Ολοι, όμως, συμφωνούσαν στη βάση επί της οποίας τοποθετούσαν το ζήτημα: αν ήταν καλό ή κακό το «ντιλ» που έκανε ο Τσίπρας με τον Τραμπ. Το «ντιλ» το θεωρούσαν απαραίτητο, εκ των ων ουκ άνευ, και η όποια κριτική δεν ήταν για τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές αλλά για τον Τσίπρα και τη διαπραγματευτική ικανότητά του. Η λογική της ξενοδουλείας είναι λογική «δούναι και λαβείν».
Κάθησαν, λοιπόν, και λογάριασαν τι «έδωσε» και τι «πήρε» ο Τσίπρας. Μόνο στον απολογισμό του τι «πήρε» δεν έβαλαν το μοναδικό που ενδιαφέρει κάθε έλληνα αστό πρωθυπουργό που πηγαίνει στις ΗΠΑ: τα πολιτικά οφέλη για τον ίδιο και το κόμμα του από την υποστήριξη της υπερδύναμης και τα «παράπλευρα οφέλη» από τις όποιες συμφωνίες, ιδιαίτερα από τις συμφωνίες για εξοπλισμούς, οι οποίες καλύπτονται από βαρύ πέπλο απορρήτου. Η αντιπολίτευση βρήκε μηδενικό το λογαριασμό του «πήρε», για τους Τσιπροκαμμένους, όμως, δεν είναι μηδενικός. Κανένας αστός πολιτικός δεν έχασε γινόμενος δεκτός στον Λευκό Οίκο. Ο λαός χάνει απ' αυτές τις επισκέψεις.
Είναι τόσα πολλά αυτά που έγιναν στο τετραήμερο που ο Τσίπρας βρέθηκε στις ΗΠΑ (σε Σικάγο και Ουάσινγκτον), που θα απαιτούνταν τόμος για να χωρέσουν. Επί τροχάδην τα συστηματοποιούμε, με βάση τη δική μας αξιολογική σειρά.
♦ Ο Τσίπρας πήγε στις ΗΠΑ με το στάτους του «αριστερού», αποφασισμένος να προσφέρει στην ελληνική αστική τάξη μια μεγάλη υπηρεσία. Να χτυπήσει τον αντιιμπεριαλισμό στην καρδιά του. Αλλιώς ακούγονται τα περί «κοινών αξιών» από το στόμα του Σαμαρά, αλλιώς από το στόμα του Τσίπρα, που το πρώτο πράγμα που έκανε όταν ορκίστηκε πρωθυπουργός ήταν να πάει να καταθέσει λουλούδια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και που δε χάνει ευκαιρία για ν' αναφερθεί στη «δρακογενιά της Αντίστασης».
Είπε και κάτι άλλο, πιο προκλητικό από τις «κοινές αξίες» που «μοιραζόμαστε» με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Είπε: «Οπως τονίσαμε πριν από λίγο, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις ίσως να βρίσκονται σήμερα στο καλύτερο επίπεδο που έχουν υπάρξει μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι λαοί μας αγωνίστηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον κατά του φασισμού». Ο ελληνικός λαός θυμάται πολύ καλά την έλευση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού το 1947, όταν οι βρετανοί ιμπεριαλιστές δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με το αντάρτικο του ΔΣΕ. Θυμάται τις ναπάλμ, που για πρώτη φορά δοκιμάστηκαν στα ελληνικά βουνά ενάντια στους αντάρτες μας, θυμάται τη Μακρόνησο, θυμάται το όργιο δολοφονιών και εκτελέσεων, θυμάται τον Μπελογιάννη, θυμάται τον πρεσβευτή Πιουριφόι που έδινε εντολές στους μοναρχοφασίστες έλληνες πρωθυπουργούς και υπουργούς. Και βέβαια, θυμάται τη χούντα, τη Γυάρο, το ΕΑΤ-ΕΣΑ, τη Μπουμπουλίνας, τον Ορωπό, όλους τους τόπους βασανιστηρίων. Η κυβέρνηση Τσίπρα θεωρεί τον εαυτό της συνεχιστή όλων των προηγούμενων ξενόδουλων κυβερνήσεων από το 1945 μέχρι σήμερα και θεωρεί ότι για την αμερικάνικη πολιτική είναι σημαντικότερη από τις κυβερνήσεις του εμφύλιου, της μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας και της χούντας!
Ο προσωπικός αυτοεξευτελισμός του Τσίπρα δεν μας εξέπληξε. Το έχει κάνει μπροστά στην Μέρκελ (κάνοντας γαργάρα το «go back μάνταμ Μέρκελ»), το έχει κάνει μπροστά στον Ολάντ (κάνοντας γαργάρα το «Ολαντρέου»), ήρθε η ώρα να το κάνει και μπροστά στον Τραμπ, για τον οποίο ευχόταν να μην εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ, για «να μη μας βρει κι αυτό το κακό». Ομως, η αναγόρευση του Τραμπ σε εκπρόσωπο του… απόλυτου καλού δε συνιστά μόνο έναν ακόμα αυτοεξευτελισμό του Τσίπρα. Εχει και την πολιτική του σημασία, αν αναλογιστούμε τι εκπροσωπεί ο Τραμπ. Το βασικό προεκλογικό του σύνθημα ήταν το «πρώτα η Αμερική» (μια άλλη εκδοχή του έλεγε: «να κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη»). Στο εσωτερικό έβαλε ως πρώτο στόχο του να γκρεμίσει το Obamacare (που τόσο επαινούσε ο Τσίπρας), να διώξει τους μετανάστες, να χτίσει τείχος στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, να στηρίξει κάθε ακροδεξιό και ρατσιστικό μόρφωμα (ακόμα και τους οπαδούς της Κου-Κλουξ-Κλάνα). Στο εξωτερικό απαίτησε να αυξήσουν τις πολεμικές τους δαπάνες οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ (για να «δουλέψουν» τα αμερικάνικα μονοπώλια του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος), διακήρυξε ότι θα καταγγείλει τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ότι θα αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ότι θα εξοντώσει τον Μαδούρο, τον οποίο αποκάλεσε «δημόσιο κίνδυνο». Αυτές είναι μερικές μόνο πλευρές του -κατά Τσίπραν- εκπροσώπου του απόλυτου καλού. Και βέβαια, ο Τραμπ την είχε ανάγκη αυτή τη στήριξη από τον Τσίπρα, καθώς βάλλεται από την πλειοψηφία των ΜΜΕ στις ΗΠΑ.
♦ Η συμφωνία για τον «εκσυγχρονισμό» των F-16 ήταν η πρώτη προτεραιότητα των Αμερικανών. Το κατέστησε σαφές ο Τραμπ, όταν υποδεχόμενος τον Τσίπρα στην εξωτερική πόρτα του οβάλ γραφείου, στην πρώτη κιόλας παράγραφο του σύντομου λογύδριού του, είπε με τα πάμπτωχα αγγλικά του: «Συνεργαζόμαστε σε πολλούς και διάφορους τομείς, όπως είναι η αναβάθμιση των στόλων και συγκεκριμένα των αεροπλάνων F-16, ενός εξαιρετικού αεροσκάφους, όπου και θα υπάρξει μεγάλη αναβάθμιση». Το επανέλαβε στην εισαγωγική του ομιλία στην κοινή συνέντευξη Τύπου στον Κήπο των Ρόδων, δίνοντας μάλιστα και το ποσό της συμφωνίας: 2,4 δισ. δολάρια!
Ο Τραμπ δεν έδωσε τυχαία το νούμερο. Μιλώντας για τα 2,4 δισ. δολάρια είχε το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Γι' αυτό και συμπλήρωσε ότι η συμφωνία «θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ». Σε ελεύθερη απόδοση, ο Τραμπ έλεγε στους Αμερικανούς: «εγώ ξέρω να πουλάω ακόμα και στις πτωχευμένες χώρες. Και πουλάω με τέτοιον τρόπο ώστε να στηρίζω την επί αμερικανικού εδάφους αμερικάνικη βιομηχανία, δημιουργώντας θέσεις εργασίας».
Οι Τσιπραίοι έτρεχαν πανικόβλητοι να διαψεύσουν το ποσό. Εκανε κάτι δηλώσεις για 1,1 δισ. ο Καμμένος από την Ουάσιγκτον και τις επανέλαβε ο Τζανακόπουλος στην Αθήνα: «Ολη η φασαρία που έχει γίνει, είναι ολίγον υπερβολική. 1,1 δισ. σε βάθος 15ετίας, έτσι ώστε να αναβαθμιστεί ο στόλος και σας ξαναλέω ότι είναι η φθηνότερη από τις λύσεις οι οποίες προτείνονταν». Οι Αμερικάνοι, όμως, δε δέχτηκαν να τους χαλάσουν οι Τσιπροκαμμένοι την προπαγάνδα. Την ίδια κιόλας μέρα, η αμερικάνικη Υπηρεσία Συνεργασίας για την Αμυντική Ασφάλεια (Defense Security Cooperation Agency - DSCA) ανακοίνωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ότι το εκτιμώμενο κόστος της συμφωνίας είναι 2,404 δισ. δολάρια, χωρίς να προβλέπονται αντισταθμιστικά οφέλη, το ενδεχόμενο των οποίων θα συζητηθεί αργότερα! Αποκαλύφθηκε, δε, ότι η συμφωνία είχε σταλεί από τον Λευκό Οίκο στο Κογκρέσο στις 16 Οκτώβρη, μια μέρα πριν τη συνάντηση Τραμπ-Τσίπρα. Ολα είχαν προετοιμαστεί στο παρασκήνιο από τα πριν. Γι' αυτό άλλωστε οργανώθηκε και η βόλτα του Τσίπρα με F-16, αμέσως πριν από την αναχώρησή του για τις ΗΠΑ.
♦ Η συμφωνία για πολυετή παράταση και επέκταση της βάσης της Σούδας και για τουλάχιστον μια ακόμα αμερικάνικη βάση (στην Κρήτη) πρέπει επίσης να θεωρείται κλεισμένη. Οπως φάνηκε από τις δηλώσεις και του Τσίπρα και του Τραμπ (που αν και γενικά ασυγκράτητος, εν προκειμένω εμφανίστηκε απόλυτα συγκρατημένος), συμφωνήθηκε το θέμα να κρατηθεί χαμηλά (ίσως για να μπορεί να τα χωνέψει ένα προς ένα ο ελληνικός λαός και το συριζαϊκό ακροατήριο).
Ο Τραμπ δεν φείστηκε καλών λόγων για τον Τσίπρα: «Σας συγχαίρω για όλα όσα έχετε καταφέρει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα» - «Είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος και έχει κάνει εξαιρετική δουλειά» - «Οι δυσκολίες βρίσκονται στο παρελθόν, και βρίσκονται υπό μια εξαιρετική ηγεσία». Ενώ όμως ο Τσίπρας αράδιασε τα περιβόητα ελληνικά «εθνικά θέματα» (Κυπριακό, ελληνοτουρκικά, Μακεδονικό), ο Τραμπ απέφυγε επιδεικτικά να κάνει την παραμικρή αναφορά. Ηταν σαν να μην τ' άκουσε.
♦ Ακόμα και για την περιβόητη ανάπτυξη, που υποτίθεται ότι θα γίνει με… κατακλυσμό αμερικάνικων επενδύσεων, ο Τραμπ περιορίστηκε σ' ένα ευχολόγιο: «Και το μήνυμα που θέλω να δώσω στους αμερικάνους επενδυτές, είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένας ελκυστικός τουριστικός προορισμός, ίσως ο καλύτερος στον κόσμο, αλλά είναι πια και ένας ελκυστικός επενδυτικός προορισμός». Τόσο πολύ το είχαν «γραμμένο» αυτό το ζήτημα, που ο Τσίπρας δεν είπε κουβέντα στην εισαγωγική του ομιλία και κάπου προς το τέλος της συνέντευξης θυμήθηκε να πει ότι αποφάσισαν να φτιάξουν μια… κοινή επιτροπή (θα συμμετέχουν ο αμερικανός υπουργός Εμπορίου και ο έλληνας υπουργός Οικονομίας) για την προώθηση των επενδύσεων. Οπως λέει ένα (χιλιοεπιβεβαιωμένο) ρητό, όταν δε θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα, φτιάξε μια επιτροπή.
♦ Οσο για τη βοήθεια που θα δώσουν οι Αμερικάνοι στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, ο Τραμπ επανέλαβε αυτό που και ο Ομπάμα και υπουργοί του έλεγαν πάντοτε: «Ενθάρρυνα τον έλληνα πρωθυπουργό να συνεχίσει την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και των μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων και επανέλαβα την αμέριστη υποστήριξή μας για ένα υπεύθυνο σχέδιο ελάφρυνσης χρέους». Μα το ίδιο λέμε κι εμείς, δήλωσε ο εκπρόσωπος της Μέρκελ, τελειώνοντας την προπαγάνδα των Τσιπροκαμμένων πριν καν αυτή αρχίσει να αναπτύσσεται.
Ο Τσίπρας, ως εκπρόσωπος της ξενόδουλης ελληνικής αστικής τάξης, προσκύνησε την αμερικάνικη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, συνεχίζοντας την πολιτική των προκατόχων του. Ο ελληνικός λαός θα εξακολουθήσει να πληρώνει το βαρύ τίμημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, με νέους υπέρογκους εξοπλισμούς και με συμμετοχή στους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή μας.
ΥΓ. Οταν δίνεις 2,4 δισ. δολάρια για πολεμικές παραγγελίες στις ΗΠΑ, δε θα ζητήσουν και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές το μερτικό τους; Η Γαλλία έχει φρεγάτες να πουλήσει, η Γερμανία τανκς και υποβρύχια. Ηδη, από τις Βρυξέλλες διαμηνύθηκε ότι θα ελεγχθούν οι δημοσιονομικές επιπτώσεις της πολεμικής παραγγελίας που έκανε ο Τσίπρας στις ΗΠΑ. Ε, άμα πάρουν και οι Γαλλογερμανοί το «κατιτίς» τους σε πολεμικές παραγγελίες, θα βρεθούν και οι… δημοσιονομικές λύσεις. Αλλωστε, τα οπλικά συστήματα δεν πληρώνονται «ντούκου». Με δόσεις πληρώνονται και με κρατικά δάνεια.
Στόχος το μυαλό μας
Τώρα ξέρουμε όλοι πως η… «οριζοντίωση στις γραμμές των οριζόντων», που έκανε ο Τσίπρας μ' ένα πολεμικό F-16, λίγο πριν επιβιβαστεί στο κυβερνητικό αεροπλάνο για να πετάξει για τις ΗΠΑ, ήταν μέρος του promotion, όπως θα έλεγε και ο Τραμπ, για το επιχειρηματικό πνεύμα του οποίου μίλησε με άκρως κολακευτικά λόγια ο Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έπρεπε να πει στον ελληνικό λαό ότι αυτά τα αεροπλάνα είναι «γαμάτα», αυτά μας κάνουν να αισθανόμαστε «ασφαλείς» και γι' αυτό αξίζει τον κόπο να δώσουμε 2,4 δισ. δολάρια στα αμερικάνικα μονοπώλια προκειμένου να μας τα «εκσυγχρονίσουν».
Εκείνο που δεν έκανε κανείς από το αστικό στρατόπεδο είναι μια απλή σύγκριση: τα 2,4 δισ. δολάρια για τον «εκσυγχρονισμό» των F-16 είναι όσα θα κλέψουν από συνταξιούχους και μισθωτούς μόνο το 2019-2020 με το πετσόκομμα των συντάξεων και του αφορολόγητου. Τζάμπα πράμα ψώνισε ο Τσίπρας. Μέσα σε μια διετία θα τα έχουν πληρώσει μισθωτοί και συνταξιούχοι. Και τα επόμενα χρόνια (γιατί τα προνομοθετηθέντα μέτρα δεν είναι έκτακτα, είναι μόνιμα) θα φτιαχτεί και «μαξιλάρι», για ν' αγοραστούν και νέα οπλικά συστήματα (όχι μόνον από τις ΗΠΑ, αλλά και από τη Γερμανία και τη Γαλλία, που θα μας πουν το γνωστό: «Σε μας τρώτε και πίνετε κι αλλού πάτε και το δίνετε;»).
Ομως, θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή σας σε κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο, πέρα από τις παραγγελίες νέων εξοπλισμών και τη διεύρυνση των αμερικάνικων πολεμικών βάσεων στη χώρα μας. Είναι το μυαλό μας που στοχεύουν. Τον τρόπο με τον οποίο μάθαμε να σκεφτόμαστε, τη ριζωμένη αντιιμπεριαλιστική παράδοση στον τόπο μας, που τόσα έχει υποφέρει από τους ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα από τους Αμερικανούς.
Παλιά υπήρχε η θεωρία της «ψωροκώσταινας», σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτυχθεί μόνη της και γι' αυτό πρέπει να δώσει «γην και ύδωρ» στην ιμπεριαλιστική νεοαποικιοκρατία. Αυτή η θεωρία, μαζί με το συμπλήρωμά της, τη «μεγάλη ιδέα του έθνους», συντρίφτηκε στα χρόνια της αντίστασης στους ναζιφασίστες κατακτητές. Η ιδεολογική ηγεμονία του επαναστατικού ΚΚΕ, που δημιουργώντας το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, ηγήθηκε αυτής της αντίστασης, έστρεψε τον ελληνικό λαό όχι σε μια αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στηριγμένη σε μια αστικοεθνική βάση, αλλά σε μια αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση που πρέσβευε ότι ο λαός μας μπορεί να ευτυχήσει, φτάνει να απαλλαγεί από τις ξένες και ντόπιες βδέλλες.
Υστερα ήρθε η χούντα και φούντωσε τον ήδη φουντωμένο αντιαμερικανισμό-αντιιμπεριαλισμό.
Τώρα, έρχεται ο «αριστερός» Τσίπρας και μας λέει πως πρέπει να προσκυνήσουμε ακόμα κι έναν απροκάλυπτο φασίστα, ρατσιστή, πολεμοκάπηλο, όπως ο Τραμπ, γιατί «μόνοι μας δεν μπορούμε» να βγούμε από την κρίση, γιατί μόνο οι ιμπεριαλιστές μπορούν να φέρουν την ανάπτυξη. Μας καλεί να θάψουμε τον αντιιμπεριαλισμό, γιατί «δεν μας παίρνει». Μας καλεί να αποδεχτούμε νατοϊκούς εξοπλισμούς αγορασμένους από αμερικάνικα μονοπώλια, βάσεις, εμπλοκή στα τυχοδιωκτικά σχέδια των Αμερικάνων στην περιοχή μας, γιατί «δεν μας παίρνει».
Αυτό, λοιπόν, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Οτι μπορούμε να ευτυχήσουμε ως εργαζόμενοι, φτάνει να πετάξουμε έξω τις ξένες και ντόπιες βδέλλες και τους πολιτικούς τους υπηρέτες. Το μέλλον μας μπορεί να είναι ευτυχισμένο μόνο στον κομμουνισμό.
Παρτάλια
Στο ρωμαϊκό ιμπέριουμ συνήθιζαν να περιφέρουν τους ηττημένους ηγεμόνες σιδηροδέσμιους σε Θριάμβους που οργάνωναν οι Καίσαρες, οι Αύγουστοι, ακόμα και οι στρατηγοί. Στα χρόνια του Μεσαίωνα, στη Δύση και στην Ανατολή, οι ηττημένοι ηγεμόνες φιλούσαν το χέρι του βασιλιά ή του σουλτάνου σε ειδική τελετή στην αίθουσα του θρόνου, υπόσχονταν υποταγή και, καλού-κακού, άφηναν και κάποιο από τα παιδιά τους ως ενέχυρο στην αυλή του νικητή.
Στις σύγχρονες ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες δεν καταφεύγουν σε τέτοιες βαρβαρότητες. Ο υποτελής εξευτελίζεται… σικάτα. Δεν τον βάζουν να φιλήσει το χέρι του ηγεμόνα, ούτε τον περιφέρουν με αλυσίδες, ούτε του παίρνουν το παιδί ως ενέχυρο. «Στήνουν» έναν δημοσιογράφο, ο οποίος τον ρωτάει για κάποιες παλαιότερες δηλώσεις του. Κι αυτός κάνει δημόσια την αυτοκριτική του, με τον ιμπεριαλιστή ηγέτη να χαμογελά δίπλα του γεμάτος κατανόηση και συγκατάβαση.
Ποιος δε θυμάται τον Σαμαρά, στην πρώτη επίσκεψη που έκανε ως πρωθυπουργός στο Βερολίνο, τον Αύγουστο του 2012, να εκφωνεί συντετριμμένος ενώπιον της Ανγκελα Μέρκελ το περιβόητο «ουδείς αναμάρτητος», όταν ο «στημένος» γερμανός δημοσιογράφος τον ρώτησε για τα «Ζάππεια»; Και ποιος δε θυμάται τις παντιέ-ρες του πατριωτισμού και της αξιοπρέπειας που σήκωσαν τότε οι συριζαίοι; Ο ίδιος ο Τσίπρας λοιδορούσε τον Σαμαρά στη Βουλή για το «ουδείς αναμάρτητος».
Ο Τσίπρας, βέβαια, το έχει συνηθίσει αυτό. Από το «go back, μαντάμ Μέρκελ» πέρασε στην «ανοιχτόμυα-λη» πολιτικό που έχει «συναίσθηση της ευθύνης». Και από το «go back, κύριε Σόιμπλε» πέρασε στο «σεβαστός και σοβαρός» πολιτικός. Οπότε δεν είχε καμιά δυσκολία να κάνει το ίδιο και ενώπιον του Τραμπ.
Το «στήσιμο» στον Κήπο των Ρόδων του Λευκού Οίκου είχε κάτι από τη χλαπαταγή των reality, τα οποία τόσο αγαπά ο Τραμπ (είχε, άλλωστε, δικό του σόου, πριν γίνει πρόεδρος). Ο «στημένος» δημοσιογράφος, αφού ανήγγειλε ότι θα κάνει μια ερώτηση στον Τσίπρα, ρώτησε πρώτα τον Τραμπ για το… Obamacare. Το θέμα φαίνεται εντελώς άσχετο με την παρουσία Τσίπρα (είναι θέμα εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ), όμως για σκεφτείτε το λίγο: ο Τραμπ κλήθηκε να μιλήσει για το Obamacare ενώπιον ενός «αριστερού», που δεν έκρυψε ποτέ τη λατρεία του για τον Ομπάμα και παρουσίαζε στη χώρα του το Obamacare σαν μεγάλη τομή, που έδειχνε την κεϊνσιανή-κοινωνικοκεντρική αντιμετώπιση της κρίσης, εν αντιθέσει με τις σκληρές μονεταριστικές πολιτικές που ακολουθούνταν στην Ευρώπη. Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο ντεκόρ για τον Τραμπ.
Αφού, λοιπόν, ο Τραμπ έδωσε την πιο μακρόσυρτη από τις απαντήσεις που έδωσε στην κοινή εμφάνισή του με τον Τσίπρα, μιλώντας με τον γνωστό του τρόπο για το Obamacare («Το ObamaCare αποτελεί καταστροφή», «Το ObamaCare έχει πεθάνει, ο κόσμος δεν αντέχει άλλο» κτλ.), ήρθε η ώρα του Τσίπρα να ερωτηθεί αν έχει αλλάξει άποψη για τη δήλωση που είχε κάνει τον Μάρτη του 2016 για την πιθανολογούμενη προεδρία Τραμπ: «Ελπίζουμε να μην δούμε αυτό το κακό».
Πανέτοιμος ο Τσίπρας, απάντησε: «Διαπίστωσα από τη συνάντηση που είχα με τον Πρόεδρο (σ.σ. η πατέντα είναι δοκιμασμένη. Το ίδιο είχε πει και για τη Μέρκελ: άλλαξα γνώμη όταν τη γνώρισα από κοντά) ότι η προσέγγισή του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική, ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό».
Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς, αναφωνούσε στο παρελθόν ο μέγας αυλάρχης, φιλώντας το χέρι του διάδοχου. Ο Ομπάμα έφυγε, ζήτω ο Τραμπ, αναφώνησε ο Τσίπρας.
Επειδή στην Ελλάδα υπάρχει μια ιστορική παράδοση (από την εποχή του «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»), πάντοτε αυτές οι δηλώσεις δουλοφροσύνης προς τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ηγέτες μας προκαλούν μια τάση για εμετό και μια οργή. Αυτά, όμως, είναι τα παρτάλια του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου.
Π.Γ.
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου