Η ΕΥΡΩΠΗ (ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ) ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ   

  <<Mη με κάνετε να πατήσω τη σκανδάλη για τις ελληνικές τράπεζες>>

  Αυτό δήλωσε πρόσφατα ο κύριος Μάριο Ντράγκι , θεωρώντας απολύτως φυσιολογικό να απειλεί με κατάρρευση το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδος , και κατ΄επέκταση με στάση πληρωμών όσον αφορά μισθούς –συντάξεις-εμπορικές συναλλαγές , αν δε συμμορφωθούμε με τις προτάσεις-εντολές του eurogroup .

   Εν ολίγοις , υπογράμμισε τον τρόπο με τον οποίο αυτός και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι της οικονομικής νομενκλατούρας , αντιλαμβάνονται τις πολυδιατυπωμένες έννοιες : ευρωπαϊκή οικογένεια ,εταίροι ,αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες , φιλικές σχέσεις .

    Βέβαια ,για να το ξεκαθαρίζουμε , ο εν λόγω εταίρος και «φίλος» ,απειλεί  τον ελληνικό λαό , και όχι τους κυβερνώντες .

     Από πού άραγε αντλεί αυτό το δικαίωμα; Σε ποιές περιπτώσεις στη σύγχρονη ιστορία αλλά και παλαιότερα , κάποιος ξένος παράγοντας και δη απλός διοικητικός υπάλληλος ,τολμούσε ανερυθρίαστα να επιβάλλει επί ποινή τη γνώμη του; Ποιός του παραχώρησε τέτοιου είδους εξουσία; Τι άλλο εκτός από εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων εξουσιαζόμενου προς εξουσιαστή μπορεί να σημαίνει αυτό;

    Μήπως έχουμε χάσει κάποιον πόλεμο και δεν το έχουμε καταλάβει ; Οι τελευταίοι διοικητικοί υπάλληλοι που ασκούσαν τέτοιου είδους συμπεριφορά σε λαούς ,ήταν οι περίφημοι γκαουλάϊτερς , δηλαδή οι επικεφαλείς περιφερειών επί ναζιστικού καθεστώτος ,που επιβάλλονταν μετά από στρατιωτική ενέργεια και παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας άνευ όρων . Είμαστε λοιπόν σε συνθήκες κατοχής ,και αν ναι τότε γιατί δεν τολμούμε να το παραδεχτούμε ;

         Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη άποψη που λέει ότι οι ευρωπαίοι είναι φίλοι μας και μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τα οικονομικά μας προβλήματα , και ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά , παρά βάζοντάς μας κάποιους όρους , αν μπορεί βέβαια να θεωρηθεί  όρος το ξεκλήρισμα τουλάχιστον του ¼ και πλέον  του ελληνικού λαού .

    Θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ με μια μικρή ιστορική αναδρομή.

    Τον Απρίλη του 1982 η Μεγάλη Βρετανία ενεπλάκη σε πόλεμο με την Αργεντινή , με αφορμή τη διεκδίκηση των νησιών Φόκλαντ. Η σύγκρουση έληξε σύντομα με την επικράτηση της Μεγάλης Βρετανίας . Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους , ανακοινώθηκε ότι η γηραιά αλβιών είχε προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις μέσω του ΔΝΤ για την παροχή νέων δανείων στην Αργεντινή από τις βρετανικές τράπεζες .Η Θάτσερ με απόλυτο κυνισμό δήλωνε στο κοινοβούλιο ότι θα ήταν πολύ επικίνδυνο για τα συμφέροντα των Άγγλων να μη βρει χρήματα η μέχρι πρότινος εχθρική χώρα , γιατί μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της θα σήμαινε αθέτηση πληρωμών προς τους δικαιούχους των προηγούμενων δανείων , ενώ παράλληλα ,αφού ξεφορτωνόταν το άγος του χρέους , θα γινόταν ξανά ισχυρή και γεωπολιτικά επικίνδυνη .

    Συμπέρασμα: η Θάτσερ διέσωζε τη δική της χώρα με την απόφασή της , ή για να ακριβολογούμε, διέσωζε την οικονομική ολιγαρχία που εκπροσωπούσε , και όχι την Αργεντινή .

   Εφαρμόζοντας κατά γράμμα την ίδια τακτική οι Ευρωπαίοι «φίλοι», δεν πρόκειται ποτέ να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε , γιατί απλά έτσι θα χάσουν τα χρήματά τους. Θα μας επιβάλλουν για όσο χρόνο εμείς τους το επιτρέψουμε , αυτό που τεχνικά ονομάζεται «δουλοπαροικία χρέους». Είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που εκείνοι ονομάζουν διάσωση της χώρας .

     Οι πολύπειροι αποικιοκράτες έχουν εκδυθεί πλέον τη λεοντή και έχουν ενδυθεί την αλωπεκή .Κατάλαβαν ότι το αποτελεσματικότερο όπλο κατοχής και χειραγώγησης λαών είναι η διαχείριση των κρατικών χρεών .Εξασφαλίζει την παραίτηση από κάθε διάθεση αντίστασης , αφού και μόνο με τις υπογραφές των απανταχού πρόθυμων δοσίλογων κυβερνώντων , καταχτούν πολύ περισσότερα απ’ όσα κάποτε πετύχαιναν με στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα οι μάζες μαθαίνουν να υποτάσσονται γιατί «μαζί τα φάγανε» , γιατί δε γίνεται αλλιώς ,είτε γιατί , όπως είπε πρόσφατα ένας υπερήλικας αγωνιστής της εθνικής αντίστασης, τώρα δεν μπορούμε να διακρίνουμε τον εχθρό , ενώ τότε τον έβλεπες μπροστά σου και τον πολεμούσες.

    Είναι τελικά αυτό που όντως μας αξίζει; Μήπως είναι  η ψυχική μας νάρκωση που δίνει το δικαίωμα στους σύγχρονους  γκαουλάϊτερς ν’ αποφασίζουν για τις ζωές των παιδιών μας; Τι είδους αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες μπορούμε να διεκδικήσουμε με αυτούς που κερδοσκοπούν από τον εξανδραποδισμό ολόκληρων λαών; Πώς μπορεί να χαρακτηρίζεται εταιρική η σχέση του βιαστή με το θύμα; Πως είναι δυνατό να θεωρούνται φίλοι , αυτοί που υπηρετούν τις πιο απάνθρωπες πολιτικές , αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το δικαίωμα του δανειστή είναι πάνω κι απ’ το δικαίωμα ζωής του οφειλέτη;

   Έφτασε πιστεύω ο καιρός να διεκδικήσουμε με όποιο κόστος το αυτονόητο ,που δεν είναι άλλο από τη χαμένη μας αξιοπρέπεια . Ν’ αποκαταστήσουμε την εθνική μας κυριαρχία και να διατρανώσουμε το δικαίωμα ν’ αποφασίζουμε εμείς για το παρόν και το μέλλον μας .Να σπάσουμε τα δεσμά που μας συνδέουν με την πιο  ύπουλη , την πιο αποκρουστική μορφή υποτέλειας , τη σύγχρονη ευρωπαϊκή δουλεία , στην οποία μας έσυραν μεθοδικά ντόπιοι και ξένοι κατακτητές , αφού πρώτα χάλκευσαν επιδέξια τη λαϊκή βούληση.

  Διαφορετικά , όλο και πιο πολύ θα σερνόμαστε στις αυλές των αρχόντων ,εκλιπαρώντας να χαλαρώσουν λίγο το ζωνάρι , ολοένα και περισσότερο θα μοιάζουμε στις αγελάδες του Χικμέτ.

                Τις αγελάδες τα καμιόνια τις μπαρκάρουνε τρεις τρεις

                 Ήρεμος τραμπαλίζεται ο λαιμός τους και βαρύς

                Μα να τους εξηγήσει δε μπορεί γλώσσα καμία,

                Πως ειν’ μεσάνυχτα και πως τις πάνε στα σφαγεία .