να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος η νεόκοπη θεωρία περί «κόμματος παντός καιρού» (τι έγινε αλήθεια το κόμμα νέου τύπου;) ενώ, μέσω της θεωρίας της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και της «αλληλεξάρτησης» αθωώνονται στην πράξη οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την κατάσταση πραγμάτων στη χώρα μας και στον κόσμο. Ας σημειωθεί και μια απρέπεια: η υποβάθμιση, από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», του θανάτου του μεγάλου επαναστάτη Φιδέλ Κάστρο και η μη αποστολή αντιπροσωπείας από το ΚΚΕ στην Κούβα, για να παραβρεθεί στην κηδεία του.

                Το ΚΚΕ, με την πολιτική που έχει χαράξει και ακολουθεί η καθοδήγησή του, φέρει πλέον σοβαρότατες ευθύνες για την υποχώρηση του κινήματος, την αναιμική ανάπτυξη αγώνων, αλλά και για την άμβλυνση των αντιϊμπεριαλιστικών αισθημάτων του ελληνικού λαού.

                Το 2016 υπήρξε μια πικρή χρονιά και γιατί έφυγαν από τη ζωή σημαντικές προσωπικότητες της τέχνης και της πολιτικής. Ας σταθούμε σε τρεις απώλειες, δυο ατομικές και μια μαζική: ο Λέοναρντ Κοέν χορεύει για πάντα μ' ένα φλεγόμενο βιολί μέχρι το τέλος της αγάπης∙ ο Φιδέλ Κάστρο πέρασε, ανίκητος, στο πάνθεον που έχει στήσει για τους επαναστάτες η μνήμη των λαών∙ λίγες μέρες πριν το τέλος του χρόνου, η χορωδία του Κόκκινου Στρατού πήρε μαζί της, στο βυθό της Μαύρης Θάλασσας, μερικές από τις πιο ακριβές μνήμες της Σοβιετικής Ένωσης …

                Δεν είναι χαρούμενος ο αποχαιρετισμός της χρονιάς που φεύγει. Οι κομμουνιστές όμως δεν μπορούν παρά να είναι βαθειά, ιστορικά αισιόδοξοι. Η πρώτη ύλη για μια συνολική ανατροπή υπάρχει και αυτή δεν είναι παρά η ανάγκη του λαού μας, όλων των λαών για μια καλύτερη ζωή, σήμερα μάλιστα πολύ περισσότερο μέσα στις συνθήκες της κρίσης. Η ύπαρξη και ενδυνάμωση ενός συλλογικού, επαναστατικού υποκειμένου, καθοδηγητή της εργατικής τάξης παραμένει αδήριτη ανάγκη. Μπροστά στο λαό μας υπάρχουν σημαντικές προκλήσεις, με κύρια τη συσπείρωση ενάντια στην ΕΕ και σε όλους τους μηχανισμούς βαθύτερης και πληρέστερης ενσωμάτωσης της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα από θέση υποδεέστερη και εξαρτημένη. Στην κατεύθυνση αυτή και η Κίνηση Κομμουνιστών «Εργατικός Αγώνας» έχει αναπτύξει συγκεκριμένη πολιτική δραστηριότητα με τη συμμετοχή και δραστηριοποίησή της στην κίνηση «ΔιΕΕξοδος», που συνιστά μια πρωτοβουλία δυνάμεων για την αποδέσμευση της χώρας από τη λυκοσυμμαχία, σε ριζοσπαστική–αντιϊμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Μέσα σε συνθήκες δύσκολες και περίπλοκες, δεν υποστέλλουμε τη σημαία του αγώνα μας για τη συγκρότηση ενός μαζικού αντιϊμπεριαλιστικού και αντιμονοπωλιακού μετώπου, με προοπτική το σοσιαλισμό, όπως το είχε προδιαγράψει το –δυστυχώς εγκαταλειμένο πια- πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Και μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, μ' αυτές τις ελπίδες και αυτές τις δεσμεύσεις, η Κίνηση Κομμουνιστών «Εργατικός Αγώνας» εύχεται στο λαό μας ένα καλό, αγωνιστικό και ελπιδοφόρο 2017.

ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

πηγή: ergatikosagwnas.gr