Περί σεβασμού και τιμής

Ένα από τα σημαντικότερα ποδοσφαιρικά (και μη) γεγονότα της περασμένης εβδομάδας ήταν ο θάνατος του Χρυσόστομου (Μάκη) Ψωμιάδη. Το θέμα αντιμετωπίστηκε με διάφορους τρόπους. Με χιούμορ, με αφιερώματα στα πεπραγμένα του αποθανόντος, με κατάρες, με RIP, με στενοχώρια από κάποιους γιατί έφυγε ένας… μάγκας (!). Μέχρι που ήρθε ένα γεγονός που γράφτηκε για πλάκα και τελικά έγινε εφιαλτική πραγματικότητα για να βυθίσει τον μικρόκοσμο της ΑΕΚ σε μια ακόμα εσωτερική αναζήτηση, σαν αυτές που απασχολούν μονίμως αυτόν τον σύλλογο και σε κάνουν να σταματάς να ασχολείσαι με το αν ο Κολοβέτσιος είναι καλό σέντερ μπακ ή αν ο Μπαρμπόσα επιτέλους παίζει καλά. Η ΠΑΕ ΑΕΚ έστειλε στεφάνι στην κηδεία του Ψωμιάδη.

Η παρουσία του πρώην αθλητή πυγμαχίας της ΑΕΚ στα διοικητικά της τόσο στο μπάσκετ, όσο και στο ποδόσφαιρο άφησε πίσω καμμένη γη. Αυτό δεν είναι τόσο σπάνιο στην Ελλάδα θα πει κάποιος. Η διαφορά είναι όμως ότι στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για κάποιον άνθρωπο που είχε καταδικαστεί για υπεξαίρεση πολλών εκατομμυρίων Ευρώ από τα ταμεία της ΠΑΕ, με πλαστά τιμολόγια για καφέδες, με εμφανιζόμενους επενδυτές και μπροστινούς, με έναν σταβλίτη να εμφανίζεται ως εργολάβος για προπονητικό κέντρο και με ένα σωρό ατασθαλίες από τους μπροστινούς του Μάκαρου. Η ΑΕΚ πάλεψε δικαστικά, έπεσε σε ένα σωρό κόλπα, νομικά τρικ, αποδράσεις, αναβολές και ασθένειες την ίδια στιγμή που αργοπέθαινε. Περίμενε τη δικαίωση, μπας και καταφέρει να διασωθεί, αλλά η διάσωση δεν ήρθε ποτέ. Είναι φυσικά αρκετά αθώο να πιστεύει κανείς ότι είναι αποκλειστικά ευθύνη του Μάκη η διάλυση της ΑΕΚ, όταν οι μέτοχοι του 2004 και μετά την παράτησαν, αλλά το τεράστιο ποσό που διεκδικούσε η ΑΕΚ θα έκανε σίγουρα τη διαφορά. Μέσα σε όλα αυτά, υπήρξε και η γενικότερη συμπεριφορά του Μάκη, τόσο «επαγγελματικά», όσο και κατά την παρουσία του στα κοινά της ΑΕΚ και του ελληνικού αθλητισμού. Από τα μακρινά χρόνια και την ιστορία με τον Βρέινς μέχρι το ντου στο σπίτι του Ντέμη και την εμπλοκή του στα στημένα, γεγονότα που συμπλήρωσαν το καλτ προσωπείο ενός ανθρώπου που έζησε μέσα από τις τρύπες του ελληνικού συστήματος δικαιοσύνης εις βάρος πολλών.

Κι όμως, η ΑΕΚ επίσημα αποφάσισε να στείλει στεφάνι στην κηδεία του παγώνοντας, εξοργίζοντας και ντροπιάζοντας μεγάλο μέρος του κόσμου της. Η δικαιολογία όπως βγήκε προς τα έξω από τα non paper ήταν κάτι σε στυλ σεβασμός στο νεκρό και θα τον κρίνουν ο Θεός και η δικαιοσύνη. Ο σεβασμός στους νεκρούς είναι ένα μεγάλο ζήτημα, περισσότερο φιλοσοφικό και σίγουρα όχι καινούριο. Από το λατινικό De mortuis nil nisi bonum dicendum est (για το νεκρό μόνο το καλό πρέπει να λέγεται) μέχρι το ελληνικό τὸν τεθνηκóτα μὴ κακολογεῖν που είπε ο Χείλων, υπάρχει μια κοινή παραδοχή προς αυτό. Το θέμα είναι βέβαια πόσο αυτό είναι σεβασμός και πόσο είναι omerta. Πόσο το κάνεις γιατί «ο νεκρός δεν μπορεί να απαντήσει» και πόσο απλά αγιοποιείς ή αθωώνεις κάποιον εγκληματία. Προσωπικά, πιστεύω ότι ο σεβασμός στο νεκρό δεν έχει να κάνει με τον ίδιο το νεκρό, αλλά κυρίως με τους γύρω του. Όποιος και να ήταν αυτός που πέθανε, σίγουρα θα έχει δίπλα του κάποιον που τον αγαπούσε και πονάει γι” αυτόν. Σέβεσαι με λίγα λόγια το πένθος κάποιου. Κάνεις λίγο και τον μαλάκα. Δε χάθηκε ο κόσμος μην μιλήσεις για μια-δυο μέρες.

Aπό τη δημόσια περιφορά του νεκρού Καντάφι εν μέσω πανηγυρισμών και τον Αχιλλέα να σέρνει το πτώμα του Έκτορα (όπως τραγούδησαν και οι Manowar) έξω από τα τείχη της Τροίας μέχρι το στεφάνι στην κηδεία όμως υπάρχει διαφορά. Γιατί το στεφάνι δεν δείχνει απλά σεβασμό. Δεν είναι παθητική κίνηση προς κάποιον που δεν μπορεί πλέον να απαντήσει. Δείχνει ότι τιμάς κάποιον. Και δεν γίνεται να τιμάς κάποιον που σίγουρα έχει κρίνει η δικαιοσύνη και που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για πολλά από τα δεινά (ας μην ξεχνάμε ότι αυτός ήταν που έφερε πίσω τον Μπάγεβιτς σκορπίζοντας την ΑΕΚ σε μια ανεπανάληπτη για τα ιστορικά του ελληνικού αθλητισμού εποχή εσωστρέφειας και φαγωμάρας) που πέρασε η ομάδα σου. Γιατί η δικαιολογία «σέβεσαι» κάποιον δεν πείθει, εκτός αν αρχίσουμε να στέλνουμε στεφάνια όταν φύγουν άνθρωποι όπως ο Κορνίλιους Σιρχάους ή ο Αλέξης Κούγιας που στο κάτω κάτω δεν έφαγαν και από μερικά δις δραχμούλες από τα ταμεία της ομάδας. Γιατί αν φύγει πραγματικά κάποιος άξιος άνθρωπος της ΑΕΚ, πάλι στεφάνι θα στείλεις και τότε ποια η διαφορά στην αντίδρασή σου; Πώς θα διακριθεί ο άξιος από τον ανάξιο; Σεβασμός είναι να αφήσεις τους ανθρώπους του στην ησυχία τους (έστω κι αν κάποιοι από αυτούς είναι συνένοχοι), να δείξεις ανωτερότητα στην στενοχώρια τους. Αυτό είναι αρκετά ανθρώπινο, δεν χρειάζεται όμως να το παίξεις Πόντιος Πιλάτος πετώντας το μπαλάκι στον Άγιο Πέτρο. Και αν είσαι φίλος του, στέλνεις προσωπικά στεφάνι (όπως έκανες) και όχι ως σύλλογος, ξεχνώντας το παρελθόν. Γιατί διάολε δεν έγιναν πριν 20 χρόνια όλα αυτά. Και όχι, δεν κρίνει μόνο η δικαιοσύνη. Κρίνουμε όλοι και σίγουρα δεν ξεχνάμε, όπως ευτυχώς κάποιοι έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν με ένα πανό στο ματς με την Ξάνθη. Γιατί άλλο να σέβεσαι τον θάνατο και άλλο να τιμάς το νεκρό που δεν το αξίζει.

 

Τάδε έφη: Elaith στις 16:34, 11 Ιανουαρίου, 2016 

 

πηγή: sombrero.gr